O ปีกนก กับ อกคน .. O

กอไผ่ - จระเข้หางยาว
O ถึงรอบนกโบกบิน .. ยามสิ้นฝน เพื่อร่วมดับมืดหม่นให้ป่นหาย ถึงเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย- แสงกำจายโลมโลก .. พ้นโศกตรม O ทานตะวันช้อยช่อ .. ร่ำรอแดด- ทอลงแวดล้อมอยู่ .. รับสู่สม หลังผึ้งภู่ตฤปหอม .. แล้วจ่อมจม- รสรื่นฉมฉ่ำหวาน .. แห่งกาลนี้ O ต้อง-ลมหนาวล่องสายรำบายผ่าน หอมดอกมาลย์, ภุมรินก็บินปรี่- หมายเสพหวานเรณูอย่างรู้ที- เกสรรูป .. กลีบสี .. อย่างที่เคย O เมื่อปีกนกโบกบ่ายสู่ปลายฟ้า แววนัยน์ตาห่วงละห้อยก็ค่อยเผย- อิริยา .. รูป .. จริต .. ลงชิดเชย- หยอก .. ยั่ว .. เย้ยปรารถนาเพรียกอาวรณ์ O คำนึงล้ออารมณ์ .. กลางลมร่ำ ภาพแก้มก่ำ .. อ้อนออด, พาทอดถอน- สะท้านสะเทิ้นห้วงใจเหมือนไฟฟอน- คอยรุมร้อนเร้าอยู่ ไม่รู้วาย O ดูเถิด .. รูปผ่องแผ้วในแววตา- นั้น-เกินกว่า-พรับเบือนให้เลือนหาย ล้อ-อารมณ์ .. อาลัย .. หัวใจชาย- ให้แต่หมายมุ่งงาม .. อย่าคร้ามเกรง O สกุณาป่าฝน .. บินพ้นผ่าน เมื่อรูปคราญเร้ารุม .. เข้ากุมเหง ฝากลมเช้าร่ำสั่ง .. เสียงวังเวง- คอยบรรเลงกล่อมเกล้า .. ผู้เยาว์วัย O วันลอยดวงเลื่อนคว้างขึ้นกลางหาว หากแสงวาววับนั้น .. กลับสั่นไหว โดย-อารมณ์อาวรณ์ .. สุมซ้อนนัย เผยออกให้รับรู้ .. มอบสู่กัน O ปลายปีกนกบ่ายโบกสู่โลกไกล หากที่ใกล้ชิดอยู่ .. เกินรู้กั้น คืออาวรณ์อาลัย .. ดั่งไฟควัน- สุมทรวงสั่นไหวอยู่ .. ไม่รู้วาย O ปีกนกกาง .. เสียงขรม .. ล้อลมร่ำ ยังคลาคล่ำรูปเงาจนเข้าสาย พร้อมหวานซึ้งดื่มด่ำ .. ช่วยรำบาย- ความมุ่งหมายด้านในหัวใจคน O ม่านฟ้าเปิด .. เมฆขาว .. ลมหนาวล่อง ก็เมื่อต้องหวานประดังอีกครั้งหน เบาบางปลายปีกนก .. ห้วงอกตน- คล้ายวกวนว่อนอยู่ .. เกินรู้วาง O ฤดูนี้ลมร่ำ .. อยู่ค่ำเช้า ปีกบางเบา.. ก็ร่อนอยู่แต่ตรู่สาง ลมเอย .. แว่วลมหวน .. เสียงครวญคราง เหมือนใจบางเสี้ยวส่วน .. คร่ำครวญคอย O โหยหาคอยบีบเค้นไม่เว้นว่าง ในที่ทางเย็นเยียบ .. แสนเงียบหงอย ในเที่ยวทางเหยียบย่ำ .. ซ้ำซ้ำรอย เพียงละห้อยห่วงเห็น .. ที่.. เป็น .. มี O สายหยุด .. กลีบดอกบาน .. ย่อมลาญร่วง ดั่งสูงสรวง .. กาลเวียน .. ย่อมเปลี่ยนสี เหลืองแสดมาลย์หมดกลิ่น .. ก็สิ้นดี เหลือไมตรีพี่นั้น .. ยังมั่นคอย O ปีกบางยังลอยล่องเต็มท้องฟ้า เมื่อเหว่ว้าแตกดับจนยับย่อย หัวใจเคยมืดมน .. ก็หล่นลอย กับร่องรอยนัยชู้ .. ฤดูลม O ที่-เสพรับความคำ .. ตอกย้ำอยู่ พึงรับรู้ .. ร่วมหวัง .. ร่วมสั่งสม- ความรู้สึกเสน่หาในอารมณ์ เบิกบทบ่มหวานหอม .. รายล้อมทรวง O เสพรับความสื่อสู่ .. จงรู้ว่า- มีคุณค่าสอดซุก .. ไปทุกช่วง- เพียงร่ำรอ .. ความคำเคยบำบวง- ให้เริ่มช่วงกำลัง .. เข้าสั่งการ O เสพรับความนัยชู้ .. จงรู้ว่า- เสน่หาพรั่งพร้อมรสหอมหวาน มีไว้เพื่อจบจูบ .. ใจรูปคราญ ให้-สุดต้านทานรส .. แม้บทเดียว !
Create Date : 04 พฤศจิกายน 2557 |
Last Update : 11 มิถุนายน 2566 17:51:28 น. |
|
0 comments
|
Counter : 3412 Pageviews. |
 |
|
|
|
|