BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 356 "จุดจบของการเริ่มต้น"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 356

"จุดจบของการเริ่มต้น"

โจทย์โดย คุณกะว่าก๋า

ยุคที่ผมเรียนจบมายุคที่งานยังหาง่ายครับ
ยิ่งถือวุฒิ ตรีวิศวะอยู่ เรียกว่านั่งเฉยๆ ก็ได้งานครับ ไม่ต้องพยายามเลย
ซึ่งพอเรียนจบ ผมก้ไม่ได้รีบร้อนเรื่องการหางาน
หนึ่งคือ อยากดูงานที่ชอบ เงินเดือนที่พอใจ
และสองคือ ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ง้อววว์ โคตรเท่!!!!
ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนจริงๆ ครับ เพราะเพิ่งเรียนจบ ไม่ได้รู้สึกมีภาระอะไร
แถมมีรายได้จากธุรกิจทีทำกับเพื่อน

แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่หางานนะครับ ผมก็หางานอยู่เรื่อยๆ
ไปสัมภาษณ์อยู่เรื่อยๆ แต่ผมก็ยังไม่เลือกที่ไหนครับ ด้วยหลายๆ เหตุผล
เช่น....เงินน้อย ไม่อยากเข้ากะ ไม่อยากทำงานวันเสาร์ ไกลบ้าน
หรือแม้แต่ไม่สนใจในสินค้าและบริการที่ต้องทำ

จนกระทั่งวันนึงบริษัทนึงโทรมานัดผมไปสัมภาษณ์
"น้องสนใจงาน Sales En ไหม ไม่ลองดูหรอ บุคลิกน้องเหมาะงานขายมากนะคะ"
"ไม่อ่ะครับ ผมไม่ชอบงานขายอ่ะครับ"
"งั้นลองทำไปก่อน ถ้าเปลี่ยนใจมาบอกพี่นะคะ พี่เสียดาย"
ผมรับปากพี่เค้าไป และนั่นก็เป็นการสัมภาษณ์ที่ผมตอบตกลงที่จะเริ่มงาน

นั่นคือจุดจบของการเริ่มต้นของผมครับ
ผมได้เริ่มต้นทำงานที่แรกที่บริษัทนั้น
ในตำแหน่ง.....ให้เดาครับ.......
>
>>
>>>
>>>>
>>>>>
>>>>>>
>>>>>
>>>>
>>>
>>
>

Site Engineer ครับ

โอ้โห นี่ผมทำอะไรลงไปก่อน!!!!
เพราะนอกจากต้องทำงานวันเสาร์แล้ว ยังมี OT อีกด้วย

คือได้ตังแหละครับ แต่ผมก็ไม่ได้อยากทำ
วันๆ อยู่แต่หน้างาน เดินวนไปวนมาอยู่แบบนั้นทั้งวัน 9-10 ชั่งโมง ไม่ได้นั่งเลย

อาทิตย์แรกอาทิตย์เดียวเล่นเอาเกือบตาย
เริ่มรู้สึกว่า กูพลาดละ กับไอ่สิ่งที่กูคิดว่ากูชอบ กูอยากทำเนี้ย
ตอนนั้นอะไรๆ ก็บัดซบไปหมดครับ มีดีอยู่อย่างเดียว.....
คนร่วมงานดีมากๆ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้า หรือเพื่อนร่วมงาน
ซึ่งยังไม่ทัน 1 เดือน ผมนี่คิดเรื่องลาออกวันละไม่ต่ำกว่า 5 รอบ

พอพ่อรู้ ผมก็พูดเป็นเชิงว่า...ทำงานไม่ถึงเดือนจะลาออกนี่ก็เชี่ยละ 555555
พ่อไม่ให้ออกครับ บอกเพิ่ง 1 เดือนจะรู้ได้ไงว่าชอบหรือไม่ชอบงาน
ผมเลยต้องทำเชิงป่วย เจ็บขา ปวดหัว ปวดท้อง อะไรไปเรื่อย แล้วไปหางาน
หัวหน้าตอนนั้นเห็นทรงแล้วว่า ทรงนี้แม่งจะลาออกแน่ๆ
ถึงแม้ผมจะยิ้ม ๆ หัวเราะ ๆ ทำงานไปทุกวัน
สุดท้ายผมเลยไม่เอาแล้วช่างแม่ง บอกพี่หัวหน้าว่าจะลาออกในเดือนที่ 3 ของการทำงาน
พี่หัวหน้าบอกว่าเข้าใจและเสียดายผมมากๆ กลัวจะออกไปแล้วไม่ทำงานสายวิศวะอีก
เลยบอกว่าจะแนะนำผมให้กับหัวหน้าเก่าของเค้า
ซึ่งเค้ามองว่าจะเป็นหัวหน้าที่ดี และงานน่าจะเหมาะกับผม

นั่นแหละครับ แล้วผมก็ไปสมัครงานที่ใหม่
ในตำแหน่ง Engineer Specialist
ด้วยการ Apply ใบสมัครออนไลน์ไปที่ HR ปกติ
ซึ่งหัวหน้าของผมตอนนั้นบอกว่าไม่ต้องห่วง ผมผ่าน HR ได้อยู่แล้ว
จนผมได้สัมภาษณ์ต่อกับคุณ VP
ซึ่งเอาจริงๆ พอผมมาคุยกับเพื่อนๆ ในแผนก ดูเหมือนผมจะเป็นคนเดียว
ที่รู้ว่าคนที่กำลังสัมพาษณ์คือ Vice president
ส่วนคนอื่นๆ เค้าคิดว่าเป็นหัวหน้าแผนกกันทั้งนั้นครับ 55555
มารู้ก็ตอนมาทำงานแล้ว

ที่ผมรู้ก็เพราะ หัวหน้าเก่าของผมบอกไว้ครับ
พร้อมทั้งบอกนิสัยใจคอของคุณ VP มาไว้ให้เสร็จ
ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับว่าตอนนั้นหัวหน้าเก่าผมพูดว่ายังไง
แต่สิ่งที่ผมจำได้คือ เป็นการบอกกล่าวที่อบอุ่น และเต็มไปด้วยความหวังดี

และแน่นอนครับ
การสัมพาษณ์ครั้งนั้นของผม รู้ผลทั้งแต่ในห้องสัมพาษณ์
คุณ VP บอกกับผมในนั้นว่า "มาทำงานด้วยกันนะ"
ซึ่งผมก็งง ไม่แน่ใจว่าสรุปกูได้งานใหม่แล้วใช่ไหม 55555
ก่อนที่ทาง HR จะโทรมาแจ้งผลเป็นทางการตอนผมขับรถกลับ

วันรุ่งขึ้นผมก็มาลาออกที่ปัจจุบัน
ด้วยผมยังไม่ผ่านโปรฯ การลาออกคือสามารถมีผลทันทีได้
แต่ผมก็ทำที่นั่นต่อจนสิ้นสุดอาทิตย์นั้น
วันสุดท้ายก็ไปลาหัวหน้า ยกมือไหว้พี่เค้าขอบคุณกับทุกอย่างที่เค้าทำให้ผม
สอนงานผม ซึ่งเค้าสอนผมเยอะมาก ๆ เยอะเหมือนไม่คิดเลยว่าผมจะลาออก
ทำให้ผมไปทำงานในฐานะเด็กจบใหม่ที่มีความเข้าใจที่เฉพาะทาง
สามารถคำนวนพารามิเตอร์ได้ และรู้รายละเอียดงานบางตัวอยู่แล้ว
ทำให้เมื่อลงหน้างานจริง ผมสามารถเข้าใจปัญญาตรงนั้นได้ทันที
และมีแนวทางการแก้ไข 1-2-3 ขั้นตอนทันที

ด้วยเหตุนี้ ผลงานผมเลยเป็นค่อนข้างทำให้คุณ VP พอใจครับ
และผมเชื่อว่า คุณ VP ก็คงรู้ว่าผมถูกสอนโดยหัวหน้าเก่ามาเป็นอย่างดีเช่นกัน

ทุกวันนี้ ถึงผมจะดูเป็นคนอ้อล้อ กะล้อนแต่ขายงานได้ไปวันๆ 55555
แต่จริงๆ แล้ว ผมยังคงมีความชำนาญงานด้านนึงค่อนข้างมาก
และสามารถลงมือทำได้เองเท่ากับ Site engineer
ซึ่งไม่คอขาดบาดตายจริงๆ ผมจะบอกตัวเองเสมอครับว่า กูจะไม่ทำ
ไม่ใช่หน้าที่ครับ 55555
ตอนนี้ก็ยืนเท่ๆ ถือแฟ้ม ถือipad จดเอาแล้วกัน

แต่ก็เพราะการที่ผมทะเล่อทะล่าเริ่มงานในวันนั้น
ก็ทำให้ผมค้นพบตัวเองว่า จริงๆ แล้ว งานที่ทำอยู่ตอนนี้แหละ
คือ งานที่ผมชอบ

และนั่นคือ จุดจบของการเริ่มต้นของผมครับ
ถึงแม้แรก ๆจะไม่ชินเลย กับการใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว