O เหมันตะกาล .. O
ชัยภัค ภัทรจินดา - ลาวสองคอนO คิดถึงมากเพียงไหนหนอใจเจ้า-กับยั่วเย้าความสู่ - เคยรู้ไหม แล้วที่คอยสั่นรัวทั้งหัวใจ-เพราะความใครออดอ้อน .. นะ-อ่อนน้อย ?O รู้หรือไม่รอบคะนึง .. หวานซึ้งเจ้าเวียนรอบอยู่แล้วเล่า .. ยามเหงาหงอยนั้น-จากอารมณ์ชู้ .. ที่รู้คอย-เฝ้าละห้อยห่วงหา .. ด้วยอาวรณ์O ไม่ต้องข่มเอียงอาย .. ทำส่ายหน้าเมื่อหวานซึ้งในตา .. เกินกว่าซ่อนเมื่อ-ทุกความคำเย้ายั่ว .. เว้าวอนแววเหลือบค้อนส่งมา .. แววตาใคร ?O โอนั่น รูปแก้มเผย .. ไยเฉยอยู่หรือเลือดเรื่อซ่านสู่ .. ข่ม-อยู่ไหว?กระนั้นแล้วแรงชู้ .. เมื่อจู่ใจ-แววตาเผยความนัย .. ข่มได้ ฤๅO ค่ำดึกดื่นดวงฤดีอย่าลี้หลบ-การบรรจบ .. โดยทิพกระซิบสื่อ ความอบอุ่นโอบอุ้ม .. เมื่อกุมมือ-เปรียบว่าคือ ปรารมภ์แห่งคมคำO จักกล่อมเจ้าหลับฝันในบรรจถรณ์ทั้งอาวรณ์อาลัยเมื่อได้สัม-ผัส .. ความหอมหวานรส .. ถ้วนบทบำ-รุง .. หัวใจชื่นล้ำผ่านค่ำคืนO สุ้มเสียงความเว้าวอน .. คำอ้อนออด-จักคอยพลอดพร่ำสู่ .. เกินรู้ขืนจนม่านหม่นแห่งพลบค่อยกลบกลืน-แววระทึกตอบตื่นในผืนตา !O ใช่ไหมที่ .. คำนึงมีถึงกัน-นับหมื่นพันภพชาติ .. เพรียกปรารถนาใช่ไหมที่ .. คอย-รอ .. ด้วยทรมารอ-การผูกพันธนา .. ด้วยอาวรณ์O เมื่อเหน็บหนาวลมร่ำ .. ผ่านค่ำคืนอกควรขืนหนาวร้ายให้คลาย .. ถอน-ด้วยอบอุ่นอาลัย ดั่งไฟฟอน-รอ-สุมซ้อนแทรกสู่ .. ไม่รู้วาย !O ใช่ไหมที่ .. บริบทแสนงดงามค่อยแผ่ซ่านลุกลาม .. สืบความหมายมีอารมณ์อาลัยแห่งใจชาย-คอยเวียนว่าย รองรับ .. เลศ- วับวาว !O แล้วร่องรอยงดงาม .. แห่งความนัยค่อยเผยให้ล้อมห่มสายลมหนาว-ที่ร่ำโรยผ่านเยือน .. แสงเดือนดาว-ก็พร่างพราวนักแล้ว - ในแววตาO อ่อนหวานละเมียดละมุน .. อบอุ่นแสนจึง-โลดแล่นล้อมใจผู้ใฝ่หาให้ออดอ้อนหอมหวาน .. แห่งมารยา-ที่เหมือนว่าสุมสั้ง .. ไม่รั้งรอO ทิพเอย .. ทิพแถนทั้งแดนสรวงรับรู้เถิดความปวง .. เฝ้าบวงขอช่วยเผยผ่านความหมาย .. ให้ฉายทอล้อมหัวใจจดจ่อ .. โลมล้อกันO ทิพเอย .. ทิพแถนทั้งแดนฟ้าปรารถนาความปวง .. ในทรวงขวัญ-จงสื่อนัยออกสู่ .. ให้รู้ทันว่าดวงใจหนึ่งนั้น .. จักมั่นคงO กลาง-เหน็บหนาวรอบฤดู .. ลมกรูเกรียวทุกส่วนเสี้ยว-ข่ายขุม .. แรงลุ่มหลง-เหมือนตรารอยลึกล้ำ .. ตอกย้ำลงเป็นจำนงตั้งอยู่ .. เกินรู้ล้างO กลางออดอ้อนรอบชู้ .. ฤดูลม-ก็พัดข่มขับแทรกความแตกต่างใบไม้แห้งหลุดร่อนลงว่อนวาง-เช่นขวากขวางในอก .. ถูกยกทิ้งO แค่หัวใจรับรู้ .. ยอมอยู่เคียง-หวานย่อมเพียงพอรุก .. ข่มทุกสิ่งในความหมายอ้อนแอบ .. รอแนบอิง-ย่อมจากดวงใจหญิง .. เจ้าทิ้งลงO อกเอย .. แม้นหนาวอยู่ .. ฤดูนี้-อุ่นกลับมีตวงเติม .. คอยเสริมส่งจากใจหนึ่งมอบนำ .. แรงจำนงงามจึงคงคาอยู่เกินรู้เลือนO อกเอย .. แม้นหนาวอยู่ .. ฤดูลมที่ห้อมห่มล้อมอยู่ .. กลับดูเหมือน-เป็นอบอุ่นอ่อนหวาน .. ใคร-ผ่านเยือนหมายให้เคลื่อนเข้ารับ .. แนบกับใจO เพื่อเคลี่อนขับหนาวล้น .. ให้พ้นผ่านด้วยอุ่นร้อนแผ่ซ่าน .. จนต้านไหวฤดูลมร่ำสาย .. มีสายใย-ม้วนปลายไว้ผูกมั่น .. เป็นพันธนาO เมื่อจันทร์ลอยขึ้นฟ้า .. อวดราศีความรุ่มร้อนเคยมี .. ย่อมลี้หน้าเหลือแสงรื่นเย็นยามงดงามตาสิเนหาสองใจ .. คือ - นัยเดียวO รู้ไหมว่า .. ดาวช่วงในห้วงฟ้ายาก-เทียมตาตื่นตอบ .. ยามลอบเหลียวรู้ไหมว่า .. ไม้ลู่ .. ลมกรูเกรียวยาก-เทียมเสี้ยวส่วนใจ .. สั่น .. ไหวคอย..!
"คิดถึงมาก"
คิดถึงมาก อยากให้รู้ สู่ผิวเนื้อ
เคยล่องเรือ ลอยล่อง ส่องนำ้ใส.
เคยชี้นก ชมผกา...สง่าใบ
ที่ต้นไม้ ใกล้เชิงผา ดาราพราว
อ่อนละออ หนอคำอ้อน เคยสอนจิต
ดังเข็มทิศ โปรยทาง ครั้งหน้าหนาว
ดอกไม้งาม เคยส่งให้ ไหนเรื่องราว
ถ้วนทุกก้าว เก็บกุม สุมทางเดิน
เพลงหวานพลอด กอดไว้ แนบในอก
ลาวดวงเดือน เดือนตก ระหกเหิน
เคยมองเจ้า เคยเคล้าคลอ ก็สายเกิน
ตะวันเมิน ห่างไกล ไปทุกที........