BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 370 "คู่ชีวิต"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 370

" คู่ ชี วิ ต "

โจทย์โดย ผมเอง
จันทราน็อคเทิร์น

"นี่...นายช่าง...."

คนพูดหยุดไปเล็กน้อย พร้อมมองเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน
ที่กำลังหมุนแก้ววิสกี้ไปมา ก่อนจะยกขึ้นแล้วพยักหน้าให้กับ
หญิงสาว 2 คนที่เพิ่งลงนั่งที่อีกมุมหนึ่งของบาร์ที่ไนท์คลับแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
เพลงแจ๊สบรรเลงคลอ พร้อมกับที่ชายคนนั้นยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม

"ทำไมหรอไอ่บัด" เขาหันมาหาเพื่อน
"กลับมาเมืองไทยก็หลายปีแล้ว การงานก็มั่นคงแล้ว
เมื่อไหร่มึงจะคิดมีครอบครัววะไอ่ปัน"
"กูไม่ได้รีบเหมือนมึงนี่ที่ที่บ้านให้รีบแต่ง ตอนนี้กูก็มีความสุขดี"
หนุ่มหน้าตี๋ ยิ้มเก่งวัย 30 ต้นๆ ในชุดเสื้อเชิร์ตแขนสั้นสีขาวพูดกับเพื่อนของเขา

เขามีชื่อว่า "ปัน" รองผู้จัดการแผนกวิศวกรรมของบริษัทน้ำมันรายใหญ่แห่งหนึ่ง
ที่มีดีกรีจบจากโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัยแถวสามย่าน สาขาวิศวะไฟฟ้า
ก่อนจะไปเรียนต่อและจบวิศวะไฟฟ้ามาจาก University of Illinois
ไม่ค่อยมีใครอยากเชื่อเท่าไหร่ว่า คนอย่างเขาจะยังโสด
แต่แน่นอนว่า การโสดของเค้า มันไม่ใช่โสดสนิทหรอกครับ

นอกจากการนั่งดื่มวิสกี้ หรือบรั่นดี พร้อมสูบซิกก้าร์ แล้ว
งานอดิเรกของปัน ก็คือการออกกำลังกาย เล่นเปียโน แต่ที่เขาชอบที่สุดก็คือไวโอลิน
เขาชอบนั่งดื่มที่แจ๊สบาร์ตามโรงแรมหลังเลิกงาน
หรือไม่ก็ออกไปออกกำลังกายในวันที่อากาศดี
และด้วยความที่เป็นคนผิวขาว ลุคสะอาดสะอ้าน พูดเพราะ ยิ้มเก่ง อัธยาศัยดี
ก็ไม่แปลกหรอกครับที่ปันจะมี.....ถ้าเป็นสมัยนี้คงต้องเรียกว่า "คนคุย" ไม่ขาด

ครับ....นี่อาจจะเป็น "เรื่องแต่ง" ที่เขียนย้อนเมื่อ 40 ปีที่แล้ว
(มันต้องแต่งละครับเนอะ....555555 ยังไงลองดูแล้วกันนะครับ)

"ไอ่ปัน...เสาร์นี้ว่างรึเปล่า กูว่าจะชวนไปดูกีฬา 4 เหล่าทัพ"
เพื่อนบัดคนเดิมพูดขึ้นขณะนั่งกินข้าวกับปันในตอนเย็น
"เค้าให้คนนอกเข้าไปดูได้หรอ" ปันถาม
"ได้สิวะ! ก็มึงเป็นเพื่อนกู กูเป็นนายทหารนะเว่ย ว่าแต่มึงจะไปรึเปล่า"
"ไปก็ได้ มีอะไรดีๆ รึเปล่าละ"
ปันยิ้ม ส่วนบัดก็ยิ้มพร้อมเอาศอกสะกิดอย่างรู้ทัน
"ระดับกูแล้ว...ดี!" บัดตอบอย่างมั่นใจ
ปันพยักหน้ารับคำ ก่อนที่ทั้ง 2 จะพูดคุยกันต่อตามประสาเพื่อนสนิท

เมื่อถึงวันเสาร์
ปันนั่งอยู่บนอัฒจันทร์กับบัดและเพื่อนอีกคนหนึ่ง พร้อมกล้องคู่ใจ
เขาอยากจะเก็บภาพงานกีฬาเอาไว้ตามสไตล์ของคนชอบเล่นกล้อง
พร้อมกับเพื่อนของเขาที่ดูเหมือนจะชวนเดินเล่นไปทั่วงาน
ซึ่งปันก็ถ่ายรูปไปทั่วๆ แต่มีภาพภาพหนึ่งที่เขาต้องเลื่อนสายตาออกจากกล้อง
มามองด้วยดวงตาจริงๆ หลังกดชัตเตอร์.....

ก่อนที่ภาพนั้น จะยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อเขาเอาฟิล์มม้วนนั้นมาล้าง
ภาพรอยยิ้มของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีเขี้ยวที่มุมปากที่ได้รูป
ดวงตาคมๆ ผิวขาวเหลือง เข้ากับชุดไทยสีเหลืองพร้อมกับที่เธอกำลังถือป้าย
กองทัพเรือ
ทำไมไม่รู้ ปันมองภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก และดูเหมือนว่า เขาจะลืมใบหน้านั้นไม่ได้เลย

"ไอ่บัด...."
ปันยิ้มให้เพื่อนบัด ที่กำลังถือรูปใบนั้นแล้วยิ้มกลับอย่างถูกใจ
"มึงตาถึงนะเนี้ย กูถามมาให้แล้ว น้องคนนี้เป็นพยาบาลทหารเรือ
มีแฟนเป็นนายทหารเรือ นักกีฬารักบี้ รุ่นน้องนักเรียนนายเรือเพื่อนกู"
เขาเห็นว่า สีหน้าปันดูจะผิดหวังเล็กน้อยที่เขาบอกว่า สาวในภาพดูจะมีแฟนซะแล้ว
แต่เขาก็ต้องรีบอัพเดทให้เพื่อนรักฟังอีกครั้ง
"แต่น้องเค้าเลิกกับนายทหารเรือมาซักพักแล้ว เค้าอาจจะอยากรู้จักนายช่างก็ได้นะ"
"จริงรึเปล่า" ปันยิ้มกวนๆ อีกครั้ง ก่อนที่บัดจะตบไหล่เขาแรงๆ อย่างรู้ทัน
"แต่มีอย่างนึงที่มึงควรรู้นะ...." บัดพูดขณะออกวิ่งเบาๆ ในสวนลุมฯ พร้อมเพื่อน
ส่วนปันก็หันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะพยักหน้าให้ เป็นเชิงว่า "มึงก็ว่ามาสิ"
"พยาบาลเหล่าน่ะ....ยิงปืนแม่นชิบหายกันทุกคน"

ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืน HK33 ดังขึ้นเป็นระยะๆ ในสนามฝึก
ขณะที่สาวๆ พยาบาลเหล่าทัพกำลังฝึกภาคสนามประจำปี
"ฟ้า...เธอว่าทำไมเค้าถึงต้องให้พยาบาลมาฝึกภาคสนามแบบนี้ด้วย"
พยาบาลเหล่าทหารเรือคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมเงยหน้าขึ้นจากปืน
"โถปุ้ม...หมอเค้าก็ต้องมาฝึก คงเผื่อว่ามีสงครามละมั้ง"
"จนเกษียรราชการก็ยังไม่มีสงครามหรอก เธอเชื่อเราไหม"
ปุ้มลุกขึ้นพร้อมเอื้อมมือมัดผมตัวเองใหม่เพื่อเตรียมเข้าฐานต่อไป

ปุ้ม สาวพยาบาลทหารเรือ ที่รับราชการมาได้ซักระยะ
เธอเป็นพี่สาวคนโตในครอบครัวที่คุณพ่อเป็นทหารบก
ทำให้เธอมีสิทธิ์สอบชิงทุนเข้าเป็นพยาบาลเหล่าทัพ
หลังจากจบจากโรงเรียนสตรีชื่อดังแห่งหนึ่ง
ด้วยความเป็นคนหน้าตาสะสวย ดวงตาคม ผิวขาว และรูปร่างที่สวยงาม
ปุ้ม เป็นนางรำประจำโรงเรียนและในจอโทรทัศน์
และกลายเป็นคนถือป้ายขาประจำของกองทัพเรือไปโดยปริยาย
นอกจากนั้น ยังไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีทั้งคุณหมอทหารและนายทหาร
มาจีบเธอหลายต่อหลายคน ซึ่งเธอก็คบหากับ กบ หนุ่มนายทหารเรือ
นักกีฬารักบี้ประจำกองทัพเรือ ที่มีดีกรีมาจากเด็กวชิราวุธ
แต่น่าเสียดายที่เธอกับเขาเพิ่งเลิกรากันไปหลังจากคบกันมาหลายปี
ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอตั้งหน้าตั้งตาทำงานเก็บเงินไปในทุกๆ วัน

หลังล้างภาพถ่ายของปุ้มในวันงานกีฬาออกมานั่น
ก็แทบไม่มีวันไหนเลยที่ปันไม่นึกถึงใบหน้านั้น หรือไม่หยิบรูปขึ้นมาดู
ไม่ได้แล้ว....แบบนี้ไม่ได้แล้ว มันต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
เมื่อไม่อาจฝืนหัวใจตัวเองได้ รู้ตัวอีกที ปันก็กำลังยืนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
พร้อมกับถุงอาหารและขนมจากร้านดัง และตรงหน้าเขาคือคุณป้าพยาบาลอวุโส
"มีอะไรคะ" เสียงคุณป้าดังขึ้นเรียกสติ
"อ้อ...ช่วยรบกวนฝากให้คุณปุ้มได้ไหมครับ แล้วอันนี้ของคุณพี่ครับ"
ปันรีบยิ้มพร้อมส่งถุงขนมถุงหนึ่งให้กับคุณป้าด้วยท่าทางสุภาพ
คุณป้าพยักหน้ารับพร้อมมองไปที่ชื่อบริษัทที่อกเสื้อ แล้วยิ้มอย่างพอใจ
ถ้าจะมีผู้ชายมีจีบน้องสาวซักคน เธอก็ต้องแน่ใจว่า เขามีหน้าที่การงานที่ดี
ที่น้องนางฟ้าชุดขาวคนสวยของเธอจะไม่ต้องไปลำบาก
และเขาคนนี้ก็น่าจะมอบหนาคตที่ดีให้ได้ไม่แพ้นายทหารแน่ๆ

หลายครั้งเข้า
คุณป้าท่านนั้นก็เป็นคนเรียกปุ้มให้มารับขอและขอบคุณปันด้วยตัวเอง
นั่นก็ทำให้ทั้งสองได้เจอกันและได้พูดคุยกันต่อหน้าเป็นครั้งแรก
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ปุ้มกับปันเรียนรู้ทำความรู้จักกันมากขึ้น

ถึงอายุจะห่างกันถึง 8 ปี แต่หนุ่มนักเรียนนอกอย่างปัน
ก็เป็นเหมือนโลกใบใหม่ที่ปุ้มไม่เคยสัมผัส
ผู้ชายใจเย็น พูดเพราะ ท่าทางสุภาพ ที่พาเธอไปนั่งฟังเพลงในแจ๊สบาร์
ผู้ชายที่ถือกล้องในมือ ผู้หลงใหลที่จะมองเธอผ่านเลนส์กล้อง

ส่วนปุ้ม สาวพยาบาลที่มีทั้งความอ่อนโยน และความเข้มแข็ง
คือ ดอกไม้แสนสวยงาม ที่เขาทั้งอยากยกย่องและทะนุถนอมในเวลาเดียวกัน
คือผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกแตกต่างไปจากผู้หญิงทุกคนที่เคยเจอ
จนเขาถอนใจออกมาจากเธอไม่ได้ในทุก ๆ วัน

หลังจากปันคอยขับรถรับส่งปุ้มทำงาน เข้าเวรบ่อยที่สุดที่เค้าทำได้
ปันก็คอยดูแลน้องๆ ของปุ้มด้วย จนเป็นที่รักของที่บ้านของปุ้ม
"ปุ้ม...พี่อยากพาปุ้มไปไหว้คุณแม่กับพี่สาวของพี่"
"ได้สิคะพี่ปัน" ปุ้มตอบอย่างยินดี
เมื่อปุ้มยินดี ปันจึงจูงมือปุ้มไปพบคุณแม่และพี่สาวคนโตของเขา
ที่ตอนนั้นพักอยู่ในที่ที่หนึ่งในย่านพญาไท
ซึ่งพี่สาวของปันทำงานที่นั่นสือทอดความประสงค์จากคุณพ่อ และพักอาศัยอยู่ในที่แห่งนั้น
เมื่อไปถึง เด็กนอกอย่างปัน ก็นั่งลงกับพื้นแล้วยกมือไหว้คุณแม่และพี่สาวที่นั่งอยู่
ก่อนจะชวนปุ้มลงนั่งข้างๆ ก่อนกล่าวแนะนำอย่างสุภาพ
"ท่านนี้คือคุณแม่พี่ ส่วนท่านนี้คือพี่สาวคนโตของพี่...
นี่ปุ้มครับ น้องที่ผมเล่าให้ฟัง เป็นคนที่ผมคบหาอยู่ตอนนี้ครับ"
ปุ้มยกมือไหว้อย่างสุภาพ บรรยากาศแบบนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
คุณแม่และพี่สาวยกมือรับไหว้ปุ้ม พร้อมเรียกให้ทั้ง 2 มานั่งที่เก้าอี้รับแขก
"คุณพ่อท่านเสียไปแล้วค่ะน้องปุ้ม นี่ก็จะมีคุณแม่เป็นผู้ใหญ่ของเรา"
พี่สาวของปันพูดขึ้นด้วยท่าทางใจดี

หลังจากได้พูดคุยกันครู่ใหญ่ ปันก็ขอตัวพาปุ้มกลับ เนื่องจากปุ้มต้องเตรียมทำงาน

"น้องปุ้มเต้นรำได้ใช่ไหมคะ พี่รู้มาว่าทหารเรือเต้นรำเก่ง"
ปันยิ้มขณะขับรถไปส่งปุ้ม
"แต่ปุ้มเต้นไม่เก่งนะคะ ตั้งแต่ทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลาได้ไปงานเหล่าเลย"
"งั้นสิ้นเดือน น้องปุ้มไปงานเลี้ยงกับพี่ปันนะคะ เป็นงานเลี้ยงรุ่นวิศวะ(สีชมพู)"

ถึงปุ้มจะตื่นเต้นมาก เพราะนอกจากงานเหล่าทัพ เธอก็ไม่เคยไปงานเลี้ยงที่ไหนเลย
วันๆ ทำแต่งาน และนี่จะเป็นครั้งแรกที่จะได้เห็นงานเต้นรำที่เค้าพูดถึงกัน
แต่เธอก็กังวลมาก เพราะเธอคงไม่มีเงินซื้อชุดสวยๆ ไปร่วมงาน
เพราะเงินเดือนพยาบาลของเธอ เธอต้องส่งให้พี่บ้านดูแลน้องคนเล็กที่ยังเรียนไม่จบด้วย
อาจจะด้วยสีหน้ากังวลของเธอ ทำให้ปันค่อยๆ จับมือเธอบ่อยๆ
"ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวพี่ปันพาไปซื้อชุด"
"ไม่เป็นไรค่ะ สิ้นเปลือง"
"งั้นแบบนี้เอาไหม น้องปุ้มไปดูชุดของพี่สาวพี่อีก2คนก่อน ถ้าชอบก็เอาไปใส่
แต่ถ้าไม่ชอบเราค่อยไปซื้อชุดกัน"
ใช่แล้ว นอกจากพี่สาวที่ปุ้มได้พบ ปันยังมีพี่ชาย 1 คน และพี่สาวอีก 2 คน
พี่สาวอีก 2 คนของเขา ก็เป็นคุณหนูสายออกงาน ดังนั้นพวกเธอมีชุดเต้นรำมากมาย
และนั่นก็ทำให้ปุ้มเลือกชุดที่ถูกใจมาได้จากพี่สาวของปัน

ในวันงาน พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของปุ้ม แต่งหน้าทำผมให้ปุ้มสวยเข้ากับชุด
ปันในชุดสูทขับรถซีตรองคู่ใจมารับปุ้มที่บ้าน เขามองเธอย่างชื่นชม
ปุ้มสวย และสวยที่สุดในสายตาของปัน รอยยิ้มกว้างถูกส่งให้ก่อนจะประคองเธอขึ้นรถ
เพลงเริ่มบรรเลง หนุ่มสาวในชุดสวยงามเริ่มจูงมือกันไปในฟอล์เต้นรำ
"น้องปุ้มพร้อมหรือยังคะ ไปเต้นรำกันไหม หรือว่าอยากรอดูซักเพลงก่อน"
"รอดูก่อนดีกว่าค่ะ ปุ้มประหม่าจัง เต้นไม่เก่งซะด้วย"
"ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ปันพาเต้นเอง"

ก่อนการเต้นรำช่วงที่ 2 จะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ดนตรีบรรเลงเพลงที่ปันคุ้นเคย เขาค่อยๆ จับมือปุ้มไปที่กลางฟอล์
ก่อนที่จะเริ่มค่อยๆ ขยับ ย่างก้าวให้เป็นจังหวะเดียวกัน
ปุ้มก้มมองเท้าตัวเองอย่างเคอะเขิน และกลัวว่าจะผิด
"มองพี่ปันนะคะ พี่ปันพาไปเอง น้องปุ้มสบายๆ นะคะ" ปันยิ้มพร้อมมือที่โอบประคองปุ้มไว้

Love me tender, love me sweet,
never let me go.
You have made my life complete,
and I love you so.

แหม่เพลงก็ช่างเป็นใจ
ไม่รู้ว่าปุ้มจะรู้สึกเหมือนกันไหม แต่ตอนนี้หัวใจของปันเต้นรัว
ความคิดในหัวของเขาไม่มีข้อไหนเลยที่จะปฎิเสธความรู้สึกที่มีต่อปุ้มได้
ทั้งด้วยเหตุของอายุ เวลา ความมั่นคง หรือเหตุผลของหัวใจ

Love me tender, love me true,
all my dreams fulfilled.
For my darlin' I love you,
and I always will.

"ปุ้มคะ....." สองสายตาประสานกันในท้วงทำนองที่เป็นใจ

"แต่งงานกับพี่ปันนะคะ"

พูดไปแล้ว...พูดไปแล้ว.....เพลงหายไปจากหูของปันตอนไหนก็ไม่รู้
แต่โลกทั้งโลกเหมือนถูกตัดเสียง แล้วมีแต่เสียงลมหายใจกับใบหน้าแสนสวยของปุ้ม

"....ค่ะ..."

รอยยิ้มพร้อมเขี้ยวที่ทรงเสน่ห์ส่งกลับมา พร้อมกับคำตกลง
หัวใจของเขาพองโตก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือมาสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าไว้ในอ้อมแขน

Love me tender, love me long,
take me to your heart.
For it's there that I belong,
and we'll never part.

ที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
แขกเหรื่อมากมาย ต่างเดินทางมาร่วมแสดงความยินดี
และเป็นสักขีพยานในการเริ่มต้นชีวิตคู่ของเจ้าบ่าวเจ้าสาว
พิธีการไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการสังสรรค์เฉลิมฉลอง
เนื่องจากงานหมั้นเกิดขึ้นเล็กๆ ในเครือญาติไปแล้วในสถานที่ย่านพญาไท
ปันในชุดทักชิโด้สีดำโอบประคองและมองปุ้มเจ้าสาวของเขาในชุดสีขาวสะอาดไม่วางตา

สองปีมาแล้วที่ทั้ง 2 ย้ายมาอยู่บ้านเล็ก ๆ นอกเมืองด้วยกัน
พรที่ทั้ง 2 ขอพระท่านไว้ก็เป็นจริง

ปุ้มกำลังท้องลูกคนแรกของที่คู่ที่รอมานาน
"ปุ้มไม่เห็นพี่สูบบุหรี่มาซักพักแล้ว ไม่หงุดหงิดหรอ"
ปันส่ายหน้า พร้อมเดินเข้ามาเอามือลูบท้องของเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"พี่ปันเลิกสูบแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าปุ้มท้อง ดีไหมคะ"
"ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"เพื่อปุ้มกับลูกไงคะ พี่ทำได้ทุกอย่าง"
ปุ้มยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะวางมือลงทาบมือของปันไว้ที่ท้องของเธอ
"พี่ปันว่า ลูกจะเป้นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
ปันหยุดคิดเล็กน้อย พร้อมส่ายหน้า เป็นเชิงว่าไม่รู้
"พี่อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายละคะ"
"พี่เป็นคนชอบเด็กผู้หญิง" ปันพูดขึ้น
"แต่ปุ้มว่าเค้าน่าจะเป็นผู้ชายนะคะ เพราะเค้าดูซนมากเลย ดิ้นเก่งมาก" ปุ้มพูดพร้อมหัวเราะ
"เฮ่ย....พี่ว่าผู้หญิง ปุ้มอยากรู้เลยไหมละคะ เราไปซาวดูเพศกันไหม"

แต่ครั้งนี้ปุ้มส่ายหน้า แล้วบอกว่า
"ปุ้มอยากรู้ตอนเจอเค้าพร้อมทุกคนเลย"
ปันพยักหน้า ถึงจะอดรู้เพศลูกคนแรกอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นไร
เพราะไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย เค้าก็คือสิ่งที่ทั้ง 2 รอคอยมาตลอด 2 ปี

Love me tender, love me trueAll my dreams fulfillFor my darlin', I love youAnd I always will.

"งั้นถ้าปุ้มคิดว่าลูกเป็นผู้ชายละก็ .... " ปันหยุดคิดแล้วมองที่แหวนนามสกุลของเขา
"พี่จะให้แหวนวงนี้กับลูก แหวนนี้มาจากในวัง งั้นลูกก็ชื่อ......."

Love me tender, love me dearTell me you are mine