Bloggang.com : weblog for you and your gang
Group Blog
พระพุทธเจ้า
พระพุทธวจนะ
ธรรมบรรยาย
ตรรกะวิภาษ ..
การศึกษา
Innovation
Value Investor ..
DFC
Places to Go ..
สังคม-เศรษฐกิจ-การเมือง
ประวัติศาสตร์
Food
Home & Garden ..
SlowRock ..
Classic
Music
CountrySong
SweetSong
ThaiRock ..
ThaiTradition
ลูกทุ่งไทย
นิราศนรินทร์ - คำแปล
นิราศภูเขาทอง - คำแปล
นิราศลำปาง .. โคลง
นิราศเพรงกาล .. โคลง
ชั่วฟ้าดินดับ .. โคลง
มหาภารตะยุทธ .. ฉันท์
ศรีอยุธยา .. ฉันท์
สายธารกาลเวลา .. กลอน
สองฝั่งฟ้า .. กลอน
หอมกลิ่นร่ำ .. กลอน
รัตนโกสินทร์ .. กลอน
ชั่วฟ้าดินสลาย .. กลอน
บรรณภพ
วรรณศิลป์
วรรณกรรมไทย
อวิภัชวาท
ปริภาษวาจก
นรกวาที
นารีปราโมช
ฉันท์
โคลง
กรองสองบท ..
<<
สิงหาคม 2556
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
12 สิงหาคม 2556
O หนาวลมร่ำ .. O
All Blogs
O สิ้นสวาดิ .. O
O แววในดวงตา .. O
O เช้านี้ .. O
O อาวรณ์ .. O
O มธุรสลีลา .. O
O ยิ้มแรก .. O
O หนาวแรก .. O
O ปลายฝน .. O
O ซ่อนเร้น .. O
O งามนั้น .. O
O เจ้าเอย .. O
O ฟ้าคร่ำลมครวญ .. O
O ยอมเถิด เจ้า .. O
O เมื่อลมเช้าโชยแผ่ว .. O
O ปรารมภ์ .. O
O ลมรำเพย .. O
O เหมันตะกาล .. O
O ดวงตาคู่นั้น .. O
O รูปเอย .. O
O ในค่ำหนาว .. O
O คำนึง .. O
O ค่ำนี้ .. O
O เพียงเจ้า .. O
O รื่นลมร่ำ .. O
O ฉันทาสมัย .. O
O จันทร์ .. O
O เสน่หา .. O
O ยามเช้า .. O
O หอม .. O
O อีกไม่นาน .. O
O นาทีนั้น .. O
O วิสาขะสมัย .. O
O กลางริ้วลม .. O
O หวง .. O
O .. เช้านั้น .. O
O แรงอาลัย .. O
O เส้นแสง และแรงคะนึง O
O อุปาทานรูป .. O
O ยอมเถิด .. ดวงใจ ! O
O คิมหันตะสมัย .. O
O เพียงคำเดียว (เพื่อคนเดียว ..) O
O ขาบเขียวแห่งเรียวขน .. O
O เมื่ออุษาสาง .. O
O ครวญคร่ำแห่งคำวอน .. O
O เมื่อลมหนาวล่อง .. O
O รูปนามแห่งความคำนึง .. O
O น้องสาว .. ที่แสนดี O
O รูปนามเอย .. O
O ใต้ปีกนกฟ้า .. O
O มีเจ้า .. O
O น้ำปลายฝน .. O
O เรื่อรุ้ง..บนคุ้งฟ้า O
O ก่อนอุษาสาง .. O
O น้ำค้างเดือนเจ็ด .. O
O เดือนลอยดวง .. O
O สาวเอย .. O
O ฟองคลื่นแห่งรมยา .. O
O ฝากจันทร์ .. O
O แก้วตาพี่ .. O
O กลาง .. วิสาขะมาส .. ! O
O รูปนามเอย .. O
O รูปธรรมในคำนึง .. O
O รูปนามเอย .. O
O จันทร์เจ้า .. O
O รูปพรรณในบรรจถรณ์ .. O
O คันธา .. แห่งวรรษาสมัย O
O นางใจ ... O
O อาวรณ์ .. O
O บวงทิพที่ลิบโพ้น .. O
O รูปในคำนึง .. O
O ลมร่ำ .. เมื่อย่ำรุ่ง .. O
O น้ำค้างยามรุ่ง .. O
O คอยเจ้า .. O
O เพรงวาสน์ เมื่อพาดช่วง .. O
O เหมันตะฤดู .. O
O บุหลันลอยเลื่อน .. O
O กลางลมหนาว .. O
O หอมลมร่ำ .. O
O เสน่หา .. O
O เพียงเจ้า .. O
O รูปนามแห่งความรัก .. O
O อาลัย ที่ไหววน .. O
O หอมละมุน .. กลางฝุ่นฝน .. O
O ปีกนก กับ อกคน .. O
O หอม .. เสน่หา .. O
O ซ่อนเร้น และ เอ็นดู .. O
O น้ำค้างเดือนสิบ .. O
O ลมหนาวและดาวเดือน .. O
O ปริศนาแห่งท่าที .. O
O จันทร์เอย .. O
O คนดี .. (ของพี่ ?) O
O พี่รักเจ้า .. 3 O
O สุดหัวใจ .. O
O ขวัญเอย .. O
O ปีกนก และ อกคน .. O
O จันทร์เจ้า .. O
O วานนั้น .. จนวันนี้ .. O
O สุดรอคอย O
O ลมร่ำและฝนโรย .. O
O คอยเถิดเจ้า .. O
O ปลายฝน .. ต้นหนาว .. O
O รูปอาวรณ์ .. O
O กลางฝุ่นฝน .. O
O ตราบชั่วนิรันดร .. O
O เพลงยาว สองเจ้าฟ้า .. O
O สู่กลางใจเธอ .. O
O เพียงหนึ่งคำ .. O
O หอมดอกลำดวน .. O
O งดงามท่ามกลางฝน .. O
O เพียงเจ้า .. O
O ข้าวร่วมขัน .. O
O พิรุณพิลาปร่ำ .. O
O หวง .. O
O วันคอย .. O
O แค่เสี้ยวธุลีความ .. O
O แสงช่วงแห่งดวงมณี .. O
O บ่วงอาวรณ์ .. O
O หอมเสน่หา .. O
O คอยเจ้า .. O
O อาลัย ที่ไหวรับ .. ! O
O คำข้าว .. และใจคน .. O
O พวงผกา..แห่งป่าฝน .. O
O กล่อมขวัญ .. O
O พินทุกล แห่ง สุคนธรส .. O
O คำมั่นคำสัญญา .. O
O รูปนามแห่งยามสาง .. O
O รื่นวรรษา .. O
O โสมกลางสรวง .. O
O กลางฝุ่นฝน .. O
O รูปธรรมเพื่อจำนน .. O
O เมื่อลมร่ำ .. O
O หอมกลิ่นแก้ว .. O
O คิดถึง .. O
O ฝนห่มลมเห่ .. O
O ฤดูลม .. O
O บ่วงปฏิพัทธ์ .. O
O รูป นิรมิต ? O
O แววตาผู้อาวรณ์ .. O
O รูปธรรมในคำนึง .. O
O กลาง - ลม .. ฝน .. O
O คำมั่นคำสัญญา .. O
O ลมทะเล .. O
O เตรียมเถิด .. ใจ ! O
O เมื่อดาวลอยดวง .. O
O กลางลมร่ำ .. O
O หอม-อุ่น .. กลางฝุ่นฝน .. O
O ขวัญพี่ .. O
O .. หัวใจที่ร่ำรอ .. O
O หอมเสน่หา .. O
O พรรณาแห่งอารมณ์ .. O
O รื่น..ลมร่ำ .. O
O แก้วเอย .. O
O คอย .. O
O แสงดาวของหัวใจ...O
O รมยา .. สัญญา .. เสน่หา .. O
O รูปนฤมิต .. O
O ก่อน .. มาฆะมาส .. O
O เพรงภพบรรจบรอบ .. O
O กลางเหมันตะสมัย .. O
O ดั่งลมร่ำ .. O
O ปริศนาแห่งนารี .. ? O
O จินตะภพ .. แห่งพลบสมัย O
O คือ ความรัก .. O
O คันธาแห่งมาลี .. O
O เหมันตะสมัย .. O
O หอมดอกแก้ว .. O
O หอมกลิ่นโมก .. O
O พินทุแห่งกุสุมา .. O
O คำมั่น .. คำสัญญา O
O รูปนามนั้น .. O
O ลมหนาวร่ำ .. O
O ฟ้าหลังฝน .. O
O วรรษาสมัย .. O
O คันธบท .. แห่งรสสุมาลย์ .. O
O คอยเจ้า .. O
O กรุ่นกลิ่นประทิ่นมาลย์ .. O
O อาวรณะสมัย .. O
O รูปแพงเอย .. O
O คอยเถิด .. รูปแพงเจ้า .. O
O มณีเดียว .. O
O ภิรมย์สมัย .. O
O ร่ำรสเกสรา .. O
O เจ้าอ่อนเอย .. O
O ลมเอย .. O
O กลางฝนโปรยปราย .. O
O อหังการ .. แห่งน้ำค้าง .. O
O กลางพระลบ .. บรรจบล้อม .. O
O หนาวลมร่ำ .. O
O จากเดือนเร้น .. จนเพ็ญรูป .. O
O แต่บัดนั้น .. จนบัดนี้ .. O
O เสภา .. กลางราตรี O
O โสมส่องแสง .. O
O กลางฝุ่นฝน .. O
O ศรัทธาสองภพ .. O
O ด้วยแรงอธิษฐาน .. O
O ฟ้าคร่ำ .. ฝนครวญ .. O
O อ้อน .. O
O น้ำผึ้งเดือนเจ็ด .. O
O ฝนเดือนหก .. O
O อาลัยที่ใฝ่เฝ้า .. O
O พี่รักเจ้า .. 2 O
O เดียงสาเจ้า .. O
O รูปเอย .. O
O ห้วงอาวรณ์ .. O
O คือ .. เจ้า .. O
O รักเอย .. O
O สุขศานติปีใหม่ .. O
O เพียงหนึ่งคำ .. O
O เสน่หา .. O
O ในห้วงคำนึง .. O
O หยาดเพชรเมื่อเพ็ญรูป .. O
O ใจเอย .. ! O
O ลมรัก .. O
O ผืนทรายและปลายฟ้า .. O
O พี่รักเจ้า .. 1 O
O รักสุดใจ .. O
O เชิญขวัญ .. O
O แต่ปางใด ..? O
O หนาวลมร่ำ .. O
O บุษบัน .. แห่งเหมันตะสมัย O
O เหมันตะฤดู .. O
O บุหรง .. รำแพน .. O
O ใจเอย .. ! O
O งามนั้น .. O
O ร่ำร้อย .. พจีเรียง .. O
O แรกอรุโณทัย .. O
O หนาวลมฝน .. O
O หลัง .. อัสดงคต .. O
O รอ .. O
O เมื่อ .. ดาวลอยดวง .. O
O บุหลันลอยเลื่อน .. O
O หอมดอกแก้ว .. O
O ฟ้าสองฝั่ง .. O
O ก่อน .. นางครวญ...O
O เห่ช้า..พญาหงส์....O
O อาวรณ์..ที่ซ่อนเร้น...? O
O สิ้น..วาสนา..O
O บุพเพสันนิวาส .. O
O เลื่อมลายรุ้ง...O
O สิ้น - ดวงวิเชียรฉาย...O
O นางครวญ O
O หนาวลมร่ำ .. O
เพลง .. ลาวดวงดอกไม้
อัศวลีลา
-1-
O ใกล้ฤดูลมหนาวล่องข้าวแล้ว
พร้อมหวีดแว่วเสียดรวง-วันช่วงฉาย
สรวงบนฝูงนกว่อน .. ปีกร่อนราย-
หยอกล้อสายลมเช้า .. ใต้เงากาล
O แก้วดอกขาวหอมอ่อนกำจรกลิ่น
ผ่านรื่นรสรวยรินล้อมถิ่นฐาน
เกสรรูปช้อยช่อร่ำรอ-ฆาน-
สัมผัสหวานหอมพรม .. กลางลมโรย
O อ่อยเอื่อยลมลูบไล้ล้อใบข้าว
รวงเม็ดพราว, สูรย์แผ้ว, ลมแผ่วโผย
หอมรูปนามปรารถนา .. ก็ปร่าโปรย-
อยู่ในสายลมโชย .. แห่งรุ่งเช้า
O เหน็บหนาวกลางลมเหนือ, สูรย์เรื่อแสง-
โลมหล้าแหล่งโน้มเหนี่ยวความเปลี่ยวเปล่า
คำนึงก็โลมลูบด้วยรูปเงา-
ของวัยเยาว์กอปรยิ้มมาพิมพ์ใจ
O เอิบอิ่มแก้มแย้มมานัยน์ตารื่น
แววตอบตื่นราวซ่อนความอ่อนไหว-
ของร่องรอยปรารถนาแรงอาลัย-
ที่ขับไขคุณค่าเต็มตาแล้ว
O คลื่นลมหนาวล่องฟ้า .. ผ่านป่าฝน
ริ้วลมวนเวียนโชย .. แม้นโผยแผ่ว-
หาก-รวงข้าวยังค้อมยอดพร้อม-แวว-
ตาฝันงามผ่องแผ้ว .. ไม่แล้วลา
O คลื่นอาวรณ์พลันล่วงฝ่าห้วงคะนึง
เอื้องามซึ้งหวานพร้อม .. ละม่อมหน้า
อยู่ร่ำรอพฤติขวัญ .. รูปจรรยา
ร่วมบรรสารเสน่หาสู่อารมณ์
O งดงามกลางดอกดวงลดามาศ
แลโอภาสปลาบปลั่งลงถั่งถม
คุณค่าเฝ้าเปรียบเปรยรอเชยชม
ก็พลิ้วผ่านสายลมลงห่มครอง
O จึง-ฤดูลมหนาว .. รอบหนาวนี้
อุ่นยังมีบ่ายโบกสู่โลกผอง
อ้อนแอบแววเนตรพรับ .. ให้จับจอง-
ความนัยของแววชม้าย .. ทำคล้ายเมิน
O แม้-ฤดูลมหนาว .. ในคราวนี้
แววเนตรที่ลอบชม้าย .. จะคล้ายเขิน
เมื่อสายลมผ่านระลอกคล้ายหยอกเอิน
ใครหนอนั่นสั่นสะเทิ้นทั้งแววตา
O อบร่ำริ้วหนาวลม .. เมื่อพรมผ่าน
ถ้วนปวงความอ่อนหวานก็ปานว่า-
โหมแรงลงบรรสารรอบมารยา
เติมแต้มอาวรณ์ชู้ให้รู้ชม
O แก้วดอกขาวหอมอ่อนกำจรกลิ่น
พารสรินรื่นสู่ให้รู้สม
งามท่วงทีลักขณารูปปรารมภ์
นั้นยิ่งฉมชื่นกุสุม .. เร้ารุมทรวง
-2-
O นบนิ้วเพ่งไตร่ตรอง .. ครรลองพุทธ
ไว้ฉวยฉุด-เฝ้าคอย, ละห้อยหวง-
ด้วยรูปนาม เพ็ญสะคราญที่ปานดวง-
ใจ .. ต้องบ่วง - รัดรึง .. เช้าถึงเย็น
O นิ้วองค์พระเรียวงอน .. ดูอ่อนช้อย
เช่นร่องรอย"รูปเผย" .. ที่เคยเห็น
ช่างอ่อนช้อยพริ้มเพรา .. ลำเพาเพ็ญ
เมื่อหลีกเร้นก็ละห้อยแต่คอยรอ
O หวังปล่อยวางโลกเช่น .. ที่เป็นอยู่
ผ่านด้วยนัยองค์รู้ .. ท่านผู้ขอ
รูปเอยกลับเผยอยู่ไม่รู้พอ
มาอยู่ล้อต่อความ .. อย่างย่ามใจ
O แทนเรียวนิ้วองค์พระ .. กลับคละเคล้า-
ด้วยเรียวร่างรูปเยาว์ .. ของเจ้าได้
โค้ง .. คอด .. ผุดผ่องเนื้อ .. จะเหลือ-ใคร-
หักอาลัยฝ่าคราญ .. ได้ผ่านพ้น ?
O เพ่งดวงจิตบำบวง .. หวังปวงธรรม-
หยุดรอบกรรมชี้สั่งอีกครั้งหน
เพ่งรูปพระ .. แล้วภาพก็วาบ-วน
เป็นภาพใครงามล้น .. เกินป่นแล้ว
O พร้อม-แว่วเสียงออดอ้อน, เนตรค้อนคม
ฝ่าเสียงลมหายใจ .. ทอด-ไหว-แผ่ว
ใกล้เพียงเห็นเนตรผกาย .. เจ้าฉายแวว-
งามผ่องแผ้วราวประสงค์ .. แข่งองค์พระ
O ครึกครื้นรูปผ่องผาย .. รำร่ายอยู่
พร้อมนัยชู้ตอบตั้ง .. ตามจังหวะ
ความอ่อนหวานบรรดา .. เริ่มภาวะ
ผูกพันธะล่ามจิต .. สุดปลิดปลง
O ตั้งขึ้นแล้วจำพราก .. แสนยากนัก
เรือนรูปพักตร์เนียนปราง .. เรียวร่างหงส์
พร้อมรอบกรรมจากอดีต .. ที่ขีดวง
ร่วมหนุนส่งชาติภพบรรจบเจอ
O นบจิตเพ่งไตร่ตรอง .. ครรลองพุทธ
คอยฉวยฉุดอกใจทุกไพล่เผลอ
เมื่อต้องหวาน .. เกรงเพริศกับเลิศเลอ-
แล้วพร่ำเพ้อถึงเจ้าทั้งเช้าเย็น
O ร้างสิ้นแล้วนัยธรรมไว้รำงับ
เมื่อเนตรพรับเผลอฟ้อง .. ให้มองเห็น
ก็รับรู้รุมเร้า .. อกเจ้า-เป็น
สุดหลีกเร้นเต้นระรัว .. อีกหัวใจ
O นิ้วองค์พระเรียวงอน .. ดูอ่อนช้อย
เมื่อรูปรอยอาวรณ์สุดถอนไหว
ช่างอบอุ่นอ่อนหวานทุกด้านไป
และจักไหวหวามอยู่ เพียงผู้เดียว !
-3-
O ลมวรรษาพลิ้วผ่านแต่วานก่อน
เมื่ออาวรณ์แฝงฝากเริ่มกรากเชี่ยว
แต่สบทั้งวงหน้ารูปตาเรียว
แรงกอดเกี่ยวรูปนาม ก็ล่ามคา
O สร้อยสุมาลย์บานช่อ .. เพื่อรอหอม
อวลกลิ่นล้อมภู่ภมรเวียนว่อนหา
รูปเอยแต่ลอบเล็ม .. อยู่เต็มตา
แม้หลับลืมก็ยังคา .. อยู่ทั้งคน
O เมื่อโคมฟ้าลอยดวงขึ้นช่วงแสง
ค่อยทอดแรงเรื่อรองขับหมองหม่น
ก็เมื่อภู่ .. ภุมรินเริ่มบินวน-
สีสันกลีบกุสุมบน .. ที่เบ่งบาน
O ปีกวิหคแผ่กาง .. ลอยร่าง-ร่อน
สูงต่ำตอนเสาะหาภักษาหาร
ท่ามกลางเสียงนกแว่ว .. ลมแผ่วพาน
กุสุมาลย์ก็ลอยช่อให้รอชม
O แต่พบกัน .. อาวรณ์ก็ร่อนคว้าง
อยู่ท่ามกลางรูปลออ .. มาลย์ช่อ-ฉม
เสริมกำลังปรารถนา .. แรงปรารมภ์-
เข้าสั่งสมสืบทราบ .. รอบบาปบุญ
O ฤๅพบกัน .. จากกรรมชี้นำทิศ
เหนี่ยวสองจิตยื้อยุด .. ช่วยอุดหนุน
เพรงสัญญาก่อนเห็นจักเป็นทุน
เข้าเจือจุนจิตเจ้า .. ฟังเว้าวอน
O ผกายน้ำเนตรรับ .. วับวับไหว
สื่อความให้พร่ำพลอด .. ความออดอ้อน
ค่อยค่อยถ่ายคะนึงหา .. ความอาวรณ์
ค่อยสุมซ้อนความรัก .. ให้ตักตวง
O ราวหวานหอมทั้งหล้า .. น้อมมาให้-
คอยชิดใกล้ล้อมอยู่ไม่รู้ล่วง
เจตนาผ่านเนตร .. ไร้เลศลวง
ใจทั้งดวงหวานฉ่ำ .. อยู่ค่ำเช้า
O เมื่ออกใครเต้นระส่ำ .. คล้ายคร่ำครวญ
จากแปรปรวนส่วนเสี้ยว .. ความเปลี่ยวเปล่า
ก็เมื่องามอ่อนไหว .. จากวัยเยาว์-
ค่อยค่อยเร้างามรุกไปทุกตอน
O บุปผาเชิดเรณูเหมือนรู้เชิง-
ให้ภู่เหลิงห้อมเห่ .. หยาดเกสร
เช่นอกคนครวญคร่ำ .. ถ้อยคำวอน
ด้วยหลงเหลิงออดอ้อน .. สะท้อนสะท้าน
O นุ่มนวลเนียนเนื้อ .. ก็เหลืออ้าง
จะเริดร้างห่างไป .. สุดใจหาญ
คงเกินใจมุ่งมั่น .. อาจบันดาล
เกินต่อต้านปรารถนา .. เกินฝ่าพ้น
O กลีบพะยอมนิ่มเนื้อ .. นั้นเหลือนุ่ม
ลมผ่าวรุมไหวระรัว .. ก็กลัวหล่น
ค่อยโน้มแนบด่ำดอม .. กรุ่นหอมปรน-
เปรอใจวนว่ายหอม .. ไม่ยอมร้าง
O ล่องลอยเอย .. มาลย์สรวงเมื่อร่วงหล่น
กลีบลิ่วสู่ภูวดล .. พลิกบน-ล่าง
ฝ่าลำลมพลิ้วผืนอยู่ครืนคราง
ก่อนกลีบบางวางซบลงกลบดิน
O ครวญคร่ำวิชชุแล่น .. บนแผ่นฟ้า
จะทาบทาหม่นหมองให้ล่องสิ้น
เช่นคร่ำครวญอันละห้อยระโหยยิน
จะรวยรินถิ่นทรวง .. เกินล่วงลา
O หอมหวานครั้นผ่านเนตร .. เป็นเลศลับ
ค่อยค่อยพรับระยับดวง .. บอกห่วงหา
ค่อยค่อยเผยความหมาย .. ผ่านสายตา
ชม้อยชม้ายหมายว่า .. ดูท่าที
O ภู่ภมรว่อนเวียน .. พากเพียรนัก
ใจเอยก็สุดหักไปห่างศรี
กุสุมา .. พรั่งพร้อม .. หวานหอมมี
และใจที่หวงหอม .. ก็ยอมตัว
O ภู่ภมรว่อนอยู่ .. ไม่รู้ร้าง
ยิ้มท่ามกลางห่วงละห้อย ก็คอยยั่ว
รูปนามเอย .. กระซิบนั้น-เพื่อสั่นรัว-
ของอีกหัวใจผู้ .. รับรู้นัย !
Create Date : 12 สิงหาคม 2556
Last Update : 15 เมษายน 2562 18:32:43 น.
11 comments
Counter : 1970 Pageviews.
Tweet
สุขสันต์วันแม่ครับ
โดย:
**mp5**
วันที่: 12 สิงหาคม 2556 เวลา:18:50:37 น.
ดายุ..
"O แก้วดอกขาวหอมอ่อนกำจรกลิ่น
พารสรินรื่นสู่ให้รู้สม
งามท่วงทีลักขณารูปปรารมภ์
นั้นยิ่งฉมชื่นกุสุม .. เร้ารุมทรวง"
ปกติ ดอกแก้วมิใช่ดอกไม้ที่โปรดมากของมินตรานะ
แต่มีกลิ่นแก้วในความทรงจำที่มีใครเด็ดให้
หอมหวลนักจนติดในความทรงจำ...
(คนเด็ดให้ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ)...
คงเหมือนที่สดายุ.."ชื่นกุสุม .. เร้ารุมทรวง" นะ
โดย: บุษบามืนตรา IP: 87.174.103.101 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:3:54:09 น.
mp5
ขอบคุณครับ
มินตรา
อ้อ .. มีเท้าความหลัง - เริ่มอาวุโสแล้วสินี่ 55
ดอกแก้ว
ดอกปีบ
ดอกโมก
ดอกไม้สีขาว ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ได้กลิ่นแล้วทำให้ชื่นใจ .. ไม่รู้ฝรั่งเคยเอาไปทำน้ำหอมบ้างไหม
แล้วคนเด็ดให้ .. ตอนนี้อยู่ไหน ?
ไหนมาเล่าให้ชาวบ้านอ่านหน่อยซิ ..
โดย: สดายุ IP: 118.172.105.146 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:9:09:31 น.
ดายุ...
"O ผกายน้ำเนตรรับ .. วับวับไหว
สื่อความให้พร่ำพลอด .. ความออดอ้อน
ค่อยค่อยถ่ายคะนึงหา .. ความอาวรณ์
ค่อยสุมซ้อนความรัก .. ให้ตักตวง"
"ผกายน้ำเนตรรับ .. วับวับไหว"
ยังไม่แห้งเลยนะ..จะ" เริ่มอาวุโสแล้วสินี่ 55" ได้ยังไงล่ะ
"คนเด็ดให้ "น่ะรึ ตอนนี้ก็เป็นภู่ภมร อย่างนี้ไงคะ
"O ภู่ภมรว่อนเวียน .. พากเพียรนัก
ใจเอยก็สุดหักไปห่างศรี
กุสุมา .. พรั่งพร้อม .. หวานหอมมี
และใจที่หวงหอม .. ก็ยอมตัว"
เห็น" ก็ยอมตัว" อยู่ทุกแห่งหนทั้งในและนอกราชอาณาจักร ไงคะ555
โดย: บุษบามินตรา IP: 79.205.192.187 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:12:21:52 น.
มินตรา ..
อ้อ .. จะให้แปลว่า ไปเจอพ่อพวงมาลัย ลอยไปลอยมาดอกรึนี่ - 55
มินตรา ยังไม่อาวุโส แค่ 30 กลางๆ เพราะตายังคงมีประกายวาววามเวลาเจอหนุ่มมาดเท่อยู่เลย
ส่วน คนเด็ดให้ อาจลืมสิ่งที่เคยทำซึ้งทำหวานหมดแล้ว .. แต่ยังไม่ห่างหายไปไหน ยังครองรักกันสดชื่นทุกค่ำคืนก่อนนิทรา
- อันนี้เป็นการตีความ ล้วนๆ .. นะท่านผู้ชม 55
หญิงวัยงามสำหรับเอเชียเราก็คือวัย 35+/- นะมินตรา เป็นวัยที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ตัดสินใจในชีวิตตนเองได้โดยอิสระแล้ว พ่อแม่ไม่ค่อยมายุ่งแล้ว .. อย่างนางเอกเกาหลี เรื่อง I hear your voice นั่นแหละ
ส่วนฝรั่งงามสุดก็ช่วง 28-30 เพราะเขามีวุฒิภาวะมากกว่าเอเชีย ..
โดย:
สดายุ...
วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:13:15:14 น.
ความไพเราะไม่เคยหายไปจากที่นี่เลย
พี่สดายุสบายดีนะคะ สาวน้อย ที่โน่นและที่อยู่ใกล้ คงสบายดี นานนักไม่ได้มาคิดถึงกลอนเพราะๆๆมากมาย
โดย: ม่านแพร IP: 1.10.231.67 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:16:56:16 น.
สดายุ
"O แต่พบกัน .. อาวรณ์ก็ร่อนคว้าง
อยู่ท่ามกลางรูปลออ .. มาลย์ช่อ-ฉม
เสริมกำลังปรารถนา .. แรงปรารมภ์-
เข้าสั่งสมสืบทราบ .. รอบบาปบุญ"
"รอบบาปบุญ" มากกว่าค่ะ มิใช่"พ่อพวงมาลัย"หรอก
ดอกไม้หอมหอมนั้น...
มิใช่เพียง" ภู่ภมรว่อนอยู่ .. ไม่รู้ร้าง" เท่านั้น
ยังทำให้เกิดการค้าระหว่าง ยุโรปและเอเซียด้วย บนเส้นทางสายไหม(Silk Road)ซึ่งมีมาตั้งแต่ปี114 BC เมื่อพ่อค้าเปอร์เซียครองเส้นทางนี้...
มาจน มาร์โคโปโล ตามพ่อมาจีนบนเรือเปอร์เซีย จนเกิดการล่าอาณานิคม เพียงเพื่อจะได้ลิ้มรส ความหอมหวานของดอกไม้และเครื่องเทศ จากหมู่เกาะเครื่องเทศ(อินโดนิเซีย)
โดย: บุษบามินตรา IP: 79.205.192.187 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:17:57:09 น.
ม่านแพร
พี่และ ตัวเล็กตัวน้อยสบายดีค่ะ
น้องสาวคนนี้ล่ะ .. จบดอกเตอร์รึยัง ตอนนี้อยู่ที่ไหนและมีหนุ่มในดวงใจรึยัง 55
มินตรา
อ้อ .. เป็นเพราะ
เคยตักบาตรร่วมขันด้วยกันมา .. นี่เอง ถึงเอาสาวมินตราอยู่หมัด 55
นึกว่าไปอยู่เยอรมันจะเสียดุลยภาพแห่งเอเชียไปให้ยุโรปซะแล้ว .. ยังอุตส่าห์ตามไปถึงโน่น
ที่จริง เปอร์เซีย เคยยิ่งใหญ่มาก่อน .. แต่เริ่มตกต่ำลงหลังรับเอาอิสลามเข้าครอบหัวนี่แหละ วิทยาการต่างๆจึงไม่ทันยิว (แม่แบบของฝรั่งอีกที .. ที่เกลียดยิวกันทั้งยุโรป คงเป็นเพราะปมด้อยที่เอาทุกอย่างของเขามาแม้จนพระคริสต์ และไอนสไตน์ 55 .. ขณะที่แขกอิสลามหนักกว่า เอาทั้ง "ไม่กินหมู .. ทั้งขลิบ" เข้าไปด้วยจึงต้องเกลียด ! และทำว่าข้าไม่เคยตามใคร ..)
อ-พราหมณ์ .. หรือ .. อับราฮัม ที่มินตราเคยว่าไว้นั่นแหละ ที่ควรจะทำให้เปอร์เซียยิ่งใหญ่ .. ทุกวันนี้ จะเอาทฤษฎีเปลี่ยนมวลสารเป็นพลังงานของตายิวไปทำระเบิดสักลูกยังถูกฝรั่งขู่เช้าขู่เย็น .. น่าเศร้าใจ
แล้วสาวปัตตานี นี่พูดปักษ์ใต้ได้บ่ ?
โดย:
สดายุ...
วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:21:19:30 น.
ไม่ได้เขียนเท่าไหร่..เขียนยาวได้เท่านี้เอง-
พลิ้วลมหนาวผ่าวแผ่ว..พลัน-แว่วยิน
แรงถวิล..ปรารถนา..แววตาไหว
ที่ดิ้นรนรำร่ายอยู่ภายใน
แทรกอาวรณ์อาลัยเข้าโอบล้อม
.
พลิ้วลมหนาวผ่าวแผ่ว..ยัง-แว่วยิน
ถ้วนงดงามทั้งสิ้น..รอถนอม
กอปรคุณค่า..รอมอบให้ด่ำดอม
ทั้งใจ-กายเตรียมพร้อมและน้อมรับ
.
พลิ้วลมหนาวผ่าวแผ่ว..ยิ่ง-แว่วยิน
เสียงหลั่งรินอาวรณ์เข้าซ้อนทับ-
กรุ่นกลิ่นแก้วหอมหวานเข้าจู่จับ
แววระยับช่วงแรง..ด้วยแรงรัก
.
.
แผ่วแผ่ว-สายลมไล้ล้อใบหญ้า
พลิ้ว..เริงร่า..แวว-นัยน์ตาเข้ากุมกัก
ระยิบระยับแวว..คำนึงเพียงหนึ่งพักตร์
ถ้วนอาวรณ์จำหลัก..สุดหักใจ
.
หวิวหวีดประณีตคำมาร่ำร้อย
รำพันถ้อย..ย้ำอาวรณ์แสนอ่อนไหว
แฝงคุณค่างามล้ำ..พร้อมน้ำใจ
โหมระลอกภายใน..ให้คร่ำครวญ
.
อึงอล..วนว่ายอยู่ภายใน
ถ้วนอาวรณ์อ่อนไหวอาลัยหวน
รอบถวิลพันผูกดั่งถูกตรวน
ทุกเสี้ยวส่วน..เผย-เร้น..เพียงเพ็ญเดียว
.
ทุกรูปรอยคุณค่าที่ปรากฏ
ถ้วนบริบทพจน์พากย์-เพียงส่วนเสี้ยว-
ของงดงามบริสุทธิ์รูปจันทร์เรียว
กี่ชาติภพเพียงหนึ่งเดียวที่จำนง
.
ตราตรึงแล้ว..คุณค่าเจ้ารำบาย
เช้า เข้าสาย-บ่าย-เย็น..รับ-มอบ-ส่ง
หนึ่งหัวใจ..จำนรรจ์..พร้อมดำรง-
กี่เวิ้งวง..ปฏิพัทธ์ยิ่งชัดเจน
.
ผ่องผกายผ่านคืนค่ำ..จำนรรจ์หวาน
ริ้วเลือดซ่านเนียนปราง..รับรู้-เห็น
ฤาอาจซ่อนกลบเลศสองเนตรเพ็ญ
ที่แอบซ่อนแฝงเร้น..เช่นผ่านมา
.
เอ่อล้นแล้ว..แววหวานพ้องความนัย
สะท้อนสะท้าน..อกใจ..สุดฝืน-ฝ่า
ปรารถนารุกเร้าวอนเว้า-พา
สเน่หาห่มห้อมให้ยอมตน
.
ถวิลถึงคะนึงเย้า..รุกเร้า..ยั่ว
กระซิบเสียง..สั่นรัว..ทั่วแห่งหน
ราว-สายฝนกระหน่ำสายก่อสายชล
ไหว-ระส่ำอึงอล..ล้นหัวใจ
.
กี่ฝน-หนาวผ่านแล้ว..ใช่แล้วล่วง
อาวรณ์-บ่วงกุมกักสุดผลักไส
ขอรอบกุศลดลถึงจิตหนึ่งใคร
เร้าหัวใจให้คะนึงอย่าได้เว้น
.
ประจักษ์ชัดความนัยใจดวงนี้
เกิด-ดับสักกี่ที..ขอพบ,เห็น
ดวงแก้วงามพิสุทธิ์..สงบเย็น
เคียงข้างเป็นคู่ขวัญนิรันดร์เทอญ
-จบ-
โดย: มาย IP: 171.96.51.165 วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:22:42:05 น.
พี่กาย
ม่านสบายดีค่ะ จบเรียบร้อยแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่เดิม แต่เป็นอาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยด้วยค่ะ ก็เหนื่อยหน่อย แต่สนุกดีค่ะ
โดย: ม่านแพร IP: 125.27.183.115 วันที่: 14 สิงหาคม 2556 เวลา:10:11:24 น.
มาย
เพิ่งเห็นกลอนยาวๆเป็นครั้งแรก
เหมือนถอดความในใจออกมาเป็นบทกลอน
ขอแปลงบทสุดท้ายสักหน่อย ..
แม้นเกิดดับกี่วงวัฏฏะรอบ
ขอ..นบ-นอบ, เฝ้าคอยละห้อยเห็น
ยอผลบุญนัยธรรมเพียรบำเพ็ญ
ดลโฉมเพ็ญรักมั่นนิรันดร์เทอญ
ม่าน
อ้อ .. เป็นดุษฎีบัณฑิต แล้วสินะ
พี่ขอแสดงความยินดีด้วย - เก่งจริง
แล้วสอนวิชาอะไรในมหาวิทยาลัยล่ะ
ยังอยู่แถวราชบุรีรึเปล่าคะ
โดย:
สดายุ...
วันที่: 14 สิงหาคม 2556 เวลา:13:20:07 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
สดายุ...
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
ให้ทิปเจ้าของ Blog
[
?
]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 150 คน [
?
]
O ก่อน .. นางครวญ...O
ยามสิ้นสุด..ราชวงศ์บ้านพลูหลวง
วันอังคาร ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๕ ปีกุน
วันที่ ๗ เมษายน พ.ศ. ๒๓๑๐
๑๔
๑. อาดูระพูนอยุธยา
ขณะวาระวอดวาย
อำนาจและอาชญะสลาย
ก็เพราะชายน่ะร้าวฉาน
๘
๒. โอ้..เมืองแก้วเมืองฟ้าถึงคราล่ม
บัลลังก์จมมอดไหม้ด้วยไฟผลาญ
ปราสาทยอดใหญ่โตสูงโอฬาร
ถูกพลม่านเหนี่ยวรั้งเผาพังยับ
๓. ท่ามกลางคมดาบเชือด..คาวเลือดหลั่ง
คือสุดรั้งกายทอดลงมอดดับ
หลังเพลิงพลุ่งโหมซ้ำเกินรำงับ
ร่างหล่นทับเป็นเถ้า, สิ้นเงาไท
๔. โอ้ ว่ารอยโศกเศร้าในเงาเนตร
จากสุดเขตศักดินาเคยอาศัย
กระบวนทัศน์ศรัทธาล้วนปราชัย
เหลืออาลัยเรื่องหลังที่ยังคง
๕. ต้องจำพรากจากถิ่นมาสิ้นศักดิ์
ละห้อยหักอาดูรประยูรหงส์
พลัดเวียงวังร้างหมู่มาอยู่ดง
กับอีกผู้ซื่อตรงมั่นคงนั้น
๖. คือหนึ่งแกล้วผู้กล้ายังปรากฏ-
ข่มกำสรดเพื่อใครสิ้นไหวหวั่น
เป็นปราการผ่อนค่ารอยจาบัลย์
ร่วมปกป้องคุ้มกันตราบบรรลัย
๗. พระพายเฉื่อย..เริ่มโหมเข้าโลมโลก
ดังโบยโบกศรัทธาให้อาศัย
หวังนิทราย้อนย้ำความอำไพ
สัมผัสใจเยียวยาทุกอารมณ์
๘. พระเขนยเคยหนุน...เป็นดุ้นพฤกษ์
แกล้วก็นึกกล้ำกลืนกับขื่นขม
โอ้..ดอกฟ้าร่วงผล็อยลิ่วลอยลม
ความขืนข่ม..ฤๅจะกลบให้ลบเลือน
๙. หัวอกเอ๋ย..เคยหนักด้วยศักดิ์ราช
ต้องบำราศรูปรอยมาคล้อยเคลื่อน
เคยสูงส่งสุกสกาวดุจดาวเดือน
กลับแล่นเลื่อนลอยล่างลงข้างกาย
๑๐. ทูลกระหม่อม..เคยห่มล้วนรมย์รื่น
แต่เนตรตื่นชื่นฤทัยอยู่ไม่หาย
นางกำนัลหมอบเมียงเฝ้าเรียงราย
กลับเดียวดายเงียบเหงา...ใต้เงาจันทร์
๑๑. จักเค้นชีพบีบชาติมาลาดรับ
เพื่อสำหรับนอบน้อม...ใจหม่อมฉัน
จักรองภาษพจนีย์ด้วยชีวัน
ทอนโศกศัลย์ห่างเหพระเทพินทร์
๑๒. กระท่อมทับเปรียบว่าเช่นปราสาท
เรไรดั่งพิณพาทย์ระนาดศิลป์
ครวญขับกล่อมเสียงแผ่วให้แว่วยิน
ประโลมถิ่นห้วงฤดีดั่งมีมา
๑๓. โกสุมกลีบดอกก้านประสานประดุจ-
ดั่งมงกุฏภพชาติ..ผู้วาสนา-
น้อมลงในศักดิ์สกุลแห่งบุญญา
แทนรูปทรงสูงค่ากลางป่าไพร
๑๔. โสมกลางสรวงแทนดวงอัจกลับ
ทอดแสงโลมที่ประทับผู้หลับใหล
ลมแผ่วโลมผ่านฤดีผู้มีใจ
กระซิบให้สุจริตสัมฤทธิ์รู้
๑๕. บรรจถรณ์หมอนม่านย่อมลาญลับ
เยียรบับแพรผืนยากคืนสู่
อุบะกรองหอมร่ำสิ้นดำรู
ที่ยังอยู่เคียงใจ...ย่อมใจคน
๑๖. อัสสาสะในครานิทราสนิท
พาดวงจิตเรื่อยเร่กลางเวหน
หมายลับล่วงเรื่องหลังสิ้นกังวล
วางชีพชนม์เคียงแกล้วผู้แววไว
๑๗. สิ้นสุดแล้วไอศูรย์จำรูญรัศมิ์
สิ้นจำรัสบริบทเคยสดใส
สิ้นประยูรวงศ์นาถบำราศไกล
สิ้นจากไร้เพรงบุญเคยหนุนนำ
๑๘. อุษาสาง...พลางถวิลถึงปิ่นเกล้า
เคยแหนเฝ้ากลับผวนเป็นครวญคร่ำ
คง..อำนาจกฎเกณฑ์ของเวรกรรม
มาช่วยย้ำช่วยยุดจนสุดรอย
๑๙. ปานฉะนี้ปิตุราชมาตุเรศ
จะเทวษกำสรดใจถดถอย
จักลำบากทดท้อเฝ้ารอคอย
หรือละห้อยถึงบุตรก็สุดเดา
๒๐. สิ้นแผ่นดินสิ้นบุญสิ้นคุณค่า
แต่นองหน้าหยาดรอยล้วนสร้อยเศร้า
เพียงหนึ่งผู้คู่เข็ญยังเห็นเงา
ช่วยบรรเทาทดท้อให้พอทน
๒๑. แต่เหลือบเหลียวลืมเนตรสบเลศหนึ่ง
แววซาบซึ้งถนอมรับสิ้นสับสน
อุ่นหทัยเคียงข้าง..ใครบางคน
พาอึงอลขวยเขินสะเทิ้นอาย
๒๒. แม้นอยู่สองต่อสองในห้องเก่า
ยังลงเข่ากราบก้มประนมถวาย
คงสำรวมใจอยู่...ใจผู้ชาย
ว่าอย่าหมาย..สูงส่ง..เกินวงศ์ตน
๒๓. เอื้อมหัตถ์เนียนจับกรที่ซ่อนอยู่
ย้อนนัยสู่รำงับความสับสน
ว่าสิ้นแล้วช่วงต่างระหว่างคน
สร้อยกุณฑลจะพาดสายบนกายนี้
๒๔. แล้วเลื่อนองค์ทรงร่างอยู่กลางอก
แกล้วก็ปกกรป้องตระกองศรี
สะท้านด้วยแววตาและท่าที
อ้อมอารีก็โอบอุ้มเข้าหุ้มเนื้อ
๒๕. วิเวกแว่วลมไหวยอดไม้แกว่ง
แม้นโศกแห่งเบื้องหลังจะยังเหลือ
หากอารมณ์อบอุ่นได้จุนเจือ-
ร่วมโชนเชื้ออาวรณ์..ตัดรอนกรรม
๒๖. อธิษฐานผ่านวาสน์ให้พาดช่วง
ทุกภพล่วงพบเจอให้เพ้อพร่ำ
ใจทั้งดวงรอคอยทุกรอยคำ
จนเนื่องนำน้อมสู่เป็นคู่เคียง
๒๗. ใจต่อใจดังว่าร่วมสาธก
ท่ามกลางนกเขาไพรที่ให้เสียง
พระพายเอื่อยคนแนบแก้มแอบเอียง
เสนาะเพียงสองใจเต้นไหวรับ
๒๘. กรุ่นมาลีไหนเห็นจะเช่นหอม-
ดั่งใจหลอมลึกล้ำเป็นลำดับ
วงแขนแกร่งโอบย้ำดั่งกำชับ-
ว่าแม้นยับชีพวายไม่คลายคลอน
๒๙. แรงสุดถิ่นดินฟ้ามหาสมุทร
ฤๅอาจฉุดจิตชายให้ถ่ายถอน
ลึกล้ำห้วงน้ำสวรรค์สีทันดร
ฤๅเทียบตอนลึกล้ำแห่งจำนง
๓๐. ถ้วนถิ่นแถนแมนสรรพ..โปรดรับรู้
จักเชิดชูอยู่ข้างด้วยนางหงส์
ตราบสุดช่วงชีวิตถึงปลิดปลง
ขอร่วมวงเวียนวัฏฏ์..เป็นสัจจัง
๑๔
๓๑. โอ..!..ศัพท์สดับนยะวะแว่ว
ปุระแก้วและบัลลังก์
สิ้นแล้วเพราะแผ่วพละพลัง
ฤจะยั้งนะยับเยิน
๓๒. เผาแผดเพราะแพศยะอธรรม
ทุระกรรมะก้ำเกิน
สิ้นชาติและวาสนะเผชิญ
สรเสริญก็สิ้นตาม
...กรุงศรีอยุธยาจะสูญแล้ว
จะลับรัศมีแก้วเจ้าทั้งสาม
ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม
จะสิ้นนามศักราชห้าพัน
...กรุงศรีอยุธยาเขษมสุข
แสนสนุกยิ่งล้ำเมืองสวรรค์
จะเป็นเมืองแพศยาอาธรรม์
นับวันจะเสื่อมสูญ เอยฯ
New Comments
Friends' blogs
เป็นแฟนกับกวางน้อย
Webmaster - BlogGang
[Add สดายุ...'s blog to your web]
Links
Budha Truth
พจนานุกรมพุทธศาสน์
bloomberg.com
bank of thailand
The Times
inn - news.co.th
กรุงเทพธุรกิจ
มติชน
ข่าวสด
ประชาชาติธุรกิจ
set
settrade
efinancethai
investorchart
isra-news
google
ไตรปิฎก
speed-test
voiceTV
moneyChannelTV
nhkWorldTV
CNN
BBC
ลักษณะคำประพันธ์ไทย
DNN
iplocation
club-vi
siamchart
กลต
Ratio
Calculate-Beta
YahooFinance
Morningstar- FCF
Yahoo
Ruayhoon
iLaw
Investing
Graph of Investing
LPGA - Golf
FINNOMENA
ทันหุ้น
บ้านกลอนไทย
วชิรญาณ
onlinevideoconverter
ศิลปะวัฒนธรรม
korean series
dividend
fashionTV
พจนานุกรม
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 150 คน [?]
