:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 17 :: :: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 17 :: เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า เพียงไม่กี่เดือนเรื่องราวในชีวิตของไป่จิงเหวินพลิกผันเปลี่ยนแปลงไปมาอย่างไม่น่าเชื่อ ชะตาชีวิตเดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี เดี๋ยวก้าวหน้าเดี๋ยวตกต่ำ ฟ้าดินเลือกส่งบททดสอบหนักหนาสาหัสรุนแรงมาทดสอบความเป็นคนกล้าใจแกร่งของเขามิหยุดหย่อน บัดนี้ไป่จิงเหวินบรรลุวิทยายุทธ์สุดยอดสูงขึ้นไปอีกขั้น กวาดตามองไปทั่วทั้งแผ่นดินเห็นจะมีเพียงนักรบหนุ่มเตมูบูจินเท่านั้นที่พอจะรับมือกับเขาได้ “หยดน้ำสามหยดรวมเป็นหนึ่ง !” ประโยคเดียวที่กงเป่ยต้าซือตะโกนลงมาขณะทดสอบเพลงยุทธ์ ทำให้เขาตระหนักรู้ในความจริงแห่งชีวิตอีกครั้ง หลังจากเคยรู้สึกคล้ายกันเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่งขณะฝึกฝนวิชามังกรพยัคฆ์บูรพาภายในถ้ำบนเทือกเขาคุนลุ้น สรรพสิ่งในโลกล้วนผันแปรอยู่ตลอดเวลา หาได้มีสิ่งใดดำรงอยู่โดยไม่เปลี่ยนแปลง ทุกสิ่ง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่มีอะไรเป็นของเราอย่างแท้จริงเลย ยิ่งสำเร็จวิทยายุทธ์ขั้นสูง ไป่จิงเหวินยิ่งเห็นความเรียบง่าย ความนอบน้อมถ่อมตน ว่าเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง จิตมารร้ายแต่เดิมในตัวสูญสลายไปจนหมดสิ้น เขาไม่ได้คิดนึกถึงฝีมืออันเก่งกาจ หรือปณิธานอันยิ่งใหญ่ใดใดอีกต่อไป หากแต่อยากเป็นเพียงคนธรรมดา ใช้วิชาความรู้ที่มีคอยช่วยเหลือคนอื่นซึ่งกำลังตกทุกข์ได้ยาก อยากใช้ชีวิตเรียบง่ายตามป่าตามเขา ตัดขาดจากโลกและเรื่องราววุ่นวายในยุทธภพ กงเป่ยต้าซือเรียกเขาเข้าพบเมื่อวันก่อน ท่านได้สนทนาธรรมด้วยความเมตตา “เจ้าไม่ใช่ลาโง่อีกแล้วจิงเหวิน หากแต่เป็นมังกรพยัคฆ์ผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร จิตใจของเจ้าแปรเปลี่ยนจากจิตมารกลายเป็นจิตเทพ นับต่อแต่นี้ย่อมไม่หวั่นไหวในความชั่วทั้งปวงที่จะเข้ามาทดสอบจิต ขอเพียงเจ้าตั้งมั่นในศีล สมาธิ ปัญญา ย่อมไม่มีภัยร้ายแรงอันใดจะทำอันตรายต่อเจ้าได้ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากสืบสานปณิธานของไคหมิงต้าซือ นั่นย่อมเป็นเหตุผลส่วนตัวของเจ้า ข้าไม่คิดบีบบังคับให้เจ้าต้องฝืนใจทำ จงหาคำตอบอันเปิดกว้างให้กับชีวิต จงพิจารณาทุกสิ่งด้วยจิตตื่นรู้ที่เจ้ามี ข้าไม่มีบทเรียนใดถ่ายทอดให้เจ้าอีกแล้ว นอกจากขออวยพรให้เจ้าโชคดี” ไป่จิงเหวินคล้ายมีถ้อยคำมากมายในใจอยากเอ่ย แต่ครั้นพอได้ฟังถ้อยคำของกงเป่ยต้าซือ เขากลับมิอาจเอื้อยเอ่ยวาจาใดออกมาได้อีกแม้แต่คำเดียว น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณของอาจารย์ ไป่จิงเหวินก้มคารวะกราบลาพระอาจารย์ บอกลาเสี่ยวเป่า แล้วใช้วิชาตัวเบาอันล้ำเลิศเหาะเหินจากวัดลงมายังหมู่บ้านเบื้องล่าง ........................................... จิ้นเซียงกงตื่นเต้นดีใจเมื่อได้พบไป่จิงเหวินอีกครั้ง บัดนี้บ้านช่องทรุดโทรมได้รับการปรับปรุงซ่อมแซมจนแลดูน่าอยู่น่าอาศัยขึ้นมาก หลานสาวของจิ้นเซียงกงคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง จิ้นเซียงกงแนะนำหลานสาววัยกำดัดของตนให้ไป่จิงเหวินรู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้ง “หลินไต้ทักทายพี่จิงเหวินเสียสิ เขาเป็นผู้มีบุญคุณกับลุงอย่างยิ่งเลย ถ้าไม่ได้เขาช่วยเหลือ ลุงคงถูกประหารชีวิตไปแล้ว” “คารวะพี่จิงเหวิน” หญิงสาวบ้านป่าย่อตัวโค้งคำนับ ยิ้มด้วยความขวยเขิน “มิต้องเกรงใจหรอกน้องหลินไต้” ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นกิริยาเอียงอายของสาวเจ้า จิ้นเซียงกงสอบถามเรื่องราวความเป็นไปเป็นมาระหว่างที่ไป่จิงเหวินขึ้นเขาไปฝึกวิชากับกงเป่ยต้าซือ เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ลุงหลานทั้งสองฟังโดยไม่ปิดบัง ทั้งคู่ถึงกับอุทานด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด อดดีใจไปด้วยไม่ได้เมื่อรู้ความว่าไป่จิงเหวินได้ฝึกวิชาตัวเบาจนสำเร็จ “แล้วเจ้าจะคิดอ่านประการใดต่อไปล่ะ ?” จิ้นเซียงกงถาม ใช่...เขาควรคิดอ่านประการใดต่อไป ตอนนี้ไม่มีคำตอบในใจเลย จะขึ้นเหนือหรือลงใต้ จะทำอะไรต่อ กอบกู้บ้านเมืองตามคำสั่งอาจารย์ หรือหลีกลี้หนีหายไปจากยุทธภพ ใช้ชีวิตเรียบง่ายกลางป่าเขา ฯลฯ “ข้าเองยังมิรู้หนทางเลยท่านลุง ว่าจะทำอะไรต่อไปดี !” “ถ้าเช่นนั้นเจ้าอยู่พักด้วยกันกับข้าที่นี่ไปก่อน ห้องหับยังพอมีเหลือ ค่อย ๆ คิดหาทางขยับขยาย ข้าเองคงไม่ไปไหนแล้ว ขอยึดที่นี่เป็นเรือนตาย” จิ้นเซียงกงบอกเล่าความในใจด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจนไป่จิงเหวินรู้สึกผิดสังเกต พูดยังมิทันจบความ ธนูดอกหนึ่งพุ่งปักเข้าลำคอของจิ้นเซียงกงอย่างแม่นยำจนขาดใจตายในทันที ! หลินไต้กรีดร้องออกมาสุดเสียง ห่าเกาทัณฑ์พุ่งทะลุเข้ามาในบ้านเป็นจำนวนมาก ไป่จิงเหวินโคจรพลังปัดป่ายลูกธนูจนหักกระเด็น คว้ามือหลินไต้พานางกระโจนหลบไปด้านหลัง เสียงตะโกนก้องดังขึ้น “ไป่จิงเหวินนักโทษประหาร อย่าได้คิดหนี จงมอบตัวกับทางการซะ บัดนี้เจ้าถูกล้อมไว้หมดทุกด้านแล้ว” ไป่จิงเหวินใช้สติค่อย ๆ ครุ่นคิดวิธีหลบหนี ลำพังตัวเขาคนเดียวหาใช่เรื่องยากในการทะลวงผ่านด่านทหารที่รายล้อม แต่นี่มีดรุณีน้อยอย่างหลินไต้ด้วย พลาดพลั้งขึ้นมา นางอาจต้องพลอยบาดเจ็บรับเคราะห์ เขาหันไปพูดกับหลินไต้ว่า “เจ้ากอดข้าไว้แน่น ๆ นะ หลับตาซะ อะไรจะเกิดขึ้น จงอย่าได้เปิดตามอง” หลินไต้ทำตามอย่างว่าง่าย ขึ้นขี่หลังไป่จิงเหวินและหลับตาสนิทด้วยความกลัว ธนูเพลิงถูกยิงเข้ามาเป็นจำนวนมาก หวังเผาคนที่อยู่ในบ้านทั้งเป็น ไป่จิงเหวินกระโดดขึ้นด้วยวิชาตัวเบา ใช้ฝ่ามือซัดไปที่หลังคาบ้านจนทะลุโหว่เป็นช่องกว้างพอดีตัว เขาดีดตัวสูงขึ้นไปอย่างไม่น่าเชื่อ มองลงมาเห็นทหารซ่งราว 50 คนกำลังล้อมบ้านของจิ้นเซียงกงพร้อมอาวุธครบมือ หลินไต้หลับตาปี๋มิอาจล่วงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่เกาะหลังไป่จิงเหวินแน่นโดยมิคลายอ้อมกอด ไป่จิงเหวินกระโดดลอยตัวเหยียบศีรษะทหารซึ่งกำลังตื่นตะลึงในวิชาตัวเบาอันล้ำเลิศของเขา แล้วก้าวเดินเหินลอยไป ราวกับเดินอยู่บนพื้นดิน จากนั้นใช้วิชาตัวเบากระโจนถีบต้นไม้เพียงสองสามครั้ง ก็หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว ทหารทั้งหมดทำได้เพียงยืนตื่นตะลึง มิอยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองมองเห็น !!! ............................................... วิชาตัวเบาของเขาทำให้รอดพ้นการจับกุมได้อย่างเหลือเชื่อ หลินไต้ร่ำไห้สงสาร จิ้นเซียงกงซึ่งเพิ่งรอดพ้นจากการถูกประหารบั่นหัว แต่สุดท้ายกลับต้องเสียชีวิตภายในบ้านของตนเอง ไป่จิงเหวินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เหตุใดทางการจึงรู้ที่ซ่อนตัวของเขากับจิ้นเซียงกง อาจเป็นเพราะมีหนอนบ่อนไส้ในราชสำนัก เป็นไส้ศึกของทางการคอยแจ้งข่าว เขาเดินออกไปหากล้วยป่ามาได้หวีหนึ่ง ยื่นให้หลินไต้กินประทังความหิว สาวน้อยหยุดสะอื้นแล้ว เขามั่นใจว่าทหารของทางการไม่อาจตามมาถึงที่นี่ได้อย่างแน่นอน เนื่องจากไม่มีเส้นทางสัญจรโดยสะดวก เมื่อกินอิ่มเรียบร้อย เขาบอกหลินไต้ว่าจะพานางไปส่งที่หมู่บ้าน แต่ต้องดูลาดเลาให้ดีเสียก่อนว่ามีทหารซ่งยังตรึงกำลังอยู่ในพื้นที่หรือไม่ ทั้งสองเดินลัดเลาะป่าลึกมาเรื่อย ๆ ช่วงหนึ่งไป่จิงเหวินเดินนำหน้า ใช้สองมือช่วยดึงเถาวัลย์ทิ้ง เปิดทางให้หลินไต้เดินได้สะดวกขึ้น มิคาดคิด มีดในมือนางกลับปักทิ่มลงกลางหลังของไป่จิงเหวินเต็มแรง !!! ใบมีดบิดงอผิดรูปในทันที คมมีดมิอาจระคายผิวของไป่จิงเหวินได้ หลินไต้ทำสีหน้าตกใจสุดชีวิต ทรุดตัวลงร่ำไห้ กล่าวคำขอโทษมิหยุดปาก “ข้าขอโทษพี่จิงเหวิน ข้าขอโทษท่านด้วย” นางร้องระงมอย่างคนเสียสติ ไป่จิงเหวินมิได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย มิได้ถือโทษโกรธเคืองหลินไต้ที่ลอบทำร้าย "เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ ?” เขาถามนางตามตรง “ก่อนพี่จะกลับมาหนึ่งวัน ทหารซ่งตามมาถึงหมู่บ้าน เพราะรู้ว่านี่เป็นบ้านเกิดของท่านลุง ทหารซ่งจับแม่ข้าเป็นตัวประกัน ข่มขู่ให้ข้ากับท่านลุงร่วมมือกันสังหารพี่ แต่ท่านลุงไม่ยอมทำตาม จึงถูกทหารซ่งสังหาร พวกมันคงกะฆ่าพวกเราทุกคนอยู่แล้ว ข้ากลัวแม่จะเป็นอะไรไป จึงคิดสังหารท่านพี่ในชั่ววูบ ข้าต้องขอโทษท่านพี่จริง ๆ” ไต้หลินเล่าไปร้องไห้สะอึกสะอื้นไป ไป่จิงเหวินได้แต่ปลอบใจนาง ไม่ถือโทษโกรธเคืองอันใด ห่วงแต่ความปลอดภัยของท่านป้า มิรู้ป่านนี้ชะตากรรมของคนในหมู่บ้านจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร “ข้าว่าเรารีบกลับไปที่หมู่บ้านกันดีกว่า ถ้ารู้ความจริงนี้ตั้งแต่แรก ข้าคงเลือกสู้กับทหารให้แตกหัก ไม่คิดพาเจ้าหนีมาเช่นนี้อย่างแน่นอน” ทั้งสองตัดสินใจเร่งรุดเดินกลับมายังหมู่บ้าน ช่วงไหนหนทางยากลำบาก เขาก็อุ้มนางกระโดดด้วยวิชาตัวเบา ทำให้การเดินทางรวดเร็วขึ้นมาก ไม่นานนักก็เดินลุมาถึงหมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านเงียบเชียบราวป่าช้า มีกลุ่มควันไฟลอยอ้อยอิ่งกระจายไปทั่ว ไป่จิงเหวินรู้สึกสังหรณ์ใจ สถานการณ์ดูเลวร้ายกว่าที่คาดคิดไว้มาก ทั้งสองเร่งรุดเดินไปสำรวจดูตามบ้านเรือนต่าง ๆ เกือบทุกหลังถูกไฟเผาผลาญ ชาวบ้านนอนล้มตายเกลื่อนกราด เด็กและคนชราก็ไม่วายเว้นนอนเสียชีวิตอย่างน่าเวทนา หลินไต้รีบวิ่งไปที่บ้านตัวเอง เสียงกรีดร้องดังขึ้นสุดเสียง แม่ของเธอถูกฆ่าตายอย่างน่าสงสาร นอนร่างเปลือยเปล่าอยู่ในห้องนอน ทหารซ่งนอกจากโหดร้ายยังมีจิตใจเลวทรามกระทำการล่วงเกินหญิงสาวทุกคนในหมู่บ้านอย่างหื่นกระหาย โดยไม่เลือกว่าจะเป็นเด็กหรือคนชรา ไป่จิงเหวินรู้สึกโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ เขาประคองร่างหลินไต้ให้ลุกขึ้นมา ใช้ผ้าห่มคลุมร่างให้หญิงชรา จากนั้นจุดไฟเผาบ้านทิ้ง ทำพิธีศพอย่างเรียบง่าย หลินไต้อยู่ในอาการโศกเศร้าเหลือแสน ทั้งหมู่บ้านเหลือเธอเพียงคนเดียว ไป่จิงเหวินพาเธอไปส่ง ฝากฝังให้อยู่อาศัยกับกงเป่ยต้าซือและเสี่ยวเป่าไปก่อนเพื่อความปลอดภัย ทหารซ่งไม่มีทางตามขึ้นมาถึงวัดแห่งนี้ได้ หรือถึงขึ้นมาได้ ก็ไม่มีทางทำร้ายท่านอาจารย์ได้อย่างแน่นอน กงเป่ยต้าซือรับปากจะดูแลหลินไต้ให้ปลอดภัย เมื่อวางใจในเรื่องนี้ ไป่จิงเหวินอำลาทุกคนเพื่อเดินทางไปตามล่าทหารชั่วซึ่งก่อการทำเข็ญชาวบ้านตาดำ ๆ เพราะแค้นนี้ต้องถูกชำระ คนชั่วต้องถูกลงทัณฑ์ !!! ความเดิมจากตอนที่แล้ว ตอนที่ 1    ตอนที่ 2    ตอนที่ 3    ตอนที่ 4 ตอนที่ 5    ตอนที่ 6    ตอนที่ 7    ตอนที่ 8 ตอนที่ 9    ตอนที่ 10    ตอนที่ 11    ตอนที่ 12 ตอนที่ 13    ตอนที่ 14    ตอนที่ 15    ตอนที่ 16     Create Date : 31 สิงหาคม 2562 21 comments Last Update : 31 สิงหาคม 2562 6:35:30 น. Counter : 4120 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณโอพีย์, คุณmultiple, คุณnewyorknurse, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณหอมกร, คุณธนูคือลุงแอ็ด, คุณSweet_pills, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณJinnyTent, คุณเนินน้ำ, คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน, คุณmcayenne94, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณที่เห็นและเป็นมา, คุณซองขาวเบอร์ 9, คุณอุ้มสี, คุณสองแผ่นดิน, คุณThe Kop Civil, คุณRinsa Yoyolive

หยดน้ำสามหยดรวมเป็นหนึ่ง อ.เต๊ะ คิดตั้งนาน มันต้องคือ โลภะ โทสะ โมหะ แหงๆ อิอิ คุณก๋า ร้อง อะจ๊ากกกก เอ็งนี่มันสายอธรรมจริงๆ ศีล สมาธิ ปัญญา เอ็งรู้จักบ้างมั้ย เดี๊ยะๆ 555 สงสารพี่ไป่ จริงๆ อุตส่าห์เป็นคนดี ยังไม่วาย โดนแทงข้างหลัง ทะลุไปถึงลำไส้ใหญ่ 555 จะกลับตัวเป็นคนดีทั้งที ก้มีแต่มารมาผจญ ต้องออกล้างแค้นอีกแย้ว แล้วฆ่าแต่ไพร่พลทหารเลวซ่ง ฆ่าเท่าไหร่ก้ไม่หมด หรอกนะ สงสัยต้องไปฆ่าตัวคนสั่งเลยดีกว่า เสร็จแล้วค่อยไปฆ่าพี่เต ล้างตระกูล กันกลับมาแก้แค้น แล้วค่อยไป ยึดองค์หญิงกลับมา ส่วนน้อง หลินไต้ ก็ให้ เป็นสนมเอกซะ เอาแบบนี้ดีกว่า happy ending นะๆๆๆ อ.เต๊ะขอร้อง 555   โดย: multiple 31 สิงหาคม 2562 8:01:42 น.

สมัยราชวงศ์นี้เป็นยุคที่วุ่นวายที่สุดช่วงหนึ่งในจีน   โดย: หอมกร 31 สิงหาคม 2562 8:09:58 น.

กงเป่ยต้าซือสอนทั้งวิชาและสอนธรรมะให้ไป่จิงเหวิน เป็นท่านอาจารย์ที่น่ายกย่องมากค่ะ เรื่องราวน่าตื่นเต้นค่ะคุณก๋า หลินไต้สูญเสียทั้งจิ้นเซียงกงและมารดา นำไปฝากอยู่กับท่านต้าซือก็ดูปลอดภัยแล้วนะคะ น่าติดตามต่อค่ะว่าไป่จิงเหวินจะจัดการต่อกรกับทหารซ่งอย่างไร สวัสดียามสาย ขอบคุณคุณก๋าสำหรับกำลังใจค่ะ   โดย: Sweet_pills 31 สิงหาคม 2562 8:55:10 น.

ลุงแอ็ดก็แปลกใจมาก ใบปอผัดนั้น ทำไม?จึงเป็นอาหารที่กินได้ไม่มีวันเบื่อ ในทุกครั้งที่มีโอกาสพบ ก็จะต้องซื้อนำมาผัดด้วยตัวเอง แบ่งให้หลานสาวชิม หลานสาวบอกอร่วยดี แต่ขมไปหน่อยปู่ ส่วนพ่อเจ้าหลานสาวเธอบอกปู่ว่า พ่อหนูก็ชอบกินมาก ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พบหลานสาวเธอมายืนร้องขายใบปอสดจากสวนของหนูเองณ.ถิ่นตลาดเก่าแห่งนั้น ลุงแอ็ดไม่ค่อยมั่นใจเมื่อจะสั่งจากร้านอาหารกินโดยตรง ขอบคุณครับ คุณกะว่าก๋าที่ชอบเช่นกัน   โดย: ลุงแอ็ดชวนสุขภาพดี (สมาชิกหมายเลข 4365762 ) 31 สิงหาคม 2562 8:57:48 น.

นาน ๆ ที แวบมาทักทายครับ ไว้มีเวลาจะมาอ่านย้อนหลังครับ มีความสุขมาก ๆ นะครับ รักษาสุขภาพ   โดย: เซียนกระบี่ลุ่มแม่น้ำวัง 31 สิงหาคม 2562 10:57:52 น.

หลินไต้ มีความน่ารักมารยาทงามถึงแม้จะเป็นเพียงสาวน้อยในป่า .......................... นึกสภาพพวกหื่นแล้วน่ากลัวจริงๆค่ะ นอกเรื่องเลยค่ะ กรณีที่คนเลว ข่มขื่นไม่ว่าเด็กหรือคนชรา ทุกกรณีที่เสียหาย กฏหมายบ้านเราจับ ได้น่าจะโดนประหารชีวิตจริงๆ ยึดของกลางราดด้วยน้ำกรด ไม่ต้องลดโทษเลย สวัสดีก่อนเที่ยงจ้าคุณก๋า   โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 31 สิงหาคม 2562 11:33:32 น.

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า อ่านตอนทีี่ 17 นี้แล้ว รู้สึกหดหู่ใจกับการกระทำของเหล่า ทหารซ่ง จริง ๆ ทำไมโหดร้าย ฆ่าคนไม่มีทางสู้ คนแก่ เด็ก ก็ไม่ละเว้น คิดถึงประเทศไทย ตอน 14 ตุลา 16 เลย เฮ้อ! ขออย่าได้เกิดขึ้นอีกเลยเนาะ คนที่น่าสงสารคือ หลินไต้ (เอาวื่อ ดารา คนสวยของ ฮ่องกงมาตั้ง ชะด้วย หล่อนสวยมากแต่อายุสั้น ดมแก๊สฆ่าตัว ตายแต่ยังสาว ) อยู่ ๆ ต้องมาสูญเสียทั้งแม่ทั้งลุง ติดตามต่อไป ไป่จิงเหวิน จะตามล่าทหารเลวเหล่านั้น ได้ไหม เนาะ โหวดหมวด งานเขียน ฯ   โดย: อาจารย์สุวิมล 31 สิงหาคม 2562 11:46:33 น.

เปิดตัวโกวเนี้ยหน้อยวัยดรุณ ไปจิงเหวินไปตางหน้าติก ๆ จะจำได้อยู่ก่อ เพราะบะได้ผูกพันเหมือนเจ้าหญิง แต่วันนี้ ได้มีแรงกดดันหื้อไป่จิงเหวินเลือกทางเดินชัดเจนขึ้น ใช้หัวใจนำทาง แยกผิดถูก ดีชั่ว จากสติปัญญา แทนการมุ่งมั่นตามคำสั่งเสียของอาจารย์ ผู้มีพระคุณคนแรกเพียงอย่างเดียว นับว่าอาจารย์คนที่สอง ได้ชี้ทางสว่างได้ แม้บะได้ชี้จัดหื้อเดินไปทางใด อาจเป็นได้ว่าเป็นไปในทิศทางเดียวกับไคหมิงต้าซือ เพียงแต่คำสั่งเสียของอาจารย์ไคหมิงต้าซือ อาจบะได้หมายถึง จงรักภักดีต่อฮ่องเต้คนโฉด กะได้ อาจหมายถึง ช่วยหื้อแผ่นดินต้าซ่งกลับมาสงบสุขอีกครั้ง โดยการช่วยผลัดแผ่นดินไปสู่ฮ่องเต้องค์ใหม่ อิอิ เวลาอ่านนิยายเป็นตอน มันม่วนตรงที่ได้เดาเนี่ยเจ้า นินายเรื่องนี้ คุณก๋าได้สอดแทรกองค์ความรู้ในภูมิธรรม เข้าไปทุกจุดนะเจ้า เป็นกำไรของคนอ่าน ได้ทั้งความรู้และเพลิดเพลิน รออ่านตอนต่อไปเจ้า   โดย: JinnyTent 31 สิงหาคม 2562 12:34:57 น.

อ่านแล้วก็เห็นใจไป่จิงเหวินยิ่งนัก แต่แค้นนี้ต้องชำระ คนชั่วต้องถูกลงทัณฑ์ ฝีมือระดับนี้แล้วเชื่อว่าชีวิตนี้ไม่น่าจะได้ตัดขาดจากยุทธภาพนะพี่ไป๋   โดย: เนินน้ำ 31 สิงหาคม 2562 12:42:24 น.

แวะมาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยสมาอ่านย้อนหลังนะค้า   โดย: บาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน 31 สิงหาคม 2562 12:43:00 น.

บทประพันธ์นี้ขัดแย้งอยู่บางตอน ไป่จิงเหวินฝึกวิชากล้าแข็ง เหตุใดยังน้ำตาไหลพรากคราวลาจาก ฝึกวิชารู้จบกระบวน กลับไม่รู้จะดำเนินชีวิตไปทางใด ท่านขบคิดปริศนาธรรม น้ำสามหยดรวมเป็นหยดเดียว ได้กระจ่างแล้ว เหตุใดยังมิปล่อยวาง หันหลังให้กับยุทธภพ ผู้สำเร็จสุดยอดวิชา จิตใจย่อมสุขุมเยือกเย็นยิ่งนัก ทิ้งรักทิ้งชังความรักความแค้นไว้เบื้องหลัง ท่านไป่ใยแตกต่างอย่างสิ้นเชิง จะคิดต่อกลอนกับฮ่องเต้ หากแต่ไร้ซึ่งขุมกำลัง สุดท้ายท่านไป่คงมิแตกต่างจากแมลงเม่าเล็กๆหนึ่งตัว สู้หาที่เงียบแฝงตัว และรอวันตายอย่างสงบ มิง่ายดายกว่าหรือ ท่านไป่   โดย: mcayenne94 31 สิงหาคม 2562 12:53:58 น.

ขอบคุณที่แวะไปให้กำลังใจพี่และนุ้งนะคะ พี่คงไม่สำราญไปอีกสักพัก   โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า 31 สิงหาคม 2562 14:13:35 น.

ตอนที่ 17 แล้ว มาส่งกำลังใจให้ค่ะ   โดย: sawkitty 31 สิงหาคม 2562 16:33:59 น.

มาทักทาย สวัสดีตอนเย็นครับคุณก๋า ฮัดเช่ย 555 ตั้งแต่ตอน สายมาเลย   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 31 สิงหาคม 2562 17:26:25 น.

ไม่ได้ตามอ่าน แต่มาสงกำลังใจค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 31 สิงหาคม 2562 18:49:43 น.

แวะมาทักทายพี่ตอนค่ำไม่พอ กระเป๋าแบนอีกค่ะ ไว้พรุ่งนี้แม่โมมาใหม่นะคะ ปล.จอมทองน้ำท่วมค่ะ สงสารเขาจัง   โดย: mariabamboo 31 สิงหาคม 2562 19:39:55 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต sawkitty Travel Blog ดู Blog กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog พี่อุ้มตามมาอ่านต่อจ้า   โดย: อุ้มสี 31 สิงหาคม 2562 19:45:05 น.

อ่านต่อครับ เหลืออีก 12 ตอน เรื่องราวต่อไป หลินไต้จะเป็นคู่ของไป่จิงเหวินใช่หรือเปล่าครับ พายุโพดุล เมื่อวานฝนตกทั้งวัน วันนี้ ตกแค่ครึ่งวัน หลายจังหวัดน้ำท่วม ถนนขาด ค่ำคืนนี้ พรีเมียร์ลีก 8 คู่ หงส์คู่สุดท้ายเลย อยู่ดูหรือเปล่าครับ   โดย: สองแผ่นดิน 31 สิงหาคม 2562 21:34:22 น.

อ่านยังไม่ถึง แปะไว้ก่อนนะครับ   โดย: The Kop Civil 31 สิงหาคม 2562 21:42:58 น.

หลังจากฝึกเสร็จนึกว่าจะมีพวกเพิ่มที่ไหนได้กลับมาตายเสียอีก ผมเดาถูกว่าสุดท้ายต้องเอาหลานสาวไปฝากท่านอาจารย์ ในเรื่องก็โหดเกิน แต่สมัยก่อนมันก็โหดอย่างนี้จริงๆ ครับ ยุคปัจจุบันช่วงสงครามเราก็พอจะเห็นอยู่บ้างล่ะนะ พี่ก๋าน่าจะเคยได้ยิน พวก G.I. คนเป็นแม่อยากจะฆ่าลูกทิ้งเพราะเป็นลูกศัตรูที่ย่ำยีตน แต่ขณะเดียวกันก็เป็นลูกตัวเองด้วย นี่คือความขัดแย้งแบบสุดๆ เลย   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 31 สิงหาคม 2562 22:31:28 น.

สรรพสิ่งในโลกย่อมเปลียนแปลงตลอดเวลา ไม่มีอะไรที่หยุดนิ่งได้ ยกเว้นที่หมดลมแล้ว เป็นแบบนั้นจริงๆ เจ้า ทุกข์ สุข มีเปลียนวนเวียนขึ้นลงจริงๆ อิอิ   โดย: Rinsa Yoyolive 1 กันยายน 2562 0:00:30 น.