O ลมร่ำ .. เมื่อย่ำรุ่ง .. O

Ernesto Cortazar - Morir de amor
O ลมยามเช้าแผ่วพลิ้วโลมริ้วน้ำ เมื่อมืดดำเลือนลางค่อยจางหาย คลื่นก่อแนวแล่นริ้ว .. ดูพลิ้วพราย- เป็นวงว่ายวิ่งระลอกกระฉอกกระชั้น O ค่อย-ยกก้าวเหยียบย่าง .. ในสางตรู่ พรั่งพร้อมอยู่ .. คือใจที่ไหวสั่น ด้วยอารมณ์เหนี่ยวดึง .. จดถึงกัน กับเจ้าขวัญอ่อนน้อยผู้กลอยใจ O แต่เมื่อสบ-รอยพักตร์จำหลักรูป วิญญาณราวถูกจูบ .. จนวูบไหว แถวผู้ขอก้าวย่าง .. ผ่านทางไป ที่สุดผ่านพ้นได้ .. คือใจคน O จาก-แถวท่านผู้ขอ .. หยุด .. รอ .. เคลื่อน ใจนั้นเหมือนแกว่งสั่นนับพันหน จาก-คำข้าวคดพร้อม .. แล้วน้อมตน ก็งดงามเหลือล้น .. อยู่บนใจ O แววในเนตรวับวามด้วยความสุข ราวจะปลุกปลอบโลก .. พ้นโศกไข้ แก้มอิ่มเนียนแต้มเรื่อ .. จะเหลือใคร- อาจฝ่าความแจ่มใส รูปวัยนั้น O ทิวแถวท่านผู้ขอ .. เคลื่อน .. รอ .. หยุด ก็เมื่อสุดต้านงาม-รุกลามขวัญ จีวรปลิวปัดปลาย .. ก็คล้ายทัณฑ์- จากปางบรรพ์ผูกบ่วง .. รัดดวงใจ O คำข้าว .. ช่อดอกไม้ .. ถวายพระ ตอบภาวะศรัทธาที่อาศัย รูปนาม .. ทัศนา .. สองตาใคร- ราวจะไหวเวียนอยู่ไม่รู้แล้ว O สัมผัสบทงดงามแห่งยามเช้า ของรูปเยาว์, หัตถ์พรหม, สายลมแผ่ว สบชำเลืองเหลือบมา .. เหมือนว่าแวว- ตาคู่นั้นผ่องแผ้ว .. สุดแล้วเลือน O ปลายปีกนกโบยโบก .. สู่โลกไกล เมื่ออาลัยรำบายลงป่ายเปื้อน- หัวใจหนึ่งต้องพิษ .. จนบิดเบือน สุดคล้อยเคลื่อนนิรมิตที่ติดตรึง O ผมหล่นล้อมวงหน้า .. เมื่อหน้าน้อม- ลงจบ-พร้อมอีกใจ .. เฝ้าใฝ่ถึง มีความนัยพร้องพร่ำ .. และรำพึง- แฝงความซึ้งอาลัย .. อยู่ในคำ O ก่อนแฝงฝากสายลม .. ให้พรมผ่าน สู่อีกด้านริมทาง .. ผู้ย่างย่ำ- เหยียบโลกให้ตื่นต้อง .. กับจองจำ- ของลมร่ำแรงชู้ .. เข้าจู่โจม O มาตักบาตรทำบุญ .. เพื่อหนุนชาติ กลับมาพลาดพลั้งจิต .. ด้วยฤทธิ์โฉม- คราญเจ้านั้น .. เผยเงามาเล้าโลม พาคลื่นโสมนัสช่วง .. กลางห้วงใจ O หรือว่าบุญหนุนชาติ .. มาพาดผ่าน- ให้รูปคราญแทรกขวัญ .. จนสั่นไหว แถวพระก้าวลับล่วง .. เมื่อทรวงใคร ละห้อยเห็นรูปพิไล .. อยู่ในวัน O หล่นลงแล้วรุ้งเรื้องที่เบื้องหน้า เมื่อรูปปรากฏพร้อม .. รอ-กล่อมขวัญ ข้าวรอพระก้าวผ่าน .. เนิ่นนานครัน เมื่อรูปฝันผ่านผกาย .. เนตรพรายยิ้ม ! O หล่นลงแล้วรุ้งเรื้องที่เบื้องหน้า ที่เหมือนว่าผ่านแต้ม .. เนียนแก้มอิ่ม ราวว่านัยแฝงเลศ .. ก่อนเนตรพริ้ม- ผ่านลงพิมพ์รอยทั่ว .. ทั้งหัวใจ O แผ่วลมเช้าป่ายริ้วโลมผิวน้ำ หากที่คร่ำครวญอยู่เกินกู้ไหว คืออกท่วมเสน่หา .. แรงอาลัย- จากเลศนัยแฝงเร้น .. บีบเค้นลง O ใช่ไหม-ที่ต้องคิด .. รับผิดชอบ ด้วยการมอบรักรุม .. ให้ลุ่มหลง ใช่ไหม .. หวาน หอมล้ำ .. ที่จำนง- ต้องร่วมปลงใจรับ .. แนบกับใจ .. ?
Create Date : 21 มกราคม 2558 |
Last Update : 1 พฤษภาคม 2566 5:18:55 น. |
|
0 comments
|
Counter : 4933 Pageviews. |
 |
|
|
|
|