:: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - จดหมายถึงแซม ::
:: จดหมายถึงแซม ::เขียน : Daniel Gottlieb แปล : ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ
คุณตาแดเนียล กอตต์ลีบ เป็นนักจิตวิทยาและนักครอบครัวบำบัด เป็นนักเขียนและนักจัดรายการวิทยุ คุณตาเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ตลอดชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อวันที่ทราบข่าวว่าตัวเองกำลังเป็นคุณตา (ขณะนั้นเขามีอายุ 53 ปี) เนื่องจากลูกสาวได้ให้กำเนิดหลานชายคนแรก คุณตาคิดเขียนจดหมายถึงหลานชายตัวน้อยที่ชื่อ “แซม” เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ดูโลกนี้ได้อีกนานแค่ไหนเนื่องจากปัญหาสุขภาพ คุณตาเริ่มเขียนจดหมายถึงแซมตั้งแต่เด็กน้อยยังอ่านหนังสือไม่ออก ( นับถึงปี 2021 หลานชาย มีอายุ 21 ปีบริบูรณ์พอดี ส่วนคุณตาอายุ 74 ปี )
แซมเป็นเด็กที่มีอาการออทิซึม ซึ่งเป็นความบกพร่องทางสมอง มีปัญหาในการรับรู้ เรียนรู้และมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง คุณตาแดเนียลจึงอยากมอบคำสอนที่ตัวเองเคยเรียนรู้มาในชีวิต ส่งต่อให้หลานชายได้อ่านเมื่อเขาเติบโตขึ้น คุณตาค่อย ๆ เขียนเล่าเรื่องราวชีวิตตัวเอง ตั้งแต่วัยเด็ก วัยหนุ่ม จนถึงวันที่ตัดสินใจแต่งงานมีครอบครัว และจบลงด้วยการหย่าร้าง รวมทั้งอุบัติเหตุครั้งรุนแรงซึ่งทำให้ต้องเป็นอัมพาตตลอดชีวิต ทุกเหตุการณ์ในชีวิต เป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่า และให้บทเรียนอะไรบางอย่างกลับมาเสมอ คุณตาบอกเล่าสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นให้แซมฟังในเนื้อความของจดหมาย ขณะเดียวกันก็พูดถึงอาการป่วยที่แซมต้องรับมือเมื่อเขาเติบโตขึ้น เหมือนคุณตาจะรู้ดีว่าอาการป่วยของหลานชายจะต้องนำแซมไปพบกับปัญหามากมายในชีวิต
ผมชอบเรื่องราวตอนที่คุณตาพูดกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งกำลังต่อว่าโชคชะตา ว่าทำไมเธอจึงต้องพบกับความยากลำบากมากมายในชีวิต คุณตาบอกว่า ให้เพื่อนคนนี้ออกไปหาป้ายรถประจำทางและนั่งรออยู่ที่นั่น เพื่อนฟังก็ยิ่งรู้สึกโกรธ คุณตาจึงอธิบายว่า “อารมณ์” ของคนเราเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นชั่วคราวเหมือน “รถประจำทาง” เราจะรออย่างโกรธแค้น ผิดหวัง เบื่อหน่าย หรือระทมทุกข์แค่ไหนก็ได้ แต่มันไม่ได้ช่วยให้รถประจำทางมาเร็วขึ้น หรือหากแม้จะนั่งรอรถอย่างอดทน อดกลั้น ผ่อนคลาย ก็ไม่ได้ทำให้รถประจำทางมาเร็วขึ้นอีกเช่นกัน ! “รถประจำทางทุกคัน” ก็เป็นแบบนี้ มันจะมาถึงก็ต่อเมื่อมันมา จะมาถึงก็ต่อเมื่อถึงเวลา
จดหมายทั้ง 32 ฉบับที่คุณตาแดเนียลเขียนถึงแซมหลานรัก จึงบรรจุไปด้วยความรัก ความห่วงใย ความหวังและกำลังใจ ที่คุณตาตั้งใจมอบให้หลานชายคนนี้ได้อ่านเมื่อเขาเติบโตขึ้น
หนังสือเล่มนี้อ่านสนุก ได้แง่คิด มีทั้งมุมที่ผมเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกับคุณตา เพราะโลกเปลี่ยนแปลงไปมากมายและรวดเร็ว โลกในวันก่อนไม่เหมือนโลกในวันนี้ ผมไม่รู้ว่าเมื่อแซมอ่านจดหมายเหล่านี้เขาจะรู้สึกอย่างไร แต่อย่างหนึ่งที่เขาน่าจะรู้สึกได้เหมือนในขณะที่ผมอ่านจดหมาย ก็คือ คนเราทุกคนเป็นคนธรรมดา มีรัก มีผิดหวัง มีสมหวัง มีจากลา เรามีเวลาจำกัดในการใช้ชีวิต และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจากกันไปในวินาทีไหน อย่ารอที่จะรักกัน อย่ารอที่จะบอกว่ารัก อย่ารอที่จะขอโทษและให้อภัย
ทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต คือ ประสบการณ์ที่สำคัญ และทิ้งอะไรบางอย่างเอาไว้ให้เราเรียนรู้เสมอ
Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2564 |
|
25 comments |
Last Update : 17 กรกฎาคม 2565 6:51:52 น. |
Counter : 234 Pageviews. |
|
|