เรื่อง : 24 Hours
เขียนโดย : Greg Iles
สนพ. : Signet; First Thus edition (July 3, 2001)
จำนวนหน้า : 415
ภาษา : อังกฤษ





รายละเอียดจากปกหลัง


24 ชั่วโมง - นั่นคือระยะเวลาที่ชายใจโฉดคนหนึ่งใช้ในการทำอาชญากรรมที่สมบูรณ์แบบ เขาเคยทำมาแล้ว เขาจะทำมันอีก ไม่มีใครจะหยุดเขาได้

แต่ครั้งนี้ เขาเลือกครอบครัวที่จะทรมานผิดพลาด เพราะวิลและคาเร็น เจนนิงส์จะไม่ยอมนั่งดูดายอย่างไร้ความหวังมองชายคนนี้ทำร้ายพวกเขา วิลและคาเร็นจะไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จได้

วิลและคาเร็นจะสู้ไม่ถอย


...


หนังสือเล่มนี้ไอซ์ลองสุ่มซื้องานของนักเขียนขายดีที่ไม่เคยอ่านมาก่อนมาลองอ่านดูค่ะ บนปกมี New York Times Bestseller แปะอยู่ด้วย

พล็อตออกแนวตามสเต็ป ตอนจบไม่มีอะไรพลิกผัน เหมือนหนัง action ที่รู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง ขึ้นอยู่กับว่าตอนกลางมันจะทำให้น่าสนใจได้แค่ไหน


โจ ฮิคกีย์ (Joe Hickey) วางแผนลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่ที่สมบูรณ์แบบ โดยมีผู้ร่วมงานอีกสองคนคือเชอริล...สาวสวยที่เป็นภรรยาของเขา และฮิวอี้ลูกพี่ลูกน้องตัวใหญ่พลังเยอะ แต่สมองมีอายุเท่าเด็ก

โจรอเวลาที่ "พ่อ" จะเดินทางไปต่างเมือง "แม่" และ "ลูก" อยู่บ้านกันตามลำพัง

โจให้ฮิวอี้จับตัว "ลูก" ไปขังไว้ที่หนึ่ง โจประกบ "แม่" อยู่ที่บ้าน และส่งเชอริลไปเจรจาเรื่องค่าไถ่กับ "พ่อ"

จำนวนค่าไถ่ไม่มากมาย เป็นจำนวนที่เหยื่อที่เขาเลือกสรรแล้วสามารถส่งมอบได้ทันที เหยื่อจะไม่กล้าแจ้งตำรวจ เพราะต่างคนต่างอยู่คนละที่ และมีคนร้ายประกบไว้

ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย พ่อกับแม่จะได้ลูกคืนในเวลา 24 ชั่วโมง ... โดยไม่มีใครตาย

โจทำแบบนี้มา 5 ครั้งแล้ว และครั้งนี้เป้าหมายของเขาคือครอบครัวของ วิลและคาเร็น เจนนิ่งส์ ซึ่งมีลูกสาวอายุ 5 ขวบครึ่งชือ แอ็บบี้

และครั้งนี้...มันไม่ง่าย เพราะวิลกับคาเร็นไม่ยอมเล่นตามบท "เหยื่อ"



อ่านแล้วก็...อืม บอกไม่ถูกค่ะ มันสนุกเป็นช่วงๆ บางช่วงก็น่าเบื่อมากๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวละครหลักถูกแยกออกจากกัน อยู่กันคนละที่ ทำให้มีการพูดเรื่องเดียวกันซ้ำซากหลายครั้งจากหลายมุมมอง เรื่องไม่ค่อยเดิน

เช่น ตัวคาเร็นค้นพบอะไรจากโจอย่างหนึ่ง วิลก็จะค้นพบเรื่องเดียวกันจากเชอริล คนอ่านก็จะต้องอ่านซ้ำกันสองครั้ง ช่วงหลังๆ มี FBI มาเกี่ยวข้องด้วย ทำให้ต้องอ่านซ้ำกันสามครั้ง ((เลยอ่านข้ามๆ ไปบ้าง -_-"))


ตรงกลางๆ เรื่องก็มีความเป็นมาของตัวละครแต่ละคน เหตุผลที่ทำไมจะต้องทำแบบนี้ วิลเป็นหมอวางยาสลบ ก็มีเรื่องเกี่ยวกับยานิดหน่อย และแอ็บบี้เป็นโรคเบาหวาน ก็มีเรื่องเกี่ยวกับต้องฉีดยาอินซูลินให้ตรงเวลาอีกนิด


จบตามความคาดหมายค่ะ ไม่มีอะไรพลิกผัน ออกแนวหนังฮอลลีวู้ด



อีกสิ่งที่ทำให้หงุดหงิดก็คือ วิธีการเขียนของนักเขียนคนนี้ การใช้สรรพนามแทนตัวละครอ่านแล้วรำคาญมากค่ะ

เช่น โจ ฮิคกีย์ ในการบรรยาย บางครั้งก็ใช้โจ บางครั้งก็ใช้ฮิคกีย์ โอเค อันนี้พอทำใจได้

แต่ อีกอันที่อ่านไปด่าไปก็คือ การที่สามี-ภรรยาคุยกัน สมมติ สามีชื่อเจมส์ แม็คดิล ภรรยาชื่อ มากาเร็ต แม็คดิล ... คนเขียนแทนตัวภรรยาว่า มากาเร็ต แล้วแทนตัวสามีว่า เจมส์มั่ง แม็คดิลบ้าง ... เอ่อ คนคุยกันมันนามสกุลเดียวกันนะคะ เฮ่อ

ถ้าไม่ได้อ่านเอาคะแนนอาจวางไปนานแล้ว 555


สรุป ... พออ่านได้ค่ะ ไม่ประทับใจ

สปอยล์

ทุกอย่างมันง่ายและลงตัวไปหมดสำหรับวิลและคาเร็น

คาเร็นเอาตัวรอดจากการถูกโจข่มขืนได้แบบง่ายๆ ((เหยื่อรายก่อนๆ โดนข่มขืนด้วย))

วิลก็เกลี้ยกล่อมเชอริลได้ง่ายๆ

แล้ววิลก็ยังเคยรักษาภรรยาเจ้าของบริษัทมือถือ เลยโทรบอกให้เขาให้ช่วยหาสัญญาณให้ ตาเจ้าของบริษัทนี่ก็ช่วยแบบเต็มที่มาก

จู่ๆ เหยื่อรายก่อนตระกูลแม็กดิลก็ไปหา FBI พอดี๊พอดี

FBI ก็เข้ามาเอี่ยวแบบพอดีๆ

ตอนจบโจกับฮิวอี้ก็ตายแบบง่ายๆ เช่นกัน ... แอบสงสารฮิวอี้ รู้สึกว่าคดีลักพาตัวนี่ จะต้องมีคนตัวโตสมอง retard ที่ใจดีอย่างนี้หลายคดีแล้ว

ง่ายไปหมด เลยไม่รู้จะลุ้นอะไร -_-"

Create Date : 06 เมษายน 2553
Last Update : 6 เมษายน 2553 9:56:56 น.		0 comments
Counter : 2019 Pageviews.
Share Tweet