เรื่อง : อุโมงค์มรณะ (Do not enter the underpass)เขียนโดย : จี้ฉิงแปลโดย : ซินโปรายละเอียดจากปกหลังค่ะพายุไต้ฝุ่นถล่มเกาะไต้หวัน จนอุโมงค์รถไฟฟ้าใต้ดินกลายสภาพเป็นคลอง พบศพชายนิรนามตายปริศนาแปดศพ แต่ละศพมีรอยแผลถูกของมีคมที่แนวกระดูกสันหลัง จาง จวินเจี้ยน นักสืบเอกชนผู้มีสัมผัสที่หก เต็มใจช่วยสืบคดีนี้ หลังจากที่รู้ว่ารูปคดีมีส่วนพัวพันกับแฟนเก่าของตนเอง โดยที่ตัวนักสืบหนุ่มคาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับลัทธิบูชาภูตผีปีศาจ การซื้อขายภาพเถื่อน และการฆาตกรรมหมู่อันน่าสยดสยอง ปริศนาลี้ลับในอุโมงค์ใต้ดินแห่งนี้คืออะไร! .........เรื่องนี้เป็นเล่มที่สองของนักเขียนไต้หวันคนนี้ ที่ไอซ์หยิบมาอ่านค่ะ เรื่องแรกที่อ่านไปก็คือ คำสาปประตูปีศาจ ซึ่งเคยพูดถึงไปแล้วตอนนั้น รู้สึกว่า คนเขียนมีไอเดียด้านพล็อตที่น่าสนใจ แต่การดำเนินเรื่องไม่สามารถดึงให้คนอ่านเชื่อและมีส่วนร่วมได้มีคนเข้ามาบอกว่า ถ้าจัดลำดับความสนุกแล้ว ต้องเรียงจาก คำสาปประตูปีศาจ - อุโมงค์มรณะ - ฆาตกรรมอินเตอร์เน็ตไอซ์ก็เลยหยิบเล่มอุโมงค์มรณะมาอ่านค่ะบอกกันเสียก่อนว่า เรื่องนี้อ่านด้วยความจับผิดเล็กๆ เพราะไม่ปลื้มกับเล่มแรกเสียเท่าไหร่ แต่ซื้อยกชุดมาแล้วนิ ต้องอ่านๆ ฮี่ๆๆส่วนตัวคือ รู้สึกว่า เล่มนี้ซึ่งเป็นผลงานถัดมานั้น ผู้เขียนได้ "พยายาม" ดึงคนอ่านให้เข้าใจและมีส่วนร่วมในเหตุการณ์มากยิ่งขึ้นแต่ไอซ์อ่านแล้วรู้สึกว่า กำลังถูกยัดเยียดอยู่ตลอดเวลา เหมือนถูกบังคับให้ว่า "ต้องเชื่อ" นะว้อย ต่อไปนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้นะ ตัวละครเป็นแบบนี้นะเช่น - จู่ๆ ก็โยงการฆาตกรรมเข้ากับพิธีชุมนุมแม่มดง่ายๆ ซะงั้น ... ถึงแม้ว่า ผู้เขียนจะพยายามอธิบายต่อไปว่า มันมีเหตุผลรองรับนะ แต่ความรู้สึกอคติมันมีไปแล้วอะค่ะว่า ไหงโยงง่ายงั้นล่ะ- บอกตั้งแต่ต้นว่า พระเอกมีสัมผัสพิเศษ แต่อ่านไปเรื่อยๆๆๆ แล้ว ยังมาเหตุการณ์มารองรับไม่ได้เลยว่า พระเอกมีสัมผัสพิเศษเหนือคนธรรมดาที่ตรงไหน ((วะ))ผู้เขียนมีข้อมูลที่น่าสนใจมากมาย ข้อมูลประวัติศาสตร์ก็ผ่านการค้นคว้ามาอย่างดี แถมมีการนำเอาวิทยาศาสตร์เข้ามาอธิบายด้วยเหตุผลที่พอจะกล้อมแกล้มได้แต่การเชื่อมโยงเนี่ยสิคะ จู่ๆ นึกจะเชื่อมก็เชื่อมความรู้สึกขณะอ่านก็คือ อะไรจะเกิดขึ้นก็ได้ทั้งนั้น เพราะจู่ๆ เดี๋ยวคนเขียนก็เชื่อมต่อกันเองพระเอก ((?)) หรือ ผม ก็พูดเองเออเอง แล้วเดี๋ยวก็จะมีคนเออตาม เอิ๊กส์ความรู้สึกลุ้นและตื่นเต้นขณะอ่านนั้น...ไม่มีค่ะ ว่างเปล่า อยากรู้ไหมว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป คำตอบคือ อยากรู้ แต่ตื่นเต้นที่จะรู้ไหม คำตอบคือ ไม่เลยค่ะคือ เหตุการณ์และพล็อตน่าสนใจมากๆ แต่ไม่รู้สึก "แคร์" ตัวละครเลยแม้แต่นิดเดียว มันจะไปตายยังไงก็ช่างมันเลยอะ ถามว่าสนุกไหม ก็สนุกอะค่ะ พล็อตและไอเดียเก๋ไก๋ เข้าใจเอาข้อมูลต่างๆ มาเชื่อมโยงกันได้อย่างน่าสนใจแต่...มันเป็นความสนุกที่รู้สึกว่า ผู้เขียนกำลังยัดเยียดเข้ามาให้ ไม่ใช่คนอ่านซึมซับและรับรู้ หรือมีอารมณ์ร่วม อ่านไปก็หงุดหงิดไป ฮาความคิดเห็นส่วนตัวในฐานะคนอ่านคนหนึ่งนะคะ ถ้าทำให้ใครไม่พอใจก็ต้องขออภัยด้วยงานเขียนของจี้ฉิงนี้ ไอซ์ยังเหลือฆาตกรรมอินเตอร์เน็ตอีกเล่มค่ะ ไม่รู้ว่า จะเป็นยังไงหนอ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่เริ่มเบื่อ แนวฆาตกรรม สืบสวน-สอบสวน
แต่ตอนนี้กลับมา อ่านแนวนี้อีกรอบ (ยังไงก็หนีกันไม่พ้น)