:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 16 :: :: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 16 :: เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า กว่าสองชั่วยามแล้วที่ไป่จิงเหวินต้องยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น หลังจากกงเป่ยต้าซือแบกเขาขึ้นบ่าแล้วกระโดดไต่หน้าผาน้ำตกขึ้นมาจนถึงยอดเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของวัดสุ่ยตี้ พระชราวางเขาไว้กลางลานวัด จากนั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ว่าไป่จิงเหวินจะพยายามออกแรงหรือโคจรพลังเพียงใดก็ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้แม้แต่น้อย ยิ่งคิดยิ่งสับสนในพฤติกรรมของอาจารย์เฒ่า ว่ามีจุดประสงค์ใดกันแน่กับการทำเช่นนี้ เสียงหัวเราะอย่างไร้เหตุผลดังก้องเข้ามาใกล้ พริบตาเดียวหลวงจีนชรายืนอยู่เบื้องหน้าโดยไป่จิงเหวินแทบไม่ทันรู้สึกตัว วิชาตัวเบาของกงเป่ยต้าซือนั้นเยี่ยมยอดที่สุดเท่าที่ไป่จิงเหวินเคยเห็นมาในชีวิต ดูแล้วเหนือกว่าวิชาตัวเบาของไคหมิงต้าซือราวกับมวยคนละชั้นวิทยายุทธ์คนละเชิง กงเป่ยต้าซือใช้นิ้วชี้จี้ไปที่ 5 จุดตามร่างกายของไป่จิงเหวิน เมื่อจุดถูกคลายออก เขาจึงกลับมาขยับเขยื้อนเคลื่อนกายและพูดได้ตามปกติ “ท่านอาจารย์มีเพลงยุทธ์ลึกล้ำและวิชาตัวเบานั้นก็ล้ำเลิศเป็นอย่างยิ่ง ข้ามิเคยเห็นวิทยายุทธ์ยอดเยี่ยมเช่นนี้มาก่อนเลยขอรับ” ไป่จิงเหวินกล่าวชมจากน้ำใสใจจริง “ยอดเยี่ยมแล้วยังไง เก่งกาจแล้วยังไง อาจารย์เฒ่าของเจ้าเองนับว่าเป็นสุดยอดคนในแผ่นดิน แล้วยังไง สุดท้ายก็หนีไม่พ้นตายหรอกเจ้าลาโง่” กงเป่ยต้าซือกล่าวอย่างตรงไปตรงมา ไป่จิงเหวินฟังแล้วออกจะขัดหูเคืองใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้ยินคำกล่าวพาดพิงถึงอาจารย์ซึ่งเขาเคารพรัก เหมือนกงเป่ยต้าซือจะรู้ทันความคิดของเขา พระเฒ่าหัวเราะดังกึกก้องก่อนใช้หมัดขวาชกเข้าที่ใบหน้าของไป่จิงเหวินเต็มแรง ดีที่ไป่จิงเหวินไหวตัวทันเอี้ยวตัวฉากหลบ หมัดของพระเฒ่าจึงพุ่งตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ขนาดหนึ่งคนโอบซึ่งอยู่ด้านหลัง กิ่งไม้ขนาดใหญ่เท่าท่อนขาของผู้ใหญ่หักสะบั้นในหมัดเดียว ! ไป่จิงเหวินหันไปมองพระเฒ่า ก่อนจะทันได้พูดอะไร เท้าขวาก็ถีบจู่โจมมาอย่างรวดเร็วเต็มแรง ไป่จิงเหวินเห็นจวนตัวสมควรตอบโต้บ้าง จึงซัดหมัดขวาต่อยสวนเข้าไปเต็มแรงที่ฝ่าเท้า อาจารย์เฒ่ากระเด็นไปตามแรงส่ง ร่างถลาร่อนกลางอากาศ ดูราวนกกำลังบินอยู่กลางเวหา สู้ไปยิ้มไปอย่างสนุกสนาน “ดี..ดีมาก ข้าไม่ได้ยืดเส้นยืดสายแบบนี้มานานหลายสิบปีแล้ว วันนี้ข้าจะประลองกับเจ้าให้ฉ่ำปอดไปเลย” พูดจบกงเป่ยต้าซือโหมรุกโจมตีอย่างต่อเนื่อง กระบวนท่าแล้วกระบวนท่าเล่า ยิ่งมายิ่งรุนแรง โจมตีจุดตายแทบทุกจุด แต่ไป่จิงเหวินหาได้กลัวเกรงไม่ ยิ่งสู้ยิ่งสนุก เขาไม่เกรงใจหรือออมมืออีกแล้ว ใช้ทั้งเพลงหมัดเท้าเข่าศอก ใช้กระบวนท่าในคัมภีร์มังกรพยัคฆ์บูรพาทั้งหมด มีแรงเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้ง เมื่อเสือพบสิงห์ ยิ่งสู้ยิ่งเข้าใจในจิตใจของกันและกันโดยมิต้องใช้คำพูดหรือถ้อยคำใดมาอธิบาย ผ่านไป 100 กว่ากระบวนท่ายังหาผู้ชนะเด็ดขาดไม่ได้ จู่ ๆ กงเป่ยต้าซือฉากหลบ กระโดดถอยหลัง เหินลอยขึ้นไปยืนอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ตรงลานวัด ท่านหัวเราะลั่นด้วยความพึงพอใจ “ยอดเยี่ยมมากเจ้าหนุ่ม มิเสียแรงเป็นศิษย์เอกของไคหมิงต้าซือ” ท่านมองขึ้นไปบนฟ้าประหนึ่งเหมือนพูดกับใครคนหนึ่ง “ไคหมิงต้าซือเจ้าโชคดีเหลือเกิน ที่ได้ถ่ายทอดเพลงยุทธ์อันยอดเยี่ยมเช่นนี้ไว้ในยุทธภพ ข้าไม่นึกไม่ฝันว่ามันจะเป็นวรยุทธ์ลึกล้ำถึงเพียงนี้ ข้าเคยใฝ่ฝันว่าจะได้ประมือประลองกับเจ้าสักครั้งก่อนจะสิ้นชีวิต มิคาดคิดแม้วันนี้เจ้าจากไปแล้ว แต่ฝันของข้าก็กลายเป็นจริง เจ้าไม่ต้องห่วงนะ สิ่งที่เขาขาดเหลือ ข้าจะเป็นคนเติมให้เอง” ไป่จิงเหวินยืนมองดูอากัปกิริยาของกงเป่ยต้าซือด้วยความงุนงง หลวงจีนเฒ่าผู้นี้ดูคุ้มดีคุ้มร้าย มีแต่สร้างเรื่องน่าประหลาดใจ คาดเดาอะไรไม่ได้เลย กงเป่ยต้าซือเดินเข้ามาหาไป่จิงเหวิน พร้อมเอ่ยขึ้นว่า “ยังไม่กราบคารวะข้าเป็นอาจารย์อีกรึเจ้าศิษย์โง่” ไป่จิงเหวินมิคาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้ ด้วยความตื้นตันดีใจ เขารีบคุกเข่าก้มคารวะกงเป่ยต้าซือทันที เสียงหัวเราะดังกึกก้องขึ้นอีกครั้ง “ดีมาก ๆ --- นับต่อแต่นี้ไป เจ้ากลายเป็นศิษย์ของข้า วิชาใดที่ข้ารู้ เจ้าจะรู้ วิชาใดที่ข้าทำได้ เจ้าจะต้องทำให้ดีกว่า จงเอาชนะชะตากรรมให้ได้ แล้วเจ้าจะเป็นยอดคนในแผ่นดิน !” จบคำ --- กงเป่ยต้าซือโจนทะยานด้วยวิชาตัวเบาล้ำลึก เหาะหายไปอย่างรวดเร็ว .............................................. วัดป่าแห่งนี้มีขนาดเล็กกว่าอารามหมื่นลี้ ทั้งวัดมีแค่กงเป่ยต้าซือกับเด็กวัดเพียงคนเดียว ไป่จิงเหวินสนิทสนมกับเสี่ยวเป่าเด็กชายตัวน้อยอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเป่าเล่าให้ฟังว่าตนเองนั้นกำพร้าพ่อแม่ เนื่องจากหลายปีก่อนทหารซ่งบุกเข้าปล้นหมู่บ้าน ฆ่าคนในหมู่บ้านตายเกือบหมด เสี่ยวเป่ารอดตายมาได้เพราะท่านป้าซึ่งเป็นน้องสาวของจิ้นเซียงกง พาหลบหนีไปซ่อนตัวบนภูเขาได้ทัน แต่พ่อแม่ถูกฆ่าตายอย่างโหดร้ายทารุณทั้งคู่ สุดท้ายจึงได้มาอยู่เป็นศิษย์วัด ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขประสาเด็ก 9 ขวบ ระหว่างวันเสี่ยวเป่ามีหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารการกิน ตักน้ำไว้ใช้สอยภายในวัด ไป่จิงเหวินได้เห็นเสี่ยวเป่าใช้วิชาตัวเบาโดดขึ้นโดดลงไปตักน้ำจากน้ำตกด้านล่างขึ้นมาไว้บนวัดก็อดทึ่งไม่ได้ ว่าเด็กตัวน้อยแต่กลับมีวิชาตัวเบาชั้นเลิศ เมื่อกราบคารวะกงเป่ยต้าซือเป็นอาจารย์ ท่าทีของอาจารย์เฒ่าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นครูผู้ดุร้ายเข้มงวด แต่นั่นหาได้ทำให้ไป่จิงเหวินเคร่งเครียดไม่ ไม่ว่าพระชราจะสั่งหรือสอนอะไร ไป่จิงเหวินสามารถเรียนรู้และทำตามได้อย่างรวดเร็ว ถึงขนาดกงเป่ยต้าซือยังออกปากชม “มหัศจรรย์มากเจ้าลาโง่ วิชาตัวเบานี้ข้ายังต้องฝึกฝนถึงสามสิบปีกว่าจะบรรลุ นี่เจ้าฝึกอยู่กับข้าเพียงสามวันกลับบรรลุทุกกระบวนท่าแล้ว พลังวัตรที่ไคหมิงต้าซือเพื่อนรักของข้ามอบให้กับเจ้านั้น ส่งเสริมให้เพลงยุทธ์ก้าวล้ำนำหน้าผู้คนทั้งใต้หล้าไปไกลลิบลับ ไหนเจ้าลองทบทวนบทเรียนสุดท้ายซึ่งข้าเพิ่งสอนเจ้าไปสิ” ไป่จิงเหวินสงบใจตั้งสติ ผ่อนลมหายใจช้า ๆ แล้วกระโจนทะยานโผนขึ้นไปยืนอยู่บนยอดไผ่สูง ราวกับนกนางแอ่นเหินลม จากนั้นก้าวเท้ากระโดดเหยียบยอดไผ่ไปทีละต้น ทีละกอ ประหนึ่งเดินเหินอยู่บนพื้นดิน กงเป่ยต้าซือยืนลูบเคราสีขาวมองดูอย่างพึงพอใจ “ดี...ดี...ทำได้ดี” ...................................................... 10 วันผ่านไปอย่างรวดเร็วปานลมพัด บัดนี้ไป่จิงเหวินบรรลุวิชาตัวเบาโดยสมบูรณ์แบบ กงเป่ยต้าซือไม่ได้สอนเพลงยุทธ์อะไรเพิ่มเติมให้อีก เนื่องจาก 10 กระบวนท่าของไคหมิงต้าซือนั้นนับเป็นสุดยอดวิชาแห่งใต้หล้าอยู่แล้ว ไป่จิงเหวินแสดงสุดยอดท่าไม้ตายทั้งหมดให้อาจารย์เฒ่าได้ดูโดยไม่ปิดบังอำพราง ฝ่ามือพันกร มังกรเขย่าสวรรค์ พยัคฆ์ซ่อนเมฆ มังกรคาบเหยื่อ พยัคฆ์ไต่ผา มังกรเทวะ พยัคฆ์เพลิงสีชาด มังกรดับวิญญาณ พยัคฆ์สะท้านภพ และ กระบวนท่าสุดท้ายมังกรสะท้านโลกันต์ ทุกกระบวนท่าล้วนโจมตีอย่างพิสดารพันลึก ทั้งอ่อนแข็งแกร่งกร้าว ทั้งยืดหยุ่นโอนอ่อนผ่อนปรน ทั้งจู่โจมรวดเร็วและตั้งรับมั่นคง แทบจะไม่มีจุดอ่อนตรงไหนให้พิชิตได้เลย นับเป็นความอัจฉริยะของไคหมิงต้าซือที่สามารถคิดค้นเพลงยุทธ์อันยอดเยี่ยมสมบูรณ์แบบเช่นนี้ออกมาได้ เมื่อซ้อมเพลงหมัดจินหลินต่ออีกครึ่งชั่วยามเสร็จ ไป่จิงเหวินเดินมานั่งพักตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ กงเป่ยต้าซือมองดูอย่างชื่นชม ไม่มีเพลงยุทธ์อะไรจะต้องสอนไป่จิงเหวินอีกแล้ว ถ้าจะมีก็เหลือแต่เพลงยุทธ์ไร้ใจที่พระเฒ่าไม่เคยคิดจะสอนให้ใครมาก่อน “เจ้าลาโง่” พระเฒ่าร้องเรียกไป่จิงเหวินด้วยชื่อนี้ตลอด “ครับ ท่านอาจารย์” “มานี่สิ” อาจารย์ร้องเรียกให้เดินเข้ามา ไป่จิงเหวินเดินมาด้วยอาการสำรวม “ข้ารู้ดีว่าเจ้ามีวิชาประหลาด หนังเหนียวจนศาสตราวุธทุกชนิดไม่อาจแทงทะลุผ่านผิวกายได้ แต่ข้าจะทดลองให้เจ้าเห็นอะไรบางอย่าง --- เอ้า....ยืนนิ่ง ๆ นะ” พูดจบกงเป่ยต้าซือเอื้อมมือไปเด็ดดอกหญ้าดอกหนึ่งขึ้นมาถือไว้ ท่านเดินพลังภายในชั่วอึดใจ ก่อนซัดก้านดอกหญ้าให้พุ่งตรงไปที่ไป่จิงเหวินอย่างรวดเร็วและรุนแรง ก้านดอกหญ้าปักเข้าไปตรงต้นแขนของไป่จิงเหวิน จมลึกเข้าไปเพียงเล็กน้อย นั่นแสดงว่าผิวกายของเขาหมดความเหนียวความแข็งแกร่งแล้วอย่างนั้นหรือ !!! กงเป่ยต้าซือเอ่ยถามไป่จิงเหวิน “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมดอกหญ้าจึงกลายเป็นอาวุธทิ่มแทงผิวกายของเจ้าได้?” “ข้ามิอาจล่วงรู้ได้เลยขอรับอาจารย์” ไป่จิงเหวินตอบตามความจริง กงเป่ยต้าซือหัวเราะลั่นด้วยความชอบอกชอบใจ “แล้วเจ้าจะได้รู้เองเจ้าลาโง่ !!!” ..................................................... รูปแบบการฝึกฝนเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง จากการฝึกวิชาตัวเบา วิชาจี้จุด ไป่จิงเหวินต้องฝึกนั่งสมาธิตั้งแต่เช้าจรดเย็น ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั่งสมาธิภายในวิหาร ช่วงบ่ายถึงเย็นนั่งสมาธิใต้น้ำตกซึ่งไหลบ่าลงมาจากยอดเขา กงเป่ยต้าซือมิได้อธิบายเหตุผลอะไรให้ทราบเลย เพียงสั่งให้ทำแล้วหายตัวไปนานนับสัปดาห์ เสี่ยวเป่ามีหน้าที่นำอาหารเที่ยงมาให้กินวันละมื้อ ส่วนใหญ่เป็นผลไม้ป่าหรือไม่ก็อาหารเจซึ่งทำขึ้นอย่างง่าย ๆ ไร้รสชาติ เมื่อนำอาหารมาวางไว้เสร็จก็เดินจากไปเงียบ ๆ มิได้อยู่พูดคุยรบกวนการฝึกฝนสมาธิของไป่จิงเหวินแต่อย่างใด ไป่จิงเหวินไม่รู้เหตุผลว่าทำไมจึงต้องนั่งหลับตาทำสมาธิทั้งวัน ยิ่งนั่งยิ่งเมื่อยขบไปทั้งตัว ไม่เห็นประโยชน์โพดผลอันใดเลย เขาเริ่มเบื่อ แต่ด้วยความอยากรู้ในความลับว่าเหตุใดยันต์เกราะเพชรจึงเสื่อมมนตร์ขลัง ทำให้เขายังคงนั่งต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมความสงสัยในใจที่ทบทวีมากขึ้นทุกวัน การนั่งแช่น้ำตกในช่วงบ่ายนับว่าเป็นเรื่องรื่นรมย์อยู่บ้าง อากาศเริ่มร้อนขึ้นตามฤดูกาลที่เปลี่ยนผัน น้ำตกไหลแรงลงมากระทบศีรษะทำให้รู้สึกเย็นสบายคลายตัว เมื่อนั่งเสร็จจนถึงช่วงเย็นย่ำเขาก็กลับขึ้นไปพักผ่อนที่อารามด้านบน ตอนนี้ไป่จิงเหวินสามารถใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินเดินเหยียบก้อนหินใหญ่น้อย ขึ้นไปยังหน้าผาด้านบนได้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่วทัดเทียมกันกับกงเป่ยต้าซือแล้ว บ่ายวันนั้น ขณะนั่งพิจารณาความเป็นไปในเรื่องราวต่าง ๆ จู่ ๆ ข้อความเดิมก็แวบผ่านเข้ามาในห้วงความคิดของไป่จิงเหวินอีกครั้ง รูปคือความว่าง ความว่างคือรูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ก็เป็นเช่นนี้ สรรพธรรมทั้งปวงล้วนมีความว่างเป็นลักษณะ โดยมิได้มีทั้งการเกิดขึ้นและการดับสูญไป มิได้มีทั้งความแปดเปื้อนและความบริสุทธิ์ มิได้มีทั้งการเพิ่มขึ้นและลดลง ด้วยเหตุฉะนี้ ในความว่างนั้น จึงไร้รูป ไร้เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ เมื่อทบทวนข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมาไปเรื่อย ๆ นับร้อยนับพันครั้ง เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงน้ำตกซึ่งกำลังไหลลงมาชัดเจนขึ้นทุกสรรพเสียง เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่าตนเองมองเห็นหยดน้ำทุกหยดค่อย ๆ เคลื่อนตัวผ่านลงมาทีละหยด ๆ อย่างช้า ๆ เห็นเป็นเม็ดกลมใสแวววาวอย่างเห็นได้ชัดทุกรายละเอียด เสียงหัวเราะของกงเป่ยต้าซือดังกึกก้องลั่นป่า ท่านตะโกนลงมาว่า “หยดน้ำสามหยดรวมเป็นหนึ่ง !” พูดจบถ้อยคำ ปรากฏเสียงดังกึงกังโครมครามลั่นมาจากด้านบน ไป่จิงเหวินแหงนหน้ามองดู เห็นก้อนหินใหญ่น้อยร่วงกรูกราวหล่นลงมาเป็นจำนวนมาก ก้อนหินก้อนใหญ่ขนาดหนึ่งคนโอบไม่รอบพุ่งตรงลงมาที่ไป่จิงเหวิน เขาใช้ฝ่ามือกระแทกเต็มแรง ก้อนหินแตกระเบิดกระจายเป็นเสี่ยง ๆ อย่างไม่น่าเชื่อ ไป่จิงเหวินลุกขึ้นยืนใต้น้ำตกที่กำลังไหลเชี่ยวลงมาพร้อมก้อนหินเป็นจำนวนมาก เขาหลับตาโคจรกำลังภายใน แล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดเหยียบหินที่ลอยละล่องอยู่กลางอากาศ ไต่ขึ้นไปบนหน้าผาอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ นี่ย่อมเป็นหลักฐานชี้ชัดได้ว่า เขาบรรลุเพลงยุทธ์ของกงเป่ยต้าซือได้ทั้งหมดแล้ว “คารวะท่านอาจารย์ ศิษย์ได้พบคำตอบแล้วขอรับ ว่าเหตุใดก้านดอกหญ้าจึงแทงทะลุผ่านยันต์เกราะเพชรของข้าได้” “ประเสริฐแล้ว ประเสริฐแล้ว มิเสียทีที่ไคหมิงต้าซือฝากปณิธานยิ่งใหญ่ไว้กับตัวเจ้า” พูดจบกงเป่ยต้าซือแหงนหน้าอ้าปากหัวเราะเสียงดังสะใจ ก่อนใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินหายไปอย่างรวดเร็ว !!! ความเดิมจากตอนที่แล้ว ตอนที่ 1    ตอนที่ 2    ตอนที่ 3    ตอนที่ 4 ตอนที่ 5    ตอนที่ 6    ตอนที่ 7    ตอนที่ 8 ตอนที่ 9    ตอนที่ 10    ตอนที่ 11    ตอนที่ 12 ตอนที่ 13    ตอนที่ 14    ตอนที่ 15     Create Date : 30 สิงหาคม 2562 21 comments Last Update : 30 สิงหาคม 2562 6:12:45 น. Counter : 2870 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณmcayenne94, คุณmultiple, คุณสองแผ่นดิน, คุณkae+aoe, คุณหอมกร, คุณSweet_pills, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณเนินน้ำ, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณmariabamboo, คุณตะลีกีปัส, คุณธนูคือลุงแอ็ด, คุณJinnyTent, คุณSai Eeuu

อ่านบางตอนก็แอบขำ เวลาคุณก๋าเขียนตอนแต่งเรื่อง ให้เนื้อเรื่อง เดินไปแต่ละช่วง มีออกอาการ เหาะเหินเดินอากาศตามมั้ยค่ะ แบบมือไม้ฟาดเป็นกระบี่ แล้วเคยแบบตัวละครแซงคิวกันมั้ยค่ะ เพราะช่วงเขียน บางที่ตัวละครโผล่มาในความคิดทะลุออกมา สวัสดีวันศุกร์อีกแล้วค่ะ ขอตัวไปฝึกวิชาตัวหนักก่อนนะคะ ท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว   โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 30 สิงหาคม 2562 6:29:10 น.

ไต้ซือ แต่ละรูปแสบทั้งนั้น เขาให้ปฏิบัติละวาง ต่างหนีมาแอบฝึกวิชา ต่อยตี ตั้งสำนัก ไปบรรลุธรรมแล้ว บทบู๊ล้างผลาญคงไม่มีแล้วมั้งคะ อมิตตพุทธ ขอบคุณ คุณก๋า เตือนความจำ ลืมท่านพุทธทาส องค์สำคัญไปเลยค่ะ อ่านหนังสือและเทปของท่านจนหมด ธรรมะระดับปัญญาชน อ่านยากและฟังยาวหน่อยนะคะ   โดย: mcayenne94 30 สิงหาคม 2562 7:24:08 น.

อุ๊ยๆๆ พี่ไป่ ได้สุดยอด วิชาตัวเบา มาอีกแล้ว ชอบ กงเป่ยต้าซือ ดูๆไป นิสัย คล้ายๆเฒ่าทารก เหมือนกันนะครับนี่ 555 แล้ว เพลงยุทธ์ไร้ใจ นี่ ตกลงพี่ไป่ แกได้เรียนหรือเปล่าครับ ท่าทางจะ ลึกล้ำ อำมหิต ไร้ความปราณี มากเลยนะครับ อ่านๆไป อ.เต๊ะ ชักอยากจะฝึกวิชามั่ง เอาวิชาอะไรดี เม้นท์ไร้ใจ ดีฝ่า 555   โดย: multiple 30 สิงหาคม 2562 8:08:42 น.

สุขศุกร์สวัสดีครับ คุณก๋า ตามอ่านต่อครับ ได้อาจารย์อีกคน ไป่จิงเหวินเลยเก่งเยี่ยมยุทธหนึ่งในยุทธจักร แต่ก็ยังงง ก้านดอกหญ้าแทงทะลุยันต์เกราะเพชรได้อย่างไร รออ่านตอนต่อๆไปครับ เช้านี้ ฟ้าครึ้มแต่เช้า มีฝนโปรยปราย   โดย: สองแผ่นดิน 30 สิงหาคม 2562 8:09:23 น.

สวัสดีค่ะพี่ก๋า   โดย: kae+aoe 30 สิงหาคม 2562 8:19:11 น.

น. นพรัตน์ไม่ใช้คำว่าพลังยุทธแน่คุณก๋า   โดย: หอมกร 30 สิงหาคม 2562 8:27:46 น.

เพียงสามวันไป่จิงเหวินก็บรรลุวิชาตัวเบาทุกกระบวนท่าแล้วนะคะ สิบวันผ่านไปคราวนี้สมบูรณ์แบบเลย การนั่งสมาธิ ทบทวนข้อความจนได้คำตอบให้กับตัวเอง นับว่าการสอนของท่านต้าซือได้ผลอย่างมาก อ่านเพลินค่ะคุณก๋า   โดย: Sweet_pills 30 สิงหาคม 2562 8:40:20 น.

ประโยชน์โพดผล - ประโยชน์โภชน์ผล สะกดแบบนี้เปล่าคะ? เหมือนจะพลาดอ่านไปตอนหนึ่งหรือเปล่าเนี่ย ไม่ทันว่าอาจารย์ท่านนี้มาได้ไง บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต kae+aoe Parenting Blog ดู Blog กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 30 สิงหาคม 2562 9:06:03 น.

สวัสดียามเช้าค่ะ คุณก๋า ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ พี่ยังตามตอบแทนน้ำใจเพื่อนๆในรอบสี่วันนี้ไม่ครบเลย เดี๋ยวนี้จำได้แล้วว่า ใครยังติดตามกิจกรรมโหวตกับเรา เพราะทุกคนจะมาในวันแรก อย่างช้าก็ครึ่งวันวันที่สอง หลังจากนั้นแล้ว จะมีเพื่อนๆที่หลงมาก็น้อยมาก มีแต่เพื่อนที่นานๆอัพที ซึ่งก็คือมีเพื่อนน้อยลงทุกวัน ซึ่งก็ดี พี่ก็เหลืออ่านเท่าที่มีให้อ่าน แล้วก็อ่านและ โหวตเท่าที่ชอบ ชีวิตจะได้ง่ายขึ้นเนอะ ถ้าวาง เอนทรี่ละเกินวันครึ่งก็ไปวิ่งเล่นที่เฟซได้โลด กรุงเทพฯฝนพรำมาตั้งแต่ค่ำวาน น่าจะวันนี้อีกทั้งวัน น่านอนจริงๆเลยค่ะ   โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า 30 สิงหาคม 2562 9:34:00 น.

จริงๆ ตลอดสิบปีที่เลี้ยงลูก พี่ได้ธรรมจากลูกมากมายเลยนะ โดยเฉพาะ การควบคุมความโกรธ การใช้เหตุและผลสอนลูกแทนการดุว่า บางทียังรู้สึกขอบคุณลูก ที่สอนอะไรๆเรามากมาย   โดย: sunny-low 30 สิงหาคม 2562 10:04:15 น.

สวัสดี ยามสาย จ้ะ น้องก๋า วันนี้ได้อ่านจุใจหน่อย อิอิ ในที่สุด ไป่จิงเหวิน ก็ฝึกฝน วิชาของ กงเป่ยต้าซือ สำเร็จแล้ว ได้วิชาจากสองอาจารย์ยอด วิทยายุทธถ่ายทอดให้ ช่างโชคดี จริง ๆ เนาะ ชีวิตเสี่ยวเป่า น่าสงสารจริง ๆ กำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่ เฮ้อ สงคราม ความโหดร้าย เผาผลาญชีวิตมนุษย์ได้ทุกยุคทุกสมัย จริง ๆ รออ่านพรุ่งนี้ต่อไป จ้ะ สำเร็จวิชาแล้ว ไป่จิงเหวินจะนำ วิชาไปกู้บ้านกู้เมือง ซ่ง ได้อย่างไร โหวดหมวด งานเขียน ฯ   โดย: อาจารย์สุวิมล 30 สิงหาคม 2562 10:40:45 น.

สวัสดีครับพี่ก๋า เดี๋ยวผมกลับมาอ่านย้อนนะครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายขอตัวไปแอบหลับหน่อยนึงครับ เที่ยงพอดี....   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 30 สิงหาคม 2562 12:03:13 น.

อ่านสนุกมากค่ะคุณก๋า เก่งจัง เวลาเพียงไม่กี่วันสามารถบรรลุกระบวนท่าที่ผู้อื่นใช้เวลาฝึกนับสิบปี   โดย: เนินน้ำ 30 สิงหาคม 2562 12:04:35 น.

สวัสดีค่ะพี่ก๋า เก่งจังค่ะ ทั้งเรื่องทั้งภาพ ต้องจินตนาการแค่ไหนนะคะถึงจะได้ เรื่องขนาดนี้ ^^ ขอบคุณพี่ก๋าที่แวะเที่ยวด้วยกันค่ะ แม่กลางหลวงคงน่าไปทุกฤดู กะว่าก๋า Literature Blog   โดย: mariabamboo 30 สิงหาคม 2562 12:43:36 น.

พี่เคยทั้งดุและลงมือ แต่การลงมือ ลูกเราเจ็บ เราก็เจ็บ เลยเลิกไปแระ เหลืือการดุ ก็จะมีระดับ ดุธรรมดา ดุเสียงเข้ม และดูเสียงดัง เสี้ยงเข้มเจ้าริวก็เผ่นแน่บแระ   โดย: sunny-low 30 สิงหาคม 2562 13:38:11 น.

อ่านการใช้กำลังภายในแล้ว... ช่วยมาขจัด พวกมารในไทยให้ หลุดลอยหายไปจากไทย หน่อยเถอะอาจารย์..555 คิดดูซิ ทำอย่างไรมันก็เอาสีข้างถูจนแสบ ก็ยังทำอยู่ ไม่อายด้วย   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 30 สิงหาคม 2562 15:25:33 น.

สวัสดีมีสุขค่ะ ฝึกได้หลากหลายเรื่องนะคะ จินตนาการกับวิทยายุทธแบบนี้นึกถึงการ์ตูนค่ะ อะไรก็เกืดขึ้นได้กับการ์ตูนเสมอ ไปจิงเหวนก็เช่นกัน   โดย: ตะลีกีปัส 30 สิงหาคม 2562 16:30:32 น.

ครับผม สวัสดียามบ่ายแก่ๆครับ คุณกะว่าก๋า ที่เขตบึงกุ่มกทม.10240 มีฝนตกพร่ำๆ ฟ้ามึดครึมตลอดทั้งวัน แต่เช้าจนถึงขณะนี้ครับ   โดย: ลุงแอ็ดชวนท่องเที่ยวไทย (สมาชิกหมายเลข 4365762 ) 30 สิงหาคม 2562 16:36:01 น.

มาอ่านจ๊าไปหน้อยวันนี้ ไปจิงเหวินมีความคล้ายก๊วยเจ๋ง แต่ไปจิงเหวินยังมีด้านมืดของจิตใจ๊ แต่ก๊วยเจ๊งแห่งมักกรหยกภาคแรกบะมี เป็นคนจิตใจดี ใสซื่อจนเซ่อ แต่ได้เจออาจารย์ระดับปรมาจารย์หลายคนถ่ายทอดวิชาหื้อ แล้วเป็นคนที่ได้ฮับวรยุทธ์สุดยอดทั้งนั้น วันนี้ร้านหมูทอดน้ำพริกที่มาเช่าตึกติดกับปี้ด้านซ้าย เซ้งร้าน มาอยู่ได้เพียง 2-3 เดือน สู้ค่าเช่าบะไหว เพราะขายบะดี ค่าเช่าเจอไปหมื่นแปด แปงเกิ๊น ไผ๋จะไปอยู่ไหว ขายตะใดกะเป่นค่าเช่า ทุกวันนี้มีแต่คนถามว่าฮ้านบะเข้าฟู๊ดแพนด้ากา ปี้บอกว่าเกยเข้าและเขาเอาฮ้านปี้ออกจากระบบละ 555 เพราะว่าฮับระบบของกันและกั๋นบะได้ เฮากะมีแกนของปี้ เขากะมีระบบของเขา บะเด่วบริษัทดิลิเวอรี่กำลังบูม ไผ๋ ๆ จะเข้าระบบ ทำหื้ออำนาจต่อรองไปอยู่ที่เขา แต่คิดในมุมกลับกั๋น กว่าเฮาจะสร้างร้านค้ามาได้ถึงขนาดนี้ ใช้เวลากี่ปี๋ ต้องเจอกับอะหยังมาผ่อง เฮาเติบโตได้ด้วยตัวเฮา เขาแค่มาต่อยอด กินเปอร์เซ็นต์จากร้านโดยที่บะต้องลงแรงหยังเลย มาบีบคั้นด้วยการขอเปอร์เซ็นที่ค่อนข้างโหด แล้วกว่าจะได้เงินอีกตั้ง 45 วัน ทั้งที่เฮาขายหน้าฮ้านเฮาได้เงินเลย การเอารัดเอาเปรียบ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก นายทุนเติบโต แต่รากหญ้ายากจน ถ้าเฮาบะมีแกนของตัวเอง ลำบากขนาดเน้อเจ้ายุคสมัยนี้   โดย: JinnyTent 30 สิงหาคม 2562 18:15:07 น.

ได้วิชามาละ เดี๋ยวจะไปล้างแค้นหรือยังไงต่อ ต้องมาลุ้นอีกที   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 30 สิงหาคม 2562 23:38:16 น.

เป็นงงว่า น้องก๋า เอาเวลาไหนมาเขียนเรื่องยาวๆ แบบนี้ เยี่ยมมากค่ะ   โดย: Sai Eeuu 31 สิงหาคม 2562 1:35:36 น.