นานแล้ว...
เคยสงสัย เคยไม่เข้าใจ เคยคิดไปต่างๆ นาๆ ........................ คนเราก็แปลก มีสมองแค่นิดเดียวแต่สะสมอะไรไว้มากมาย มือสองมือ ใจหนึ่งใจ ร่างกายรวมกันแล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่ใหญ่โตอะไร แต่ทำไมยิ่งกว่ากระเป๋าโดเรมอน และอาจเก็บได้มากกว่า ราวกับคนเรานี้เป็นโลกทั้งใบ
.  .
หลายคนคงคิดเช่นเดียวกันว่า "ชีวิตคือการเดินทาง"
เกิดมาแล้วต้องเดินทาง หายใจ ใช้ชีวิต เติบโต แก่ เจ็บ ตาย กันทั้งหมด
. .
เรายังหลงทางอยู่กับอะไร??!! สถานีแห่งความสุขที่จอมปลอมและแสนสั้น สถานีแห่งความทุกข์ที่ยาวนานและแสนเข็ญ สิ่งเมามัวรอบตัวเดี๋ยวร้อน ประเดี๋ยวเย็น .
ชื่อ ...วันนึงก็ต้องจากไป เสียง...สักวันก็ไม่ได้ยิน เกียรติยศ...หมดลมหายใจก็ไม่ได้ชื่นชม . แล้วเรายังจะมัว งม อยู่กับสิ่งใด ?
สิ่งสวยงามมีไว้ให้ชื่นชมแต่พองาม สิ่งเสื่อมทรามมีไว้ให้ระวังอย่านอนใจ
ความเปลี่ยนแปลงเคลื่อนไหวอย่างร่าเริงตลอดเวลา
"สีสัน และ หม่นดำ ดุจดังเงาชีวิต ที่สับสน ชีวิตที่ยังต่อสู้และดิ้นรน จนกว่าจะหมดสิ้น ลมหายใจ" . . .
เรื่อง/ภาพ "ณ ปลายฉัตร" นานมากแล้ว ...ที่ไม่ได้ทำอะไรกับบล็อก
ไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนๆ หรือบล็อกไหนๆ เลยนะคะ ต้องขอขอบพระคุณอย่างสูงที่แวะมาทักทาย และขออภัยที่ไมได้กลับไปเยี่ยมเยือน ทุกคอมเม้นมีคุณค่ามหาศาลและอยู่ในความระลึกถึงเสมอค่ะ
Create Date : 26 มีนาคม 2560 |
|
49 comments |
Last Update : 26 มีนาคม 2560 8:26:21 น. |
Counter : 18617 Pageviews. |
|
 |
|
มากด้วย..ครับ