ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 389 "ก่อนฟ้าจะสว่าง" โจทย์ครั้งนี้ คุณ toor36 เป็นคนกำหนด ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน โจทย์คราวนี้หัวข้อคือ "ก่อนฟ้าจะสว่าง" ผ่านไปแล้ว 17 วันแล้วที่ท่านผู้การ (เจ้าของบล็อก) หายตัวไป "มุตสึกิ ยังคงรอที่ท่าเรือ" มุตสึกิ (ผมน้ำตาล) : "ท่านผู้การ (เจ้าของบล็อก) ต้องกลับมาแน่ๆ วันนี้ วันนี้ต้องกลับมาจริงแล้วล่ะค่ะ " เธอฝืนยิ้ม แต่ริมตาแดงระเรื่อ "จากนั้นมีใครบางคนเดินเข้ามา" เรนะ เดินเข้ามา รอยยิ้มเหมือนจะเป็นมิตร ริวงู เรนะ (ผมส้ม) : "ยังรออยู่อีกเหรอ? เธอนี่ตลกดีนะ มุตสึกิจัง ผู้การของเธอน่ะ ไม่กลับมาหรอก ฮึฮึ" "มุตสึกิสั่นไปทั้งร่างเหมือนโดนลมหนาวแทงเข้ากลางอก เธอลุกขึ้นมา" มุตสึกิ : "มะ ไม่จริงค่ะ ท่านผู้การ ต้องกลับมาแน่ เขาไม่มีทาง ไม่มีทางทิ้งพวกเรา " "เรนะ เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว" ริวงู เรนะ : "แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ!! ไม่เห็นเหรอว่าเธอถูกทิ้งไว้คนเดียวแบบนี้? น่าสงสารจังเลย~" มุตสึกิ : "หยุดเถอะค่ะ ได้โปรด มุตสึกิ ไม่อยากได้ยิน " "เรนะเริ่มพูดแรงขึ้นเรื่อยๆ" ริวงู เรนะ : "พอเห็นเธอยืนอยู่แบบนี้ทุกเช้า ฉันนึกว่าเป็นตุ๊กตาที่ถูกทิ้งเสียอีก ตุ๊กตาที่ถูกเจ้าของ 'ลืม' ไงล่ะ ฮิฮิ น่าสงสารเนอะ " มุตสึกิ : "อย่า พูดแบบนั้น ได้โปรด " ริวงู เรนะ : "ยิ่งเธอพยายามเชื่อ ยิ่งเห็นชัดเลยนะ ว่าเธอกลัวความจริง เพราะความจริงอะนะ มุตสึกิจัง— ผู้การของเธอน่ะ ไม่กลับมาแล้ว ไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนๆ ก็ตาม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" "บิสมาร์คที่อยู่แถวนั้นเข้ามาช่วยมุตสึกิจัง" บิสมาร์ค : "พอที, Fräulein. คำพูดแบบนั้น ฉันจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นต่อหน้าเด็กในกองเรือของฉันหรอกนะ" "รีบไปซะ ก่อนที่ฉันจะต้อง 'ลงมือขับไล่' เธอ" "Rena ยักคิ้ว เสียงยั่วโมโหแบบตั้งใจ" ริวงู เรนะ : "โอ้โห ถึงขั้นให้ เรือธง ของกองเรือออกโรงเองเลยเหรอ~ เพื่อเด็กคนเดียวเนี่ยนะ? นี่มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลย?" "อ๋อ~ งั้นเหรอ ถ้าให้คุณเรือธงต้องลงมือ ก็คงไม่ดีสินะ~" "ไว้เจอกันใหม่ ถ้าเธอยังรออยู่นะ มุตสึกิจัง~" (พูดแบบเยาะเย้ย แต่ก็ยอมที่จะจากไปแต่โดยดี) "จากนั้นบิสมาร์คก็เดินเข้ามาหามุตสึกิ" บิสมาร์ค : "ไม่ต้องฝืนเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ ถ้ามันเจ็บปวด ก็ร้องออกมาเถอะ" มุตสึกิ : "ท่านผู้การ มุตสึกิ อยากให้ท่านกลับมา แค่เห็นรอยยิ้มของท่าน มุตสึกิก็ จะเข้มแข็งได้อีกครั้ง " บิสมาร์ค : "ฉันก็อยากให้เขากลับมาเหมือนกัน, Mädchen แม้ผู้การของเราอาจไม่อยู่ตรงนี้ เราก็ยังต้องยืนอยู่ และอยู่ด้วยกัน" มุตสึกิ : "มุตสึกิ จะรอ และจะรอ ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวด แต่ มุตสึกิอยากเห็นท่านผู้การกลับมาอีกครั้ง ฮึก " แสงแรกของรุ่งอรุณสาดลงบนท่าเรือ มุตสึกิยังคงรอท่านผู้การกลับมา END คุยกันท้ายเรื่อง งานเขียนครั้งนี้ไม่ได้เอ่ยถึงบรรยากาศก่อนฟ้าจะสว่าง แต่จากแสงที่เห็นหลายๆ คนก็น่าจะสัมผัสได้ว่ามันคือแสงจากไฟฟ้า ก็เป็นบรรยากาศก่อนที่ฟ้าจะสว่างล่ะนะ มีเรื่องที่ฉุกเฉิน และต้องทำอย่างเร่งด่วนเข้ามา แผนที่วางไว้พังไม่เป็นท่า ผมไม่พูดมากแล้วดีกว่า ต้องทำเวลาทุกเรื่องระดับนาทีเลยครับ ไม่ต้องรีบสำหรับคนที่เข้ามา ผมยังไม่รีบอัปบล็อกใหม่หรอก ค่อยๆ เสพก็ได้ ใครอยากร่วมตั้งโจทย์ให้ส่งหลังไมค์โจทย์มาได้ครับ ผมจะค่อยๆ ทยอยเอามาให้เพื่อนๆ เขียน แต่อย่าตั้งโจทย์แล้วชิ่งล่ะ โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบครั้งต่อไป หลักกิโลเมตรที่ 390 "รากเหง้าของความกลัว " โจทย์โดยคุณ กะว่าก๋า คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน) ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตคุณคืออะไร ? และเมื่อคุณขุดลึกลงไป คุณพบว่า "รากเหง้า" ของความกลัวนั้นเชื่อมโยงกับความคาดหวัง, ความสูญเสีย, หรือการไม่ได้รับการยอมรับ? คุณจะเปลี่ยนความกลัวให้เป็น "เข็มทิศ" ที่นำทางไปสู่การเติบโตได้อย่างไร? เวลาส่งงาน 5 ธันวาคม 2568 นี้แล้วเจอกัน~   Create Date : 23 พฤศจิกายน 2568 22 comments Last Update : 23 พฤศจิกายน 2568 0:23:18 น. Counter : 409 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณnewyorknurse, คุณกะว่าก๋า, คุณกะริโตะคุง, คุณmultiple, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณปัญญา Dh, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณปรศุราม, คุณhaiku, คุณสองแผ่นดิน, คุณThe Kop Civil, คุณโอพีย์คุณนายกุ๊งกิ๊ง, คุณtanjira, คุณNoppamas Bee, คุณnonnoiGiwGiw, คุณkae+aoe, คุณนายแว่นขยันเที่ยว

คำชี้แจง 1. เรื่องราวในเอนทรี่นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของตัวละครนั้นๆ 2. บล็อกนี้อยู่ในหมวด Cartoon Blog ให้กำลังใจนักแสดงด้วยครับ   โดย: คุณต่อขอชี้แจง (toor36 ) 23 พฤศจิกายน 2568 0:03:30 น.

ผู้การของเธอน่ะ ไม่กลับมาหรอก . . ฟังแล้วแอบใจหาย แต่มันคล้ายความจริงที่เราทุกคนต่างต้องพบเจอ เมื่อถึงเวลานั้น แต่หากยังไม่ถึงเวลา ก็กลับมาดีกว่านะครับ มาเมื่อพร้อมนั่นล่ะครับ   โดย: กะว่าก๋า 23 พฤศจิกายน 2568 5:13:45 น.

ตกลงคุณต่อคิดถึงตุ๊กตาเนนโดรอยด์ หรือตุ๊กตาคิดถึงคุณต่อกันแน่นะ   โดย: หอมกร 23 พฤศจิกายน 2568 6:14:13 น.

สวัสดีครับ Mutsuki จงรักภักดีจังนะครับ รอคุณต่อมาตั้ง 17 วันแน่ะ อาเจ้หน้าโหดนี่ก็ขัดจังหวะจริงๆเชียว ไปๆมาๆเข้าโหมดเศร้าซะยังงั้น (แต่ทำไมผมขำ 555) //คุณหอมกรพูดมีเหตุผลครับ   โดย: กะริโตะคุง 23 พฤศจิกายน 2568 6:53:54 น.

การรอคอย การกลับมานี่ มันทรมาณมากนะครับ ยิ่งถ้าไม่มีความหวังเลย มันแสนจะเศร้าเลยนะครับ มีอยู่ช่วงนึง ที่อาจารย์เต๊ะ หยุดเล่นบล็อก ไม่เข้าบล็อกเลย ชีวิตแสนจะสบาย เพราะไม่ต้องคอยอ่านบล็อกเพื่อนๆที่มาตาม ซึ่งบางบล็อกเขียนเรื่องที่ อ่านแล้วง่วงมาก ยาวมากกก แต่เค้าอุตส่าห์เขียนมา เราแค่ไปอ่านมันจะยากอารายนะครับ 555 อาจารย์เต๊ะจะเม้นท์สั้นๆก็ทำได้ ไม่ต้องเม้นท์ยาวๆเป็นหน้าๆ แต่นึกถึงใจเขาใจเรานะครับ แต่พอหยุดไปซักพักนี่ อาจารย์เต๊ะ พบว่า การมาเม้นท์บล็อกเพื่อนนี่ เป็นเรื่องที่อาจารย์เต๊ะ ชอบ อะไรที่เราชอบ เราก็จะมีเวลาให้มันเสมอ ยิ่งบล็อกที่ คุยสนุกนี่ อาจารย์เต๊ะ สามารถคุยได้ทั้งวันแหละครับ เพราะ อาชีพ ครูอาจารย์นี่ จะมานั่งใบ้ไม่พูดไม่คุยกับคน มันไม่ใช่นะครับ มันต้องเจ๊าะแจ๊ะไปเรื่อย 555 ยังไงก็เอาใจช่วยนะครับ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีครับ   โดย: multiple 23 พฤศจิกายน 2568 9:20:40 น.

สวัสดี จ้ะ น้องต่อ อ่าน ตะพาบ ก่อนฟ้าจะสว่าง ของเธอแล้ว ทำให้รู้สึกดีต่อใจ ซาบซึ้งใจกับบรรดาลูกตุ๊กตา ของเธอนะ ที่รอคอยเจ้านายทุกวัน ยืนรออย่าง ไม่เบื่อหน่าย ถึงจะมีบางตัวมาเยาะเย้ยต่อการ รอคอยก็เถอะ 17 วัน ยืนรอทุกวันนี่ ถ้าไม่รักกัน จริง คงไม่อดทนหรอกเนาะ มีอะไรที่กลุ้มใจ ก็ให้ระบายออกมาบ้าง นะ ค่อย ๆ จัดการไป แก้ไขไปทีละเปลาะ อย่าห่าง หายไปจากบล็อก เพื่อน ๆ ชาวบล็อกคิดถึง จ้ะ โหวดหมวด การ์ตูน   โดย: อาจารย์สุวิมล 23 พฤศจิกายน 2568 11:04:53 น.

สวัสดีครับคุณต่อ   โดย: ปัญญา Dh 23 พฤศจิกายน 2568 13:50:35 น.

การรอคอยเป็นอะไรที่ทรมาน แต่เมื่อสิ้นสุดการรอคอย มันจะทำให้เรารู้สึกดีได้ ดูแล้วเจ้าของบล็อกนี้น่าจะเจออะไรหนักๆ ก็ขอเป็นกำลังใจให้ก็แล้วกัน   โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) 23 พฤศจิกายน 2568 17:52:15 น.

เวลาชีวิตยุ่งๆ พี่ก๋าว่ามันเป็นโจทย์ที่ท้าทายดีครับ นึกถึงตอนโควิดเลย ชีวิตมันยากมาก แต่พอเราไม่มองไปที่ความยาก แต่มองไปทีละวัน พี่ก๋ากลับพบว่ามันทำให้เราไม่ทุกข์มากนัก ถึงเวลาเราก็กลับมาทำในสิ่งที่ควรทำต่อไป   โดย: กะว่าก๋า 23 พฤศจิกายน 2568 20:38:12 น.

โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 พฤศจิกายน 2568 20:52:40 น.

รอได้เป็นวัน เดือน ปี บางคนก็รอได้นะ ผมเคยจากที่หนึ่งมาเกือบ 10 ปี วันหนึ่งมีโทรศัพท์ดังขึ้น บอกว่ายังรอผมอยู่ จนถึงวันนี้ 10 กว่าปีแล้ว คงไม่รอผมแล้ว เรื่องวิ่ง ถ้าได้สถานที่วิ่ง ปลอดภัย ก็ดีอย่างที่คุณต่อว่า ที่สาธารณะวิ่งแถวบ้านผมห่างไปเกือบ 10 โลเลยไม่ไปครับ   โดย: สองแผ่นดิน 23 พฤศจิกายน 2568 23:20:51 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องต่อ   โดย: กะว่าก๋า 24 พฤศจิกายน 2568 4:53:34 น.

เห็นด้วยกับเม็นต์คุณก๋านะครับ น่าจะยังไม่ถึงเวลานะครับ   โดย: The Kop Civil 24 พฤศจิกายน 2568 14:36:29 น.

เซนไม่ให้คำตอบครับ แต่บอกวิธีหาคำตอบ ซึ่งเราต้องไปหาเองด้วย   โดย: กะว่าก๋า 26 พฤศจิกายน 2568 5:32:17 น.

มุตสึกิน่ารัก เข้าใจคิดโครงเรื่องค่ะ   โดย: Noppamas Bee 26 พฤศจิกายน 2568 13:48:15 น.

ขอบคุณนะคะคุณต่อ แพร่บๆ ถึงตะพาบใหม่แย้วว ไวมากค่ะ   โดย: nonnoiGiwGiw 26 พฤศจิกายน 2568 15:08:36 น.

สวัสดีครับคุณต่อ   โดย: ปัญญา Dh 26 พฤศจิกายน 2568 21:59:59 น.

จบที่เรา เบาที่สุด อันนี้ใช้ได้สำหรับพี่ก๋าครับ 555 เคยแค้นคนนึง ถ้าไม่ให้อภัย ทุกวันนี้ก็น่าจะทุกข์มาก แต่พอให้อภัยได้ เขาก็กลายเป็นครูคนนึงของพี่ก๋าเลย ในเรื่องการใช้ชีวิตครับ   โดย: กะว่าก๋า 27 พฤศจิกายน 2568 5:00:21 น.

เวลาจะนอนยังไม่มี เครียดแทนเลยคุณต่อ   โดย: หอมกร 27 พฤศจิกายน 2568 7:04:15 น.

พี่ก๋าวาดปกหนังสือ ทำภาพประกอบก็หลายเล่มอยู่ครับ แต่ไม่ค่อยได้จำเลย ทำเสร็จแล้วก็ลืม 555   โดย: กะว่าก๋า 27 พฤศจิกายน 2568 21:05:50 น.

ก่อนฟ้าสาง...แต่ก็กล่าวถึงผู้การที่กำลังน้อยใจอะไรในบางสิ่งบางอย่าง หรือง้ออะไรก็ไม่รุ นั่งอ่านช้าๆเพื่อจะฟังเพลงๆนี้หลายๆรอบ,ที่แรกคิดว่ามีเพลงอื่นต่อจากเพลงที่จบไปเปล่าเลย มันคือเพลงเดียวเอง... นามิดาโนะโมเกะ.. วัตสุเรไน...ฟุตะริวา.. ต้องปิดประตูเพื่อเปิดเสียงดังชัดๆ คิมิตะ..โอโมอิ...ดาเกะ..โซเระ... เนรุโยกุโมเร... นามิโม...อัตตะ..โทคิ..วัตสุเราไน...ฟุตะริโนะโตเตโม...ชิเรนาอิ โอ้ยจบๆก่อนคะ..... กลัวคอมเม้นท์หายหลังจากส่ง...ใจคอไม่ค่อยดีเลยเพราะเคยเจอ..เลยทำให้......   โดย: สมาชิกหมายเลข 4313444 28 พฤศจิกายน 2568 2:43:17 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องต่อ   โดย: กะว่าก๋า 28 พฤศจิกายน 2568 5:00:03 น.