Bloggang.com : สดายุ... : O หอมดอกแก้ว .. O

O หอมดอกแก้ว .. O

เพลง .. ลาวสวยรวย
คุณพระช่วย

O กลางริ้วลมโรยระลอก .. หอมดอกแก้ว
คล้ายเสียงหนึ่งผ่านแว่ว .. ดังแผ่วหวาน
ค่อยรุมเร้าเจตจินต์ .. เหนี่ยววิญญาณ-
เสพรับความทรมาน .. ที่ผ่านคอย
O อ้อยอิ่งสังคีตครวญ .. เสียงหวนไห้
กลางกลิ่นไอ .. เย็นเยียบแสนเงียบหงอย
สื่อส่งความพร่ำพร้อง .. ฝาก-ร่องรอย-
ผ่านแววตาเหลือบชม้อย .. ชม้าย .. เมิน
O อ่อนหวานทั้งอ่อนไหว .. หัวใจหนอ
กับเนียนแก้มนวลลออ .. ที่พอเขิน-
ก็ซับเลือดเรื่อก่ำ .. ขึ้นก้ำเกิน-
ยั่ว-หยอกเอินปรารถนา .. ในตาชาย
O เผยรูปพักตร์งดงาม .. คุกคามอยู่
กอปรนัยชู้ลุกลาม .. สื่อความหมาย
นัยเร้นซ่อนวับวาม .. ทุกยามปราย-
แววเนตรคล้ายพร้องพร่ำ .. รับจำนง
O ละครั้งคราว .. ลมพัดสะบัดริ้ว
ขลุ่ยก็พลิ้วเสียงขับ .. ขึ้น .. รับ-ส่ง
สายเยื่อใยพาดพัน .. ก็-บรรจง-
ล้อมเป็นวงผูกเงื่อนที่เรือนใจ
O อ้อยสร้อยขลุ่ยโหยหวน .. ความครวญคร่ำ
เฝ้าคอยบำเรอขวัญ .. ผู้หวั่นไหว
ผ่าน .. แตะ .. ตื่นเสน่หา, ความอาลัย-
ก็ผ่านนัยออดอ้อน .. ไม่ผ่อนเพลา
O กรุ่นกลิ่นแก้วหอมร่ำ .. ขลุ่ยคร่ำเสียง
ซ้ำซ้ำเพียงพอให้ .. หัวใจเหงา-
รื่นรมย์ด้วยโลมลูบ .. แห่งรูปเยาว์
ที่คอยเร้ารุมหวานมาผ่านคอย
O แววอุทธัจ .. ขลุ่ยผิว .. รอบริ้วลม
ราวห้อมห่มหล้าโลก .. พ้นโศกสร้อย
ยอ-งดงามทั้งผอง .. ให้ล่องลอย-
เหนี่ยวแรงหวังตั้งคอย .. ผ่านร้อยเรียง
O ลมระบัด .. ขลุ่ยหวาน .. พลิ้วผ่านโสต
ดาลปราโมทย์ถ้วนสิ้น .. แต่ยินเสียง
ในความหมายตอกย้ำ .. แห่งสำเนียง-
คือหวานหอมเกินเลี่ยงหรือเบี่ยงพ้น !
O ขลุ่ยยังคงคร่ำครวญ .. เสียงหวนไห้
หากหมองไหม้ในทรวงกลับร่วงป่น
เยี่ยงใบไม้บอบบางร่วงคว้างบน-
ริ้วลมวน-วกระลอก .. คอยหยอกเย้า
O อ่อนหวานทั้งอ่อนไหวหัวใจนั้น
ค่อยผูกพันรัดเหนี่ยวพาเปลี่ยวเปล่า-
ลบเลือนจากเส้นทางจนร้างเงา
ให้เหลือเพียงรูปเยาว์ .. ที่เฝ้ารอ
O ริ้วลมหนาวผ่านสาย .. เมื่อสายแล้ว
โลมลูบแก้วระริกไหว .. ก้าน .. ใบ .. ช่อ
ต้องลมหนาวล้อมรุมทั้งพุ่มกอ
ต่างฤๅพักตร์นวลลออ .. ร่ำรอชม
O โอ .. เลือดฝาดแต่งแต้มเนียนแก้มอิ่ม
หรือ-สบยิ้มอ่อนหวาน .. แล้วซ่านสม ?
โอ .. ท่วงทีเอียงอายกลางสายลม-
ฤๅ-อาจข่มขับล้างให้จางรอย ?
O เข้าสาย .. ลมอ่อยเอื่อย, นกเจื้อยแจ้ว
เมื่อลมร่ำโลมแก้วอย่างแผ่วค่อย
ต่างฤๅอารมณ์ชู้ที่รู้คอย-
เฝ้าแหนหวงอ่อนน้อย .. รูปรอยนั้น
O แก้ว .. ปีบ .. โมกดอกขาว .. อะคร้าวรูป
ต้องลมลูบโลมไล้ .. ก็ไหวสั่น
แววในตาสบหมายย่อมคล้ายกัน
ต้องเลศนัยไหวหวั่น .. สุดบั่นทอน
O ขลุ่ยสังคีตยังครวญเสียงหวนไห้
เมื่ออาวรณ์อาลัยเกินไถ่ถอน
รับรู้เถิดใจเจ้า-ความเว้าวอน-
ย่อมออดอ้อนอยู่พร้อมอย่างยอมใจ
O กลางริ้วลมโรยระลอก .. หอมดอกแก้ว-
ก็หอมแล้วหอมอีก .. เกินหลีกไหว
อาจรุมเร้าเจตจินต์ .. ตราบสิ้นไป-
แห่งเปลวไฟลุกช่วง .. ทุกดวงดาว !

Create Date : 13 ธันวาคม 2556

Last Update : 14 มิถุนายน 2562 10:58:28 น.

0 comments

Counter : 1435 Pageviews.