BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 341 "ที่เก่าเวลาเดิม"

เห็นผมดูเหมือนออกแต่ไซต์ แต่จริงๆ ผมก็ต้องมีงานในกรุงเทพเหมือนกันครับ
ช่วงนี้เร่งปิดงาน พอลูกค้าที่ดูมี Potential เรียกตัวให้เข้าไปหา
ผมก็ต้องปล่อยทีมทำงานอยู่ไซต์ต่อจนเส็ด ส่วนผมแยกกลับเข้าเมือง
แวะกินข้าวเที่ยงแบบรีบๆ ถึงแม้ว่าจะเลยเที่ยงมาแล้ว

กินปั๊บนึกถึงพัทเลยครับ เพราะผมกับพัทชอบมานั่งกิน Burger King ด้วยกัน
ระหว่างทางไปหรือกลับจากข้างนอก
อาจจะเป็นที่เก่าเวลาเดิม แต่แอบเหงาที่ทั้งร้านมีผมแค่คนเดียว
เลยเริ่มรู้ว่า ผมกลับไปทำงานคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
เพราะการมีลูกทีมที่เข้ามือเข้าใจ หรือแค่นั่งอยู่ด้วยกัน มันดีกว่ามาก
ดีกว่านั่งเหงาๆ ที่ทำเหมือนไม่เหงา อย่างเมื่อก่อน

คุยงานเส็ดเรียบร้อย ผมมีนัดเจอพี่ทิพย์ จำพี่ทิพย์ได้ไหมครับ
พี่ทิพย์คนสวยที่ให้งานผมดี ดูแลผมดี แถมสายเปย์อีก
ขอแค่หาเวลามานั่งกินข้าว กินกาแฟกับพี่เค้า โปรเจคก็ผ่านไม่ขาด

ผมเห็นว่าประชุมแรกเส็ดเร็วกว่าที่คิด และระแวกนั้นอยู่แล้ว
โทรหาพี่เค้าซักหน่อยน่าจะดี ปีหน้าจะได้ราบรื่น.....
ใช่อะไรหรอกครับ....ผมหิวข้าว อยากกินอะไรดีๆ ..... ฟรี.....

"สวัสดีครับพี่ทิพย์ ปริ๊นซ์เองครับ สะดวกคุยไหมครับพี่"
ผมโทรไปเปิดเสียงสดใส

"สะดวกจ้าน้องปริ๊นซ์ ไม่ได้คุยกันนานเลย สบายดีไหม"

"ไม่เท่าไหร่ครับพี่ช่วงนี้ พี่ทิพย์ละครับ งานยุ่งไหม มีอะไรให้ผมช่วยรึป่าว"

"ขายเก่ง....อยากให้ช่วยอยู่แล้วค่ะ อยากคุยเลยไหม
หรือว่าให้พี่ส่งรายละเอียดให้ก่อน"

แหม่...ถูกที่ถูกเวลาซะด้วย
กะโทรมาให้เค้าเลี้ยงข้าวแต่เหมือนจะได้งานด้วย

"พี่ทิพย์บอกผมได้เลยครับ .... แต่....ผมขับรถอยู่อ่ะครับพี่
พอดีผมอยู่แถวๆ นี้พอดี ถ้าผมจะเข้าไปรับพี่ทิพย์ไปหาอะไรทาน
แล้วคุยรายละเอียดกัน พี่ทิพย์สะดวกไหมครับ"

"อ้าวหรอ ปริ๊นซ์อยู่ตรงไหนคะ แถวนี้เลยหรอ"

"ไม่เชิงครับ แต่ไปรับพี่ทิพย์ได้อยู่แล้ว"

แล้วผมก็บอกพิกัดไปว่าตอนนั้นกำลังอยู่ที่ไหน
พี่ทิพย์ฟังแล้ว ทำเสียงเป็นเชิงรับทราบ เหมือนคิดอะไรอยู่

"งั้นผมไปรับนะ"
ผมสรุปให้พร้อมทำเสียง 2 นุ่มๆ 55555

"ปริ๊นซ์ไปทองหล่อสะดวกไหมคะ
ไปเจอกันที่นั่นเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่นั่ง BTSไปเจอ"

"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมรับได้สบายๆ รถยังไม่ติดตาม"

"กว่าจะกลับไปกลับมา เดี๋ยวพี่ไปหานะคะ เจอกันตรงไหนดี"

"งั้นผมรอรับพี่ที่เอ็มควอเทียร์นะครับ
ทานข้าวที่นั่นเลยก็ได้ สะดวกพี่ทิพย์ดีครับ"

"โอเคค่ะ เจอกันค่ะปริ๊นซ์"

ผมกลับไปรอที่เอ็มควอเทียร์ ซึ่งก็ถึงใกล้เคียงกับพี่ทิพย์เลยครับ
สุขุมวิทนี่ รถไฟฟ้าหรือเดิม เร็วกว่าขับรถจริงๆ
ซึ่งแน่นอน ผมหิว....เลยพาพี่ทิพย์ไปที่ร้านโปรดของตัวเอง

<< G r e y h o u n d c a f e >>

ต้องบอกว่านี่เป็นที่เก่า เวลาเดิมมากครับ
เพราะเมื่อหลายปีมากๆ แล้ว ตอนที่ผมเพิ่งคุยงานกับพี่ทิพย์เริ่มแรกๆ
นอกจากเข้าไปหาที่ออฟฟิศพี่ทิพย์ แล้ว พี่เค้าก็ขอ
Lunch meeting ที่นี่ครับ กรย์ฮาวน์ คาเฟ่ ที่เอ็มควอเทียร์
ครั้งนั้นผมยังจับทางไม่ถูก ก็แค่มานั่งทานข้าวและคุยงานไปด้วยเฉยๆ
แต่ครั้งนี้ทำงานกันมาหลายปี จับทางได้อยู่แล้วครับ
ไม่ต้องพระขุนแผน หรือสาริกาลิ้นทอง ก็เมตตามหานิยมแน่นอน

ตอนผมโทรจองโต๊ะ ผมก็โทรสั่งดอกกุหลาบดอกใหญ่ 1 ดอก
จากร้านในเอ็มควอเทียร์ แล้วให้วางไว้ให้บนโต๊ะอาหาร
พอพาพี่ทิพย์ไปที่โต๊ะ มีหรือจะไม่ประทับใจ
เก้าอี้ก็เลื่อนให้ เมนูก็เปิดยื่นให้ แนะนำเมนูเครื่องดื่มที่เค้าน่าจะชอบ
จนผมสังเกตได้ว่า พนักงานในร้านแอบเฟดตัวออกไปเล็กน้อย รอแค่ผมเรียก
คงคิดว่า ผมเป็นโฮส ที่พี่ทิพย์พามากินข้าว 5555555

เริ่มแรกก็สั่งเครื่องดื่มมาคนละแก้ว นั่งดื่มนั่งคุยงานกันก่อน
เวลานั้นลูกค้ายังไม่มาก คุยงานสะดวก ผมเริ่มเอาไอแพดขึ้นมาจดบันทึก
และเปิดตัวอย่างงานพรีเซ้นต์ให้พี่ทิพย์ที่นั่งตรงข้ามฟัง
บางจังหวะก็ข้ามไปนั่งที่ข้างๆ แล้วเปิดภาพให้ดู พร้อมอธิบาย
ช่วงที่นั่งฟังพี่ทิพย์ ผมก็นั่งฟังแบบผ่อนคลาย ยิ้มน้อยๆ
พยักหน้ารับบ้าง เหมือนเป็นการนั่งคุยกัน มากกว่าคุยงาน

พอได้เรื่องได้ราวได้สิ่งที่ผมต้องเอาไปจัดการต่อให้พี่ทิพย์
ก็จบครับ สั่งอาหารมานั่งทานด้วยกัน
จากตรงนี้ก็พูดคุยเรื่องส่วนตัว เรื่องงาน แนวโน้นทั่วไป
คุยเล่นอะไรไปเรื่อยตามประสาคนสนิทกัน

แต่กินไปได้ไม่เท่าไหร่
พี่ทิพย์รับโทรศัพทย์สายนึงแล้วหันมาบอกว่า
"ปริ๊นซ์พี่ขอโทษจริงๆ น้องพี่บอกว่า
ให้ไปทานข้าวกับลูกค้า พี่อาจต้องไปก่อน"

พี่ทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่รู้สึกผิดมากๆ
"ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวผมกลับไปส่งไหมครับ"
ตอนนั้นอาหารผมเพิ่งมาเอง...

แต่เพื่อทำคะแนน อะไรก็ได้ครับจังหวะนี้
"ไม่ต้องค่ะน้องปริ๊นซ์ เดี๋ยวพี่ไปเอกมัยนี่แหละ รถไฟฟ้าสะดวกกว่า
น้องปริ๊นซ์นั่งทานไปเลยนะ อยากทานอะไรก็สั่งต่อเลย พี่จ่ายให้เอง"

"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมดูแลพี่ได้อยู่แล้ว"
แต่พี่ทิพย์ส่ายหน้า แล้วลุกขึ้น ผมก็ลุกแล้วช่วยหยิบเสื้อคลุม
กับดอกไม้ ส่วนพี่ทิพย์ก็หันมาหาพนักงานเสิร์ฟ
พร้อมขอไลน์ร้าน และให้เบอร์โทรไว้

"ไว้เช็คบิลที่พี่นะคะ เดี๋ยวพี่โอนให้"
พี่เค้าบอกพนักงานร้าน เฮ้ย! โคตรสายเปย์
จังหวะนี้ผมไหว้สวย ขอบคุณพี่ทิพย์ทันที แล้วถือของไปส่งที่หน้าร้าน

"ไปทานต่อเถอะคะ ขอโทษด้วยจริงๆโอกาสหน้าพี่ขอนัดเองนะคะ"
พี่ทิพย์ยิ้มหวานก่อนเดินจากไป ส่วนผมก็กลับมานั่งทานอาหารต่อที่โต๊ะ
ไม่ได้สั่งอะไรเพิ่มหรอกครับ เพราะนั่นก็เยอะแล้ว

พอทานเส็ด ผมก็นั่งเคลียร์งานตอบเมลล์ อะไรต่ออีกเล็กน้อย
พร้อมสั่งน้ำเหล่ามาดื่ม 1 ขวดและขอให้เก็บโต๊ะ เหลือไว้แค่ขนมปัง
จังหวะเก็บโต๊ะ น้องพนักงานผู้ชายที่ดูแลโต๊ะตั้งแต่แรกก็ทักขึ้น

"ลูกค้ากลับแล้วหรอครับ" พนักงานกำลังเก็บจาน

"ใช่ครับ ยังไม่ต้องเก็บขนมปังนะครับ ผมทาน" ผมพิมพ์ไลน์ไปพูดไป

"พี่เป็นเซลล์หรอครับ"

พอได้ยินคำถามนี้ ผมก็เงยหน้าขึ้นมา ในใจคิดว่า....ทำไมวะ....
ไปโรงบาล ก็มีคนทักว่าเป็นผู้แทนยานี่มากินข้าวก็มีคนทักว่าเป็นเซลล์
"ไม่ใช่ครับ ผมเป็นวิศวะ" ผมแค่ยิ้มๆ ตอบ

"พี่เหมือนคนทำงานเซลล์มากครับ คือผมเป็นผู้ชายนะครับ
แต่ชอบพี่เวลาคุยกับคุณผู้หญิงมาก ท่าทาง สายตาพี่ น้ำเสียงพี่ มันดูน่ามอง"
พนักงานพูดพร้อมเก็บจานและเช็คโต๊ะ

"อ้อ ขอบคุณครับ นึกว่าจะคิดว่าผมทำงานโฮส" ผมพูดเสียงขำๆ
พร้อมหยิบขนมปังหน้าหมูใส่ปาก.....หิวครับ ไม่จำเป็นต้องมีฟอร์ม

"ขอโทษนะครับพี่ ทีแรกผมก็คิดแบบนั้น แต่เห็นพี่ไม่ได้แตะตัวคุณผู้หญิง
นั่งโต๊ะพี่ก็นั่งตรงข้าม เลยคิดว่าพี่น่าจะเป็นคนเทคแคร์ดีแค่นั้น"

"ครับ" ผมยิ้มๆ ตอบแค่นั้น แล้วกล่าวขอบคุณพนักงานที่เก็บโต๊ะให้จนสะอาด

คือผมน่ะไม่ใช่คนพูดเยอะเท่าไหร่ครับ
แต่ถ้าเป็นกรณีจำเป็น เช่นทำงาน หรือมี Condition
ที่ต้องพูดคุยสร้าง relation ผมก็พูดได้เรื่อยๆ เอ็นเตอร์เทนได้เรื่อยๆ
อย่างกับเพื่อนสนิท เพื่อนจะรู้ว่าผมถนัดนั่งฟัง แถมยิ้มยาก ขำยาก
แต่ไม่ใช่ไม่เอ็นจอย ผมเอ็นจอยนะ 55555 เพื่อนสนิทรู้ครับ

พอกินเส็ดผมบอกพนักงานเช็คบิล
ซักพักน้องพนักงานเดินมาบอกว่า "เรียบร้อยครับ"

ส่วนผมก็ยกมือถือรอ พร้อมพูดว่า "สแกนครับ"

น้องพนักงานยิ้มแล้วบอกว่า
"คุณผู้หญิงชำระให้เรียบร้อยแล้วครับ"

"จริงดิครับ"

"จริงครับ" น้องพนักงานยิ้ม ยกมือสวัสดีแล้วเดินกลับไป
ส่วนผมเก็บของไปกดมือถือโทรไปขอบคุณพี่ทิพย์ แล้วเดินออกจากร้าน

ออกมาได้ยังไม่ดึก ผมเลยกะว่าจะแวะ Emsphare เห็นฮิตจัง
แต่ปรากฎว่า ระยะทาง 500 เมตรนี่ผมติดอยู่บนถนนร่วม ชั่วโมง
รู้งี้เดินไปดีกว่าครับ....ซึ่งตอนนั้นคิดว่าตัวเองชิลๆ ไม่ได้รีบติดก็ติดไป
ฉี่ไม่ปวด น้ำมีดื่ม กินก็อิ่มแล้ว น้ำมันก็เต็มถัง จะติดก็คงซัก 15-20 นาทีมั้ง
แต่พอมันติดร่วม 1 ชั่วโมง ผมเริ่มหยิบลูกอมในรถมาอม หมดเม็ดแรก
เปิดเม็ด 2 กิน เปิดเม็ด 3 เปิดเม็ด 4 สรุปกินไป 4 เม็ดติด ๆ กันไม่พัก
ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่อมลูกอมครับ ที่มีติดรถไว้เป็นกลิ่นมิ้นท์ซ่าๆ
เอาไว้อมเวลาดื่มมาจะได้สดชื่น กลบกลิ่นเหล้าแต่นี่ผมกินไปทีเดียว
4 เม็ดเลยรู้ว่า ตัวเองน่าจะเครียด หรือเบื่อมาก เลยโทรไปหาแฟน
แฟนก็กำลังเล่นกับหลานอยู่ หลานเลยมาคุยด้วย

"when will back home?" หลานถามตามที่เค้าพูดได้

"I don't know, traffic is very crazy. maybe 3 ทุ่มมั้งคะ"
ผมพูดเสียงเซ็งๆ

"too late จังเลย" หลานก็เสียงผิดหวังเหมือนกัน

"I'm sorry but I've struck here almost an hour.
walking maybe better than driving now"

"No....you can't walk. it's far ใจเย็นๆ นะ
ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องห่วงนะ"

โอ้โห! จะบอกว่าหายเมื่อยก็ฟังดูโกหก
แต่ชื่นใจหายเบื่อไปเลยครับ
นี่เรามาถึงจุดที่หลานต้องปลอบแล้วหรอ 5555
"Alright, thank you นะคะ ไม่ต้องรอน้าปริ้นนะ
เล่นกับคุณแม่กับน้าพลอยไปก่อน"

"ด้ายยย ไม่ต้องห่วงนะ see you ขับรถดีๆ นะ"

นี่มันแม่หรือมันหลาน 5555 ฟังๆ เหมือนแม่สั่ง เค้าก็คง
เลียนแบบมาจากยาย แต่น่ารักดีครับ ผมก็นั่งสู้กับรถติดต่อไป
จนหลุดจากสุขุมวิทมาได้พร้อมขึ้นทางด่วน

ลงมาที่ดินแดง ขับรถผ่านเซนลาด แอบคิดถึงคอนโดครับ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ป่านนี้ก็เลี้ยวเข้าไปซักพักก็ถึงคอนโดแล้ว
นี่ยังต้องขับอีกไกลกว่าจะถึงบ้าน ว่าแล้วก็มีความคิดจะขึ้นโทลเวย์
แต่นึกถึงเงิน 115 บาทแล้ว โคตรแพง!!! ยอมค่อยๆ ไปดีกว่า
ทนสุขุมวิทมาได้ ทำไมจะทนวิภาวดีไม่ได้!!!!
ถึงจะเป็นที่เก่าเวลาเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมซะแล้ว

สรุปถึงบ้าน 2 ทุ่มกว่าเกือบ 3 ทุ่มครับ เหนื่อยมาก

เรียกว่าไม่คุ้มค่าข้าวฟรี

และที่เก่าเวลาเดิมอีกเรื่องคือเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา
ผมตื่นมาก็อยากกินข้าวมันไก่ ก็ใส่ชุดอยู่บ้านขับรถออกไปซื้อข้าวมันไก่ร้านดัง
ใช่ครับ มีร้านข้าวมันไก่ร้านดังอยู่แถวบ้าน พอที่หิวๆ จะนึกขับรถออกไปได้
ไปถึง....ผมเจอไอ่หยวก! โอ้โห! ที่เกิดเวลาเดิมมากครับ
ผมก็ยังคงทำเหมือนเดิม

"ไอ่หยวก!" ผมตะโกนเรียกไอ่หยวกก่อนจะสั่งข้าวมันไก่ซะอีก

"อะไรของเมิง! กลัวลืมชื่อกุหรอ"
ไอ่หยวกปิดหน้าปิดตา แต่กุเห็นเมิงแล้ว!

"กุไม่ใช่เจ้าหนี้ เมิงจะหนีกุเพื่อ....
ข้าวมันไก่ไม่เอาหนัง 2 ผสม 1 กลับบ้านครับ"
เพื่อนก็ต้องทัก ข้าวก็ต้องสั่ง พูดกับมันเส็ด
ผมก็หันไปสั่งข้าวก่อนจะสั่งลงที่โต๊ะเดียวกันกับไอ่หยวก

"เมิงนี่....ชุดเฮี่ยอะไรของเมิงเนี้ย"

ไอ่หยวกทำหน้ากลุ้มใจกับชุดอยู่บ้านของผม
"ทำไมอ่ะ....เมิงลำบากหรอ"

"กุปวดหัว...."

ไอ่หยวกก้มหน้าหัวเราะ ทำหน้าเหมือนอยากบอกว่าเมื่อไหร่เมิงจะไปซักที
"ก็เสือกอยากแดกข้าวมันไก่วันเดียวกับกุแต่กุอยากนั่งกับเมิง" ผมก็กวนตรีน

"กลับบ้านได้แล้วค่า" เด็กที่ร้านเดินถือข้าวมาส่งให้ผม ก่อนที่ผมจะจ่ายตัง
"กุไปละ" ผมหันไปบอกมัน ด้วยเสียงไม่ดังมากนัก
"เออ" มันตอบผมแค่นั้นแล้วยกมือให้
ส่วนผมก็ตบไหล่มัน 2-3 ทีแล้วเดินกลับไปที่รถ

ทำไมหรอครับ....

ผมแค่ใส่เสื้อยืดโอเว่อร์ไซส์สีชมพูพาสเทล
กางเกงขาสั้นสีขาว รองเท้าแตะสีฟ้าคาดขาว Fila
กับที่คาดผมสีเหลือง

ทำไมวะ..... ทำไมกุต้องมาเจอเมิงสภาพนี้ แถมที่เดิมด้วยวะ!!!