ใครอ่านจบแล้วอยากอ่านต่อ มีให้อ่านต่อ แต่ถึงไม่อ่านต่อก็ไม่เป็นไร เพราะเนื้อเรื่องต่อจากนี้เป็นเพียง Side Story เท่านั้น

Side Story ผู้บังคับบัญชา

"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ฉันเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" ชายที่อยู่ตรงหน้ายุทธ์กล่าวด้วยอาการตื่นกลัว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ปัง ๆๆๆๆๆ

เสียงปืนดังขึ้นไม่ต่ำกว่า 50 นัด ผู้คนที่อยู่ตรงหน้ายุทธ์ล้มลง จากนั้นผู้บังคับบัญชาก็บอกว่า "ไปกันได้แล้ว"

ทหารทุกคนเดินตาม เดินไปเพื่อกำจัดคนที่กล้าเป็นศัตรูกับรัฐบาล โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เบี้ยเลี้ยงต่อวันที่มากโข แถมยังสามารถหักหัวคิวลูกน้องได้อีก งานนี้มีแต่ได้ ผู้บังคับบัญชาหันไปมองพวกลูกน้องที่ต้องทำทุกอย่างตามแต่หัวหน้าจะสั่งไม่ต่างจากทาส ถ้าสั่งให้ไปตายมันก็ต้องตาย วิเศษไปเลย
"ไอ้ยุทธ์มันทำอะไรของมันอยู่วะ" ผู้บังคับบัญชาบ่น

ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้า กลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกอย่างน่าประหลาด เวลาหยุดอยู่กับที่ ที่ด้านหน้าผู้บังคับบัญชา กลับมีความมืดปรากฏเหมือนหลุมดำขนาดเล็ก และเด็กผู้หญิงชุดขาวคนหนึ่งออกมาจากหลุมดำ

"เธอคิดว่าเธอทำถูกต้องแล้วเหรอ?"
"เธอเป็นใคร แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาถามชั้น!"
"เธอกำลังก่อบาป"
"แกอยากช่วยพวกมันเหรอ? งั้นแกก็ช่วยพวกมันเซ่" ผู้บังคับบัญชาพูดพร้อมชักปืนปก .44 magnum ออกมายิงใสเด็กผู้หญิงชุดขาว 1 นัด แต่กระสุนกลับทะลุผ่านร่างของเธอเหมือนเธอไม่มีตัวตน เขาตกใจเป็นอย่างมาก

"โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน (2) ถ้าเธอได้รับโอกาสนั้นแล้ว จงอย่าได้ก่อบาปอีกเลย"


ท้องฟ้าเปลี่ยนกลับเป็นสีฟ้าอีกครั้ง อย่างน่าประหลาด
นี่มันอะไรกันฉันฝันไปงั้นเหรอ? นั่นมันไอ้พวกที่ประท้วงนี่ เขาเดินเข้าไปหาพลทหารยุทธ์
"ทำได้ดีมาก พลทหารยุทธ์ ที่หาผู้ก่อการร้ายเจอ... ... เก็บมันซะ"

"หา!... ไม่ใช่นะครับคนพวกนี้เป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ จะให้ผมยิงประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผมทำไม่ได้หรอก"
"นี่แก ใครใช้ให้แกกล้าออกความเห็นกับชั้น"

"ยิงเถอะลูก" คนที่ดูแล้วน่าจะเป็นพ่อของยุทธ์กล่าวกับลูกชายที่มัวแต่ชักช้า
"คนที่นี่เค้าไม่กลัวตายหรอก" ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริม
"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ผู้บังคับบัชชาเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" ผู้ชายคนนั้นบอกยุทธ์ให้รีบลงมือ

เสียงของเด็กผู้หญิงผมยาวชุดขาวยังคงดังอยู่ในหัวเขา "โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน ถ้าเธอได้รับโอกาสนั้นแล้ว จงอย่าได้ก่อบาปอีกเลย"

เขาเหมือนจะรู้ตัวว่าเหตุการณ์ที่เขาคิดว่าตัวเองฝันไปแท้จริงแล้วไม่ใช่ความฝัน และอาจไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่ได้รับปาฏิหาริย์ ก่อนที่ยุทธ์จะหันมาเขาชักปืน .44 magnum ออกมาแล้วจ่อไปที่หลังของยุทธ์ ในจังหวะที่ยุทธ์กำลังหันมา เขาเหนี่ยวไกทันที

ปัง

เป็นยุทธ์ที่ล้มลงอย่างไม่ต้องสงสัย
เขานึกในใจ "อย่าได้ก่อบาปอีกเลยงั้นเหรอ กูมีอำนาจกูก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ ฆ่าคนโง่ที่มันเห็นต่างมันบาปตรงไหนวะ มึงก็ระวังตัวไว้เถอะ"

ยุทธ์ล้มลงสิ้นใจทันที

"คิดว่ามีแกคนเดียวเหรอที่ได้รับปาฏิหาริย์" ผู้บังคับบัญชากล่าวอย่างเย้ยหยัน
"จะทำไงดีกับคนพวกนี้ครับ หัวหน้า" นายทหารคนหนึ่งถาม
"ถามโง่ๆ พวกมันถูกประกาศให้เป็นผู้ก่อการร้ายแล้ว แกคิดว่าผู้ก่อการร้ายควรมีจุดจบยังไงล่ะ"


เสียงปืนยังคงดังต่อไป พร้อมกับความตายที่ไม่สามารถแก้ไขได้

จขบ. เจิมเอง ลงนะจังงังไม่ทันฮิ

แวะมาจดบ้านเลขที่ก่อนนะครับพี่

เดี๋ยวมาอ่านพรุ่งนี้น่อ

ยากค่ะ คอนเฟิมเลย

อาบน้ำผึ้งไม่ไหวเลยอ่ะ ..
จะแต่งต่อ ๆ กันแต่ละประโยค ห่างกันสุดขั้ว 55
เลยเล่นกาพย์ซะเลย อิอิ

สองพี รอเวลาอัพเหมือนกันค่ะ

ฝันดีนะครับ

ต้องรีบไป เเต่ชอเจิมก่อนค่ะ

อ่านซะมันส์
ปัง ปัง ปัง
อ๊าก อ๊าก อ๊าก

แอบมาดูก่อนค่อยมาอ่าน มันยาว ไม่มีเวลาแล้วไปแอโรบิคเพื่อสุขภาพก่อนค่ะ

อ่านแล้วเกิดความคิดที่คิดต่อครับน้องต่อ

ถ้าพี่ก๋าเป็นยุทธ์
อาจเลือกที่จะเอาปืนจ่อคางตัวเองแล้วเหนี่ยวไกครับ

อ่านจบเรียบร้อยครับ ของคุณเป็ด คุณสองพี คุณต่อ อ้อ..คุณติณด้วย อิ อิ 4 เรื่อง 4 รส เผ็ด หวาน มัน เค็ม เคล้าคละกันไป

โครงการนี้เขาดีจริงๆนะ แต่ถ้าขยันอัพทุกวันพระ 7 วันครั้ง เห็นทีจะ..หาวหวอดๆ

วันพระใหญ่..ดีที่สุดจ้า

พี่ก๋า - ความจริงผมคิดฉากจบไว้ 3 แบบ ที่พี่ก๋าคิดต่อนั้นเป็นฉากจบแบบแรกที่คิดไว้ แต่ไม่ได้เอามาใช้ แบบที่สองคือยิงผู้บังคับบัญชาสำเร็จ จบแบบมีความสุข ก็ไม่ได้เอามาใช้ เลือกใช้แบบสุดท้ายจบแบบ BAD END ตายเรียบ

ปลายแป้นพิมพ์ - ผมว่าทุกวันพระใหญ่กำลังดีครับ

ดีจร้า...แต่ละโจทย์ ง่ายไม่เป็นเลยโครงการนี้

แต่คราวนี้มันม้ามายดีนะที่มีพวกคำบังคับ

แม้จะยาก แต่ความรู้สึกเหมือนเล่นเกม

เรื่องน้องต่อ ก็ดูเป็นเรื่องเล่าของคนรุ่นใหม่ๆดี

มีเทคนิคที่น่าสนใจ และเสียดสีหลายอย่าง

ทำให้คิดไปนานา

แค่คำว่าผู้ก่อการร้ายก็แอบสะอึกแย้ว

เก่งจร้า.....

แก้คำผิด

ท้าทาย ไม่ใช่ ม้ามาย

เฮ้อ...

คิดเหมือนคุณก๋าเลยค่ะ

หลูซิ่นเกิดและตายอยู่ในยุคที่บ้านเมืองน่าหดหู่
พี่ก๋ามองอีกมุมว่า
เพราะท่านอยู่ในยุคที่หม่นหมองนี่ล่ะ
งานถึงเขียนออกมาได้มีพลังและสะเทือนใจคนอ่านมาถึงยุคนี้ครับ

อิอิ ตอนที่พ่อของยุทธกำลังจะตาย ยัดเข้าไปได้ตั้งสามประโยคแน่ะ 5555

เนื้อเรื่องอ่านแล้วได้คิดค่ะ รักกันนะคนไทย

ตามมาอ่านค่ะ
อืมม ได้แง่คิดดีจังค่ะ

หากย้อนเวลาได้

ช่วงชุมนุม

เราคงจะไม่ทำอะไร และจะทำอะไรหลายๆอย่างเชียวนะครับ

หักมุมด้วย เศร้านิดนึงเนาะ

ความถูกต้อง กับหน้าที่บางทีก็สวนทางกันนะคะตามมาอ่านด้วยคนจ้า ^^

อ่านแล้วมันทำให้คิดถึง ณ ช่วงเวลานั้นล่ะค่ะ
มันคงไม่หนีหายไปไหน เพราะยังไงภาพมันก็ยังคง
เป็นอย่างที่มันเป็น ...


เศร้า เสียดาย ตาย ... เพื่อ ???

ความตายเป็นสิ่งที่แก้ไขไม่ได้จริงๆ เลยนะครับ


แม้ไม่ใช่การ์ตูนแต่ก็เขียนได้น่าติดตามอ่านจริงๆ เลยครับ

หวัดดียามดึกของวันใหม่
เขียนได้ดีครับ
ผมเองตอนแรกตั้งใจให้จบแบบตลก
แต่เปลี่ยนเป็นจบแบบ หอน

หวัดดียามเช้าครับน้องต่อ

เอิ่ม ...

www.ebook3000.com

จัดหนักเลยครับน้องต่อ
มี Playboy ทุกชาติเลยครับ 555

สวัสดีค่ะคุณต่อ
เมื่อวานหายหน้าไปทั้งวัน เพิ่งจะมาตามอ่านบ้านเพื่อนๆ

บ้านนี้คล้ายได้ดูหนังสงครามผสมดราม่า
ให้มุมมองแฝงให้เก็บไปคิดต่อ

สนุกดีค่ะ หากว่าเราเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้
เราจะทำอย่างไรดี


แอมอร

สนุกแบบหัวเราะไม่ออก
ร้องก็ร้องไม่ได้ ได้แต่จุก หุ หุ



แอมอร

แวะมาชวนคุณต่อไปฟังเพลงเติ้งลี่จวินอีกบล็อคค่ะ

อากาศเย็นลง คุณต่อรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

สวัสดียามเช้าครับน้องต่อ

แวะมาทักทายครับคุณต่อ
เดียวตามมาอ่านรายละเอียดอีกรอบครับ

อิอิ แว่บมาอ่านตะพาบบ้านนี้หน่อย

ดุเดือดสมเป็นตะพาบแมน ตอนที่มีชุมนุมกันฉันก็ไปนะคะ ไม่ได้ไปเพราะเป็น... สีแดง แต่..ไปเพื่อเรียนรู้จุดมุ่งหมายของสิ่งที่พวกชุมนุมต้องการ

สำหรับฉัน ทั่วพื้นแผ่นดินประเทศไทย ไม่ควรมีสีใดๆทั้งสิ้น เพราะมันเป็นเครื่องหมายแห่งความ..ขัดแย้ง

คนเรา..คิดต่างได้ค่ะ และจะยอมรับหรือไม่ยอมรับกันก็ไม่ควรใช้กำลังประหัตประหาร

ฉันว่าคนไทยโชคดีกว่าอีกหลายๆชาตินะคะ เพราะเรามีรัฐธรรมนูญ มีสิทธิเสรีภาพ ถึงจะไม่มากเท่าประเทศต้นแบบประชาธิปไตย แต่ก็ยังมากมายกว่าอีกหลายประเทศในโลกกว้างใหญ่นี้

และสำหรับมุมมองของฉันการเมืองควรแก้ในสภาค่ะ(ไม่งั้นจะมีสภาและส.ส ไว้ทำมั้ย?)

ป.ลิง ถ้าฉันเป็นยุทธ์ ฉันจะถอดชุดทหารนั่นออกก่อน แล้วยิงผู้บังคับบัญชาค่ะ(อิอิ ก็ถ้ายังใส่ชุด ทหารก็ต้องฟังคำสั่งชิมิ)

บายค่ะ

ถ้าสู้ไม่ได้ บางครั้งการย้ายไปที่อื่นอาจจะดีกว่านะหนูว่า

เราปราบปีศาจตัวนึงแล้วสุดท้ายก็ได้ปีศาจตัวใหม่มาแทนวนเวียนๆมาแบบนี้กี่ปีแล้วละ

สวัสดีครับคุณต่อ

คุณต่อเล่นบล็อกมาก่อนผมอีก คงเข้าใจอะไรๆได้ดีกว่า มีอะไรดีๆก็แนะนำมาได้เสมอเลยครับ

หลังไมค์นั้น ผมนำไปทำแล้ว ได้ผลครับ บล็อกของลุงบูลย์ขึ้นหน้าแรกจริงๆ

ผมเคยคุยกับคุณก๋า ถามว่าเฟรนด์บล็อกที่ยาวเป็นหางว่าวนั้น คุยกันอยู่กี่คน คุณก๋าบอกไม่ถึงร้อย 555

การเล่นบล็อก อย่างที่คุณต่อว่านั่นแหละ เขียนไปนานๆ อาจจะหมดเรื่องเขียน หรือมีข้อจำกัดเรื่องเวลา ต้องทำงาน สุขภาพ สายตา หรือปัจจัยอื่นๆที่จำเป็นมากกว่า ทำให้เจ้าของบล็อกต้องถอยห่างออกไป

แต่สำหรับผม ภายในปีที่ 2 คิดว่าคงมีเรี่ยวแรงพอนะครับ

คล้ายดาว - ที่พูดหมายถึงครั้งที่ผ่านมาเดือน พ.ค.53 ใช่มั้ย ผมเคยแต่เดินผ่าน แต่ได้ไม่ได้เข้าไปร่วมชุมนุม อย่างมากก็ฟังวิทยุทางเนต ซึ่งการที่มีคนตายขนาดนั้น ผมขอเรียกว่าสงคราม เมื่อขึ้นชื่อว่าสงคราม "ไม่ว่าฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน มันก็เลวพอๆ กันน่ะแหละ"

มุมมองการเมืองเราตรงกันที่ว่า "การเมืองควรแก้ในสภา"

แต่ผมขอเสริมเข้าไปอีกว่า
"สิ่งที่ได้มาด้วยวิธีการที่ผิด ย่อมไร้ซึ่งความหมาย" ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามหากได้มาด้วยวิธีการที่ผิดก็ย่อมไร้ซึ่งความหมาย แน่นอนว่าหลายๆ คนก็มุ่งแต่จะเน้นที่ผลลัพธ์ โดยไม่สนใจวิธีการว่ามันจะถูกต้องหรือไม่

ในกรณีของยุทธ์ เค้าอาจตายก่อนได้ถอดชุดก็ได้ เรื่องนี้ผมใช้เวลาเขียนไม่นาน แต่ใช้เวลาตัดสินใจเลือกตอนจบว่าจะให้จบแบบไหนนาน ผมเคยคุยกับเพื่อนว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาจะเป็นอย่างไร โทษหนักนะครับขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชา ซึ่งคำตอบมีหลากหลายแนวทางมาก

ความจริงเรื่องที่แต่งนี้ผมไม่อยากให้เอาไปเปรียบเทียบกับประเทศไทย เพราะประเทศไทยไม่ใช่ประเทศล้าหลัง และเราไม่มีผู้บังคับบัญชาที่ชั่วแบบในเรื่องที่กล่าวมา (หรือว่ามีอันนี้ผมไม่ทราบ)