ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 390 "รากเหง้าของความกลัว" โจทย์ครั้งนี้ คุณ กะว่าก๋า เป็นคนกำหนด ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน โจทย์คราวนี้หัวข้อคือ "รากเหง้าของความกลัว" เนื้อเรื่องก่อนหน้าตอนนี้ - ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 388 "เครื่องดื่มแก้วโปรด" - ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 389 "ก่อนฟ้าจะสว่าง" - [Nendoroid Story] คำอธิฐานเล็กๆ ที่แสนเรียบง่าย "มุตสึกิจัง ถ้าเธอฝืนรอต่อไปแบบนี้ ฉันกลัว กลัวว่าเธอจะร้องไห้คนเดียวอีกครั้ง " รากเหง้าของความกลัวของแกมเบียร์ เบย์ ไม่ใช่เพราะเธอขี้กลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่เป็นเพราะเธอกังวลจนหัวใจสั่นไหว ว่ามุตสึกิจะเจ็บปวดจากการรอคอยที่ไม่รู้จุดจบ "ตอนนี้สิ่งสำคัญคือมุตสึกิต้องพักผ่อนค่ะ รักษาสุขภาพให้ดี ไม่จำเป็นต้องมารอที่ท่าเรือทุกวันก็ได้ " แกมเบียร์ เบย์ : "มุตสึกิจัง ไม่ต้องเป็นห่วงท่านผู้การนะคะ! เอ่อ คือว่า ฉัน... ...ฉันได้เรียกนางฟ้ามาช่วยแล้วค่ะ! นางฟ้า เอ่อ... เธอไปคุ้มครองท่านผู้การอยู่แน่นอน! ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ!" "มุตสึกิหันกลับมองด้วยสายที่ซ่อนความเศร้า และความไม่แน่ใจไว้อย่างชัดเจน เธอมองแกมเบียร์ เบย์ที่กำลังพยายามปลอบอย่างสุดความสามารถ" มุตสึกิ : "แบบนี้ มุตสึกิก็สบายใจขึ้นนะคะ เบย์จัง ขอบคุณมากเลยค่ะ" เธอฝืนส่งรอยยิ้มบางๆ แต่แววตาบอกชัดว่าเธอไม่ได้เชื่อเรื่อง "นางฟ้าคุ้มครอง" อย่างที่เบย์จังบอก "ถึงจะยัง เอ่อ ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่มุตสึกิก็ดีใจค่ะ ที่เบย์จังเป็นห่วงแบบนี้" มุตสึกิกำมือแน่นเบาๆ เสียงเธอนุ่มและนิ่งกว่าปกติ "แต่ว่า มุตสึกิจะรออยู่ดีค่ะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง จะรอจนกว่าท่านผู้การจะกลับมา" "ลมอ่อนพัด เงาแสงไหว ก่อนที่เทพธิดาจะปรากฏขึ้น" เบลดันดี้ : "ทั้งสองคนไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันกำลังพยายามนำตัวท่านผู้การ (เจ้าของบล็อก) ของพวกคุณกลับมาอยู่ค่ะ เพียงแต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างลำบาก" เธอส่งรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนโอบกอดหัวใจของทั้งคู่ไว้เบาๆ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังพาตัวเขากลับมาไม่สำเร็จ แต่ฉันยังไม่ยอมแพ้แน่นอนค่ะ" "ฉันจะลองอีกครั้งเสมอค่ะ จนกว่าจะสำเร็จ" แสงอ่อนค่อยๆ พร่างพรู ก่อนร่างของเทพธิดาจะจางหายไปอย่างสงบ "มุตสึกิเงยหน้ามองขึ้นไปมองท้องฟ้า ราวกับกำลังมองหาปีกของนางฟ้าในหมู่เมฆ" มุตสึกิ (เสียงเบา แต่เริ่มมีความหวังผสมอยู่) : " ถ้าอย่างที่เบย์จังบอก มีนางฟ้าคอยปกป้องท่านผู้การอยู่จริงๆ " เธอยิ้มจางๆ เหมือนเด็กที่ยอมปล่อยตัวให้เชื่อในปาฏิหาริย์อีกครั้ง "แบบนี้ มุตสึกิก็คลายความกังวลไปได้เยอะเลยค่ะ" ลมหอบหนึ่งพัดผ่าน เสียงใบเรือเบาๆ คล้ายตอบรับความหวังเล็กๆ นั้น มุตสึกิ: "ดีแล้วล่ะค่ะ ตอนแรกมุตสึกินึกว่า ท่านผู้การจะไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว " คำว่า กลับมาไม่ได้ ถูกเอ่ยอย่างระมัดระวังราวกับกลัวความหมายของมัน แต่ไม่กล้าพูดคำว่า "เลิกเขียนบล็อก" ออกมาตรงๆ เธอหลุดลมหายใจเบาๆ "แต่นางฟ้ายังพยายามอยู่ งั้นมุตสึกิก็จะเชื่อค่ะ" แกมเบียร์ เบย์มองเพื่อนด้วยหัวใจที่อุ่นขึ้น ไม่ใช่แค่เพราะมุตสึกิยิ้มได้อีกครั้ง แต่เพราะเธอเองก็เริ่มเชื่อในปาฏิหาริย์นั้นไปด้วยเหมือนกัน END คุยกันท้ายเรื่อง ถ้าเรารู้ว่าความกลัวที่เราเผชิญเกิดจากอะไร เราก็จะสามารถจัดการมันได้ ความกลัวมันน่ากลัวตรงที่เมื่อเราสัมผัสถึงมันได้เราจะไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้เลย เหมือนโดนตรึงไว้อยู่ตรงนั้น ซึ่งการไม่ทำอะไร ไม่ขยับนี่แหละที่มันจะเป็นปัญหา ผมไม่ได้ห่างจากบล็อกไปไหนหรอก จริงๆ ก็ยังคงเข้ามาเรื่อยๆ บางวันเข้ามาแค่บุ๊คมาร์คบล็อกที่ยังไม่ได้อ่านแล้วออกเลย เรื่องที่ต้องทำมันเยอะ ผมไม่ชอบคนที่พูดว่าต้องจัดอันดับความสำคัญ ผมทำในส่วนนั้นแล้ว และมีแผนการดำเนินงานอย่างชัดเจนระดับ "นาที" ถ้ายังมีเวลาเหลือผมจะเอาไปจัดการเรื่องอื่นๆ เพิ่ม นี่ทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่อะไรที่มันเยอะเกินกำลังคนทั่วไป มันก็คือเยอะเกินไปครับ ที่น่ากังวลคือ เรื่องไม่สำคัญเมื่อเราปล่อยมัน มันเติบโตขึ้นแล้วกลายเป็นเรื่องที่สำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ อันนี้ล่ะปัญหาใหญ่อีกปัญหา นี่ครับ!! ถ้านับว่าอะไรไม่สำคัญในตอนนี้การเขียนบล็อกนี่แหละที่ความสำคัญน้อยสุด และผมต้องการลดเวลาในส่วนนี้ลงชั่วคราวเรื่อราวช่วงหลังเลยออกมาลักษณะนี้ ไม่งั้นผมไม่เขียนเรื่องราวประมาณว่าตัวเองหายสาบสูญเพื่อจะได้มีเวลาในการจัดการเรื่องต่างๆ มากขึ้นหรอก มันคงไม่สนุกแน่ๆ ถ้าแผนการที่เราวางไว้พังต่อหน้าต่อตาจากเรื่องไม่คาดฝันที่กระแทกๆๆ เข้ามา แต่มันเกิดขึ้นแล้ว โดยปกติผมมักจะมีแผน 2 3 4 5 เสมอเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด หรือถ้ามันเกิด ก็จะได้มีวิธีรับมือที่มีประสิทธิภาพสูงสุด และสามารถควบคุมความเสียหายได้ แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ทำได้มากที่สุดในตอนนี้คือ ประคองสถานการณ์ไปเรื่อยๆ ก่อน แม้สิ่งที่ต้องทำมันจะไม่ได้ลดลง แต่เบื้องต้นขอให้มันไม่เพิ่มขึ้น แล้วที่เหลือค่อยหาวิธีรับมืออีกครั้ง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกลับมาแล้ว แต่กลับมาแบบไม่เต็มร้อย ก็จะมาๆ หายๆ เหมือนเดิม ปีนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายจริงๆ ให้ตายเถอะ ก็ขนาดงานเขียนถนนสายนี้มีตะพาบ ยังเลทได้ขนาดนี้ก็คิดดูละกันว่ามันหนักหนาแค่ไหน ใครอยากร่วมตั้งโจทย์ให้ส่งหลังไมค์โจทย์มาได้ครับ ผมจะค่อยๆ ทยอยเอามาให้เพื่อนๆ เขียน แต่อย่าตั้งโจทย์แล้วชิ่งล่ะ โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบครั้งต่อไป หลักกิโลเมตรที่ 391 "กระจกเงา" โจทย์โดยคุณ จันทราน็อคเทิร์น คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน) บอกเล่าเรื่องราวแบบใดก็ได้ จากกระจกเงาบานหนึ่งตรงหน้า หรือจะใช้มันสะท้อนสิ่งที่เป็นตัวตนของเราก็ได้ เขียนเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน เวลาส่งงาน 19 ธันวาาคม 2569 นี้แล้วเจอกัน~   Create Date : 07 ธันวาคม 2568 15 comments Last Update : 8 ธันวาคม 2568 6:14:32 น. Counter : 161 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณปัญญา Dh, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณกะว่าก๋า, คุณmariabamboo, คุณหอมกร, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmultiple, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณnonnoiGiwGiw, คุณThe Kop Civil, คุณปรศุราม, คุณสองแผ่นดิน, คุณnewyorknurse

คำชี้แจง 1. เรื่องราวในเอนทรี่นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของตัวละครนั้นๆ 2. บล็อกนี้อยู่ในหมวด Cartoon Blog ให้กำลังใจนักแสดงด้วยครับ   โดย: คุณต่อขอชี้แจง (toor36 ) 7 ธันวาคม 2568 20:54:36 น.

คำชี้แจง 1. ตอนนี้อยู่ในโหมดเอาจริงแบบ Activated 500% ดังนั้นเวลาการใช้งานบล็อกจะลดลงอย่างแน่นอน 2. นี่เป็นช่วงสำคัญที่ไม่สามารถผ่อนคันเร่งได้ หากจะต้องเสียสละอะไรบางอย่างไป เจ้าของบล็อกนี้จะทำอย่างไม่ลังเล!! 3. เกิดสภาวการณ์ฉุกเฉินที่จำเป็นต้องเร่งจัดการให้สำเร็จก่อน 26 ธ.ค. 2568 อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นสถานการณ์ที่แม้จะเคยเจอมาบ้าง แต่ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกชินกับมัน ระดับความยุ่ง : ไม่สามารถประเมินได้ ระดับความเหนื่อย : หลับได้ในเวลาไม่เกิน 2 นาที ระดับความมุ่งมั่น : เกิน 100% ระดับความต้องเอาจริงเอาจังกับชีวิต : เต็มพิกัด   โดย: คุณต่อขอชี้แจง (toor36 ) 7 ธันวาคม 2568 20:57:58 น.

สวัสดีครับคุณต่อ ส่งกำลังใจนะครับ   โดย: ปัญญา Dh 7 ธันวาคม 2568 21:46:01 น.

รากเหง้าของความกลัว ไม่ใช่เพราะเธอขี้กลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่เป็นเพราะเธอกังวลจนหัวใจสั่นไหว ว่าจะเจ็บปวดจากการรอคอยที่ไม่รู้จุดจบ . . คมมากครับน้องต่อ นางฟ้าคอยปกป้องท่านผู้การอยู่ . . บางครั้งชีวิตมันหนัก แต่เรายังหามุมพักได้ ก็โอเคนะครับ ไม่ว่าเราจะพักจากชีวิตจริง ไปอยู่กับอะไรก็ตาม บางคน ไปเที่ยว บางคนทำงานหนักกว่าเดิม บางคนนั่งดูพระ ดูหนัง อ่านหนังสือ ฯลฯ พอหายเหนื่อย ค่อยกลับมาสู่โลกของความจริง พี่ก๋าคิดว่า ช่วงรอเล่ม 1 ก็อ่านเล่ม 2 ไปก่อนเลยละกัน มันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างให้เราทำแบบนั้นแน่ๆ 555 แต่หลายครั้งในชีวิต พี่ก๋าไม่ค่อยหาเหตุผลเลย ทำไปเลย ทำตามความรู้สึก แต่อย่างการ์ตูนนี่ยอมรอนะครับ รอจบก่อนแล้วค่อยอ่าน บางเรื่ีอง ตามมาเป็น 10 ปีแล้วมั้ง ยังไม่จบซะที เกบจนกระดาษเหลืองเลย 555 (ส่วนใหญ่เป็นการ์ตูนของบูรพัฒน์)   โดย: กะว่าก๋า 8 ธันวาคม 2568 5:09:07 น.

เดี่ยวนะคะมุตสึกิ หรือแม่นาคมารอที่ท่าน้ำทุกวัน เล่นเอาขำเลยค่ะ แต่น้องน่ารักค่ะ เทพธิดาก็ด้วยสวยหวาน ขอบคุณพี่หนูต่อที่แวะไปที่บล๊อกนะคะ   โดย: mariabamboo 8 ธันวาคม 2568 6:50:35 น.

คุณต่อน่าจะตั้งชื่อน้องแบบไทยๆ ชื่อแต่ละตัวนี่อ่านยากมากจ้า   โดย: หอมกร 8 ธันวาคม 2568 7:08:11 น.

ในชีวิตจริง การอคอยแบบ ไม่มีความหวัง มันทรมาณมากเลยนะครับ ก็ยังมีความหวังขึ้นมาบ้างนะครับ ที่เห็นคุณต่อกลับมาอัพบล็อกงานตะพาบ ถึงจะมาช้าแต่ก็มานะครับ ซึ่งถ้าคุณต่อไม่กลับมานี่ น้องๆในฮาเล็ม เอ๊ย ในสต๊อก ก็ไม่มีบท ไม่ได้ออกมาโชว์ตัวแน่นอนนะครับ 555 มีอยู่ช่วงนึง แต่ก็เป็นปีเหมือนกัน นะครับ ที่อาจารย์เต๊ะ คิดว่าจะเลิกเล่นบล็อกไป ไม่เข้าบล็อก ไม่มาอ่านเม้นท์ ไม่ตอบเม้นท์อะไรทั้งนั้น จนเพื่อนๆ น่าจะคิดว่า อาจารย์เต๊ะ คงไม่กลับมาแล้ว แต่มีวันนึง ที่อาจารย์กลับ มาดูบล็อกเก่าๆโดยบังเอิญ พบว่า ยอดวิวเพิ่มขึ้นมากมาย บางบล็อกเกือบหมื่นก็มี นั่นแสดงว่า ต้องมีคนมาแอบดู แอบอ่านบล็อกเก่าอาจารย์เต๊ะ อยู่เรื่อยๆ แถมบางบล็อกที่ไม่ได้ปิดเม้นท์ไว้ ยังมีคนมาเม้นท์เพิ่มอีกแน่ะ อาจารย์เต๊ะ คิดไปคิดมา ถ้ายังมีคนอยากอ่านเรื่องที่เราเขียน เราก็ไม่ควรปล่อยให้เค้ารอ เพราะการรอคอย คนที่เรารักเราชอบ หรือสิ่งใดๆนี่มันทรมาณมากนะครับ เรื่องจากบล็อกนี่ อาจารย์เต๊ะ ชอบพูดเล่นเหมือนพูดจริง แต่พูดจริงเหมือนพูดเล่น ยากจะคาดเดานะครับ 555   โดย: multiple 8 ธันวาคม 2568 8:18:35 น.

คุณต่อมีนางฟ้าคอยปกป้องอยู่นะคะ สู้ๆ   โดย: kae+aoe 8 ธันวาคม 2568 8:22:12 น.

สวัสดี จ้ะ น้องต่อ อ่าน ตะพาบ เรื่อง รากเหง้าของความกลัว จบแล้ว รับทราบความในใจผ่านการ์ตูนทุกตัว ครูเข้าใจนะ เธอยังทำงานอยู่ ย่อมจัดสรร เวลาในการทำกิจกรรมอื่น ๆ ย่อมมีอุปสรรคมาก กว่าคนที่มีกิจการส่วนตัวหรือคนที่เกษียณอายุแล้ว ไม่ต้องทำงานแล้ว ย่อมมีเวลามากกว่า คนที่ยัง ไม่เกษียณแน่นอน ครูก็อยากบอกต่อว่า อย่าได้ กังวล เข้าบล็อกได้เท่าไหร่ เขียนได้เท่าไร ก็ เท่าที่เวลาของเรามีอยู่แหละจ้ะ ขออย่างเดียว ให้ยังคงอยู่กับบล็อกแก๊งก็แล้วกัน คิดว่าเพื่อนทุกคนในบล็อกแก๊ง ก็คิดเช่นนี้จ้ะ พวกเรายิ่งเหลือน้อย ๆ กันอยู่ด้วย นะจ๊ะ โหวดหมวด การ์ตูน   โดย: อาจารย์สุวิมล 8 ธันวาคม 2568 11:25:18 น.

เห็นด้วยกับคุณต่อเป็นอย่างยิ่ง พอเราเคยอยู่ในจุดที่แย่ที่สุดมา และผ่านมาได้แล้ว อะไรๆ ก็ดีไปหมดเลย 55555555+   โดย: nonnoiGiwGiw 8 ธันวาคม 2568 12:05:14 น.

บางทีเรื่องไม่สำคัญ พอปล่อยผ่านไปแล้วเป็นเรื่องที่สำคัญขึ้นมา บางทีงานเข้าเลยครับ ช่วงนี้บ้านเราเป็นเจ้าภาพซีเกมส์แต่เงียบมากเลยครับ   โดย: The Kop Civil 8 ธันวาคม 2568 13:54:39 น.

สวัสดีครับคุณต่อ   โดย: ปัญญา Dh 8 ธันวาคม 2568 22:10:25 น.

ผู้การมีนางฟ้าช่วยเหลือแล้ว หมดห่วง เทคนิควิ่งให้ได้เร็วขึ้น ต้องวิ่งเทมโป้เป็นบางวันครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้ลองครับ   โดย: สองแผ่นดิน 8 ธันวาคม 2568 22:18:17 น.

โดย: คุณต่อ (toor36 ) 8 ธันวาคม 2568 22:49:18 น.

พี่ก๋าเคยทำ to do list เหมือนกันนะ ตอนเป็นวัยรุ่น ตอนนี้ไม่มีแล้ว 555 แต่ทำดีกว่าไม่ทำจริงๆครับ เขียนไว้ว่าต้องทำอะไร อย่างน้อยเราก็รู้ว่าจะจัดลำดับความสำคัญของสิ่งที่ควรทำ และจำทำอะไร   โดย: กะว่าก๋า 9 ธันวาคม 2568 5:30:05 น.