3.เนื่องจากประชากร หมาๆ ในโรงพยาบาลมีมากมาย ไร้เจ้าของ แต่มักมีคนให้อาหารพวกมัน....ทำให้โรงพยาบาลประกาศกำจัดหมาจรจัด.....โดยวางยาเบื่อ ....เด็กๆ จึงขอให้ผมช่วยหน่อย

4. “เราคงไม่เลี้ยงมันไม่ได้ เพราะไม่มีที่เลี้ยง แบบนี้พ่อจะหาคนเลี้ยงในที่ทำงานของพ่อให้แล้วกัน” ผมบอกคู่แฝด แล้วหิ้วคอเจ้าลูบใส่ลังกระดาษไปที่ทำงาน

5.โชคดีจัง!.......เจอพี่ชำนาญ แกเป็นคนรักหมา (แกพูดเอง) รับเจ้าลูบไปเลี้ยง ผมขอบคุณ และบอกว่าบางทีลูกๆอาจจะไปหามันบ้าง ซึ่งพี่ชำนาญบอกว่ายินดี

6.ผ่านไปปีกว่า......เป็นครั้งแรกที่เราจะไปเยี่ยมเจ้าลูบ เด็กๆ ทั้งสี่ ตื่นเต้นอยากเจอมัน รวมทั้งผมด้วย ผมขับรถไปที่บ้านพี่ชำนาญซึ่งอยู่ห่างจากหาดลำปำ ประมาณ 1 กิโลเมตร ไม่พบใครอยู่บ้าน ดังนั้นเพื่อไม่เสียเที่ยว เราเลยต่อไปหาดลำปำเล่นชิงช้า ม้าหมุนดีกว่า

7.เจ้าคนเล็กชี้ไปที่หมาซึ่งหมอบอยู่ใต้ต้นสนริมหาด “นั้นเจ้าลูบหรือป่าว?” ทุกคนหันตามไป หมาสีน้ำตาลล้วน พันธุ์บ้านๆ ปลอกคอหนังเก่าๆ เราทั้งหมดตรงไปหามัน มันสั่นหางไปมา ราวกับคุ้นเคยมาก่อน ไชโย.... ใช่เจ้าลูบแน่เลย! ..... กระดูกไก่ทั้งตัว ถูกกองมาให้มัน...... มันกินราวกับอดยาก ปากแห้งมานาน.....ไม่เหลือซากภายใน 5 นาที

8.คู่แฝด ลูบตัวมันไปมา ทำเหมือนกับที่เจอมันครั้งแรก.. .ทั้งคนและสัตว์เบิกบาน.....เวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว สองชั่วโมง ผมบอกเด็ก ๆ ว่า ต้องกลับแล้ว ไว้อาทิตย์หน้ามาหามันใหม่

9.มันเดินตามมาส่งที่รถ .....ลาก่อน!

10.ผมขับรถกลับบ้าน.......ผ่านหน้าบ้านพี่ชำนาญ เห็นพี่ชำนาญกำลังไขกุญแจเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน มีหมาอยู่ข้าง ๆ เจ้าคนเล็กพูดอย่างรวดเร็วว่า “ พ่อ ! หมาที่อยู่ข้างลุง....... คล้าย.....”