3.ผมจำได้เมื่อ สามสิบปีที่แล้วผมเคยพูดประโยคกับอาป๋า(พ่อ) ตอนนั้นอาป๋ายิ้ม แล้วอุ้มผมมานั่งที่ตัก ...แล้วพูด ”ลี้อรู้มั้ย.. ถ้ารู้หนังสือ มันจะดีแค่ไหน?” แล้วก้อเล่าเรื่อง.........

4.ก๋ง(ปู่) พาอาป๋า จากเมืองจีน หนีความยากแค้น ดูลู่ทาง เพื่อพาครอบครัวที่เหลือเข้ามาใหม่ เมื่อเห็นช่องทางก๋งฝากอาป๋าไว้กับญาติลูกพี่ลูกน้อง แล้วกลับไปเมืองจีน แต่ก๋งตายเมื่อถึงเมืองจีน ดังนั้นอาป๋าจึงต้องหางานตั้งแต่วัย 8 ปี เพื่อแบ่งเบาภาระของญาติ

5.โรงกลึง ที่ทำงานแรก ของ อาป๋า หน้าที่คือ เด็กหัดงาน ทำทุกอย่างที่ถูกสั่งให้ทำ ยกของ ส่งของ ทำความสะอาด และซื้ออาหาร เพื่อแลกกับเศษเงินจริงๆ ไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ แต่อาป๋าตั้งใจทำ ดู สังเกต ถาม เป็นช่วงที่ลำบาก ไม่น่าจดจำในวัยเด็ก

6.โชคดีตอนวัยรุ่น..... บริษัทรถยนต์ของอเมริกาได้เปิดสำนักงานขาย และซ่อมในเมืองไทย อาป๋าถูกชวนให้สมัครเป็นช่าง และถูกฝึกอบรมโดยช่างฝรั่ง จีน และคนไทย การอบรมครั้งนั้น....ได้เปลี่ยนชีวิตให้ดีขี้น การซักถาม ดูรูปภาพประกอบ และท่องจำเป็นสิ่งสำคัญ เพราะอ่านหนังสือไม่ออก.....อาป๋าถูกบรรจุเป็นช่างซ่อมรถยนต์ของบริษัทนี้ ต้องทำงานหนัก และเรียนรู้ด้วยความจำมากกว่าคนอื่น เมื่อรถยนต์ของลูกค้ามีปัญหา นึกถึงภาพ และค้นหาวิธีการแก้ไขได้รวดเร็ว จนเป็นที่ยอมรับในกลุ่มช่าง และหัวหน้า............................

7.เพราะอาป๋าได้เรียน และเข้าอบรม เป็นแบบแผนเพียงเท่านี้ สามารถเปลี่ยนชีวิตให้ดีขึ้นมาได้ ดังนั้นถ้าส่งเสริมให้ ลูกๆ มีโอกาสได้เรียน ดีๆ ชีวิตของลูกๆ ต้องดีขึ้น มากกว่าของอาป๋า อย่างแน่นอน.........

8.ผม อุ้มน้องซันมานั่งที่ตัก และเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง.............

9.น้องซันหันมามองที่หน้าผม มีน้ำตาคลอ.......พูดว่า..”สงสารอาก๋งจัง”

10.รุ่งเช้าน้องซันแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ.....ไม่ได้พูดเรื่องไม่อยากหนังสืออีกเลย