ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 259 "รอยยิ้มที่ไม่มีวันลืม" โจทย์โดย คุณ กะว่าก๋า ยิ้มไหนที่ไม่มีวันลืมหรอครับ โห...เยอะเลยเอาจริง 5555 พี่ก๋าคงบอก  มึงจะโลภมากเขียนให้หมดได้มึงก็เอา ปรากฎว่าผมคงเขียนไม่ไหวครับ เพราะงานยุ่งเหลือเกิน  และกำลังจะเตรียมตัวบินไปทำงานต่างประเทศแล้วด้วย  ซึ่งเตรียมไม่ทันเลยครับ เพราะเพิ่งกลับมา เคลียร์งานยังไม่ทันเสร็จก็ต้องเตรียมไปอีก รอยยิ้มที่ผมไม่มีวันลืม คือ รอยยิ้มของพ่อกับแม่ตอนผมกลับมาจากแข่งขัน หรือการแสดง วันที่ผมเข้ามหาลัยได้ วันที่ผมรับปริญญา วันที่เราไปเที่ยวกัน หรือวันที่ผมแต่งงาน พ่อกับแม่บอก มึงแต่งซักที 555555 ทั้งบอกทั้งบังคับ ทั้งขู่ กว่ามันจะยอมแต่ง รอยยิ้มแรกของหลานที่เลี้ยงมากับมือตั้งแต่วันแรกที่กลับมาที่บ้าน ชื่นใจมากครับ โลกสดใสมาก มีความสุขมาก ทุกวันนี่เวลาหัวเราะกัน ก็ยังเป็นความสุขที่ที่สดชื่นมากครับ อีกหนึ่งรอยยิ้มที่จำได้ดีเลย ก็คือรอยยิ้มที่ทำให้ผมกับพี่สาวมีสัตว์เลี้ยง คือ ภาพแฟรี่ที่ทางฟาร์มส่งกลับมาคอนเฟิร์มว่า เอาตัวนี้ใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นแฟรี่มีชื่อแรกจากที่ฟาร์มว่า "ออแกน"   แล้วจากที่มัดจำค่าตัวไปเรียบร้อย ก็แจ้งทางฟาร์มไปว่า เราตั้งชื่อใหม่ให้ว่า "แฟรี่" เพราะฟาร์มพร้อมจะเปลี่ยนชื่อเรียกให้ทันที เพื่อให้แฟรี่เริ่มรู้จักชื่อใหม่ของตัวเอง หลังจากนั้นราวๆ 1 เดือน เราก็ไปรับแฟรี่มาบ้าน ตอนอายุได้ 3 เดือนครึ่ง ฉีดวัคซีนมาเรียบร้อย แรก ๆ มานี่ไม่รู้เรื่องเลยครับ วิ่งๆ เดินๆ วุ่นวายไปหมด แถมที่ฟาร์มเตือนมาด้วยว่า คืน 2 คืนแรกหลังย้ายบ้าน น้องจะร้องเยอะซักหน่อย แล้วก็จริงครับ แฟรี่มาบ้านวันแรกนี่ร้องหนักมาก ร้องจนรู้สึกไม่ไหววะ แต่พ่อผมเป็นคนใจเย็น ก็มานั่งคุยนั่งลูบแฟรี่ให้ Calm down ลงตลอด1-2 คืน พอได้ 1 สัปดาห์ แฟรี่ก็เข้าที่เข้าทาง ร้องน้อยลง กินอาหารได้มากขึ้น ซึ่งแฟรี่มาจากฟาร์มที่ดี ทำให้สุขภาพแข็งแรง เลี้ยง(ถือว่า)ง่าย คิดแล้วก็สงสารนะครับ แม่ผมบอกว่า...ต้องรักแฟรี่มากๆ เอ็นดูแฟรี่มากๆ  เพราะเราเป็นคนเอาเค้ามาจากแม่  ตอนนี้ครอบครัวของเค้ามีแค่เรา และโลกทั้งใบของเค้ามีแค่พวกเราแค่นั้น เอาจริงๆ ตอนนั้นผมไม่ใช่คนรักสัตว์เท่าไหร่ แค่อยากมีสัตว์เลี้ยง 5555 แต่ก็พยายามเข้าใจ พยายามอดทนกับแฟรี่ หมาเด็ก  ที่พออยู่ตัวแล้ว ก็ทั้งกัดมือ กัดขาโต๊ะ กัดโซฟา กัดมันทุกอย่าง พังกันไปเป็นอย่างๆ ผมกับพี่ก็เปิด youtube หาคลิปสอนหมาเด็กกันพัลวัน แถมอยู่ๆ แม่ก็เกิดหงุดหงิดที่แฟรี่มันทำลายข้าวของ แถมเริ่มกลับมาร้องโวยวาย จะไล่แฟรี่ออกจากบ้านเอาซะอย่างงั้น ดีที่พ่อห้ามไว้ แต่สุดท้ายรู้ไหมครับ....ตอนนี้คนที่รักแฟรี่ดุจลูกสาวคนเล็ก ก็คือ แม่ เอง 5555 พออายุครบ 1 ปี เราก็เอาแฟรี่ไปทำหมั่นครับ ซึ่งเป็นช่วงหยุดปีใหม่ เพราะทั้งผมทั้งพี่สาวจะได้อยู่บ้านดูแลมันได้ โชคดีที่แฟรี่ฟื้นตัวเร็วครับ  2 วันก็วิ่งไปเห่าไล่แมวหน้าบ้านได้แล้ว โตมาหน่อยก็ฝึกให้นั่ง ให้ยกมือ ให้รอ อะไรได้บ้าง แต่บอกเลยครับ....ความหิว....ไม่สิ ความตะกละไม่เคยปราณีแฟรี่ ฝึกรอนี่ขาสั่นแล้วสั่นอีกครับ อยากกินจนจะรอไม่ได้ เมื่อก่อนตอนแฟรี่ยังไม่แก่ ที่บ้านผมก็มีพาแฟรี่ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง แต่พอเค้าเริ่มแก่ เค้าก็ไม่อยากไปด้วยแล้วครับ อยากอยู่บ้านมากกว่า ขนาดเปิดประตูบ้าน แฟรี่ก็ไม่อยากออกไปนอกบ้าน ผิดจากเมื่อก่อนที่ผมชวนไปวิ่งไปเดินเล่นนอกบ้าน แฟยังอยากออกไป ตอนนี้แฟรี่เกินคำว่าสาวใหญ่ไปซะแล้ว  เพราะอายุอานามปาไป 13 ปี หน้างี้หงอกหมดแล้ว แถมยังต้องมามีเจ้านายเพิ่มเป็นหลานอีก 1 คน  ที่ยามดีก็ดีกันใจหาย แต่ยามร้ายนี่.... ไม่เด็กทำหมาร้องไห้ หมาก็ทำเด็กร้องไห้ แต่แฟรี่ก็รักหลานมากนะครับ  ทุกเช้าแฟรี่จะเดินมาทักหลานที่มาที่บ้านเตรียมไป รร  ถ้าวันไหนหลานหลับ แล้วผมมานนอที่บ้านก่อน  แฟรี่จะดูตกใจแล้วเดินมาดมๆ มือ ดมๆ ขาหลาน เหมือนจะถามว่าหลานเป็นอะไร จนแม่ผมต้องบอกว่า "น้องหลับเฉยๆไม่ต้องห่วง" เวลาหลานมาบ้านก็จะออกแนวรำคาญแฟรี่ ที่ชอบมานอนเอาตัวทับเท้า หรือถ้านั่งกับพื้นก็จะมานั่งเอาตัวมาพิง แล้วตัวก็หนักนะ 5555 ซึ่งหลานรำคาญครับ ทั้งเตะทั้งเขี่ยแฟรี่ หรือกรี๊ดใส่อยู่เป็นประจำ โดยเฉพาะ......เมื่อแฟรี่กินขนมจากมือหลาน...... เสียงกรี๊ดดดดดดดดด มาเลยครับ กรี๊ดสนั่นพร้อมร้องไห้ว๊ากกกก ดังลั่น รู้เลยครับว่าทะเลาะกับหมา 555555 แต่จริงๆ หลานรักแฟรี่มากกกกกก ซึ่งอยู่ๆ แฟรี่ก็ขาเจ็บมาก เจ็บจนเดินไม่ได้เลยครับ ผมเลยพาแฟรี่ไปหาหมอ แต่หลานบอกจะไปด้วย แล้วยืนติดตัวแฟรี่ตลอด สรุปแฟรี่เอ็นเข่าฉีก....ซึ่ง......น่าจะเกิดจากวิ่งๆ โดด ๆ กับหลานนี่แหละครับ ตัวต้นเรื่องเศร้าเลยครับ รู้สึกผิด ก็ตามดูแลแฟรี่ตลอด จนต้องไป รพส เกษตร หลานก็ขอตามไปด้วยบอกว่าเป็น master ต้องดูแล Pet แถมเข้าไปในห้องตรวจบอกอาการ การดูแลที่เค้าดูแลมา บอกด้วยว่าแฟรี่แพ้ไก่ แถมที่ขาเจ็บนี่เพราะเล่นกับเค้าเอง 55555 อย่างที่บอกครับ ไม่ว่าผมจะกลับดึกแค่ไหน ก็มีแฟรี่นี่แหละที่เดินมารับผมถึงประตูรถเสมอ ส่วนผมก็จะลูบหัวลูบหัว ตบไหล่ทักทายกันไป ซึ่ง....ผมผู้สึกเป็นคนเฉย ๆ ไม่ค่อยแสดงความรักอะไรมาก แต่จริงๆ ก็รักมากครับ 55555 อย่างวันที่พาแฟรี่ไปหาหมอที่คลิกนิกครั้งแรก แล้วหมอบอกว่าต้องผ่าตัด แต่แก่แล้วผ่าก็อาจจะตาย นังหนูของผมนี่กลับมานั่งน้ำตาไหลเป็นหยดๆ  ผมต้องเอามานั่งกอดอยู่เป็นชั่วโมงกว่าแฟรี่จะไปนอน ก็...รักนั่นแหละแฟ....รักบ้างรังแกบ้าง5555 ถึงแก่แล้วก็ขอให้แข็งแรง อยู่กันนานๆ นานเท่าที่ไหวนะแฟ ขอบคุณที่รักกัน     Create Date : 04 กันยายน 2567 11 comments Last Update : 4 กันยายน 2567 22:10:18 น. Counter : 359 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณสองแผ่นดิน, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณSweet_pills, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณnonnoiGiwGiw, คุณกะว่าก๋า, คุณThe Kop Civil, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmultiple, คุณtoor36, คุณnewyorknurse, คุณtanjira, คุณดอยสะเก็ด

ตกลงยังไม่ตายใช่มั๊ยปริ้น บล็อกนี้ว่าด้วยเรื่องแฟรี่ แต่ไม่ได้ตั้งเป็นหน้าหลักจ้า   โดย: หอมกร 5 กันยายน 2567 7:02:56 น.

รอยยิ้มทำให้โลกสดใสนะคะ แฟรี่ตอนเด็ก ๆ น่ารักมากเลยค่ะ ตาแป๋ว ๆ ใครจะทิ้งได้ลงคอ หมาแมวเหมือนกันค่ะ เลี้ยงแล้วก็รัก และเราคือโลกทั้งใบของเขาจริง ๆ อายุ 13 สำหรับสุนัขขนาดกลางแบบแฟรี นี่คือคนอายุ 74 ปีเลยนะ พอเทียบอายุกับคนแล้วก็แอบใจหาย มีปัญหาเรื่องเข่า อาจต้องลดน้ำหนักแฟรี่ด้วยนะคะ   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 5 กันยายน 2567 9:39:44 น.

ชอบคำปิดท้ายบล็อกครับ ขอบคุณที่รักกัน เวลาเรารักใครหรือรักสิ่งใด เราต้องมีเวลาให้เค้าจริงๆ ไม่งั้นยังไม่ใช่ความรักแน่ๆ แฟรี่โชคดีอยู่ในครอบครัวที่รักเค้า ดูแลกันมานานนับสิบปีเลย สุดยอดครับ   โดย: กะว่าก๋า 5 กันยายน 2567 13:54:10 น.

สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์ พี่ว่ารอยยิ้มของพ่อแม่เป็นอะไรที่มีความสุขจริง ๆ นะครับ แฟร์น่าจะเป็นศูนย์รวมความสุขของทุกคนในบ้านเลยครับ ของพี่ตอนแอนฟิลด์อยู่ก็มีแต่ความสุขเหมือนกัน มันทั้งน่ารัก ขี้อ้อน รู้เรื่องหมดทุกอย่าง ชอบปั่นจักรยานมาก ได้แต่เก็บไว้ในความทรงจำนะ   โดย: The Kop Civil 5 กันยายน 2567 15:28:49 น.

สวัสดีค่ะน้องปริ๊นซ์ หลานข้าวหอมยิ้มน่ารักจังค่ะ ทุกรอยยิ้มของคนที่เรารัก แค่เห็นโดยไม่ต้องพูดก็ทำให้เราชื่นใจสุขใจแล้วนะคะ แฟรี่ก็น่ารักมากตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ความรักที่เค้ามีให้คนในครอบครัวน้องปริ๊นซ์ก็แสดงออกเท่าที่เค้าทำได้ ขอให้แฟรี่แข็งแรง อยู่กับน้องปริ๊นซ์และครอบครัวไปอีกนานค่ะ น้องปริ๊นซ์เตรียมตัวไปทำงานต่างประเทศ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น รักษาสุขภาพนะคะ   โดย: Sweet_pills 5 กันยายน 2567 15:32:15 น.

รอยยิ้มของคนในครอบครัว ทำให้เรามีความสุขได้เสมอนะครับ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรมาหรือเหนื่อยแค่ไหน พอกลับบ้านเจอรอยยิ้มของสมาชิกในบ้าน แค่นี้ก็มีแรงสู้ต่อแล้วนะครับ หมาก็เหมือนสมาชิกในครอบครัว รักเรา แถมซื่อสัตย์มากๆ หมาไม่เคยโกรธเราไม่ว่าเรา จะทำไม่ดีกับมันบ้าง แต่ยามเจ็บป่วยนี่ หมาพูดไม่ได้ก็จะน่าสงสารมาก รพ สัตว์นี่ อาจารย์เต๊ะ สมัยก่อนเลี้ยงหมา ก็ไปบ่อย แต่ละครั้งนี่หูย รอนานมาก รอจนหลับทั้งหมาทั้งคนเลยเชียวครับ แถม ค่ารักษาหมา นี่แพงกว่าของคนแยะ ยิ่งถ้ามีผ่าตัดนี่ กระเป๋าแบนแน่นอนครับ555 เรื่องจักรยานนี่ พอซื้อคันแรก มันชอบพาเพื่อนตามมาด้วยละครับ มีเสือหิว ก็ต้องมีเสือโหย อีกหน่อยไม่แน่ อาจจะมี เสือร้องไห้ตามมาอีกคันนะครับ 555 ส่วนเรื่องซื้อต่อนี่ หมื่นนึงคงได้แค่จานหน้ากะบันไดละครับ แฮร่555 จักรยานสำหรับอาจารย์เต๊ะ ถ้าขี่แล้วผอมนี่ ถือว่าไม่แพง คุ้มค่าแล้วละครับ ทำงานแยะ อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ   โดย: multiple 5 กันยายน 2567 19:23:48 น.

มีทั้งพ่อแม่ หลาน และหมาเลย ทุกคน /ตัวเป็นสิ่งที่เราผูกพันกับมันด้วยล่ะนะ   โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) 5 กันยายน 2567 22:08:46 น.

เดี๋ยวผมมาอีกทีครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 5 กันยายน 2567 23:15:14 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์   โดย: กะว่าก๋า 6 กันยายน 2567 5:36:24 น.

รอยยิ้มของพ่อแม่เห็นกี่ครังก็รู้สึกดีจริงๆ ครับ หลานผมมันดื้อครับ ผมเลยค่อนข้างเฉยๆ แต่เดิมก็ไม่ได้รักเด็กอะไรมากมายอยู่แล้วด้วย หมาที่บ้านผมเวลาเรากลับมามันดีใจมากเลยนะ เห็นมันกระโดดตรงหน้าก็ชวนให้รู้สึกดี แม้บางทีจะรำคาฯเพราะมันกระโดดเตะด้วย แต่ตอนนี้มันแกาแล้วแค่วิ่งมาทำท่าดีใจ ไม่ค่อยกระโดดแล้ว โดดไม่ไหว แม่ส่วนมากไม่ค่อยชอบสัตว์นะเห็นมาหลายคนแล้ว (ปาก) แต่จริงๆ เขาก็รักมันแหละ เรื่องหลานร้องตอนป้อนขนมหมา เหมือนกันเลยครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 6 กันยายน 2567 18:43:55 น.

สวัสดียามสายค่ะ น้องปริ๊นซ์ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ พอได้เลี้ยงความผูกพันก็เริ่มก่อร่างสร้างตัวค่ะ รักแบบไม่มีเงื่อนไข ยิ่งนานวันยิ่งผูกพันชัดเจน ขอให้แฟรี่แข็งแรงเสมอ อยู่กับข้าวหอมไปนานๆนะคะ   โดย: โฮมสเตย์ริมน้ำ 7 กันยายน 2567 11:05:26 น.