ถึงจะมีบางช่วงที่บิ๊วท์ๆ ไปบ้าง

แต่ก็มีความสุขมากกับการได้ดูหนังเรื่องนี้ค่ะ

คงเป็นหนังอีกเรื่องที่ซื้อดีวีดีเก็บไว้

hmmp, I thought your review is actually quite good.

By the way, Is this movie still in theaters? If it is, wow! I mean it such a long time since I saw it.

ผมว่า จุดหนึ่งที่น่าประทับใจของหนังเรื่องนี้ อยู่ที่การที่ตัวละคร ได้สัมผัสกับการเปลี่ยนแปลง ในชีวิตของพวกเขาเหล่านั้น และเมื่อถึงตอนจบของหนัง ทุกคน กลายเป็นคนใหม่ ที่มีความหมาย ต่อตนเอง และคนรอบข้างมากขึ้น

มุตสึโกะ ได้ค้นพบความเข้มแข็งของตัวเอง ในการต่อสู้กับความรู้สึกเหงาและน้อยเนื้อต่ำใจต่อที่บ้าน และรู้จักการยอมรับผู้อื่น และยอมรับสถานการณ์ที่ไม่ได้เป็นไปอย่างที่หวัง และได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของอีก "ครอบครัว" หนึ่ง ที่มีความอบอุ่นมอบให้เธอ ไม่แพ้บ้านจริงๆ

ครอบครัวซูสุกิ ได้รับสมาชิกใหม่เพิ่มอีกหนึ่งคน พ่อบ้านได้เรียนรู้ที่จะขอโทษเมื่อผิดจริง และได้มีโอกาสแสดงเจตนารมย์ในการใฝ่หาความสำเร็จ ให้มุตสึโกะฟัง ซึ่งเธอก็เข้าใจและยอมรับทั้งๆ ที่สิ่งนั้นอาจจะฟังดูไม่มีความหมาย เป็นเรื่องตลกสำหรับคนอื่น ที่ล้อเลียนโนริฟูมิว่า ซูสุกิออโต้ แทนที่จะหัวเราะเยาะเขา เธอกลับมุ่งมั่นและพร้อมที่จะต่อสู้ไปกับเขา

ฮิโรมิ สาวผู้มีอดีตขมขื่น เดาได้ว่าเธอคงมีประสบการณ์รักที่ไม่สมหวังมามาก เธอคงไม่คิดว่าจะได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้ชายใด แต่เธอกลับมอบใจให้ผู้ชายปอนๆ คนนี้ คราวที่เธอฝากเด็กชายให้เขาเลี้ยง ทุกคนกล่าวว่าร้าย นินทาเขาให้เธอฟังต่างๆ นาๆ เธอประหลาดใจที่เขาไม่ได้เลิศเลออย่างที่เขาโม้ แต่เธอไม่ได้ร่วมหัวเราะเยาะเขากับกลุ่มผู้ชายเอะอะมะเทิ่งกลุ่มนั้น นานไป เธอเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนโยนในตัวเขา และในวินาทีที่เขามอบแหวนที่มองไม่เห็นวงนั้นให้ เธอรับมาด้วยความเต็มใจ แม้ในวันนี้ทั้งสองจะไม่ได้อยู่ร่วมกัน แต่เราก็อยากจะคิดต่อไปว่า คงมีสักวันที่ทั้งสามจะได้อยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวอย่างที่ตั้งใจ และเมื่อใดที่เธอท้อแท้ รู้สึกเหมือนไม่มีใครรักและห่วงใย เธอก็คงจะยกมือซ้ายขึ้น เพ่งมองที่นิ้วนางนิ้วนั้น นิ้วที่เขาบรรจงสวมแหวนที่สวยที่สุดวงนั้นให้เธอ

เด็กชายจุนโนะสุเกะ ผู้ผิดหวังจากคนที่เป็นแม่แท้ๆ เขาคงไม่เข้าใจ และเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จึงปฏิเสธที่จะพบเขา หากแต่เวลานี้ เขาได้เรียนรู้ว่า ผู้ชายท่าทางขี้รำคาญคนนี้ กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา สำคัญกว่าผลงานที่เขาอุตส่าห์สรรสร้าง สำคัญกว่าแม้กระทั่งเงินทองและความสะดวกนานาชนิดที่รอเขาอยู่ที่บ้านพ่อแท้ๆ ที่ลงทุนนั่งรถคันโตมารับถึงที่ ผู้ชายคนนี้ เป็นครอบครัวเดียวที่เหลือ ของเด็กที่สิ้นไร้ไม้ตอกอยากเขา

ริวโนะสุเกะ ที่ชาวบ้านล้อเลียนว่าเป็นนักประพันธ์ เราเห็นตั้งแต่ต้นว่า เขาเป็นคนที่เหงาที่สุดในโลก ชีวิตไม่ได้มีแก่นสารอะไรเลย ไม่ได้อยู่เพื่อใครเลยแม้แต่นิด ผลงานก็ไม่มีใครเห็นคุณค่า ร้านค้าก็ใกล้จะเจ๊ง จนกระทั่งเด็กคนนี้ก้าวเข้ามา แสดงความชื่นชมต่อผลงานที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังดูถูก และยังเทิดทูนเขาอย่างที่สุด ผมว่าเขาเองก็แปลกใจไม่น้อย ที่ตัวเขาเองสามารถรักใคร ห่วงใครได้เต็มหัวใจขนาดนี้ แม้เด็กคนนี้จะเป็นแค่ "คนแปลกหน้า" หรือ "คนอื่น" ที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยก็ตาม

นอกจากนี้ เขาก็ยังแปลกใจที่ ฮิโรมิ สาวสวยที่แอบชอบ ก็ยังมามีใจให้เขา แม้ว่าเงินทองจะไม่มี เธอก็ยินยอมรับ "แหวน" จากเขา คงเป็นความเปลี่ยนแปลงที่ผู้ชายเชยๆ คนหนึ่ง ยากที่จะรับได้

และเมื่อทั้งสองสิ่ง เหมือนจะเดินจากชีวิตเขาไป เขาพยายามคิดว่าคงไม่เป็นไร แค่กลับเป็นคนเดิม แต่ไม่สำเร็จหรอกครับ สิ่งดีๆ ในชีวิต ถ้าลองได้สัมผัสแล้วต้องจากพรากไป ย่อมต้องเจ็บปวดไม่มากก็น้อย ดีที่เด็กน้อยยังย้อนกลับมาหา ฮิโรมินั้น แม้เราจะไม่ได้เห็นทั้งสองเคียงคู่กัน ภาพ "ครอบครัว" ที่ขึ้นมาตอน End credit ก็พอจะสร้างความหวังให้ว่า หลังจากนี้ไป ทั้งสามอาจจะมีโอกาสได้อยู่ร่วมเป็นครอบครัวสมดังใจ

ชีวิตคนทั้งหลายในซอยสาม เติบโตและเปลี่ยนแปลง ด้วยความรัก ความหวัง พร้อมๆ กับหอคอยโตเกียว ที่เสร็จตระหง่าน เคียงคู่กับแสงอาทิตย์อัสดง ที่ไม่ว่ากี่ปีๆ ก็จะสวยงามเช่นนี้เรื่อยไป ตราบเท่าที่มนุษย์ยังมีความหวัง ความรัก และยังมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้เป็นคนใหม่ ให้เป็นคนที่มีความหมายต่อทั้งตัวเองและคนรอบข้างให้มากขึ้น

ยกมือชอบมากด้วยคน

ไม่มีอะไรต้องอธิบาย กับหนังญี่ปุ่นที่ผมประทับใจที่สุด (เฉือน Be With You ไปฉิวเฉียด)

ชอบโคตรๆ คับ

088

เขียนบทวิจารณ์ได้ดีมากๆ

ชอบเหมือนกันครับ ;)))