Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2557
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
11 ธันวาคม 2557
 
All Blogs
 
O บุหลันลอยเลื่อน .. O








บุหลันลอยเลื่อน - ชัยภัค ภัทรจินดา



O กระเพื่อมตัวโยนผิวเป็นริ้วคลื่น
ด้วยอารมณ์แช่มชื่นเกินฝืนไหว
คือช่วงตอนหอมหวานพลิ้วผ่านใจ
กระเพื่อมรอยอาลัย .. ที่นัยน์ตา
O ถ้วนปวงความอาทรเคยซ่อนอยู่
ก็เผยรูปการณ์สู่ .. ให้รู้ว่า-
การเร้นแฝงกรณีดั่งมีมา
เพียงลีลารอมอบ .. ให้ตอบรับ
O รอแววอาวรณ์ลูบ .. โลมรูปหน้า
เพื่อแววตาซ่อนยิ้มจะพริ้มหลับ
สองแก้มอิ่มรอทราบแวววาบวับ-
จากดวงตาจู่จับเกินพรับพ้น
O โดยภาพ-ทั้งหลับตา .. เหมือนว่าใคร-
แววตาไหววูบช่วง .. แล้วร่วงหล่น
เพื่อโน้มหน้ามาให้หัวใจคน-
สั่นอึงอลเวงอยู่เกินรู้กัน
O จะบ่ายเบี่ยงเยี่ยงไรหนอใจเจ้า
จากรุมเร้าอยู่พร้อม .. รอกล่อมขวัญ
โดยภาพ-ทั้งหลับตา .. รูปหน้าอัน-
คอยใฝ่ฝันเฝ้าอยู่ .. เหมือนอยู่ล้อ
O ทั้งแก้มอิ่ม .. เนียนเนื้อ, จะเหลือใคร-
อาจพาใจล่วงพ้น .. หรือทนต่อ-
ความอ่อนไหวอ่อนหวาน .. ผันด้านรอ-
จิตวิญญาณพร่ำพ้อเฝ้ารอเคียง
O ทั้งแววตาหวั่นเขิน-ให้เพลินพิศ
สักกี่จิตชายชาติจึงอาจเลี่ยง
ทั้งตาแสร้งเมินชะม้ายลอบชาย .. เมียง
สักกี่ตาอาจเบี่ยงหลบเลี่ยงพ้น ?
O โดยภาพทั้งหลับตาเหมือนว่าใคร
รอกล่อมให้ดาวช่วงได้ร่วงหล่น-
ลงกับนิทรานอน .. แนบหมอนจน-
สู่รอบฝันเวียนวน .. ถึงคนเดียว
O ในนิทราหลับฝันจะพลันเกิด-
ความบรรเจิดรุมเร้า .. พา-เปล่าเปลี่ยว-
สู่อัมพรมืดนั้น .. ฝากจันทร์เรียว
แล้วหน่วงเหนี่ยวรอบฝัน .. สู่ฉันทา
O ถ้วนปวงความอาวรณ์เคยซ่อนอยู่
จักเผยรู้แก่ใจ .. ของใครว่า-
ความรู้สึกอ่อนหวานเนิ่นนานมา
เพียงทีท่ารอมอบให้ปลอบโยน
O ฟังเสียงความอาวรณ์ .. เถิด-อ่อนเอ๋ย
อย่าเมินเฉย, คอยผลักให้หักโค่น
ก็ดูเถิดแววชะม้ายเจ้าถ่ายโอน-
ล้วน-หวานโชนช่วงแล้ว .. ทุกแววนั้น
O แว่วยินเสียงอยู่ไหม .. หัวใจเจ้า
เมื่อ"ความ"เย้ายั่วให้ต้องไหวสั่น
แกว่งไกวตามแรงชู้ .. ยากรู้วัน-
จะอาจผันผายดวงให้ล่วงแล้ว
O ผ่านรมย์รื่นแทรกฝัน .. กล่อมขวัญน้อย
พาล่องลอยห้อมห่มสายลมแผ่ว
รอเถิดเจ้านัยชู้ .. เมื่อจู่แวว-
ใด-อาจแผ้วผ่องช่วง .. กว่าดวงตา ?
O หวัง-อารมณ์โผนผก .. ในอกนั้น-
ค่อยบีบคั้นขวัญให้ .. อาลัยหา-
อก, อ้อมแขนกล่อมเห่ผ่านเวลา
ซบวงหน้าแนบอุ่น .. เอาหนุนอิง
O กระเพื่อมรอบอาวรณ์ .. ให้อ่อนน้อย-
เฝ้ารอคอยด้วยใจอ่อนไหวยิ่ง
หมายอกอุ่นให้อ้อน .. ลงผ่อนพิง-
หน้าเกลือกกลิ้งแนบอยู่ .. แต่ผู้เดียว !



Create Date : 11 ธันวาคม 2557
Last Update : 14 เมษายน 2566 10:42:32 น. 0 comments
Counter : 3635 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

สดายุ...
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 152 คน [?]









O สิ้นสวาดิ .. O





O ให้เราสองขาดกันแต่วันนี้
อย่าได้มีหัวใจอาลัยหา
ความรู้สึกอ่อนหวานมันด้านชา
ปรารถนาคงเหลือ .. เพียงเพื่อลืม

O อัสดงคต .. ดวงรพี .. คล้ายรีรอ
จะทอดทอสุรภาพ .. ให้ปลาบปลื้ม
ก่อนโอนแสงดาวกระพริบให้หยิบยืม
ไว้ร่วมดื่มด่ำงาม .. ยิ่งงามนั้น
O เงียบงันด้วยเยียบเย็น .. ใต้เพ็ญแข
สุดตาแลเหลียวไป .. ภาพไหวสั่น
คล้ายภาพพจน์อันตระการแห่งวานวัน
ค่อยบิดเบี้ยวแปรผัน .. เกินกั้นไว้
O คลื่นแสงพาดราศี .. สู่ชีวิต
โลมดวงจิตมุ่งมั่นกับฝันใฝ่
สุรภพอัมพร .. ผ่านตอนไป
สุมฟอนไฟนิรมิตเป็นสิทธา
O โลกราตรีรู้ผ่านแต่ด้านมืด
ให้เย็นชืดแห่งวิกาลเผยผ่านหา
โหมรอบหม่นหมองหมาง .. ให้ย่างมา
คลุมครอบอารมณ์คน .. อยู่อลเวง
O มีจันทร์แสงเรื่อรอง .. สู่คลองเนตร
คลายแววเลศกราก-รุมเข้ากุมเหง
ผ่านความหมายเร้ารัว .. บอกตัวเอง
ให้รุดเร่งถือสิทธิ์ .. ในจิตตน
O นิมิตใดกันเล่าที่เฝ้าหมาย
เช่นวิชชุรำร่ายกลางสายฝน
ฤๅผกายมณีน้ำ .. แสงอำพน
จักปลาบปนผ่องผาย .. สบสายตา ?
O งามเคยงาม .. ราววิชชุที่ลุแล่น
เมื่อห้อมแหนภาคโพยม .. เข้าโถมถา
แค่เพียงชั่วคาบยาม .. ก็ทรามทา-
ทาบแผ่นฟ้ามืดคล้ำ .. ร่วมรำบาย
O ใช่ผกายวิชชุ .. อันคุเพลิง
ที่จะเริงโรจน์เต้น .. ฟาดเส้นสาย
แต่เป็นมืดหม่นคล้ำ .. ค่อยกำจาย
ย้อนความหมายถ่ายช่วง .. บ่งท่วงที

O เฉกเช่นสายสาคร .. ไม่ย้อนกลับ
ผ่านเลยแล้วผ่านลับไม่กลับที่
ขาดกันเถิด .. ชิดเชยที่เคยมี
ตราบชั่วชีวาตม์จม .. ลงล่มลาญ !




Friends' blogs
[Add สดายุ...'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.