เรื่อง : นิ้วสีแดงเขียนโดย : Keigo Higashinoแปลโดย : วงศ์สิริ สังชวาสี มิยาจิเป็นหนังสือเล่มแรกเลยมั้งที่ต้องถ่ายรูปเอา หาในเว็บไม่เจอ เฮ่อรายละเอียด...เรื่องนี้เล่าจากมุมมองของสองฝ่ายค่ะ ฝ่ายแรก ฝั่งฆาตกร- อาคิโอะพนักงานบริษัทวัยกลางคน ได้รับโทรศัพท์จากภรรยาว่ามีเรื่องด่วน พอเขากลับไปถึงบ้านก็พบว่า "นาโอมิ" ลูกชายได้ฆ่าเด็กผู้หญิงตาย ภรรยาผู้ตามใจลูก อาคิโอะผู้หนีปัญหา ต่างพยายามปกปิดความผิดของลูกฝ่ายที่สอง ฝั่งตำรวจ- มัตสึมิยะ ได้จับคู่กับ คางะ...ลูกพี่ลูกน้องคนที่เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงไม่ไปดูแลพ่อของตัวเองเลย ... ทั้งสองคนตามสืบคดีฆาตกรรมเด็กหญิงอืม...ก็อ่านพอเพลินๆ ช่วงต้นถึงเกือบท้ายเฉยๆ น่ะค่ะ เพราะเรื่องมันเป็นไปตามสเต็ปมากๆ อ่านแล้วก็รู้อยู่ว่า ทางฝั่งของอาคิโอะจะทำยังไง ...พฤติกรรมและความคิดของคนฝั่งนี้น่าเหยียบมากๆ ด้วย เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ฯลฯ ส่วนด้านฝ่ายตำรวจ มัตสึมิยะก็ออกแนวโง่ๆ ไม่เข้าใจอะไรเลยตลอดเรื่อง แถมยังอวดฉลาดอีกต่างหาก อ่านแล้วรำคาญจนอยากจะเข้าไปเขย่าเอาขี้เลื่อยออกจากสมอง ช่วงสรุปทำได้ดีนะคะสปอยล์นะคะทางฝั่งอาคิโอะเอาศพเด็กผู้หญิงไปทิ้งที่สวนสาธารณะ แต่หลักฐานทางวัตถุมันชัดมาก เขาและภรรยารู้ว่าคงเอาตัวไม่รอดแน่ เลยกะใส่ความให้กับแม่ของอาคิโอะ ผู้ซึ่งอาคิโอะเข้าใจว่า เป็นอัลไซเมอร์มัตสึมิยะเป็นตำรวจที่เลื่อนลอยมากๆ สังเกตอะไรไม่ออกซักอย่างจนไม่แน่ใจว่า มาทำงานเป็นตำรวจได้ยังไงชอบบทสรุปว่า ที่จริงแล้วแม่ของอาคิโอะรู้มาตลอด และสร้างหลักฐานเอาไว้ไม่ให้ตัวเองถูกป้ายความผิดด้วยการเอาลิปสติกมาป้ายนิ้ว ส่วนการโยงเรื่องของ "ความรู้สึกผิด" และ "อยากเข้าใจคนตาย" ของแม่ของอาคิโอะ และพ่อของคางะก็เข้าที แม้จะรู้สึกโหวงๆ นิดหน่อยชอบเฉลยตอนจบซึ่งเป็นที่มาของชื่อเรื่อง "นิ้วสีแดง" คนที่ฉลาดๆ ในเรื่องคือใครลองไปอ่านในเรื่องนะคะ ส่วนคนที่โง่สุดๆ จนน่ารำคาญมีอยู่เยอะมาก ฆาตกรตัวจริงทำตัวน่าถีบเป็นที่สุด อ่านแล้วอนาถใจกับความคิดของครอบครัวนี้ยังไงไม่รู้ เฮ่อสรุปได้ว่า อ่านพอเพลินๆ ค่ะ ช่วงต้นถึงกลางๆ รู้สึกว่าธรรมดาจนค่อนไปทางน่าเบื่อ แต่โยงตอนจบได้ดีสำนวนแปล...ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่ามันแห้งๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ ^^"
สปอยล์นะคะทางฝั่งอาคิโอะเอาศพเด็กผู้หญิงไปทิ้งที่สวนสาธารณะ แต่หลักฐานทางวัตถุมันชัดมาก เขาและภรรยารู้ว่าคงเอาตัวไม่รอดแน่ เลยกะใส่ความให้กับแม่ของอาคิโอะ ผู้ซึ่งอาคิโอะเข้าใจว่า เป็นอัลไซเมอร์มัตสึมิยะเป็นตำรวจที่เลื่อนลอยมากๆ สังเกตอะไรไม่ออกซักอย่างจนไม่แน่ใจว่า มาทำงานเป็นตำรวจได้ยังไงชอบบทสรุปว่า ที่จริงแล้วแม่ของอาคิโอะรู้มาตลอด และสร้างหลักฐานเอาไว้ไม่ให้ตัวเองถูกป้ายความผิดด้วยการเอาลิปสติกมาป้ายนิ้ว ส่วนการโยงเรื่องของ "ความรู้สึกผิด" และ "อยากเข้าใจคนตาย" ของแม่ของอาคิโอะ และพ่อของคางะก็เข้าที แม้จะรู้สึกโหวงๆ นิดหน่อย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
แต่ถ้าตอนจบโอเคก็ยังพอน่าอ่านนะนี่
เพิ่งอ่านหรือว่าผมฆ่าไป แปลใช้ได้ แต่เราดันไม่ชอบตอนจบซะงั้น เหอๆ มันรวบรัดตัดความจนเอ่อ..อึ้งเล็กน้อย
ไอซ์ไปอีกรอบจิ ไปเดินช็อคโซนนายอินทร์กะลดราคามติชนน่ะ พี่ยังอยากไปอีกรอบ แต่ไม่สามารถ เหอๆ