สดายุคะ

หากมัวแต่...
"O เฝ้าอาทรอ่อนน้อย .. ละห้อยเห็น
แรงถวิลบีบเค้น .. ฤๅเว้นว่าง
ท่ามวรรษา .. หล่นหลั่ง .. บดบัง-พราง
ใจก็คว้าง .. คว้างหล่น .. กลางฝนโปรย"

แล้วใครจะเขียนกลอนต่อล่ะ

มินตรา ..

ตอนฝนตกหนักเป็นเวลาที่นอนสบายที่สุด
และหาก"เจ้าอ่อนน้อย"อยู่ใกล้ๆ .. ก็คงเลิกเขียนกลอน !

555

ดายุ...

งั้นคงต้อง..แปรอักษร ..เป็น
O เรื่อยรี้เพลงผ่านคล้อย .. แสน-อ้อยอิ่ง
ก็เหมือนยิ่งให้ละห้อยแต่คอยหา
ท่วงทำนอง"โบยบิน ..ผ่าน"มินตรา-
ย่อมบันเจิดแจ่มจ้า .. ในตานั้น

จะผิดกฎฉันทลักษณ์ ไหมน้า....
(แต่อยากน้อย ..มินตรา จะได้อยู่ในคำของกวีบ้างล่ะ !)

(แต่"อย่าง"น้อย ..มินตรา จะได้อยู่ในคำของกวีบ้างล่ะ !)

:)) คุณมินตรานี่น่ารักนะคะ

ฝากค่ะ..

มาลัยละมุนกลิ่นมอบมินตรา
แก้วกัลยา..เปี่ยมคุณค่าควรถนอม
ฝากเพลงรัก..บรรเลงเข้าโอบล้อม-
เช้า-เย็น-ค่ำ..ขับกล่อมให้จ่อมจม


๐๐๐๐๐๐

อ่านแล้ว..เหมือนจะอย่างนี้นะ

ตราตรึงลงสัญญาเกินฝ่าแล้ว
นับแต่สบรูปแก้ว..เกินเอื้อนเอ่ย-
กี่พจน์พากย์ฝากรักเจ้าทรามเชย
ไม่ถึงครึ่งใจพี่เลย..ที่เอ่ยความ
.
สุขสมหวังค่ะ

มินตรา ..
นั่นสิ .. แปลงเอาตามใจชอบได้เลย ไม่เห็นต้องคอยให้ใครเขียนให้ .. 555

กลอนจะไพเราะ ต้องสัมผัสคร่อม ท้ายวรรค
อันนี้เอาแบบมาจากท่านสุนทรภู่ นะมิได้ว่าเอาเอง
สังเกตุดูสิจะมีกลอนของกวีคนไหนในอดีตที่จะติดหูติดปากคนไทยมากกว่ากลอนสุนทรภู่ ?

อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก
แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
ถึงเจ็บอื่นหมื่นแสนไม่แคลนคลาย
เจ็บเจียนตายเพราะเหน็บให้เจ็บใจฯ



มาย
ขอบคุณขอรับกับความปรานาดี

ตรึงรูปลงสัญญาเกินฝ่าแล้ว
แต่เมื่อความผ่องแผ้วไม่แล้วล่วง
สบ-สื่อ .. แรงอาลัยจากในดวง-
ตา .. จนรู้แหนหวง แสนห่วงใย

ทุกพจน์พากย์อาวรณ์ .. เพียงอ่อนน้อย
ทั้ง-ละห้อย ออดอ้อน .. เพื่ออ่อนไหว-
จักรุมเร้า เฝ้าวอน .. จนอ่อนใจ
เพรียกอาลัยถวิลถึงทุกกึ่งยาม

ทุกคำพากย์กลั่นความเพื่องามเจ้า-
เสพถ้อยเว้าวอน-ทราบ .. แล้ววาบหวาม
แววตาทั้งตื่น-หลับ .. พึงวับวาม-
ไปด้วยความอาวรณ์ .. เกินซ่อนเร้น !

ดายุขา(เดียว)..

"จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งบุญถวาย ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไป"( สุนทรภู่ นิราศภูเขาทอง)

จะให้มินตราโปรด สุนทรภู่ตรงที่ลงสัมผัสได้สวยว่า
"ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไป" ..บาท.กับ.ชาติ
เชียวรึ...ฮึ ฮึ
ชอบเปิดช่องให้เค้า..ลงสัมผัสด้วยการ
"เจ็บเจียนตายเพราะเหน็บให้เจ็บใจ"..อย่างนี้แล้วจะไม่ให้"เหน็บ"ได้อย่างไรนะ ..
แต่สัมผัสตรงนี้..
"เสพถ้อยเว้าวอน-ทราบ .. แล้ววาบหวาม "
ก็"ทราบ" แล้ว"วาบหวาม"เชียวล่ะ...

นี่ไงคะ ความงดงามของภาษาไทยที่..
มินตราหวั่นเหลือเกินว่า จะหายไป เพราะคนรุ่นต่อไปจะขาดความรู้ซึ้งในภาษา..ขาดความละเมียดละมัยในความรู้สึกที่จะถ่ายทอดออกมา..
เลยต้องคอยมาเย้ามาแหย่ให้มีคนตามใช้ภาษาที่เราใช้กันบ้าง..

มายคะ

ขอบคุณใน"มาลัยละมุนกลิ่นมอบมินตรา"
หอมเหลือเกิน..หอมในน้ำใจใสสะอาดปราศจากมลพิษ
ผู้ที่ค้นหา"ความน่ารัก"ของผู้อื่นได้นั้นมีความน่ารักใน ตนเองมากกว่า..ใช่ไหมคะ
ส่วนใครที่ใจดำขอก็ไม่ให้ยื้อก็ไม่ยอมน่ะ เราไม่รักเค้าดีกว่าไหม..
ใช้สีอะไรดีล่ะ เหลืองก็มีคนใช้แดงก็มีคนจองแล้วนี่..

มินตรา ..

.. จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งบุญถวาย
ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา
เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา
ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไป ..

วรรคสุดท้ายกำลังเป็นที่นิยม "ท่องตามๆกัน" ในเมืองไทย ..

เข้าใจเอาไฟมาล่อเชื้อนะ .. 555

สำนวนนั่น มาจากความคิดของคนเมื่อ ร่วม 200 ปีที่แล้ว
เป็น 200 ปีที่แล้วที่วิชาฟิสิกซ์ยังไม่เป็นที่รับรู้ ร่ำเรียนกัน ..

ฟิสิกซ์ เป็นวิชาของเหตุและผลที่เป็นสภาพธรรมทางธรรมชาติทั้งหลาย .. ที่วิศวกรจะเรียนมากกว่าสาขาอื่น

เป็นต้นว่า ของที่มีน้ำหนักย่อมตกลงสู่ที่ต่ำ เราเรียกแรงที่ดึงของที่มีน้ำหนักลงเบื้องล่างนี้ว่าแรงโน้มถ่วง gravity force

สมัยที่กลอนบทนี้เขียนขึ้นมา ..
ไอนสไตน์ยังไม่เกิด ..
ท่านพุทธทาสภิกขุ ยังไม่เกิด ..

สุนทรภู่ถึงตีความการมีภพชาติต่างๆ .. ว่าเป็นการเวียนว่ายตายเกิดทางเนื้อหนัง ทั้งๆที่พระพุทธองค์หมายถึง การเกิดดับทาง อุปาทานยึดมั่นแต่ละครั้งคราวคือภพชาติหนึ่ง ..

ดังนั้นสุนทรภู่ถึงพูดโลกียธรรมที่เป็นมิจฉาทิฏฐิเช่นนั้นขึ้นมา หรือ ที่เรียกกันว่า สัสสตทิฏฐิ

คนที่ไม่ชอบท่องจำตามๆกันมา และตามๆกันไป จึงไม่คุ้นเคยกับวรรคสุดท้ายเลยแม้แต่น้อย

555