"American Gangster" ... อีกครั้งที่เส้นแบ่ง'กฎหมาย' นำ 'เจ้าพ่อ' กับ 'ตำรวจ' มาพบกันที่ปลายทาง เมื่อ เส้นทางของ'คนนอกกฎหมาย'คนหนึ่ง ที่ต่อสู้ควบคู่ไปกับการไต่ระดับเติบโตทางอำนาจบารมีอันพอกพูน ต้องมาเกี่ยวเนื่องทับเส้นบน เส้นทางของ'คนในกฎหมาย'อีกคนที่ใช้ชีวิตที่มีทั้งหมดทุ่มเทเพื่อตามล้างตามจับคนที่ใช้อำนาจในทางที่ผิดแล้ว ...เรื่องราวของ "American Gangster" จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องถูกมองว่าเป็นการพยายามผสมพลอตเดิมๆที่เคยชินตาให้เหมือนมีอะไร แต่ที่มีที่ว่าก็ล้วนแต่เป็นของคุ้นๆอยู่แล้ว ...หากความคุ้นที่ว่านี้ไม่มีคำว่า 'เจ้าพ่อ' เข้ามาแทนที่คำว่า 'โจร' ซึ่งเป็นเรื่องที่หนังทำให้รู้สึกแตกต่างออกไปเล็กๆน้อยๆ American Gangster ...นำเสนอเรื่องราวอันเคยคุ้นของสองคนสองคม ที่ต่างก็อยู่กันคนละฝากฟั่งของบทกฎหมาย ...คนแรก คือ เจ้าพ่อ ผู้เคยมีชีวิตอยู่อย่างลำบากแต่หนหลัง และใช้ประสบการณ์ที่เคยมีเพื่อไต่เต้าขึ้นมาเป็นที่หนึ่งในหมู่มวลเจ้าพ่อด้วยกัน ...ส่วนอีกคน คือ นายตำรวจ ที่ยอมจะมีชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย เพื่อเอาชนะทุกเรื่องที่ถือเป็นความผิดในสายตาของเขา "แฟรงค์ ลูคัส" ...คือ คนหนึ่งผู้โชคดี ที่ได้รับการชุบเลี้ยงและไว้ใจจากเจ้าพ่อที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งย่านฮาเล็ม (ในนิวยอร์ค) ...เขาถือเป็นมือขวาผู้ที่คอยปรนนิบัติรับใช้อยู่เคียงข้างกับคนที่เขานับถือเป็น พ่อ อีกคน จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต แฟรงค์ก็คือคนๆเดียวที่ได้อยู่เห็นในนาทีที่จากไป ...เมื่ออำนาจอันยิ่งใหญ่ กลับไร้ซึ่งคนจะรับช่วงต่อ คนๆนั้นที่โชคดีควรจะได้รับมันไป ก็ย่อมต้องเป็น แฟรงค์ แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ...และวิธีการที่แฟรงค์จะสามารถรักษาดุลอำนาจในถิ่นฮาเล็มได้อยู่ต่อไปอย่างที่ดีที่สุด ก็คือ การใช้บรรทัดฐานของการเป็นเจ้าพ่อ เข้าไปมีเอี่ยว ทำการแบ่งผลประโยชน์กับการค้ายาเสพติดจากตลาดมืด "ริชชี่ โรเบิร์ตส" ...คือ นายตำรวจตงฉินหนึ่งในน้อยคนของนิวยอร์ค ที่นับถือตัวบทกฎหมายเสียยิ่งกว่าเงินทองของมีค่าอันล่อตาล่อใจ ...เขาพยายามจะทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางโลก เพียงจะจัดการสร้างระเบียบแบบแผนอันดีต่อสังคม อันเป็นจรรยาบรรณของตำรวจที่เหลือคนยึดมั่นมันน้อยลงเรื่อยๆ ...หากแม้ชีวิตการเป็นตำรวจที่ดีของโรเบิร์ตส จะทำให้เขาเป็นที่ชื่นชมของคนรอบข้างก็ตามที ในขณะเดียวกัน ก็ยังมีเรื่องที่โชคร้ายบัดซบเกิดขึ้นกับชีวิตของผู้ชายหนึ่งคน ที่กำลังจะสูญเสียภรรยาและลูกไป ด้วยกฎหมายที่ต้องการจากพรากให้หย่าร้าง ก็พยายามเล่นงานให้เขาต้องเสียการทรงตัวอย่างรุนแรง แฟรงค์ ...พยายามประคับประคองสถานภาพของตัวเอง ให้เข้าใกล้คำว่า ยิ่งใหญ่ เข้าไปเรื่อยๆทุกขณะ...ด้วยสุดยอดแห่งยาเสพติดที่เรียกขานกันนามว่า "บลูเมจิค" (ผงขาวที่มีความบริสุทธิ์ 100 เปอร์เซ็นต์ แต่ราคาถูกจนน่าใจหาย ...ซึ่งใช้ช่องโหว่ในสถานการณ์สงครามเวียตนามอันรุนแรง ลอบนำเข้ามาด้วยการคอรัปชั่นในวงการการเมือง) โรเบิร์ต ...พยายามจะหาหนทางเพื่อเข้าใกล้ ตัวการที่กำลังบั่นทอนสังคมอเมริกันให้ต่ำทรามลงไปทุกเมื่อ...ด้วยจรรยาบรรณอันแรงกล้า ที่ไม่สามารถงัดอะไรกับเขาได้ แม้แต่เงินร้อนๆ ที่พร้อมจะประเคนให้ได้ทุกเวลา แต่จนสุดท้ายแล้วสถานการณ์ก็ได้เปลี่ยนแปลงไป เมื่อสองคนสองคม ผู้ที่แตกต่างกันในคนละขั้ว ต้องมาเกี่ยวเนื่องบรรจบพบกันบนเส้นทางของการต่อสู้ เส้นเดียวกัน... พร้อมกับการเปิดเผยความจริงอันดำมืดต่ำทราม ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ใต้ตราตำรวจ และก็ได้กลายมาเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวสุดฉาวในประวัติศาสตร์ของอเมริกาที่ผู้คนโจษจัน American Gangster ...ใช้ประโยชน์จากบริบทของเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง มาทำเป็นหนังทริลเลอร์อาชญากรรมมีฟอร์ม ที่มี "ริดลีย์ สก๊อตต์" ผู้กำกับฝีมือเฉียบคมน่ายกย่องอีกคน มารับหน้าเสื่อดูแล ...พร้อมทั้งยังเลือกใช้ประโยชน์ให้คุ้มค่าเป็นที่สุด ด้วยการแสดงระดับรางวัลเป็นประกัน ของสองคุณภาพต่างสี(ผิว) "เดนเซล วอชิงตัน" และ "รัสเซลล์ โครว์" จากสามชื่อที่ได้เอ่ยมานั้น ...เอาเพียงแค่นี้ก็พอจะการันตีความเข้มข้นของตัวหนังทั้งเรื่องได้อย่างมั่นใจ แถมก็ยังมีโอกาสไปได้ไกลในระดับออสการ์ ถ้าหนังเรื่องนี้มีดีมากกว่าความเข้มข้น ซึ่งก็ดูเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ที่อย่างหลังมันยังไม่เข้าข่ายนั้น ...(ออสการ์ที่ไปได้ถึงก็มีเพียงแต่สาขา นักแสดงประกอบหญิง เท่านั้น ที่มีโอกาส) แล้วเมื่อรวมกับการเป็นหนังหนึ่งเรื่องที่ได้ชื่อว่า 'ยอดเยี่ยม' ในใจผู้ชม อีกหนึ่งเรื่อง ...สำหรับผมแล้ว American Gangster ก็ยังไม่ใช่เรื่องนั้นที่ผมจะรู้สึกว่ามันใช่ ถ้าแยกมองกันไปเป็นส่วนๆ หาส่วนที่ดีที่ทำให้หนังเรื่องนี้มีคุณภาพ ...ส่วนแรกที่เห็นและรู้สึกได้ ก็คือ ความสนุก ...ถึงอาจไม่ใช่ความสนุกชนิดที่ต้องคอยลุ้นอย่างใจจดใจจ่อทุกๆวินาที แต่หนังเรื่องนี้ ก็ดูสนุกได้ด้วยความเข้มข้นของตัวเรื่อง และการเดินหน้าของคนสองคนที่ต่างทางจะก้าว แต่ก็ได้มาบรรจบอยู่บนเส้นเดียวกันในท้ายที่สุด ความเข้มข้นที่หนังมี เกิดมาจากการเขียนบทเล่าเรื่องที่ดูไม่มีอะไรแปลกใหม่ ให้กลายเป็นมีอะไรที่น่าสนใจ ต้องจับตามอง คอยประคับประคองให้คนดูรู้สึกเชื่อตามไปกับเหตุการณ์ที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า ...แล้วยังรวมไปถึงงานกำกับของ ริดลี่ย์ สก๊อตต์ ที่ทั้งคอยกำหนดในสิ่งที่ต้องการเสนอของหนังได้อยู่ และสามารถควบคุมอารมณ์คนดู ให้จับจดอยู่กับเวลาอันยาวนานของหนัง โดยไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อ น่าหลับ อย่างที่หนังเดินเรื่องเนิบๆอีกหลายเรื่อง มักจะทำให้ผมต้องเป็น อีกอย่างที่ต้องบวกเข้าไปในส่วนของความสนุก ...ก็คือ การแสดงของ 'วอชิงตัน' และ 'โครว์' ที่เอากับบทของตัวเองได้อยู่ แสดงออกถึงความเป็นดาราเกรดเอ ที่จับจิตวิญญาณความรู้สึกตัวละครมาใส่เอาไว้ในร่างรูปลักษณ์ที่เราคุ้นเคยของพวกเขา โดยไม่มีอะไรให้ขัดข้องติดความในใจเลยแม้แต่น้อย ...โดยเฉพาะ 'แฟรงค์ ลูคัส' ของ วอชิงตัน ที่สุดจะแสนเสียดาย อดได้เข้าชิงออสการ์อีกสักครั้ง จากบทที่ทำให้ผมเชื่อในความร้ายจนหมดใจ เฉกเช่นเดียวกับ เมื่อครั้งที่เป็นตำรวจชั่วสุดโฉดใน Training Day ส่วนที่สอง ที่ทำให้หนังเรื่องนี้ ได้ชื่อว่ามีคุณภาพ ก็คือ ความพิถีพิถัน... ในการเก็บอารมณ์แฝงความรู้สึกจากภาพและฉากต่างๆ ให้คนดูรู้สึกเสมือนเป็นคนที่อยู่ในโลกเดียวกันกับเหล่าตัวละคร ...แง่มุมของความเป็นดรามา ถูกนำเสนออย่างมีความประณีตในรายละเอียด ที่จับเอาสถานการณ์ต่างๆของตัวละครสองตัวหลัก มาเดินควบคู่ขนานกันไปโดยให้น้ำหนักอย่างเท่าเทียม ...นอกไปจากการแข่งขันระหว่างสองตัวละครหลักที่ต่างฝ่ายต่างต้องพยายามอยู่เหนืออีกฝ่ายให้จงได้ การที่หนังยังใส่ใจมาลงเรื่องอีกค่อนครึ่งหมดไปกับการแข่งขันภายในตัวตนและจิตใจของตัวละครทั้งสองเองก็ยังหนุนนำให้คนดูรู้สึกอินจับติดกับสิ่งที่หนังเสนอได้มาก ยิ่งไปกว่าความสนุก แต่มันก็น่าเสียดาย ที่ท้ายที่สุด ความสนุก และ พิถีพิถัน อาจจะยังไม่ช่วยให้หนังทั้งเรื่องกลายเป็นความยอดเยี่ยมได้ ...เพราะความรู้สึกโดยส่วนตัว ยังมองว่า บทหนังมันเล่าได้ดี แต่ก็ธรรมดาเกินไป ไม่มีลูกเล่น หรือจะลูกล่อลูกชนที่จะทำให้คนดูรู้สึกมันส์หยดไปกับการตามล่าตามหลบของทั้ง 2 ฝ่าย หรือพูดง่ายๆ หนังเนิบ แต่ไม่มีแรงกระตุ้นที่แรงพอจะให้ฮีกเหิมไปกับหนัง (แม้ฉากแอ๊คชั่นบู๊ตะลุยเพียงฉากเดียวในช่วงท้าย จะเรียกอะดรีนาลีนได้พอสมควร แต่มันก็มาช้าเกินไปแล้วที่จะทำให้รู้สึกคึกได้) ... และอีกอย่างที่รู้สึกว่าน้อยเกินไป ก็คือ บทบาทของดาราเพียงผู้เดียวที่ได้เข้าชิงออสการ์อย่าง "รูบี้ ดี" ...แค่ 3 ฉาก กับเวลาไม่กี่นาที ยังไม่เห็นว่าจะเข้มข้นสมบทบาทมากมายเพราะหนังเทน้ำหนักเปิดทางให้ตัวละคร แม่ของแฟรงค์ เอาไว้เพียงน้อยมากๆ จนไม่สามารถจับติดอะไรกับตัวละครของเธอมาได้เท่าไหร่ ...ช่วงเวลาเดียวที่ผมอินกับการแสดงของเธอ ก็คือ ฉากตบหน้าลูกชายที่กระชากอารมณ์ได้อยู่หมัด แต่มันก็สายเกินไปที่เพิ่งมารู้สึกเชื่อในความสำคัญของเธอเอาตอนนี้แล้ว ส่วนฉากที่หนังโดนเซ็นเซอร์ ที่มีอยู่ประปราย (ไม่มากและโคตรน่ารำคาญเท่า Sweeney Todd) ...ก็นับว่าทำได้เนียนอยู่ (คือ ถ้าไม่จงใจจ้องมอง ก็ไม่รู้สึกติดขัดอะไรมาก) แต่ปัญหาคือ ถ้าไม่มีจะดีกว่ามั้ย ...? และ ประเทศไทยที่กลายมาเป็นส่วนประกอบในฉากของหนัง ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นประเทศอันป่าเถื่อนในสายตาน้ำข้าวของพี่ฝรั่งเขาอยู่ดี ติดแต่ว่า มันก็คือความจริงที่ต้องยอมรับล่ะนะ ...ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ต้องพูดแบบนี้ "American Gangster" ...สำหรับผม เป็นหนังที่ดีมีคุณภาพอีกเรื่องที่ไม่น่าผิดหวัง แต่กลับมีอะไรให้เสียดายมากกว่า กับเวลาสองชั่วโมงครึ่งที่เหมือนว่ามากแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถเก็บอารมณ์ของผมได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยอย่างที่รู้สึกคาดหวัง ...สำหรับใครคนอื่น ที่ชอบเรื่องราวทริลเลอร์เข้มข้น ที่มีความเป็นดรามาเป็นตัวประสานความอิน หนังเรื่องนี้น่าจะให้ความสนุกกับคุณได้ หรืออย่างน้อยๆก็ไม่อาจหลับคาเบาะได้ลง เกรด B+ ... {} คุยแหกโค้ง..สุดท้าย Oscar 2008 : หนังได้รับการเสนอชื่อ 2 สาขา ...จากประกอบหญิง "รูบี้ ดี" หนึ่ง และ กำกับศิลป์ อีกหนึ่ง ...ในสาขาแรก ผมไม่เชียร์ให้ได้สักเท่าไหร่ (เหตุผลก็อย่างที่ว่าไป...) ส่วนอีกสาขา ก็นับว่าน่าให้ลุ้นใช้ได้ แต่คู่แข่งอีก 4 เรื่องก็ให้รู้สึกน่ากลัวยิ่งๆเช่นกัน ส่วนที่เป็นฟอนท์สี เขียว-แดง เพิ่มเข้ามา... ซึ่งที่เน้นนั้นจะเป็นที่ผมพูดถึง ส่วน ดูดี(เขียว)-ดูด้อย(แดง) ของหนังแต่ละเรื่องครับ ...สำหรับบางคนที่ยังไม่ได้ดูหนัง แล้วอยากจะรู้ว่าหนังมีอะไรดีอะไรด้อยบ้าง ก็อ่านเอาจากที่ผมทำไฮไลท์ไว้ก็ได้เลยครับ ตามแต่สะดวกละกัน ขอเชิญทุกท่านเสนอความคิดเห็นกัน... 1 Comment ของคุณ คือ 1 Happy ของเจ้าของบล็อก ขอบคุณมากครับ   Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2551 2 comments Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2551 0:00:45 น. Counter : 2763 Pageviews. Share Tweet

+ ก็โอเชนะครับพี่สำหรับเรื่องนี้ ... ถึงแม้ไม่ใช่หนังแนวพี่เท่าไหร่ (ก็เลยทำให้ไม่ได้ชอบแบบสุดๆ) แต่หนังก็อะไรที่จับต้องได้พอสมควร โดยเฉพาะการเล่นกับอารมณ์ดราม่าคู่ขนาน ของชีวิตการงานกับชีวิตส่วนตัวของทั้งตำรวจ กับเจ้าพ่อ ที่ดูจะผกผันตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง + เห็นด้วยเรื่องป้ารูบี้ ดี ดูมีบทบาทน้อยไปหน่อย จนไม่น่าถึงกับได้เข้าชิงออสการ์ ซะงั้น   โดย: บลูยอชท์ 20 กุมภาพันธ์ 2551 15:05:27 น.

ตั้งแต่ปี 2007 มาถึงวันที่ได้ดูเรื่องนี้ ส่วนตัวผมชอบมากที่สุด (ไม่นับ The Live Of Other) หนังยาวก็จริง แต่รู้สึกว่าหนังคอ่ยๆเพิ่มความสนุกไปเรื่อยๆ จนถึงตอนท้ายที่สุดยอดจริงๆ   โดย: YoiChi_KunG 27 มีนาคม 2551 16:55:28 น.