|
|
O ลมร่ำและฝนโรย .. O
ลมหนาวและดาวเดือน
O ยิ่งกว่าสายฝนโปรย .. ลมโชยผ่าน
และดอกมาลย์รวยรินโรยกลิ่นหอม
คือแววตาชม้อยสู่ .. เหมือนรู้ยอม-
การโอบกล่อมล้อมร่างไว้กลางทรวง
O ปลาบเปรี้ยงกลางสายฝนที่หล่นหลั่ง
วิชชุคลั่งโลดแล่น .. เย้ยแดนสรวง
แล้วซ่อนเร้นอ่อนไหวที่ในดวง-
ตาแหนหวงเจ้าเผย .. ยั่วเย้ยใคร ?
O ดวงวันบำราศฟ้า .. จันทราเสี้ยว-
ก็เลื่อนเรียวลอยรูป, แวววูบไหว-
ของดวงตาอาวรณ์กำจรนัย-
ก็ผ่านออกเผยให้ .. หัวใจรู้ !
O อาวรณ์ในแววตา .. เบื้องหน้านั้น-
ฤๅอาจกั้นกีดความ .. เมื่อลามสู่ ?
ให้สบเสพดื่มด่ำ .. รสดำรู-
ดั่งสายฝนพร่างพรู .. ลงสู่ใจ
O สังคีตสี .. สั่นพลิ้วเป็นริ้วเสียง
แว่วผ่านเคียงสายฝนที่หล่นไหล
คะนึงรูปแหนหวงผู้ห่วงใย-
แว่วเสียงแล้ว .. หวั่นไหวถึงใครกัน ?
O แม้นรูปนามเพ็ญพิไล .. ยังไกลอยู่
หากแรงชู้, ฟ้ากว้าง .. ใช่ขวางคั่น
เมื่อหัวใจทั้งดวง .. คอยพ่วงพัน-
โอบแนบอีกใจนั้น .. ทั้งวันคืน
O จันทร์เจ้าเอยเลื่อนดวงจนล่วงลับ
ดาวเคยวับวามอยู่ .. สุดรู้ขืน-
เมื่อมืดหม่นทั้งตอน .. วกย้อนกลืน-
กลบ .. ด้วยคลื่นฝนโปรย .. ลมโรยตัว
O ละห้อยหาเช่นไร .. หนอใจนั่น
หรือหวามหวั่นเสน่หากลางฟ้าหลัว ?
ด้วยอารมณ์ .. ด้วยขวัญที่สั่นรัว-
เมื่อแรงชู้เกลือกกลั้ว .. แนบหัวใจ
O โอภาสรูปเรขา .. ที่ฟ้าบน-
ยังคำรณคำรามเกินห้ามไหว
ฟังเถิดเจ้ารูปยุพา .. ความอาลัย-
จากอกใครเลื่อนลั่นรำพันความ
O ย่อมมิใช่ฟ้าแล่นโลมแสนสรวง
หากเป็นทรวงเสพทราบรสวาบหวาม-
หลังเผยรูป, พฤติลออ ..ลงต่อความ-
ฤๅอาจห้าม .. ปรารถนาผู้อาวรณ์ ?
O วาบวกรูปวิชชุดา .. กลางห่าฝน-
เฟื้อย,ว่าย-วนลำแสงดุจแผลงศร
วาบวิ่งเลศนัยนั้น ..ย่อมสั่นคลอน-
ผ่านท่วงทีออดอ้อน เพรียกร้อนรน
O ข่มจันทร์ดาวบนฟ้า .. จนลาล่วง-
เหลือสองดวงหวานละมุน .. กลางฝุ่นฝน
กระพริบแสงวาบวาม .. งดงามจน-
อกใจอลเวงอยู่ .. ไม่รู้วาย
O เจ้าเอยรู้ไหมว่า .. แรงอาวรณ์-
เกินเร้นซ่อน .. ขับข่มให้ล่มสลาย
รู้ไหมว่าความคำ .. พี่รำบาย-
เพื่อกล่อมสายสวาดิชู้ .. แต่ผู้เดียว
O กลางสายฝนคลุมฟ้า .. แววตาเจ้า-
เหมือนยั่วเย้าเหลือบชม้อยให้คอยเหลียว
วิชชุบนเลื่อนแล่นสองแขนเรียว-
ราวเอื้อมเหนี่ยวเด็ดใจ .. เอาไว้ครอง
O ยามนี้ฟ้ามืดหม่น ..น้ำหล่นไหล
พร้อมหัวใจใฝ่เฝ้าเป็นเจ้าของ
หวังเพียงแววตาละห้อย .. จักคอยมอง-
รอ .. แขนคล้องเรียวร่างไว้กลางทรวง
O รอเถิดเจ้า .. เยาวรูป .. รอลูบโลม-
จากรอบโสมนัสรุก .. ไปทุกช่วง
ความคำพี่ร้อยเรียง .. หวังเพียงดวง-
ตา-แสนห่วงใยล้น .. กระวนกระวาย !
O รอ-เถิดเจ้า .. รูปนามผู้ทรามสวาดิ
รอ-รวมชาติภพนี้ .. เป็นที่หมาย
พร้อมอาวรณ์อาลัยของใจชาย-
จักเคลื่อนคลายโอบล้อม .. ให้ยอมตน
O แว่วยินไหมคลื่นฝนคำรณเสียง
แปลบปลาบเปรี้ยงเปรี้ยงดัง .. ทุกครั้งหน-
ฤๅ-เท่าเสี้ยวส่วนในหัวใจคน-
ดังกึกก้องกาหล .. กลางฝนพรำ !
O รับรู้เถิดกลางฝนคำรณเสียง,
ฟ้าปลาบเปรี้ยงกระหึ่มล้วนเสียงครวญคร่ำ
หัวใจหนึ่งยิ่งฝนคำรณกรรม
ตอบ-รับรู้หวานล้ำ .. แห่งน้ำใจ !
| Create Date : 11 กันยายน 2557 |
| Last Update : 4 พฤศจิกายน 2562 19:23:38 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1589 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 150 คน [?]
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
