O ยามเช้า .. O

Sergey Grischuk - My Angel



๑.
O แผ่วลมเช้าผ่านรื่นโลมผืนน้ำ
หมอกก็ร่ำไรอยู่ไม่รู้หนี
พุ่มพฤกษ์กิ่งก้านใบ .. เคยไหววี-
กลับยืนรูปดุษณี .. ในที่นั้น
O ค่อย-ยกก้าวเหยียบย่าง .. ในสางตรู่
พรั่งพร้อมอยู่ .. คือใจที่ไหวสั่น
ด้วยอารมณ์เหนี่ยวดึง .. จดถึงกัน
กับเจ้าขวัญอ่อนน้อยผู้กลอยใจ
O แต่เมื่อสบ-รอยพักตร์จำหลักรูป
วิญญาณราวถูกสูบ .. จนวูบไหว
แถวผู้ขอก้าวย่างพ้นทางไป
ที่สุดผ่านพ้นได้ .. คือใจคน
O จาก-แถวท่านผู้ขอ .. หยุด .. รอ .. เคลื่อน
ใจนั้นเหมือนแกว่งสั่นนับพันหน
จาก-คำข้าวคดพร้อม .. แล้วน้อมตน
ก็งดงามเหลือล้น .. อยู่บนใจ
O แววในเนตรวับวามด้วยความสุข
ราวจะปลุกปลอบโลก .. พ้นโศกไข้
แก้มอิ่มเนียนแต้มเรื่อ .. จะเหลือใคร-
อาจฝ่าความแจ่มใส .. อ่อนวัยนั้น
O ทิวแถวท่านผู้ขอ .. เคลื่อน .. รอ .. หยุด
ก็เมื่อสุดต้านงาม-รุกลามขวัญ
จีวรปลิวปัดปลาย .. ก็คล้ายทัณฑ์-
จากปางบรรพ์ผูกบ่วง .. รัดดวงใจ
O คำข้าว .. ช่อดอกไม้ .. ถวายพระ
ตอบภาวะศรัทธาที่อาศัย
รูปนาม .. ทัศนา .. แววตาใคร-
ราวจะไหวเวียนอยู่ไม่รู้แล้ว
O สัมผัสบทงดงามแห่งยามเช้า
ของรูปเยาว์, หัตถ์พรหม, สายลมแผ่ว
สบชำเลืองเหลือบมา .. เหมือนว่าแวว-
ตาคู่นั้นผ่องแผ้ว .. สุดแล้วเลือน
O ปลายปีกนกโบยโบก .. สู่โลกไกล
เมื่ออาลัยรำบายลงป่ายเปื้อน-
หัวใจหนึ่งต้องพิษ .. จนบิดเบือน
สุดคล้อยเคลื่อนนิรมิตที่ติดตรึง
O ผมหล่นล้อมวงหน้า .. เมื่อหน้าน้อม-
ลงจบ-พร้อมอีกใจ .. เฝ้าใฝ่ถึง
มีความนัยพร้องพร่ำ .. และรำพึง-
แฝงความซึ้งอาลัย .. อยู่ในคำ
O ก่อนแฝงฝากสายลม .. ให้พรมผ่าน
สู่อีกด้านริมทาง .. ผู้ย่างย่ำ-
เหยียบโลกให้ตื่นต้อง .. กับจองจำ-
ของลมร่ำงามรูป .. เข้าจูบโจม
O มาตักบาตรทำบุญ .. เพื่อหนุนชาติ
กลับมาพลาดพลั้งจิต .. ด้วยฤทธิ์โฉม-
คราญเจ้านั้นเผยเงามาเล้าโลม
พาคลื่นโสมนัสช่วง .. กลางห้วงใจ
O หรือว่าบุญหนุนชาติ .. บำราศแล้ว
จากผ่องแผ้วเนตรนั้น .. เข้าสั่นไหว
แถวพระก้าวลับล่วง .. เมื่อทรวงใคร
ละห้อยเห็นรูปพิไล .. อยู่ในวัน
O หล่นลงแล้วรุ้งเรื้องที่เบื้องหน้า
เมื่อรูปปรากฏพร้อม .. รอ-ล้อมขวัญ
ข้าวรอพระก้าวผ่าน .. เนิ่นนานครัน
เมื่อรูปฝันผ่านผกาย .. เนตรพรายยิ้ม
O หล่นลงแล้วรุ้งเรื้องที่เบื้องหน้า
ต่อสายตาเจิดแจร่ม .. เนียนแก้มอิ่ม
เหมือนว่านัยแฝงเลศ .. ก่อนเนตรพริ้ม
ผ่านลงพิมพ์รอยทั่ว .. ทั้งหัวใจ
O แผ่วลมเช้าป่ายริ้วโลมผิวน้ำ
และที่คร่ำครวญอยู่เกินกู้ไหว
คืออกเต็มเสน่หา .. ความอาลัย
ด้วยเลศนัยแฝงเร้น .. บีบเค้นลง
O ใช่ไหมที่ต้องคิด .. รับผิดชอบ
กับล้อมรอบเร้ารุมด้วยลุ่มหลง
ใช่ไหมกับดื่มด่ำ .. ที่ดำรง
จำต้องบ่งบอกแล้ว .. ทุกแววตา ?
O สายลมเช้าอ่อยเอื่อยยังเฉื่อยโชย
หวานก็โรยตัวหนุนรับคุณค่า
แววชม้อยชม้ายสื่อ .. ราวขื่อคา-
ตอกตรึงอาวรณ์ชู้ .. เกินรู้คลาย
O สายหยุดหยุดกลิ่นหอมรายล้อมถิ่น
เมื่ออีกหอมรวยรินไม่สิ้นหาย
ผ่านแววเนตรซ่อนยิ้ม .. อันพริ้มพราย
ทอดเอาสายสวาดิรัด .. ในบัดนั้น !

Create Date : 24 มิถุนายน 2559		4 comments
Last Update : 21 เมษายน 2566 18:03:01 น.
Counter : 5177 Pageviews.
Share Tweet