ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 390 "รากเหง้าของความกลัว" โจทย์ครั้งนี้ คุณ กะว่าก๋า เป็นคนกำหนด ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน โจทย์คราวนี้หัวข้อคือ "รากเหง้าของความกลัว" เนื้อเรื่องก่อนหน้าตอนนี้ - ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 388 "เครื่องดื่มแก้วโปรด" - ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 389 "ก่อนฟ้าจะสว่าง" - [Nendoroid Story] คำอธิฐานเล็กๆ ที่แสนเรียบง่าย "มุตสึกิจัง ถ้าเธอฝืนรอต่อไปแบบนี้ ฉันกลัว กลัวว่าเธอจะร้องไห้คนเดียวอีกครั้ง " รากเหง้าของความกลัวของแกมเบียร์ เบย์ ไม่ใช่เพราะเธอขี้กลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่เป็นเพราะเธอกังวลจนหัวใจสั่นไหว ว่ามุตสึกิจะเจ็บปวดจากการรอคอยที่ไม่รู้จุดจบ "ตอนนี้สิ่งสำคัญคือมุตสึกิต้องพักผ่อนค่ะ รักษาสุขภาพให้ดี ไม่จำเป็นต้องมารอที่ท่าเรือทุกวันก็ได้ " แกมเบียร์ เบย์ : "มุตสึกิจัง ไม่ต้องเป็นห่วงท่านผู้การนะคะ! เอ่อ คือว่า ฉัน... ...ฉันได้เรียกนางฟ้ามาช่วยแล้วค่ะ! นางฟ้า เอ่อ... เธอไปคุ้มครองท่านผู้การอยู่แน่นอน! ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ!" "มุตสึกิหันกลับมองด้วยสายที่ซ่อนความเศร้า และความไม่แน่ใจไว้อย่างชัดเจน เธอมองแกมเบียร์ เบย์ที่กำลังพยายามปลอบอย่างสุดความสามารถ" มุตสึกิ : "แบบนี้ มุตสึกิก็สบายใจขึ้นนะคะ เบย์จัง ขอบคุณมากเลยค่ะ" เธอฝืนส่งรอยยิ้มบางๆ แต่แววตาบอกชัดว่าเธอไม่ได้เชื่อเรื่อง "นางฟ้าคุ้มครอง" อย่างที่เบย์จังบอก "ถึงจะยัง เอ่อ ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่มุตสึกิก็ดีใจค่ะ ที่เบย์จังเป็นห่วงแบบนี้" มุตสึกิกำมือแน่นเบาๆ เสียงเธอนุ่มและนิ่งกว่าปกติ "แต่ว่า มุตสึกิจะรออยู่ดีค่ะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง จะรอจนกว่าท่านผู้การจะกลับมา" "ลมอ่อนพัด เงาแสงไหว ก่อนที่เทพธิดาจะปรากฏขึ้น" เบลดันดี้ : "ทั้งสองคนไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันกำลังพยายามนำตัวท่านผู้การ (เจ้าของบล็อก) ของพวกคุณกลับมาอยู่ค่ะ เพียงแต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างลำบาก" เธอส่งรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนโอบกอดหัวใจของทั้งคู่ไว้เบาๆ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังพาตัวเขากลับมาไม่สำเร็จ แต่ฉันยังไม่ยอมแพ้แน่นอนค่ะ" "ฉันจะลองอีกครั้งเสมอค่ะ จนกว่าจะสำเร็จ" แสงอ่อนค่อยๆ พร่างพรู ก่อนร่างของเทพธิดาจะจางหายไปอย่างสงบ "มุตสึกิเงยหน้ามองขึ้นไปมองท้องฟ้า ราวกับกำลังมองหาปีกของนางฟ้าในหมู่เมฆ" มุตสึกิ (เสียงเบา แต่เริ่มมีความหวังผสมอยู่) : " ถ้าอย่างที่เบย์จังบอก มีนางฟ้าคอยปกป้องท่านผู้การอยู่จริงๆ " เธอยิ้มจางๆ เหมือนเด็กที่ยอมปล่อยตัวให้เชื่อในปาฏิหาริย์อีกครั้ง "แบบนี้ มุตสึกิก็คลายความกังวลไปได้เยอะเลยค่ะ" ลมหอบหนึ่งพัดผ่าน เสียงใบเรือเบาๆ คล้ายตอบรับความหวังเล็กๆ นั้น มุตสึกิ: "ดีแล้วล่ะค่ะ ตอนแรกมุตสึกินึกว่า ท่านผู้การจะไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว " คำว่า กลับมาไม่ได้ ถูกเอ่ยอย่างระมัดระวังราวกับกลัวความหมายของมัน แต่ไม่กล้าพูดคำว่า "เลิกเขียนบล็อก" ออกมาตรงๆ เธอหลุดลมหายใจเบาๆ "แต่นางฟ้ายังพยายามอยู่ งั้นมุตสึกิก็จะเชื่อค่ะ" แกมเบียร์ เบย์มองเพื่อนด้วยหัวใจที่อุ่นขึ้น ไม่ใช่แค่เพราะมุตสึกิยิ้มได้อีกครั้ง แต่เพราะเธอเองก็เริ่มเชื่อในปาฏิหาริย์นั้นไปด้วยเหมือนกัน END คุยกันท้ายเรื่อง ถ้าเรารู้ว่าความกลัวที่เราเผชิญเกิดจากอะไร เราก็จะสามารถจัดการมันได้ ความกลัวมันน่ากลัวตรงที่เมื่อเราสัมผัสถึงมันได้เราจะไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้เลย เหมือนโดนตรึงไว้อยู่ตรงนั้น ซึ่งการไม่ทำอะไร ไม่ขยับนี่แหละที่มันจะเป็นปัญหา ผมไม่ได้ห่างจากบล็อกไปไหนหรอก จริงๆ ก็ยังคงเข้ามาเรื่อยๆ บางวันเข้ามาแค่บุ๊คมาร์คบล็อกที่ยังไม่ได้อ่านแล้วออกเลย เรื่องที่ต้องทำมันเยอะ ผมไม่ชอบคนที่พูดว่าต้องจัดอันดับความสำคัญ ผมทำในส่วนนั้นแล้ว และมีแผนการดำเนินงานอย่างชัดเจนระดับ "นาที" ถ้ายังมีเวลาเหลือผมจะเอาไปจัดการเรื่องอื่นๆ เพิ่ม นี่ทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่อะไรที่มันเยอะเกินกำลังคนทั่วไป มันก็คือเยอะเกินไปครับ ที่น่ากังวลคือ เรื่องไม่สำคัญเมื่อเราปล่อยมัน มันเติบโตขึ้นแล้วกลายเป็นเรื่องที่สำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ อันนี้ล่ะปัญหาใหญ่อีกปัญหา นี่ครับ!! ถ้านับว่าอะไรไม่สำคัญในตอนนี้การเขียนบล็อกนี่แหละที่ความสำคัญน้อยสุด และผมต้องการลดเวลาในส่วนนี้ลงชั่วคราวเรื่อราวช่วงหลังเลยออกมาลักษณะนี้ ไม่งั้นผมไม่เขียนเรื่องราวประมาณว่าตัวเองหายสาบสูญเพื่อจะได้มีเวลาในการจัดการเรื่องต่างๆ มากขึ้นหรอก มันคงไม่สนุกแน่ๆ ถ้าแผนการที่เราวางไว้พังต่อหน้าต่อตาจากเรื่องไม่คาดฝันที่กระแทกๆๆ เข้ามา แต่มันเกิดขึ้นแล้ว โดยปกติผมมักจะมีแผน 2 3 4 5 เสมอเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด หรือถ้ามันเกิด ก็จะได้มีวิธีรับมือที่มีประสิทธิภาพสูงสุด และสามารถควบคุมความเสียหายได้ แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ทำได้มากที่สุดในตอนนี้คือ ประคองสถานการณ์ไปเรื่อยๆ ก่อน แม้สิ่งที่ต้องทำมันจะไม่ได้ลดลง แต่เบื้องต้นขอให้มันไม่เพิ่มขึ้น แล้วที่เหลือค่อยหาวิธีรับมืออีกครั้ง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกลับมาแล้ว แต่กลับมาแบบไม่เต็มร้อย ก็จะมาๆ หายๆ เหมือนเดิม ปีนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายจริงๆ ให้ตายเถอะ ก็ขนาดงานเขียนถนนสายนี้มีตะพาบ ยังเลทได้ขนาดนี้ก็คิดดูละกันว่ามันหนักหนาแค่ไหน ใครอยากร่วมตั้งโจทย์ให้ส่งหลังไมค์โจทย์มาได้ครับ ผมจะค่อยๆ ทยอยเอามาให้เพื่อนๆ เขียน แต่อย่าตั้งโจทย์แล้วชิ่งล่ะ โจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบครั้งต่อไป หลักกิโลเมตรที่ 391 "กระจกเงา" โจทย์โดยคุณ จันทราน็อคเทิร์น คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน) บอกเล่าเรื่องราวแบบใดก็ได้ จากกระจกเงาบานหนึ่งตรงหน้า หรือจะใช้มันสะท้อนสิ่งที่เป็นตัวตนของเราก็ได้ เขียนเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน เวลาส่งงาน 19 ธันวาาคม 2569 นี้แล้วเจอกัน~   Create Date : 07 ธันวาคม 2568 43 comments Last Update : 8 ธันวาคม 2568 6:14:32 น. Counter : 475 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณปัญญา Dh, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณกะว่าก๋า, คุณmariabamboo, คุณหอมกร, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmultiple, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณnonnoiGiwGiw, คุณThe Kop Civil, คุณปรศุราม, คุณสองแผ่นดิน, คุณnewyorknurse, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณอุ้มสี, คุณChow Tu Tu, คุณกะริโตะคุง, คุณtanjira, คุณmcayenne94, คุณtuk-tuk@korat, คุณ**mp5**

คำชี้แจง 1. เรื่องราวในเอนทรี่นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของตัวละครนั้นๆ 2. บล็อกนี้อยู่ในหมวด Cartoon Blog ให้กำลังใจนักแสดงด้วยครับ   โดย: คุณต่อขอชี้แจง (toor36 ) 7 ธันวาคม 2568 20:54:36 น.

คำชี้แจง 1. ตอนนี้อยู่ในโหมดเอาจริงแบบ Activated 500% ดังนั้นเวลาการใช้งานบล็อกจะลดลงอย่างแน่นอน 2. นี่เป็นช่วงสำคัญที่ไม่สามารถผ่อนคันเร่งได้ หากจะต้องเสียสละอะไรบางอย่างไป เจ้าของบล็อกนี้จะทำอย่างไม่ลังเล!! 3. เกิดสภาวการณ์ฉุกเฉินที่จำเป็นต้องเร่งจัดการให้สำเร็จก่อน 26 ธ.ค. 2568 อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นสถานการณ์ที่แม้จะเคยเจอมาบ้าง แต่ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกชินกับมัน ระดับความยุ่ง : ไม่สามารถประเมินได้ ระดับความเหนื่อย : หลับได้ในเวลาไม่เกิน 2 นาที ระดับความมุ่งมั่น : เกิน 100% ระดับความต้องเอาจริงเอาจังกับชีวิต : เต็มพิกัด   โดย: คุณต่อขอชี้แจง (toor36 ) 7 ธันวาคม 2568 20:57:58 น.

สวัสดีครับคุณต่อ ส่งกำลังใจนะครับ   โดย: ปัญญา Dh 7 ธันวาคม 2568 21:46:01 น.

รากเหง้าของความกลัว ไม่ใช่เพราะเธอขี้กลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่เป็นเพราะเธอกังวลจนหัวใจสั่นไหว ว่าจะเจ็บปวดจากการรอคอยที่ไม่รู้จุดจบ . . คมมากครับน้องต่อ นางฟ้าคอยปกป้องท่านผู้การอยู่ . . บางครั้งชีวิตมันหนัก แต่เรายังหามุมพักได้ ก็โอเคนะครับ ไม่ว่าเราจะพักจากชีวิตจริง ไปอยู่กับอะไรก็ตาม บางคน ไปเที่ยว บางคนทำงานหนักกว่าเดิม บางคนนั่งดูพระ ดูหนัง อ่านหนังสือ ฯลฯ พอหายเหนื่อย ค่อยกลับมาสู่โลกของความจริง พี่ก๋าคิดว่า ช่วงรอเล่ม 1 ก็อ่านเล่ม 2 ไปก่อนเลยละกัน มันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างให้เราทำแบบนั้นแน่ๆ 555 แต่หลายครั้งในชีวิต พี่ก๋าไม่ค่อยหาเหตุผลเลย ทำไปเลย ทำตามความรู้สึก แต่อย่างการ์ตูนนี่ยอมรอนะครับ รอจบก่อนแล้วค่อยอ่าน บางเรื่ีอง ตามมาเป็น 10 ปีแล้วมั้ง ยังไม่จบซะที เกบจนกระดาษเหลืองเลย 555 (ส่วนใหญ่เป็นการ์ตูนของบูรพัฒน์)   โดย: กะว่าก๋า 8 ธันวาคม 2568 5:09:07 น.

เดี่ยวนะคะมุตสึกิ หรือแม่นาคมารอที่ท่าน้ำทุกวัน เล่นเอาขำเลยค่ะ แต่น้องน่ารักค่ะ เทพธิดาก็ด้วยสวยหวาน ขอบคุณพี่หนูต่อที่แวะไปที่บล๊อกนะคะ   โดย: mariabamboo 8 ธันวาคม 2568 6:50:35 น.

คุณต่อน่าจะตั้งชื่อน้องแบบไทยๆ ชื่อแต่ละตัวนี่อ่านยากมากจ้า   โดย: หอมกร 8 ธันวาคม 2568 7:08:11 น.

ในชีวิตจริง การอคอยแบบ ไม่มีความหวัง มันทรมาณมากเลยนะครับ ก็ยังมีความหวังขึ้นมาบ้างนะครับ ที่เห็นคุณต่อกลับมาอัพบล็อกงานตะพาบ ถึงจะมาช้าแต่ก็มานะครับ ซึ่งถ้าคุณต่อไม่กลับมานี่ น้องๆในฮาเล็ม เอ๊ย ในสต๊อก ก็ไม่มีบท ไม่ได้ออกมาโชว์ตัวแน่นอนนะครับ 555 มีอยู่ช่วงนึง แต่ก็เป็นปีเหมือนกัน นะครับ ที่อาจารย์เต๊ะ คิดว่าจะเลิกเล่นบล็อกไป ไม่เข้าบล็อก ไม่มาอ่านเม้นท์ ไม่ตอบเม้นท์อะไรทั้งนั้น จนเพื่อนๆ น่าจะคิดว่า อาจารย์เต๊ะ คงไม่กลับมาแล้ว แต่มีวันนึง ที่อาจารย์กลับ มาดูบล็อกเก่าๆโดยบังเอิญ พบว่า ยอดวิวเพิ่มขึ้นมากมาย บางบล็อกเกือบหมื่นก็มี นั่นแสดงว่า ต้องมีคนมาแอบดู แอบอ่านบล็อกเก่าอาจารย์เต๊ะ อยู่เรื่อยๆ แถมบางบล็อกที่ไม่ได้ปิดเม้นท์ไว้ ยังมีคนมาเม้นท์เพิ่มอีกแน่ะ อาจารย์เต๊ะ คิดไปคิดมา ถ้ายังมีคนอยากอ่านเรื่องที่เราเขียน เราก็ไม่ควรปล่อยให้เค้ารอ เพราะการรอคอย คนที่เรารักเราชอบ หรือสิ่งใดๆนี่มันทรมาณมากนะครับ เรื่องจากบล็อกนี่ อาจารย์เต๊ะ ชอบพูดเล่นเหมือนพูดจริง แต่พูดจริงเหมือนพูดเล่น ยากจะคาดเดานะครับ 555   โดย: multiple 8 ธันวาคม 2568 8:18:35 น.

คุณต่อมีนางฟ้าคอยปกป้องอยู่นะคะ สู้ๆ   โดย: kae+aoe 8 ธันวาคม 2568 8:22:12 น.

สวัสดี จ้ะ น้องต่อ อ่าน ตะพาบ เรื่อง รากเหง้าของความกลัว จบแล้ว รับทราบความในใจผ่านการ์ตูนทุกตัว ครูเข้าใจนะ เธอยังทำงานอยู่ ย่อมจัดสรร เวลาในการทำกิจกรรมอื่น ๆ ย่อมมีอุปสรรคมาก กว่าคนที่มีกิจการส่วนตัวหรือคนที่เกษียณอายุแล้ว ไม่ต้องทำงานแล้ว ย่อมมีเวลามากกว่า คนที่ยัง ไม่เกษียณแน่นอน ครูก็อยากบอกต่อว่า อย่าได้ กังวล เข้าบล็อกได้เท่าไหร่ เขียนได้เท่าไร ก็ เท่าที่เวลาของเรามีอยู่แหละจ้ะ ขออย่างเดียว ให้ยังคงอยู่กับบล็อกแก๊งก็แล้วกัน คิดว่าเพื่อนทุกคนในบล็อกแก๊ง ก็คิดเช่นนี้จ้ะ พวกเรายิ่งเหลือน้อย ๆ กันอยู่ด้วย นะจ๊ะ โหวดหมวด การ์ตูน   โดย: อาจารย์สุวิมล 8 ธันวาคม 2568 11:25:18 น.

เห็นด้วยกับคุณต่อเป็นอย่างยิ่ง พอเราเคยอยู่ในจุดที่แย่ที่สุดมา และผ่านมาได้แล้ว อะไรๆ ก็ดีไปหมดเลย 55555555+   โดย: nonnoiGiwGiw 8 ธันวาคม 2568 12:05:14 น.

บางทีเรื่องไม่สำคัญ พอปล่อยผ่านไปแล้วเป็นเรื่องที่สำคัญขึ้นมา บางทีงานเข้าเลยครับ ช่วงนี้บ้านเราเป็นเจ้าภาพซีเกมส์แต่เงียบมากเลยครับ   โดย: The Kop Civil 8 ธันวาคม 2568 13:54:39 น.

สวัสดีครับคุณต่อ   โดย: ปัญญา Dh 8 ธันวาคม 2568 22:10:25 น.

ผู้การมีนางฟ้าช่วยเหลือแล้ว หมดห่วง เทคนิควิ่งให้ได้เร็วขึ้น ต้องวิ่งเทมโป้เป็นบางวันครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้ลองครับ   โดย: สองแผ่นดิน 8 ธันวาคม 2568 22:18:17 น.

พี่ก๋าเคยทำ to do list เหมือนกันนะ ตอนเป็นวัยรุ่น ตอนนี้ไม่มีแล้ว 555 แต่ทำดีกว่าไม่ทำจริงๆครับ เขียนไว้ว่าต้องทำอะไร อย่างน้อยเราก็รู้ว่าจะจัดลำดับความสำคัญของสิ่งที่ควรทำ และจำทำอะไร   โดย: กะว่าก๋า 9 ธันวาคม 2568 5:30:05 น.

คุณต่อครับ เดี๋ยวผมมาใหม่ แต่จะบอกว่า หลังไมค์หน่อยครับ   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 9 ธันวาคม 2568 16:33:54 น.

พี่ก๋าไม่ค่อยได้วางแผนเลยครับ 555 แม้แต่เรื่องความตาย ก็มองว่าเราคงไม่รู้ได้ว่าจะตายเมื่อไหร่ ไม่เหมือนประวัติพระเซน ที่ท่านเลือกวันตายได้ แบบนั้นก็เท่ดีครับถ้าทำได้ 555   โดย: กะว่าก๋า 9 ธันวาคม 2568 22:01:27 น.

จากบล็อก วิ่งในสวนไม่ร้อนด้วยนะครับ มีต้นไม้เป็นร่มเงา ผมก็ชอบวิ่งในสวน ในกรมฯ ผมเค้าตัดต้นไม้ออก ต้องรอออกกิ่งก้านใหม่ ร้อนเลย   โดย: The Kop Civil 9 ธันวาคม 2568 22:43:47 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องต่อ   โดย: กะว่าก๋า 10 ธันวาคม 2568 4:27:50 น.

ตั้งใจเข้ามาอ่าน ว่าจะเขียนออกมาแบบไหน   โดย: อุ้มสี 10 ธันวาคม 2568 20:23:50 น.

สวัสดีครับคุณต่อ ถ้าผมเป็นท่านผู้การคงดีใจมาก ๆ ครับ ที่สาวๆ บนเรือเป็นห่วงกันขนาดนี้ และใช่ครับ ชีวิตขับเคลื่อนด้วยความหวัง ตราบใดที่มุตสึกิจังและเพื่อนๆ ยังคงมีหวัง ท่านผุ้การจะต้องกลับมาได้อย่างแน่นอน เห็นคุณต่อกำลังมุ่งมั่นทำอะไรซักอย่างอยู่แบบนี้ ผมชักจะอยากดูผลลัพธ์สรุปปลายปีนี้แล้วละครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร มันต้องเป็นเรื่องที่ดีและท้าทายมากแน่ๆ ครับ เป็นกำลังใจให้ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจนะครับ บางเรื่องไม่จำเป็นต้องเป็นไปตามเป้าหมาย 100% แต่มันดีขึ้น กว่าเมื่อก่อน หรือพัฒนาขึ้น ให้ผลดีกับตนเองแค่นั้นก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้วครับ อาจจะเพราะผมเป็นคนแบบนี้ เลยไม่ค่อยกดดันเป้า 5555555 ช่วงนี้ผมก็วุ่นไม่แพ้กันครับ งานการ ความเครียด สุขภาพ ปาร์ตี้ จัดข้าวจัดของเตรียมทริปเยอะแยะอีก จากบล๊อก ได้ยินมาเหมือนกันครับว่า ไม่ต้องไปบน เราต่ำชั้นกว่าจะไปติดสินบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอไปเลย บุญพาวาสนาส่งท่านก็ให้เอง แต่นั้นแหละครับ ผมมันปากไปใจเร็ว 55555 วันนี้เห็นข่าวเรื่องพ่อแม่โค๊ชบังคับเด็ก 2 ขวบซ้อมจักรยานขาไถอย่างโหด จนเด็กร้องไห้เสียงดัง ผมเศร้าใจมากครับ เพราะนึกถึงหลานตลอด ปีนี้หลานซัดไป 4-5เวที แต่ที่บ้านเราถามเค้าก่อนเสมอว่าอยากทำไม การซ้อมก็ไม่ค่อยบังคับครับ ก็จริงอยู่บางทีก็ต้องเรียกว่าทำขอตกลงให้ซ้อม แต่พอเค้ามี goal เค้าก็เดินมานั่งซ้อมเองตลอด ถ้าวันไหนหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดี ไม่อยากซ้อมก็ไม่ซ้อม แต่ใดๆ ผมก็สนับสนุนทั้งหลานทั้งพี่สาวเต็มที่ครับ อย่างร้ายๆ ก็เป็นกำลังใจให้เสมอ เพราะมาสายป๊อปตั้งแต่ ประถมกลางๆ ปลายๆ ตอนนี้ต่อคลาสิกไม่ติดซะแล้ว   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 10 ธันวาคม 2568 23:20:15 น.

ขอบคุณที่แวะไปชม Blog นะคะ คุณต่อ   โดย: Chow Tu Tu 11 ธันวาคม 2568 2:17:58 น.

แต่ปรากฏการณ์หนึ่งที่เห็นในเชียงใหม่คือ รอบ 5 ปีนี้ มี รร.นานาชาติเปิดใหม่เยอะมาก และทั้งหมดเหนื่อยหนักเลยครับ เมื่อเด็กจีนหายไปเชียงใหม่เกือบ 100 เปอร์เซนต์ รร.ไทยนั้นเหนื่อยมานานแล้ว เพราะเด็กเกิดน้อย พ่อแม่ก็ยิ่งเลือก รร.ให้ลูกละเอียดมากขึ้น บางคนเลือกเพราะอยากได้คอนเนกชั่น ซึ่งพี่ก๋าว่ามันฟังแล้วแปลกดีครับ 555 สิ่งที่ ‘การศึกษา’ ควรทำเป็นอย่างยิ่ง คือ การสร้างสิ่งแวดล้อมอันเหมาะสม เพื่อทำให้ผู้เรียนรู้สึก มีความสุขและสนุกในการเรียนรู้ รักในการเรียนรู้ และรู้ที่จะรัก ในทุกสิ่งที่สัมพัทธ์ สัมพันธ์กับตนเอง ไม่ว่าจะเป็นโลก สังคม ผู้คนรอบข้าง หรือแม้แต่คนในครอบครัว . . เห็นด้วยกับแนวคิดนี้เลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 11 ธันวาคม 2568 5:40:39 น.

สวัสดีครับ น้องมุทสึกินี่เหมือนเป็นตัวแทนของสาวน้อยที่คอยห่วง คอยกังวล คอยรอ(จนเกินไป)ฝ่ายชายอยู่ฝั่งเดียวเลยนะครับ เคยเห็นในอนิเมะอยู่หลายเรื่องที่มีตัวละครแบบนี้แต่ฝ่ายชายก็ไม่เคยสนใจสาวๆบุคคลิกแบบนี้เลย แอบสงสารน้องเขานะ แต่ว่านะ...แหม่ๆ น้องเบลได้ออกเยอะขึ้นเรื่อยๆยังงี้ โลโก้เชซีจะเปลี่ยนมั้ยครับ?   โดย: กะริโตะคุง 11 ธันวาคม 2568 9:19:20 น.

ขอบคุณจ้าคุณต่อ   โดย: หอมกร 12 ธันวาคม 2568 9:57:05 น.

สวัสดีค่ะคุณต่อ เราทุกคนมีความกลัวแตกต่างกันไปนะคะ มุตสึกิ กลัวผู้การไม่กลับมา ถ้าผู้การไม่กลับมา(เขียนบล็อก)คงเศร้าแน่ๆ ขอให้นางฟ้าตามผู้การกลับมาให้มุตสึกิด้วยนะคะ   โดย: tanjira 12 ธันวาคม 2568 12:30:48 น.

ยินดีที่คุณต่อพอมีเวลากลับมาได้ คลายเครียดบ้าง จิตแจ่มใส ได้จัดฉากนั่งคุยกับน้องๆน่ารัก แววตาสดใส เรียกพลังชีวิตเพิ่มขึ้นค่ะ   โดย: mcayenne94 12 ธันวาคม 2568 18:22:59 น.

ผมสั้นนี่ มุตสึกิ หรือค่ะชอบบุคลิกตัวนี้น่ารักดีจ้ะ   โดย: สมาชิกหมายเลข 4313444 13 ธันวาคม 2568 4:27:34 น.

สวัสดีค่ะท่านผู้การต่อ วางแผนสิ่งที่จะทำได้ละเอียดจริง สุดยอดค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 13 ธันวาคม 2568 12:36:08 น.

สวัสดียามค่ำนะคะ คุณต่อ   โดย: Chow Tu Tu 13 ธันวาคม 2568 19:14:21 น.

พี่ก๋ามีหนังสือหลายเล่มเลยครับ ที่หยิบมาอ่านซ้ำได้เรื่อยๆ บางครั้งก็อ่านสองรอบติดกันในครั้งเดียวก็มีครับ 555   โดย: กะว่าก๋า 14 ธันวาคม 2568 5:50:47 น.

ขอบคุณแวะไปทักทายค่ะ   โดย: mcayenne94 14 ธันวาคม 2568 20:50:04 น.

ถ้าจะเริ่มวิ่งช่วงนี้ ต้องดูค่าฝุ่นเป็นรายวันก่อนครับ   โดย: สองแผ่นดิน 14 ธันวาคม 2568 22:22:58 น.

เล่มนี้พี่ก๋าว่าน่าจะพิมพ์น้อยมาก และหาซื้อยากทีเดียวครับ ในชื่อปรัชญาชีวิตนั้นน่าจะขายดีกว่าเยอะเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 15 ธันวาคม 2568 6:56:00 น.

สวัสดี จ้ะ น้องต่อ ขอบใจจ้ะที่แวะมาเยี่ยมและให้กำลังใจที่บล็อกครู จ้ะ   โดย: อาจารย์สุวิมล 15 ธันวาคม 2568 9:38:50 น.

น่าเสียดายที่ในชีวิตจริงของคนเราไม่มีนางฟ้าแบบนี้ เราเลยต้องพึ่งตัวเราเอง สองขา แลสองมือ   โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) 15 ธันวาคม 2568 21:53:27 น.

เหมือนที่เราเคยเขียนกันมาตลอดนะครับ ความกลัวมันน่ากลัวจริงๆ   โดย: กะว่าก๋า 16 ธันวาคม 2568 5:07:41 น.

ขอบคุณจ้าคุณต่อ ตัวรุ่นใหม่นี่ดูเหมือน จะดีไซด์เสื้อผ้าให้ดู แปลกตาขึ้นนะคุณต่อ   โดย: หอมกร 16 ธันวาคม 2568 7:17:39 น.

จากบล็อก ซีเกมส์ครั้งนี้เงียบจริง ๆ การประชาสัมพันธ์ไม่ทั่วถึง ยิ่งการจัดการแข่งขันไม่ต้องพูดถึง ป้ายต่าง ๆ การถ่ายทอดสด คือทำแบบลวก ๆ ไม่เหมือนครั้งก่อนที่เราเป็นเจ้าภาพ คือ จัดดีมาก ผมว่ามีดีอย่างเดียว ครั้งนี้ไม่มีกีฬาพื้นบ้านเลย มีแต่กีฬาสากลที่เค้าแข่งกันทั่วโลก   โดย: The Kop Civil 16 ธันวาคม 2568 11:04:12 น.

โดย: คุณต่อ (toor36 ) 16 ธันวาคม 2568 21:08:06 น.

พี่ก๋าเขียนตะพาบเสร็จแล้ว รอบนี้ไม่ลืมวันแน่นอนครับ 5555 บล็อกมันช่วยบันทึกความจำเอาไว้ได้เยอะมากเลย โดยเฉพาะเรื่องลูกครับ หมิงหมิงนี่โตมากับบล็อกเลย   โดย: กะว่าก๋า 16 ธันวาคม 2568 21:46:11 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องต่อ   โดย: กะว่าก๋า 17 ธันวาคม 2568 5:31:45 น.

ปีใหม่ กทม ถนนว่างดีด้วย เสียดายบังขับรถไม่ได้ งั้นคงได้ไปซิ่งรถเล่นนะครับ555 ขอบคุุณสำหรับกำลังใจและที่แวะไปเยี่ยมเยียนกันนะครับ   โดย: multipleปีนี้ อาจารย์เต๊ะ ผ่าตัดไป 2 รอบแล้วครับ เป็นปีที่เจ็บตัวมากที่สุด ปีใหม่นี้คงเฝ้าบ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวไหนแน่ครับ (multiple ) 17 ธันวาคม 2568 7:43:19 น.

ชีวิตนี้มีอยู่เพื่ออะไรกัน . . แต่ละคนคงมีคำตอบที่ต่างกันออกไป พี่ก๋ามีชีวิตอยู่เพื่อ "ทำหน้าที่" ครับ   โดย: กะว่าก๋า 18 ธันวาคม 2568 5:09:58 น.