BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 331 "เรื่องเก่าเล่าใหม่"

ผมเพิ่งเคยเขียนตะพาบเป็นครั้งแรก แอบเขินนิดนึงครับ 5555
แต่ลองดูนะครับ

ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 238 ในความทรงจำ

โจทย์โดย คุณต่อ toor36

คำว่าในความทรงจำ สำหรับผม คือ “ความคิดถึง”

ตั้งแต่เกิดเลยครับ ผมกับพี่สาวถูกเลี้ยงด้วยคุณปู่คุณย่า เพราะพ่อกับแม่ต้องทำงาน
คุณย่ากับคุณปู่เป็นข้าราชการครับ พักอยู่ในวังสระปทุม
แต่เทียวไปเทียวมา เดินทาง 30 กว่าโลทุกวันเพื่อมาเลี้ยงผมกับพี่

ผมเป็นหลานคนเล็กสุดของคุณปู่คุณย่า
แม่เล่าว่า คุณย่าอยากนอนกลางวันนะแต่ผมไม่ยอมหลับ คุณย่าต้องกล่อมผมไปหลับตาไปด้วย 5555
งานอดิเรกของคุณปู่คือการถ่ายรูปผมกับพี่สาว ด้วยกล่องฟิล์มด้วยนะ สมัยนั้น
คุณปู่ถ่ายทุกวัน บอกว่า เราย้อนเวลากลับมาดูหลานในทุกๆวันที่โตไม่ได้
มีแค่รูปถ่ายที่บันทึกช่วงเวลานั้นเอาไว้ได้

ทุกเช้า คุณปู่คุณย่าจะพาผมกับพี่เดินเล่นในซอยบ้าน
แล้วตอนเด็กนะ แม่ก็ชอบส่งต่อเสื้อ กางเกงของพี่ให้ผม
มันเลยมีเหตุให้ผมต้องใส่เสื้อสีหวานๆ ลายหมีน้อยน่ารัก
คนแถวบ้านเลยทักว่าอ้าว อาหมวย 2 คนเลยหรอ
คุณปู่ต้องแก้ข่าวว่า นั่นน่ะอาหมวย คนนี้อาตี๋ เอาชุดพี่มันมาใส่น่ะ

ไม่น่าโตเลยเรา....ผมว่าผมก็เหมือนเด็กผู้ชายนะ 5555

หลังจากผมโตเข้าโรงเรียนแล้ว ก็หมดภาระคุณปู่คุณย่าแล้วครับ
และท่านก็อายุเยอะเลยไม่ค่อยชอบเดินทางไปไหน
แต่ทุกปี เราจะรวมญาติกัน และทุกครั้งผมกับพี่คือเหตุผลเดียวที่ท่านจะยอมออกจากบ้าน
ถึงจะโตแล้วแต่ทุกครั้งที่เจอกันคุณปู่จะถ่ายรูปเราแล้วล้างเก็บเอาไว้
จนป้าๆลุงๆ ยังอิจฉาว่าถ่ายหลานมากกว่าลูกอีก

ตอนนี้นผมคิดว่า นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็มีปู่กับย่านี่แหละที่รักผมมากๆ

พอเริ่มโต ผมเริ่มเข้าหาท่านน้อยลง นั่งเล่นทำนั่นทำนี่ไม่ได้ติดท่านเหมือนเมื่อก่อน
ท่านก็ได้แต่นั่งดูผมเดินไปเดินมา ในขณะที่ท่านแก่ชราลงมาก

จนวันนึง คุณปู่จากไปอย่างกระทันหันเนื่องจากล้มหัวฟาดพื้นขณะพักอยู่กับอาที่เยอรมัน
ตอนนี้ผมน่าจะซัก10 กว่าขวบ ไม่มีงานศพอะไรทำให้ผมเองก็ไม่รู้สึกถึงการสูญเสีย
บางอารมณ์ยังถามพ่อเลยว่าคุณปู่ตายแล้วจริงหรอ

หลังจากคุณปู่จากไป คุณย่าขอกลับมาอยู่ไทยที่วังสระปทุมกับป้าอีก 2 คน
เมื่อคุณปู่ไม่อยู่ พ่อก็พาผมกับพี่ไปหาคุณย่าบ่อยขึ้นจะได้ไม่เหงา
ทำให้ผมกลับมาสนิทกับคุณย่าอีกครั้ง เดินไปเดินมาก็มานั่งพิงคุณย่า
เดินเล่นด้วยด้วย และจำได้เลยว่าคุณย่าสอนให้ผมดูดาว
นั่นมุกจีบสาวผมเลยนะ เห็นดวงตรงนั้นไหม 5555

และเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
คุณย่าเส้นเลือดให้สมองแตก เดินไม่ได้ ขยับมือไม่ค่อยได้ และพูดไม่ได้
ตอนนี้ผม ม. ต้นแล้วครับ รู้เรื่องเยอะแล้ว
ไม่ค่อยมีใครอยากให้ไปเยี่ยมคุณย่า เพราะกลัวติดเชื้อ
ผมเลยไม่ได้เจอคุณย่ามาเป็นปี ไม่สิ ผมว่า 2ปีได้

จนวันนึงรวมญาตินั่นแหละครับ คุณย่าดีขึ้นพอจะเดินทางได้ ป้าโทรมาถามพ่อว่าผมกับพี่จะไปไหม
ถ้าไปจะพาคุณย่าไปเจอ
พอคุณย่ามาถึง ผมกับพี่ก็ไปนั่งกอดคุณย่า ปมหอมมือท่านบอกว่าคุณย่าหอมเหมือนเดิม
คุณย่ายิ้มเลยครับ ยิ้มตลอดเวลา
ป้าถามว่าจำได้ไหมว่าใคร คุณย่าก็พยักหน้า
แล้วก็พยายามยกมือเรียก “ปาล์ม” “ปริ๊นซ์”
ป้ากับคนอื่นๆ ตกใจมากเลยครับ เพราะนั่นคือคำที่คุณย่าพูดได้เป็นครั้งแรก

แล้วมันคือชื่อพี่กับผม

และอีกคำที่ท่านพูด คือ “รัก”

แล้วก็นั่งยิ้มอยู่แบบนั่นละครับ ไม่นานท่านก็กลับไปพัก เพราะได้เจอพวกเราแล้ว

และผ่านในปีนั้น ผมน่าจะ ม. 3 เพราะผมไปเรียนพิเศษอยู่ที่เสาวรีย์
พ่อก็โทรมาบอกว่าให้ไปเจอกันที่ศิริราช คุณย่าป่วยมาก

งงครับ ทั้งงง ทั้งตกใจ ศิริราชไปไงวะ แต่ก็ต้องไปให้ได้
เกือบ 2 ชั่วโมงผมก็ถึง รพ พ่อบอกให้มาตึก ICU
พอไปถึง ญาติๆ ป้า ลุง อา ยืนอยู่หมด พี่สาวผมด้วย
พี่สาวบอกว่าเข้าไปพร้อมกันนะพี่รอปริ๊นซ์อยู่

ทุกคนเข้าไปพร้อมๆ กันครับ
สิ่งที่ผมเห็นคือคุณย่าที่ไม่รู้สึกตัว และใช้เครื่องช่วยหายใจ
ผมยืนอยู่ปลายเตียง ลูกๆคุณย่าเข้าไปกอดแล้วกราบคุณย่า จนถึงพ่อ และพี่สาว
ผม...ไม่เข้าใจ หรือตกใจ หรืออะไรซัก ได้แค่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดนิ่งๆ
จนพ่อเดินมาดึงเข้าไป บอกว่า กราบเท้าคุณย่านะ
ผมก้มลงไปกราบ...ในหัวคือ มันเกิดอะไร เรื่องจริงรึเปล่า
ผมถามว่าหอมคุณย่าได้ไหม คุณย่าจะติดเชื้อไหม
ป้าบอกว่าได้ ไม่เป็นไร ผมก็หอมแก้มคุณย่า โดยที่ไม่ได้พูดลาคุณย่าซักคำ