หนังสือ : เทวดาที่โหล่ ผู้เขียน : โอคะดะ จุน ผู้แปล : ปริวัณย์ เยี่ยมแสนสุข สำนักพิมพ์ : Bliss Publishing ปกอ่อน : 151 หน้า ภาษา ไทย : (แปลจากภาษาญี่ปุ่น)จากปกหน้าหนังสือรางวัลเยาวชนโรโบโนะอิชินิยายอบอุ่นอ่อนโยนที่ส่งเสริมให้เด็กตระหนักถึงคุณค่าของ "ความพยายาม"จากปกหลังปรกติแล้วเวลาแข่งขันใครๆ ก็อยากได้ที่หนึ่งหรือได้ตำแหน่งลำดับต้นๆ ก็ยังดี แต่เด็กชายฮาจิเมคนนี้กลับอยากได้ที่โหล่เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเขาอยากเห็นเทวดาที่โหล่ตัวจิ๋วนั่นเองฮาจิเม เพิ่งสูญเสียพ่อ และย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ร่วมชั้น ป.4/1 คุณครูประจำชั้นห้องนี้เน้นการแข่งขันเพื่อความเป็นที่หนึ่งมาก แต่ฮาจิเมะกลับพยายามชิงตำแหน่งที่โหล่ เพราะเขาค้นพบว่า มีเพียงเด็กท้ายแถวเท่านั้น จึงจะเห็นเทวดาตัวจิ๋วได้ฮาจิเมจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ที่โหล่ ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันวิ่งก็พยายามวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย หรือในการสอบถึงแม้รู้คำตอบที่ถูกเขาก็ต้องแกล้งทำเป็นตอบผิดบางครั้งเพื่อนคนอื่นก็ยังแพ้เขา จึงมีผู้เห็นเทวดาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งทุกคนอยากพบเทวดาตัวจิ๋วร่างโปร่งใสตนนี้มาก ถึงกับพากันแย่งชิงความเป็นที่โหล่...แต่การพยายามจะเป็นที่โหล่นั้นดีแน่หรือ...แล้วความพยายามจะเป็นที่หนึ่งล่ะ...ดีหรือเปล่าพบกับมุมมองอันงดงามเกี่ยวกับแนวคิดเรื่อง "ความพยายาม" ได้ในนิยายเยาวชนชื่อดังเล่มนี้....จากไอซ์ :ขอบอกไว้ก่อนว่าจะสปอยล์นะคะ เพราะจะได้ออกความคิดเห็นได้เต็มที่พ่อของฮาจิเมพยายามวิ่งไปข้างหน้า ทำงานหนักเพื่อเป็นอันดับต้นๆ เสมอ แล้วจู่ๆ ก็ตายไปเพราะเหตุนี้ แม่ของฮาจิเมเลยบอกฮาจิเมว่า...ไม่ต้องพยายามก็ได้เขาย้ายเข้ามาโรงเรียนใหม่ และพบว่าที่นั่งในห้องถูกจัดอันดับตามคะแนน เขาที่มาใหม่จึงได้นั่งหลังห้อง ซึ่งเป็นที่นั่งของคนได้ที่โหล่ เขาจึงได้เห็นชายตัวจิ๋วโปร่งแสง ที่จะโผล่มาให้คนที่ได้ที่โหล่เห็นฮาจิเมจึงตั้งใจที่จะทำให้ได้ที่โหล่เพื่อจะได้พูดคุยกับเทวดาที่โหล่ ซึ่งเป็นการพูดคุยทางจิตอย่างสนุกสนาน จนเขาได้รับน้ำใจจากมิยูกิ เด็กสาวที่เคยได้ที่โหล่ในห้องก่อนเขามา เขาจึงบอกความลับของเทวดาที่โหล่ให้เธอรู้ ... เมื่อได้เห็นเทวดาที่โหล่แล้ว ฮาจิเมและมิยูกิก็สามารถคุยกันทางจิตได้ และนัดกันเพื่อเป็นที่โหล่ จนมีคนเริ่มรู้เรื่องเทวดาที่โหล่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เด็กๆ ที่รู้เรื่องก็นัดกันเพื่อให้ได้คะแนนเป็นที่โหล่ด้วยการพูดคุยกันทางจิต ซึ่งไปๆ มาๆ ก็เป็นการช่วยเหลือ ติวกัน จนคนที่เรียนไม่เก่งก็เข้าใจและทำคะแนนได้ดีขึ้น ... คะแนนเฉลี่ยของห้องสูงขึ้นๆ จนสุดท้ายแล้ว คะแนนที่โหล่ก็คือ...คะแนนเต็ม...เป็นหนังสือดีที่อยากได้เด็กๆ ทุกคนได้อ่านจังค่ะ การแข่งขันที่ดีที่สุดไม่ใช่การแข่งขันเพื่อเป็นที่หนึ่ง แต่เป็นการแข่งขันกับตัวเอง การพยายามอย่างสุดความสามารถ และ...ความสุขไม่ใช่การวิ่งไปข้างหน้าตามลำพัง แต่เป็นการวิ่งไปพร้อมๆ กันอย่างเป็นทีมอ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนที่คุยกับเพื่อนค่ะ ตอนนั้นไอซ์เรียนที่ Imperial College ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยด้านวิศวกรรมอันดับหนึ่งในยุโรป ส่วนเพื่อนเรียนที่ MIT ประเทศอเมริกา ... เพื่อนบอกว่าเครียดมากเลย สอบครั้งนี้ได้คะแนน 98 คะแนน จะต้องตกแน่ๆ เพราะคนอื่นได้ 99 คะแนน ... ฟังแล้วก็อึ้งแท้ๆ ขนาดได้คะแนนเยอะจนเกือบเต็มยังต้องเครียด -_-"ระบบคะแนนที่อเมริกาเป็นการตัด curve ค่ะ ใครตก curve ก็คือตก ดังนั้นการจะได้อยู่ในลำดับที่ดีหรือเปล่านั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่า เพื่อนในห้องอยู่ในลำดับแย่หรือเปล่า เหอๆๆๆ ก็มีการกลั่นแกล้งทำลายแล็ปกันเพื่อให้เพื่อนคะแนนห่วย ฟังแล้วก็หดหู่ค่ะส่วนตัวเองเรียนที่อังกฤษ ถึงจะเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในยุโรป แต่ไม่มีบรรยากาศการแข่งขันแบบเพื่อนฆ่าเพื่อนเลย เพราะเป็นการตัดเกรด คือ...ถ้าใครได้คะแนนถึงระดับหนึ่งก็จะเป็น A เป็น B อะไรก็ว่าไป ทุกคนแข่งกับตัวเอง ไม่ใช่แข่งกับเพื่อน ไม่ค่อยมีคนหวงวิชา มีการสอนการติวกันเสมอ ((ให้ลอกกันก็มีค่ะ 555 ใครว่าเด็กฝรั่งไม่ลอก กร๊ากกกก)) และ...เนื่องจากเรียนวิศวกรรม ก็มีการทำงานเป็นทีมเยอะมาก ทุกคนจะพยายามช่วยกันเพื่อดึงคะแนนของเพื่อน ... เป็นบรรยากาศการเรียนที่ดีมากๆ ค่ะ ^^สรุปว่า...แนะนำหนังสือเล่มนี้นะคะ ^^
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
แต่ไมได้รีวิวไว้ในกลุ่มหนอนหนังสือ ไปรีวิวในกลุ่ม LIF เพราะได้อ่านจากโครงการนี้ ชอบมากๆ เช่นกัน