|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
 |
|
ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 374 "เรียนรู้จักความผิดพลาด" |
|
ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 374
"เรียนรู้จากความผิดพลาด"โจทย์โดย toor36บางคน ก็ไม่ค่อยเรียนรู้จากความผิดพลาด....ครั้งนี้มาช้าไปหน่อย แต่อย่างน้อย... ....มาช้า แต่ก็มานะ.... บริษัทผมมีออฟฟิศอีกที่อยู่ชลบุรี เป็นออฟฟิศเช่าพร้อมกับ Werehouse สำหรับเอาไว้รับและจัดการ cargo พวกผมก็จะมีกิจไปเข้าที่นั่นบ้าง นานๆ ครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นโปรเจคสำคัญ ๆที่ต้องเข้าไปตรวจรับ หรือพาลูกค้าไปตรวจรับกันที่นั่นก่อนขนส่งเข้าพื้นที่
แผนกผมกับทาง Werehouse ค่อนข้างสนิทกันดีครับ เนื่องจากโทรคุยกันบ่อย ดังนั้นเวลาแวะไปทีทางนั้นก็ต้อนรับดูแลเป็นอย่างดี ไอ่พวกเราก็เป็นคนเฟรนลี่ เฮฮาเป็นกันเองเต็มที่เหมือนกัน ทำให้ทำงานเข้ากันดีมากๆ ครับ ขออะไรเค้าก็ช่วยเต็มที่เรียกว่าสนิทกันได้แม้ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยล่าสุดเมื่อศุกร์สุดท้ายก่อนปิดสงกรานต์ผมก็มีคิวต้องเข้าไปที่ Werehouse ชลบุรีอีกครั้ง
แต่ชีวิตเจ้ากรรมก็เหมือนเล่นตลก เพราะอยู่ๆ พวกก็ชวนไปดื่มซะในเย็นวันพฤหัสพฤหัสใครเค้ากินกัน? ครับ....แก๊งที่แผนก ไม่ได้สนฤกษ์วันศุกร์วันไหนอยู่ครบ วันนั้นก็นัดกินดื่มกันได้ จังหวะกำลังจะสงกรานต์ พอรู้ว่าเย็นนี้ต้องไปดื่มกับที่แผนก ผมเรียนรู้จากความผิดพลาดครั้งก่อนๆ เลยบอกว่าเช้ามามีสิทธิ์แฮ้งค์ เสียสภาพ เสียอาการกันได้ ถ้าเกิดดื่มกันดุเดือดขึ้นมาดังนั้น ผมบอกไนท์ก่อนเลยว่า "ไนท์โทรไปขอรถบริษัททีเถอะ เผื่อขับรถไม่ไหว"


แล้วก็จริงครับ....หลังจากเปิดรีไป 2 กลม ......สภาพของเช้าวันศุกร์เรียกว่า สะโหลสะเหล่เดินขึ้นรถบริษัทกันเลย ทั้งผม ทั้งไนท์ ทั้งซีเกมส์ ขึ้นรถได้ ผมรีบใช้สิทธิ์ลูกพี่ ให้น้องนั่ง 2 ที่หน้า ส่วนผมไปนอนอยู่หลังรถ กระเป๋า โน้ตบุ๊คอะไรก็วางไว้ที่ตัวเบาะกลาง ฟื้นเมื่อไหร่ค่อยลุกไปนั่งสบายๆ ที่กลางรถ
วันนั้นทำงานไปซักพักไม่รู้ผมไปโดนอะไรมา เหมือนจะผื่นขึ้น ไม่แน่ใจว่าผื่นแพ้ หรือลมพิษ หรือแอลกอล์ฮอล์ ปกติผมจะมียาแก้แพ้ติดรถไว้ เผื่อกินอะไร หรือโดนอะไรขึ้นมา แต่วันนั้นไปรถบริษัทไงครับ ผมเลยไม่มียาแก้แพ้ติดตัว ดีที่ที่ Werehouse เค้ามีห้องพยาบาล เลยเดินไปใช้บริการซักหน่อย
จริงๆ ผมเคยมาใช้บริการห้องพยาบาลที่นี่มาแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกคือ เศษบางอย่างเข้าตา พี่ธุรการเลยพาไปล้างตา พยาบาลที่นั่นดูแลดีมากๆ เปิดยาล้างตาขวดใหม่ให้พร้อมให้กลับมาดูแลตัวเองต่อ
ครั้งที่สอง คือ ปวดหัวจัดมาก เลยไปขอยาพารา รู้สึกจะเมื่อไม่เกิน 6 เดือนที่แล้ว ซึ่งผมรู้แล้วว่าห้องพยาบาลมันอยู่ตรงไหนเลยบอกพี่ธุรการไม่เป็นไร ผมเดินไปเอง ไปถึงห้องพยาบาล ผมเคาะประตูกระจก พอพยาบาลเงยขึ้นมา ผมก็พยักหน้าให้แล้วเปิดเข้าไป
"มาทำไร" ..... That's คำทักทาย "ปวดหัวครับ มาขอยาพาราครับ" "เขียนเลข" พยาบาลชี้นิ้วไปที่แผ่นกระดาษเหมือน lock book โดยไม่ได้มองหน้าผม อารมณ์ชี้ไปส่ง ๆ ให้ผมเขียนเลขประจำตัวพนักงาน ชื่อ ตำแหน่ง เวลา อาการ แต่เลขประจำตัวพนักงานผมจะไม่เหมือนกับพนักงานที่นั่นอ่ะครับ คือมีจำนวนเลขน้อยกว่า 2 หลัก เป็นพนักงาน Head office
"เสร็จแล้วครับ" ผมวางปากกาแล้วยื่นให้พยาบาล "เขียนให้ครบ เนี้ยๆๆ เขียน ถ้าไม่รู้ก็ไปถามบุคคล" อยู่ๆ พยาบาลก็ดูโมโห ขึ้นเสียงดัง พร้อมเอานิ้วจิ้มกระดาษให้เขียน "ผมมาจากสำนักงานใหญ่ครับ เลขมีแค่นี้" ผมตอบเสียงเรียบ ๆ นิ่งๆ เพราะปวดหัว ทีนี้พยาบาลคิ้วขมวด เงยหน้ามาน่าจะไม่ถึงหน้าผมหรอก น่าจะแค่ระดับอกแค่นั้น คือเค้านั่งอยู่นะครับ ส่วนผมยืน"ทำไมมันจะเขียนไม่ได้! เขียนให้ครบ" ทีนี้มีอาการโยนปากกามาตรงหน้า
ผมก็ขึ้นนะ แต่แม่งโคตรปวดหัวเลย อยากได้ยามากกว่าอยากมีเรื่อง จะให้เถียงก็เถียงไม่ไหว ได้แค่ถอนหายใจ ในใจคิดว่า หรือกูจะไม่องไม่เอาแม่งแล้วพารา แล้วให้พี่ธุรการมาเอาให้แทนที หรือให้ไนท์มันไปซื้อพารามาให้ที่เซเว่นดี นี่ดีกว่ายืนเป็นสนามอารมณ์ให้เจ๊นี่เยอะ

"ให้เขียนเลขไรอ่ะ" ผมถอนหายใจพูดเซ็งๆ "ก็คุณอยู่แผนกอะไรละ! โอ๊ย!" "วิศวะ""เอ้าเอาไปดู!" พยาบาลโยนแผ่นกระดาษใบนึงมาให้ตรงหน้า ซึ่งมีรายละเอียดเลขแผนกของที่ werehouse มาให้ .... คือแม่งไม่มีวิศวะว่ะครับแต่ผมก็เลือกเลขมาซักแผนกแล้วเขียนให้มันจบๆ ไปให้เจ๊พยาบาล ตำแหน่งผมก็เขียนไว้ว่า วิศวกร สั้น ๆ พอ พยาบาลรับเอกสารไปตรวจ แล้วหยิบยาพารามาให้ "1 เม็ด 4-6 ชั่วโมง" นี่ยังไม่เงยมาสบตากันเลยนะ "เครครับ"ผมรับยา ไม่สิ...หยิบยาจากโต๊ะแล้วเดินออกไปไอ่เฮีย...เสียอารมณ์มาก แค่กูปวดหัวแบบ Physical ก็แย่แล้วนี่กูต้องปวดแบบ Mental กับเจ๊พยาบาลด้วยหรอเนี้ยหลังจากนั้นก็ไม่ได้ใช้บริการห้องพยาบาลที่นั่นอีก จริงๆ ก็ไม่น่าจะมีกิจให้ใช้หรอก
แต่ด้วยความยั้ว หลังจากว่างๆ พอดีมีงานต้องโทรไปที่ werehouse ผมเลยทำทีว่านี่ก็ไม่อยากพูดนะ 555555 แต่อยากแชร์เรื่องนึง แล้วเล่าเรื่องเจ๊พยาบาลให้ที่นั่นฟัง พี่ที่นั่น ร้อง "เฮ้ย! พยาบาลเค้าทำแบบนั้นกับคุณปริ๊นซ์หรอ""เออ...ถ้ามีอออิทหรือลูกค้ามา พี่ช่วยจัดตารางเอาพยาบาลคนนี้ไปเก็บดีๆ นะครับ""ได้ๆๆ เดี๋ยวพี่ไปแจ้งธุรการให้ ครั้งหน้าคุณปริ๊นซ์จะเอาอะไร แจ้งธุรการได้เลยนะครับ" "ก็ไม่คิดไงว่า มันจะฮาร์คคอร์ขนาดนั้นอ่ะครับ พี่ก็รู้ว่าปกติผมไม่ได้อะไรอยู่แล้ว" ซึ่งธุรการก็ไปจัดพยาบาลให้พูดจาภาษาคนคนพนักงานที่มาใช้บริการให้เป็น ยั้วใครที่ไหนมา อย่าเอามาลงกับงาน จัดไปหนึ่งดอกจนกระทั่งครั้งนี้ทีแรกก็ลังเลว่า จะบอกพี่ธุรการให้เอาให้ดีไหมหรือกูจะไปลองผจญห้องพยาบาลที่นี่ดูอีกซักรอบ ปรากฎก็เกรงใจธุรการ ในเมื่อนี่ก็บริษัทเดียวกัน เราก็น่าจะทำเองได้ป่าวว่ะ ซึ่งในที่สุดผมก็เดินไปเองนั่นแหละ โดยในมือถือยาดมไปด้วยแก้แฮ้งค์ ระหว่างเดินไป พี่ธุรการที่กำลังจะเดินมาถามว่าเที่ยงจะกินอะไร ก็เจอกันกับผมพอดี "อ้าวน้องปริ๊นซ์ จะไปไหนอ่ะ กำลังจะถามเรื่องข้าว" "อ่ะ จะไปหายาแก้แพ้ที่ห้องพยาบาลอ่ะพี่" "เป็นไรอ่ะ" "แพ้ไรไม่รู้พี่ เนี้ย" ผมถกแขนเสื้อเชิร์ตให้ดู พร้อมเปิดผมให้ดูที่หน้าผาก "เอออออ ไปกินยาไปๆ เดี๋ยวพี่พาไป" "ขอลองคุยเองได้ป่ะ ถ้าไม่ได้พี่ค่อยช่วย" พี่คนนี้ผมสนิทครับ แล้วรู้เรื่องผมครั้งก่อน เพราะผมก็โทรไปเล่าให้ฟัง
ไปถึงหน้าห้องพยาบาล มองดูละ โอ้โห เจ๊คนเดิมกำลังนั่งไถ Tiktok อยู่เลยผมนี่สูดยาดมไปหนึ่งทีแล้วเคาะประตูเหมือนเดิมตามมารยาท แต่ผมไม่ปิดประตูให้นะ แง้มๆ ไว้แบบนั้นแหละ เจ๊พยาบาลเงยหน้าจากมือถือ มองหน้าผม 1 ที

"ปิดประตู" "เดี๋ยวจะไปละครับ ทำไมอ่ะ" อ่าาาา มาทรงกวนตีนเลยผมน่ะ "มาทำไร" เจ๊ถามด้วยคำถามเดิม "ผื่นขึ้น มี Atarax ป่ะครับ" ผมพูดพร้อมยื่นแขนให้ดู "กินคลอเฟนิรามีน" "ไม่หาย มี Atarax ป่ะครับ" ผมพูดไปหยิบกระดาษมาเขียนเลข เขียนชื่อไปด้วย จังหวะนี้เจ๊มองหน้าผมแบบ....ไอ่เวรนี่เรื่องเยอะ 55555
"มีป่ะละพี่" ผมเขียนไปพูดไป แล้วส่งกระดาษให้ "มี" เจ๊ก็พูดไป ตรวจกระดาษแผ่นนั้นไปเหมือนกัน ก่อนจะโยนกลับมาให้ผมเหมือนเดิม "เลข...เขียนให้ครบ"
"พี่ครับ....ผมมาจากสำนักงานใหญ่ครับ ไม่ใช่คนที่นี่ มันไม่มีเลข ครั้งก่อนพี่ก็บอกผมแบบนี้ แล้วผมก็ต้องเขียนเลขมั่ว ๆ ให้พี่ พี่โอเคใช่ป่ะ" ผมนี่ก็ยืนเอามือเท้าโต๊ะมือนึง อีกมือนึงยกยาดมขึ้นสูด
"ไปยืนรอ" "นี่ก็ยืนอยู่เนี้ย..." ผมพูดเสียงขำๆ เจ๊พยาบาลชักสีหน้าทันทีพร้อมขึ้นเสียงอีกครั้ง " ...หัวหน้าชื่ออะไร เดี๋ยวจะแจ้งHR พูดจาให้มันมีดีๆ" "ตรีภพครับ คุณน่ะ...ก็พูดจาให้มันดีๆ" ผมพูดนิ่งๆ เนิ่บ ๆ ทรงกวนตีน "ฉันถามชื่อหัวหน้า" เจ๊ตะโกนกลับมา "ก็ผมเนี้ยหัวหน้า คุณพยาบาลอ่านด้วยดิครับ วันนี้ผมเขียนตำแหน่งจริงให้อ่ะ แค่ยาแก้แพ้ทำไมมันขอยากจัง ผมไม่ได้เอาไปผสมสี่คูณร้อยหรอก ถ้ามันพูดยาก ผมให้ธุรการมาเอาให้ก็ได้" ผมดมยาดมไปสวนพยาบาลไป เกาแขนเกาคอไป ทุลักทุเล ก่อนที่พี่ธุรการเห็นผมหายไปนานเลยชะโงกมาดู

"ยังไม่เสร็จอีกหรอน้องปริ๊นซ์" "ยัง...พี่คุยกับพยาบาลพี่หน่อยเถอะ ผมโคตรเหนื่อยเลย" ทีนี้พี่ธุรการก็หันขวับไปที่พยาบาลที่ลุกขึ้นยืนดูจ๋อยๆต่อหน้าพี่ธุรการ "ทำไมอีกละ" พี่เค้าถาม แต่ผมตอบแทนให้ "เค้าอยากได้เลขแผนก แต่ผมไม่มี นี่คือให้ผมเขียนมั่วๆ ได้เลยใช่ไหม" "คุณตุ้มครับ...นี่คนสำนักงานใหญ่ คุณแค่หยิบยาให้เค้าแค่นั้นจบ มันติดอะไร" พี่ธุรการถาม
"หนูแค่ให้กรอกเอกสาร" เจ๊พยาบาลพูดเบาๆ "ไม่ต๊อง! ไม่ต้องไปยุ่งอะไรกับเค้าเลย ดูอาการ จ่ายยาให้คุณปริ๊นซ์พอ นี่รองผู้จัดการจากสำนักงานใหญ่ คนของผู้บริหาร ดูคนด้วยคุณตุ้ม" พี่ธุรการเข้าไปพูดทำความเข้าใจกับคุณพยาบาลที่พยักหน้ารับ ตอบว่า "ได้ค่ะ"
"ขอพยาบาลดูผื่นคันหน่อยได้ไหมคะ" หุย...เค้าพูด ค่ะ กับผมว่ะ ผมยื่นแขนให้ที หันคอให้ทีว่าแม่งคันไปหมดแล้วเนี้ย "เดี๋ยวพยาบาลให้ยาทาไปด้วยนะคะ จะได้ยุบเร็วๆ" ว่าแล้วคุณพยาบาลก็หยิบยาให้ผมครบจบพร้อมอธิบายด้วย "ยาทา ทาบางๆ เช้าเย็นนะคะ ส่วน Atarax ทานได้เลย ทานแล้วจะง่วงนะคะ หลีกเลี่ยงการขับรถ" "ขอบคุณครับ...ยาทานี่....TA ป่ะครับ" ผมขอคำอธิบายเพิ่ม "ใช่ค่ะ" "ขอบคุณครับพี่"ได้ยาก็ไปละครับ เสียเวลามาก แต่ตอนที่ผมหันออกจากห้องมาแล้ว พี่ธุรการยังยืนอบรมคุณพยาบาลต่ออีกยาว
"หลายรอบแล้วนะครับ ที่คุณมี่คอมเพลนเรื่องการพูดกาจา จะกับพนักงาน หรือกับใคร คุณก็ต้องอธิบาย พูดจาดี ๆ กัน รับเงินเดือนที่เดียวกันนั่นแหละครับ คุณเป็นสัญญาระยะสั้นด้วยซ้ำ จะมาใช้อำนาจกับพนักงานของเราไม่ได้"
โดนไปละครับเจ๊ตุ้มตัวตึง ก่อนที่ผมจะโผล่กลับเข้าไปอีกรอบตอนเค้าด่ากันไม่ทันเสร็จ"ผมขอพาราด้วยเลย พูดกับคุณแล้วปวดหัวมาก""น้องปริ๊นซ์กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่เอาไปให้ แล้วน้องปริ๊นซ์กับทีมจะกินอะไรส่งไลน์มานะ" ผมยกมือโอเคแล้วเดินกลับออฟฟิศ
รอบหน้าไม่เอาแล้วนะ เรียนรู้จากความผิดพลาด จะไม่ยุ่งกับพยาบาลแล้ว ส่วนเจ๊ตุ้มตัวตึงน่าจะโดนเตือนหลายรอบ ก็ควรเรียนรู้จากความผิดพลาดบ้างไม่ใช่เหงาๆ ก็จะเอาคนที่มาขอยาเป็นสนามอารมณ์แล้ว HR ที่เจ๊ขอ.....ผมสนิทกับ ผจก. มากอยู่นะครับเจ๊
Create Date : 19 เมษายน 2568 |
Last Update : 19 เมษายน 2568 22:19:04 น. |
|
25 comments
|
Counter : 592 Pageviews. |
 |
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณกะว่าก๋า, คุณhaiku, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณหอมกร, คุณnonnoiGiwGiw, คุณกะริโตะคุง, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณSweet_pills, คุณดอยสะเก็ด, คุณtanjira, คุณชีริว, คุณRain_sk, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณmultiple, คุณNior Heavens Five, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณThe Kop Civil, คุณ**mp5**, คุณดาวริมทะเล |
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 เมษายน 2568 เวลา:13:22:52 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 19 เมษายน 2568 เวลา:15:14:18 น. |
|
|
|
โดย: babyL' วันที่: 19 เมษายน 2568 เวลา:22:49:52 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 เมษายน 2568 เวลา:5:14:23 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 20 เมษายน 2568 เวลา:19:05:51 น. |
|
|
|
โดย: ชีริว วันที่: 20 เมษายน 2568 เวลา:23:31:40 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 22 เมษายน 2568 เวลา:1:06:34 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 22 เมษายน 2568 เวลา:14:47:19 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 22 เมษายน 2568 เวลา:19:31:29 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 22 เมษายน 2568 เวลา:21:06:34 น. |
|
|
|
โดย: Rain_sk วันที่: 23 เมษายน 2568 เวลา:2:24:17 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 23 เมษายน 2568 เวลา:5:46:34 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 24 เมษายน 2568 เวลา:6:36:13 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 24 เมษายน 2568 เวลา:8:29:52 น. |
|
|
|
โดย: ดาวริมทะเล วันที่: 26 เมษายน 2568 เวลา:20:20:49 น. |
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
ชวนให้หงุดหงิดยกกำลัง 3 เลยนะครับ
ไม่รู้ทำไมต้องดุขนาดนี้
โชคดีที่พี่ก๋าไม่เคยเจอพยาบาลแบบนี้เลยครับ
ถ้าไม่จำเป็นนี่ไม่อยากป่วยเลยจริงๆ 555
ปล. สมัยหมิงเป็นเด็ก
พี่ก๋าอ่านหนังสือ ซื้อหนังสือให้เยอะมากครับ
ยังดีที่ตอนนั้นเค้าอ่าน ตอนนี้แทบจะไม่อ่านแล้ว 555