ตามติดชีวิตนักเรียนวิทยาลัยการเกษตร ผ่านอนิเมะเรื่อง Silver Spoon [Part 1]     ::: ตามติดชีวิตนักเรียนวิทยาลัยการเกษตร ผ่านอนิเมะเรื่อง Silver Spoon [Part 1] :::     ก่อนหน้านี้เรารู้สึกเบื่อๆ เลยหยิบอนิเมะเรื่องเก่าเรื่องโปรดในใจที่เคยดูเมื่อหลายปีก่อน อย่าง "Gin no Saji" หรือ "Silver Spoon" มาปัดฝุ่นดูใหม่อีกครั้ง ซึ่งก็เหมือนนั่งดูใหม่อีกรอบเพราะจำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว เรื่องนี้ดูเผินๆ อาจจะเหมือนไม่มีอะไร ดูเป็นแนว slice of life เล่าเรื่องชีวิตประจำวันทั่วไป แต่พอได้ดูจริงจังแล้วรู้สึกเกินคาดกว่าที่คิดไว้เยอะมาก มันไม่ใช่แค่เล่าเรื่องราวทั่วไปของนักเรียนวิทยาลัยการเกษตรเท่านั้น แต่ยังแฝงไปด้วยเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังชีวิตของผู้คนในวงการเกษตรกรรมและปศุสัตว์อีกด้วย    เราเลยอยากรีแคปเก็บไว้เป็นความทรงจำ หรือหากใครสนใจก็อ่านสนุกๆ กันได้ค่ะ ตอนแรกคิดไว้ว่าจะเขียนสรุปรวมในบล็อกเดียว แต่พอมาดูแล้วพบว่ามันมีประเด็นหลายเรื่องที่น่าสนใจในแต่ละตอน และคิดว่าน่าจะยาวจนเกินไป ในพาร์ทนี้เลยขอแบ่งเป็น ตอนที่ 1-3 ก่อนนะคะ   เรื่องราวชีวิตประจำวันของนักเรียนวิทยาลัยการเกษตรโอเอโสะ ในจังหวัดฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่น โดยอนิเมะจะเล่าผ่านตัวละครหลักอย่าง “ฮะจิเคน ยูโก” เด็กหนุ่มหัวกะทิที่ย้ายมาจากโรงเรียนในเมืองซัปโปโร ซึ่งอนิเมะเปิดเรื่องมาให้เห็นว่าพ่อหนุ่มคนเมืองคนนี้ไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับการเกษตรหรือสัตว์เลยสักนิด แล้วอะไรนำพาให้ไอ้หมอนี่มาเรียนที่นี่กันนะ?   อนิเมะค่อยๆ เผยให้เห็นว่าฮะจิเคนเป็นคนที่ไม่มีเป้าหมายอะไรเลย และสิ่งที่เขาคิดไว้ว่าการเป็นที่หนึ่งในที่แห่งนี้คงไม่ยากอะไรนัก แต่เปล่าเลย… ทุกคนที่นี่ด้วยความที่เป็นลูกหลานเกษตรกรกลับมีความรู้ความเชี่ยวชาญในด้านการเกษตรและปศุสัตว์มากกว่าเขา อีกทั้งต่างคนต่างมีความฝัน และเส้นทางเดินของตัวเองอย่างชัดเจน   เขาแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง…   ระหว่างที่ฮะจิเคนและเพื่อนเดินไปโรงอาหารเพื่อกินข้าวเช้า ก็ได้บังเอิญสังเกตเห็น “ช้อนเงิน” แขวนบนผนังอยู่เหนือประตูโรงอาหาร ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าเป็นสัญลักษณ์ของวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยรึเปล่า?    แต่มีตัวละครในเรื่องได้อธิบายความหมายของช้อนเงินไว้ว่า “ที่ยุโรป เขาจะให้ช้อนเงินกับเด็กที่เพิ่งเกิดน่ะ เป็นการบอกว่าเด็กคนนั้นจะไม่ต้องอดอยากไง”   อีกทั้ง Silver Spoon ยังเป็นชื่อภาษาอังกฤษของอนิเมะเรื่องนี้อีกด้วย ซึ่งหลังเราดูจบถึงได้เข้าใจแล้วว่าอนิเมะเรื่องนี้ต้องการสื่อสารอะไรกับเราบ้าง   ที่เราแอบขำในตอนนี้คือปกติแล้วนักเรียนวิทยาลัยนี้จะมีการฝึกปฏิบัติดูแลปศุสัตว์ โดยสัปดาห์แรก กลุ่มของฮะจิเคนต้องมาฝึกที่เล้าไก่ ระหว่างที่กำลังเก็บไข่กันอยู่นั้น แม่ไก่ก็ดันออกไข่มาพอดิบพอดีต่อหน้าต่อตาพ่อหนุ่มคนเมือง ฮะจิเคนถึงกับตกใจและรีบถามเพื่อนทันที “ปกติแล้วไข่…มันออกมาทางไหนกันเหรอ?” “ก็รูทวารไง” ใช่ค่ะ…แล้วพี่แกก็ไม่ยอมกินไข่ไก่ไปเกือบทั้งตอน 55555555 จนกระทั่งเย็นวันหนึ่งหลังเสร็จฝึกปฏิบัติดูแลปศุสัตว์ อากาศข้างนอกลมแรงมาก ห้องเรือนกระจกพัง หลายคนกลัวว่าแปลงผักผลไม้ด้านในจะตายเพราะน้ำแข็งตอนกลางคืนแน่ๆ ครูเลยให้กลุ่มของฮะจิเคนไปช่วยขึงผ้าคลุมเรือนกระจก ซึ่งกว่าจะเสร็จนั้นก็เลยเวลาข้าวเย็นในโรงอาหารแล้ว ของที่หากินได้แถวนั้นก็มีแค่ข้าวสวยร้อนๆ ผักดอง และไข่ไก่!!  คำถามคือ…ฮะจิเคนที่เลี่ยงการกินไข่มาเกือบทั้งตอนนั้น จะทำยังไง? แต่ถ้าไม่กิน แกก็ต้องอดนะเพื่อน!! (เราตะโกนในใจ) สุดท้ายแล้ว พ่อหนุ่มของเราก็ต้องกินด้วยความหิวนั่นแหละ ยอมพ่ายแพ้ต่อความหิวและความอร่อยในที่สุด 555555   ตอนที่ 2 ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษมากนัก ฮะจิเคนตัดสินใจเข้าชมรมศิลปะการบังคับม้า ทำให้เนื้อเรื่องในตอนนี้เน้นไปที่เรื่องของม้าซะเป็นส่วนใหญ่ และเป็นครั้งแรกที่เขาได้ลองขึ้นไปนั่งบนหลังม้าอีกด้วย “ม้าน่ะ อาจจะดูน่ากลัวถ้าเราแค่ดูอย่างผิวเผิน แต่จริงๆ แล้วมันเปราะบางและขี้ขลาดมากนะ” “กลัวแม้แต่แสงที่สะท้อนแวบไปมาที่อยู่ในธรรมชาติเลยล่ะ” “เพราะว่าพวกมันขี้อายมากๆ ถึงได้ชอบแอบสอดส่องผู้คน เพราะเป็นพวกกินพืช เลยชอบอยู่เป็นกลุ่ม” “ทั้งขี้อาย ละเอียดอ่อน แล้วก็รักพวกพ้องมากทีเดียว” “เพราะมีเผ่าพันธุ์ที่ต่างจากตัวเอง ต่างค่านิยม ต่างวิธีการดำรงชีวิต จึงมีสิ่งที่เราได้มา เพราะได้พบกับสิ่งที่เราไม่รู้จักอยู่” “ดังนั้น พวกเราซึ่งเป็นมนุษย์จึงควรขอบคุณสัตว์เหล่านี้ ที่ช่วยให้เราได้เห็นทิวทัศน์ที่ไม่อาจได้มาด้วยตนเองเพียงลำพัง และดูแลพวกเขาในทุกๆ วันนะครับ”   มาถึงตอนที่ 3 ซึ่งเป็นตอนที่เรามองว่า อนิเมะเริ่มพาคนดูเข้าประเด็นจริงจังมากขึ้น  จุดเริ่มต้นของการโต้เถียงมาจากการที่เพื่อนสาวอย่างมิคาเงะ ได้พาสองหนุ่มเพื่อนร่วมชั้นอย่างฮะจิเคนและโคมาบะ มาชมการแข่งม้าบังเอย์ ซึ่งนั่นทำให้ฮะจิเคนได้รู้ว่าหากม้าที่แข่งแพ้หรือไม่สามารถแข่งได้แล้ว การจัดการม้าหลังจากนั้นเป็นเรื่องที่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมในความคิดของเขา  “ถ้าม้าตัวไหนทำผลงานได้แย่ ก็โดนคัดทิ้งไปยังไงล่ะ” “ถ้าโชคดีก็คือได้เป็นม้าเทียมเกวียนให้คนนั่งไปมาตามงานเทศกาลต่างๆ แต่ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นเนื้อม้าไปล่ะนะ” “ก็ม้าพวกนั้นพยายามเต็มที่แล้วนะ” ฮะจิเคนถามด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วตอบแทนด้วยการกินมันเนี่ยนะ?” “ทั้งหมดแหละ ไม่ว่าแข่งม้าหรือในวงการปศุสัตว์ ความพยายามน่ะ ไม่มีผลตอบแทนกลับมาหรอก” “เพราะผลลัพธ์คือทุกอย่างยังไงล่ะ” และนั่นเป็นคำตอบของเพื่อนทั้งสองคนที่ใช้ชีวิตในวงการปศุสัตว์มาตั้งแต่เกิด… แน่นอนว่าฮะจิเคนที่ใช้ชีวิตในเมืองมาตลอดรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ “จะรับได้หรือรับไม่ได้ก็ไม่เกี่ยวกัน แต่ไก่รมควันที่นายกินไป มันคือไก่ที่โดนคัดทิ้งเพราะว่าออกไข่ให้เก็บไม่ได้อีกต่อไป แล้วนายก็ยัดมันลงท้องไปแล้วยังไงล่ะ” “ฮะจิเคน…นายน่ะ น่าจะเป็นพวกที่ยึดติดกับอันดับหนึ่งไม่ใช่เรอะ”  “แล้วทำไมถึงมาบอกให้ยอมรับความพยายามด้วย ไหนจะเรื่องที่มาเข้าวิทยาลัยเกษตรโดยไม่มีเป้าหมายอะไรแบบนี้อีก มีอะไรรึเปล่า” โคมาบะถามด้วยความสงสัย ซึ่งอนิเมะก็พาคนดูย้อนไปในความทรงจำของฮะจิเคน ในตอนที่เจ้าตัวคุยกับครูประจำชั้นสมัยม.ต้นด้วยสายตาว่างเปล่า และดูไร้ชีวิตชีวา ทั้งยังขอให้ครูช่วยแนะนำโรงเรียนม.ปลายที่ไกลๆ ที่ไหนก็ได้ แต่ด้วยความปราถนาดีของความเป็นครู ครูประจำชั้นก็ยังแนะนำจนวินาทีสุดท้ายให้ฮะจิเคนเลือกที่ที่จะสามารถทำตามฝันตัวเองได้  สิ่งที่เขาตอบกลับไปมีเพียงแค่ว่า… ความฝันในอนาคตอะไรนั่น มันไม่มีหรอกครับ “อ๋อ สรุปก็คือนายแพ้ก็เลยหนีมาที่นี่งั้นรึ” “งี่เง่าสิ้นดี” โคมาบะทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ ฮะจิเคนที่กำลังอารมณ์กรุ่นๆ ก็สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “เกิดเป็นชาวไร่นี่ดีจังเลยนะ ไม่ต้องก้มหน้าก้มตาเรียนก็ได้เข้าวิทยาลัยแบบชิวๆ” “แถมเรียนจบแล้วก็มีงานที่บ้านอ้าแขนรอให้ทำต่ออีกด้วย” การโต้เถียงของทั้งคู่สะท้อนความคิดของแต่ละฝ่ายอย่างชัดเจน ต่างคนต่างทำร้ายจิตใจของอีกฝ่าย โดยที่ไม่ได้รู้เบื้องหลังของแต่ละคนเลยสักนิด คนหนึ่งเป็นเด็กที่ใช้ชีวิตในเมืองที่โฟกัสแต่เรื่องเรียนและพยายามอย่างหนัก แต่ผลตอบแทนที่ได้รับกลับกลายเป็นความล้มเหลวจนกลายเป็นปมในใจ และสูญเสียเป้าหมายในชีวิต ส่วนเด็กอีกคนโตมากับชีวิตในฟาร์มที่ต้องทำงานอย่างหนัก ฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยดี ถึงแม้จะมีความฝันแต่ก็ไม่อาจทำตามฝันนั้นได้ อีกประเด็นที่น่าสนใจคือหลังจากการโต้เถียงของสองหนุ่ม มิคาเงะได้พาทั้งคู่มาดูคอกม้าของลู่บังเอย์ที่ลุงของมิคาเงะกำลังดูแลม้าอยู่ และได้พาเด็กๆ ทั้งสามลองมาดูคลีนิกม้าอีกด้วย ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาได้เจอกับสัตวแพทย์ ฮะจิเคนจำได้ว่ามีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันอยากเป็นสัตวแพทย์ จึงได้สอบถามบางสิ่งบางอย่างกับคุณหมอ “หมอครับ อะไรคือสิ่งสำคัญของการเป็นสัตวแพทย์ครับ?” “เอ่อ...วิทยาลัยดีๆ กับเงินทุนเองมันก็ของตายล่ะนะ ความอดทนอดกลั้นก็ใช่” “แต่ถ้าตามความคิดของฉันนะ...คือทำใจจะฆ่าได้รึเปล่า” “ยิ่งถ้าต้องรักษาสัตว์ใหญ่ โดยเฉพาะพวกที่เป็นปศุสัตว์ด้วยแล้วล่ะก็นะ ต้องเลือกว่า ‘จะปล่อยไปหรือจะการุณยฆาตดี’ ประจำเลยล่ะ” “ถ้าสรุปตามความคิดก็คือ การที่คนเรามีความใฝ่ฝันอะไรซักอย่าง มันคือการเตรียมใจเพื่อต่อสู้กับความจริงไงล่ะ” ระหว่างทางกลับ พวกเขาได้เจอกับครอบครัวที่จัดงานศพให้กับม้าแข่งตัวหนึ่งที่ตายกะทันหัน ซึ่งถือว่าเป็นโชคดีที่ม้าตัวนี้ได้จัดงานศพดีๆ แบบนี้ ถึงแม้จะเป็นม้าธรรมดาที่ไม่โดดเด่นอะไร แต่ด้วยความรักของเจ้าของ จึงอยากให้ม้าที่พวกเขารักและผูกพันได้มีงานศพและนำพาดวงวิญญาณของสัตว์ที่รักไปสู่ภพภูมิที่ดี “สำหรับพวกเราที่หากินกับม้าแล้ว ใจจริงก็อยากทำงานศพให้พวกมันแบบสมศักดิ์ศรีอยู่หรอก” “แต่เศรษฐกิจมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่…” ลุงของมิคาเงะได้เอ่ยขึ้นมา “ชีวิตปศุสัตว์มันก็บ้าๆบอๆ แบบนี้แหละ เกิดมาก็เลือกเองไม่ได้ว่าจะอยู่หรือว่าจะตาย” “ชีวิตของพวกมันน่ะขึ้นอยู่กับแค่ทิฐิของคนเราเท่านั้น” เพียงแค่ช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมง ฮะจิเคนได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างและเข้าใจชีวิตการทำงานในปศุสัตว์มากขึ้น พวกเขาไม่ใช่คนเลือดเย็น หรือไร้ความเมตตา ยิ่งเป็นสัตว์ที่ตัวเองเลี้ยงด้วยนั้นแน่นอนว่าต้องมีความผูกพันไม่มากก็น้อย แต่นอกเหนือจากความรักความผูกพัน ยังมีเรื่องของเงินทุน ค่าใช้จ่ายที่ต้องแบกรับมากมาย ความไม่คุ้มค่าต่างๆ อีกด้วย “ขอโทษนะ ตอนนั้นไม่น่าพูดเลยว่ามีงานที่บ้านอ้าแขนรอรับ เลยจริงๆ” ฮะจิเคนจึงได้ขอโทษโคมาบะอย่างไม่ลังเลในสิ่งที่ตัวเองได้เคยเผลอพูดออกไป และโคมาบะก็ได้ขอโทษกลับมาเช่นกันที่ตัวเองก็พูดเกินไป โดยที่ยังไม่ได้เข้าใจความรู้สึกของฮะจิเคนเหมือนกัน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของการทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน…  ตอนที่ 3 ก็จบไว้ประมาณนี้ก่อนค่ะ เป็นสามตอนแรกที่ทำให้เรารู้สึกว่าถึงแม้ฮะจิเคนจะเป็นคนเมือง ที่ดูผิวเผินเหมือนคนที่ไม่ใส่ใจอะไร เหมือนเป็นคนที่สนใจแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนใจแคบหรือเข้าใจอะไรยากเลย เพียงเพราะไม่เคยสัมผัสชีวิตในมุมนี้ เลยอาจมีความไม่เข้าใจอยู่บ้าง แต่ถ้าได้เรียนรู้จากผู้คนต่างๆ มากขึ้น เขาก็พร้อมจะเปิดใจรับและขอโทษในสิ่งที่ตัวเองผิดไปอย่างไม่ลังเล ซึ่งทำให้คนดูรู้สึกเหมือนเป็นฮะจิเคนไปด้วยเหมือนกัน ช่วงท้ายๆ ตอนที่ 3 แอบมีหย่อนประเด็นเกี่ยวกับลูกหมูน่ารักตัวน้อยตัวนี้อีกด้วย  สุดท้ายนี้…อยากบอกว่าจริงๆ ในอนิเมะมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับเรื่องสัตว์เยอะมาก ทั้งเรื่องการแปรรูปอาหาร การเลี้ยงสัตว์ในระบบปิด แต่รีแคปไม่ไหว เลยเลือกแต่ประเด็นใหญ่ๆ และที่ชอบมาเท่านั้นค่ะ แต่ในตอนต่อๆไป อนิเมะจะมีขยายประเด็นเล็กน้อยพวกนี้มากขึ้น คงได้หยิบมาพูดถึงบ้างไม่มากก็น้อยค่ะ ไว้เจอกันใหม่ในพาร์ทต่อไป  ขอบคุณมากค่ะ         Create Date : 08 มกราคม 2567 6 comments Last Update : 8 มกราคม 2567 14:48:36 น. Counter : 425 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณทุเรียนกวน ป่วนรัก, คุณnonnoiGiwGiw, คุณtoor36, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา

สวัสดีครับคุณจอม ขอบคุณสำหรับข้อความที่บล๊อก(นู้น)นะครับ Silver Spoon เป็นอนิเมะที่น่าดูมากครับ ยิ่งตอนที่ได้รู้ว่าเป็นเรื่องที่กลั่นกรองจากประสบการณ์จริงบางส่วน ของอาจารย์ผู้เขียนยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่ ^^ บล๊อกนี้มีความตั้งใจเขียนมากครับ มีการเล่าสิ่งที่เป็นใจความหลักแต่ละตอนอย่างดีเลย ปกติผมชอบเรื่องแนว slice of life / coming of age อยู่แล้วด้วย อยากดูนะ แต่อยากอ่านมังงะก่อน เลยไม่ได้ดูอนิเมะซะที แหะ ๆ แต่จริง ๆ ผมก็พอทราบเนื้อเรื่องอยู่แล้วล่ะครับ ถึงยังไม่ได้ดูอนิเมะก็อ่านบล๊อกนี้ได้ (แบบไม่กลัวสปอยล์ :D) ..... ผมก็เป็นเหมือนกันครับ มังงะหรืออนิเมะ ที่เคยดูนานแล้ว พอวันหนึ่งอยากเขียนถึงต้องกลับไปดูใหม่อีกรอบ คือไม่ใช่จำเนื้อหาไม่ได้นะ แต่จำพวกประเด็นที่เราอยากเล่าไม่ได้ เลยต้องดูใหม่เพื่อเก็บตกอะไรพวกนี้ แต่การดูใหม่อีกรอบก็ดีเหมือนกันครับ ถ้าของมันดี ดูซ้ำกี่รอบมันก็ยังดีอยู่ แถมอาจยิ่งชอบกว่าเดิมด้วยเนอะ อย่าง Silver Spoon ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นใช่มั้ยครับ ^^ ไว้รออ่านตอน 2 นะครับ   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 8 มกราคม 2567 23:30:49 น.

ว้าวววว บล็อกสวยมากเลยค่ะ ชอบความแบล็กกราวด์ดอกไม้ ปีนี้กะว่าจะหามาใส่บล็อกบ้าง ขอบคุณที่ไปส่งกำลังใจนะคะ แวะมาทักทายก่อน เดี๋ยวจะกลับมาใหม่นะคะ   โดย: nonnoiGiwGiw 9 มกราคม 2567 17:32:16 น.

ผมไม่เคยดูเรื่องนี้แบบเป็นอนิเมเลยครับ เคยแต่อ่านแบบฉบับหนังสือการ์ตูนเท่านั้น ก็ทำให้เราได้รับรู้ชีวิตเกษตรกรซึ่งมันทำให้เรารู้สึกเลยว่า ทำการเกษตรมั้น มันไม่ง่ายเลย ดังนั้นใครที่ฝันว่าจะทำเกษตรแบบเกม Harvest Moon จงคิดใหม่เสีย ฮะจิเคนเจอความจริงที่ตัวเองไม่เคยรู้มาก่อนไม่แปลกที่จะช็อคครับ เรื่องม้าผมพอจะได้ยินมาบ้าง แต่เรื่องอื่นหลายๆ เรื่องยอมรับเลยว่าได้รู้จากเรื่องนี้เป็นครั้งแรก บล็อกนี้ตั้งใจเขียนมากๆ เลยนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ เอาจริงๆ Silver Spoon ถึงผมจะบอกว่าเคยอ่านแบบมังงะ แต่ก็นานมากแล้ว แถมยืมเขาอ่านอีกต่างหาก (ลืมไปเยอะเหมือนกัน)   โดย: toor36 9 มกราคม 2567 22:19:20 น.

สวัสดี จ้ะ คุณจอม ขอบใจที่ไปอ่านบล็อก ผัดสายบัว หมูและกุ้ง จ้ะ ส่วนใหญ่จะเห็นการขายสายบัวกระทิต้มกับปลาทู แต่ครูชอบผัด กินมากกว่า จ้ะ อิอิ ถ้าลองกินผัดสายบัวบ้าง อาจจะชอบก็ได้นะจ๊ะ อ่านงานเขียน อนิเมะ แล้ว ก็ได้เห็นความคิดของตัวละครดี ได้ ข้อคิด ความเห็นต่าง ถ้าเข้าใจกันได้ ก็จะจบสวย จ้ะ โหวดหมวด งานเขียน ฯ   โดย: อาจารย์สุวิมล 9 มกราคม 2567 22:41:12 น.

ขอบคุณที่มาพูดคุยครับ จากบล็อก ใช่แล้วครับ โอฮานะ จากเรื่อง Hanasaku Iroha สาวเรียวกังหัวใจเกินร้อย น้อนก็มีความอดทนดีชะมัด   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 13 มกราคม 2567 17:38:10 น.

สวัสดีครับคุณจอม ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบล็อกนะครับ ผมเคยเห็นการ์ตูน silver spoon แต่ยังไม่เคยอ่านหรือดูเมะเลย ขอบคุณทีนำมาให้ได้ทำความรู้จักครับ ตอน 1-2 สนุกตาม ตอน 3 จริงจังกับชีวิตเลย แต่ว่าดีนะครับ ไม่ทราบว่ามังงะ กับเมะนำเสนอคล้ายกันไหมครับ   โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา 17 มกราคม 2567 21:38:18 น.