BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 360 "สองมาตรฐาน"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 360

"สองมาตรฐาน"

โจทย์โดย ผมเอง (จันทราน็อคเทิร์น)

เป็นตะพาบที่พอรู้กำหนดปั๊บ เกือบต้อง inbox ไปบอกคุณต่อแล้วว่า
"ขอเลื่อนได้ไหมครับ เนื่องจากกลับจากต่างประเทศไม่ทัน"
แต่พอดีทำตารางใหม่ได้กลับมาล่วงหน้ากำหนดส่งได้ 2 วันครับ

สุดท้าย ก็เกือบส่งไม่ทันอยู่ดี 555555
เอาไว้ผมค่อยเล่าให้ฟัง.....

เรื่องสองมาตรฐานนี่ผมว่าเป็นเรื่องคลาสิกที่ Run ทุกวงการ
และผมก็เป็นคนนึงที่เสพติด Privilege ซะด้วย

เริ่มจากตอนเด็ก ๆ
ตั้งแต่อนุบาลถึง ป.3 ผมไม่เคยได้กินขนมหรือของกินหน้าโรงเรียนเลยครับ
แม่สั่งพ่อไว้ว่าไม่ให้ผมกิน บอกว่าไม่สะอาด
ผมก็ได้แต่เดินผ่านปลาหมึกย่างที่ก็อย่างหอม คิดอยู่ว่าซักวันจะแอบมากิน
แต่เพื่อนนี่เดินไปซื้อขนม ซื้อไอติม ยืนเคี้ยวหมึกย่างกันอย่างเมามัน
ตอนนั้นผมคิดว่า "อะไรวะ เพื่อนกินก็ไม่เห็นจะขี้แตก ทำไมเรากินไม่ได้วะ"
ทำไมต้องสองมาตรฐานด้วย ทำไมเราจะกินไม่ได้
ซึ่งผมก็ถามพ่อนะครับ แต่ทรงพ่อจะไม่กล้าขัดแม่เหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็พ่อนี่แหละครับ ที่แอบซื้อหมึกม้วนหน้าโรงเรียนให้ผมกิน
โอ้โห.....น้ำจิ้มมันแซ่บมาก 555555 อร่อยจนกินไม่เหลือเลยครับ

หลังจากผมได้เปิดโลกหมึกม้วนแล้ว ทีนี้ละเริ่มอัพเวล
จากปลาหมึกก็เริ่มเป็นน้ำแข็งไส ที่รสชาติแปลกๆ ดี ต่างจากเฮลส์บลูบอย
ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรครับ รู้แค่ว่า นี่แหละสิ่งที่เราได้ทำเหมือนเพื่อนแล้ว
ได้กินเหมือนเพื่อนๆ แล้ว
แต่ตอนนี้พอมีหลาน ไอ่ที่ดูทรงแล้วไม่สูงจะสะอาด หรือเกรดดีนักนี่ไม่ให้กินเลยนะ 5555
แต่ผมมีแอบซื้อไอติมถังปั่นให้หลาน 1 แท่ง เพราะเค้าอยากกินครับ
เลยให้ลองให้รู้ว่าเป็นยังไง แล้วบอกว่า มันไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่
แต่นานๆ กินทีได้นะ มากินกับน้าปริ๊นซ์นะ แบ่งกันคนละแท่ง

โตมาหน่อย ป.4 นั่นแหละครับ
ผม...ที่เป็นทรง Anyone ก็เริ่มรู้สึกอยากอัพเกรดตัวเองเป็น Someone บ้าง
เหมือนที่พี่สาวเป็น ....
คือพี่สาวผมเป็นสายกิจกรรม ไม่มีครูคนไหนไม่รู้จักพี่ปาล์ม
ด้วยความเป็นเด็กเรียนเก่ง หน้าตาดี เป็นนางรำ เป็นเชียร์ลีดเดรอ์
แถมเป็นสายกิจกรรมที่ปีๆ นึงมีอีเว้นท์ไม่หยุดหย่อน
ทำให้พอผมเข้าไปเรียน ครูหลายคนก็คาดหวังว่าผมที่เป็นน้องชายจะมีทรงเหมือนพี่สาวบ้าง

แต่ไม่เลยครับ 55555 ตอน ป.1-3 ผมเป็นคนเงียบๆ ไม่ได้เข้าแก๊งใหญ่
เรียนก็คือๆ ....คือก็ติด 1 ใน 5 นะครับ แต่ไม่ใช่ที่ 1 ตลอดเหมือนพี่ปาล์ม
กิจกรรมที่ผมถนัด ก็เป็นการเขียนเรียงความ ซึ่งเป็นการนั่งเขียนเงียบๆ ซะอีก
ไม่แปลกหรอกครับที่ครูจะชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับพี่สาว

ผมเคยเห็นเปียโนในห้องประชุม ซึ่งจำได้ว่า มีภาพถ่ายพี่สาวเคยเล่นเปียโนโชว์ในงานโรงเรียน
ผมก็เดินไปแล้วเริ่มเคาะนิ้วลงบนคีย์ เพื่อดูว่าเสียงมันตรงไหม
เพราะอยากลองนั่งเล่นเปียโนตัวนี้บ้าง
แต่ขณะที่ผมกำลังทดลองเสียงอยู่ คุณครูคนึงก็เดินเข้ามาแล้วถามผมว่า
"เล่นเป็นหรอเรา กดมั่วแบบนั้นทำไม"
ผมทำได้แค่ตอบว่า "เปล่าครับ" แล้วเดินออกมาจากเปียโนหลังนั้น
จนผมเริ่มมีความคิดอยากย้ายโรงเรียน ถ้าลาออกไม่ได้ ก็ขอให้จบ ป.6 เร็วๆ แล้วกัน

และแล้วจุดเปลี่ยนของผมก็มาถึงแบบงงๆ
ป.4 มันมีเรียนขลุ่ยใช่ไหมครับ ผมก็ไม่เคยเล่นมาก่อนหรอก

แรกๆ ก็เรียนรู้ว่ารูไหนเป็นรูไหนไปพร้อมๆ กับเพื่อน
แต่พอรู้ครบทุกรู ทีนี้ก็เล่นได้ทุกเพลงแล้วป่าวครับ
ซึ่งผมเรียนเปียโนมาตั้งแต่ ป.1 ทำให้ตอนนั้นผมเรียนมาแล้ว 3 ปี เรื่องโน้ตแม่นมากแล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมๆ กับเพื่อน เพื่อนๆ ก็นั่งคุย วิ่งเล่นกันตามปกติ
ส่วนผมก็ไปนั่งลองเป่าเพลงที่ผมเล่นได้อยู่แล้วอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง
พร้อมมีเพื่อนในแก๊งนั่งด้วยอยู่ 2 คน
เพลงที่ผมเล่นคือ "เดือนเพ็ญ" ครับ แต่โน้ตที่ครูเขียนไว้คือ "ลอยกระทง" 5555
ซึ่งครูดนตรีก็มาพอดีแล้วยืนฟังผมเล่นห่างๆ
เพื่อนก็ตื่นเต้น อะเมซซิ่ง แล้วให้ผมสอน ผมก็ขำๆ บอกมึงไปเล่นลอยกระทงเถอะ

พอถึงเวลาเรียนในห้อง ครูก็สอนเพื่อนๆ ทั้งห้องเล่น ก่อนจะเรียกผมไปหน้าห้อง
"เดี๋ยวให้เพื่อนเล่นให้ดูนะ เอ้าตรีภพ เล่นเป่าให้เพื่อนฟัง"
ผมก็เป่าดิครับ ลอยกระทงมันง่ายจะตาย เทียบกับสมัยนั้นผมเล่น Que Sera, Sera แล้ว
เล่นจบ ครูตบมือนำ เพื่อนตบมือตาม เหมือนเป็นการเปิดตัวว่าผมเล่นดนตรีได้

คุณครูดนตรีก็เรียกผมไปเล่นวงพาเรดกีฬาสีโรงเรียน
ซึ่งผมก็แทบไม่ได้ไปซ้อมเลยครับ เพราะเพลงมันง่ายจัดๆ ผมไปคัดตัวนักกีฬาดีกว่า
แล้วก่อนงาน 2 วันก็มาซ้อมเดินพร้อมเพื่อน แล้วเล่นวันจริงเลยครับ
และ.....หลังจากวันนั้น....ผมก็กลับไปนั่งเปียโนหลังเดิมอีกครั้ง
พร้อมกับครูท่านเดิมที่เดินมาบอกว่า "เธอเล่นได้จริงๆ หรอ"
ผมตอบสั้นๆ เหมือนเดิมว่า "ครับ"
"เธอเล่นเพลงอะไรได้ ต้องเล่นเป็นเพลงครูถึงจะอนุญาต ไม่ใช่กดเล่น"
ผมนั่งคิดอยู่ 3วิ 5วิ ก่อนจะตอบว่า " Top of the world ... The Carpenters ครับ"
ครูสาวท่านนั้นทำหน้าแปลกๆ "ครูไม่รู้จัก"
"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมจะเล่นเบาๆ"

จากนั้นผมก็เล่น Top of the world ท่อนสั้นๆ แล้วเดินจากไป
อีก 2-3 วันต่อมา ครูท่านนั้นมาบอกให้ผมมาเล่นประจำช่วงเที่ยง
แต่ผมปฏิเสธไปครับ บอกว่าไม่มีเวลา และอยากเป็น DJ มากกว่า 55555
เออแล้วผมก็กลายเป็น DJ ประจำช่วงเที่ยง พูดคุย เปิดเพลง

กลายเป็น DJ ปริ๊นซ์ 55555

ซึ่งชีวิตการเป็น Someone มันดีมากครับ ...Privilege มันเยอะดี....
ทำให้ผมได้รับเลือกเป็นรองประธานนักเรียน ตอน ป.6
อ้อ....เป็นประธานสีด้วยครับ 5555

พอเข้า ม.1 ได้ย้ายโรงเรียนสมใจมาอยู่ในที่ที่ผมเลือกเอง
โรงเรียนผม เด็ก ม.1 ทุกคนจะต้องอยู่าชุมนุมเชียร์และแปรอักษร
เพื่อเตรียมพร้อมงานกีฬาของเครือโรงเรียน

แต่....ผมไม่ได้อยู่ชุมนุนเชียร์ครับ

ผมอยู่ชุมนุม ดนตรีสากล

ด้วยช่วงประถมปลาย ผมไปเรียนกีต้าร์เพิ่ม
และเพิ่งเรียนกีต้าร์ไฟฟ้าหลักสูตรปิดเทอมใหญ่ 3 เดือนจบมา
ผมกับเพื่อนอีก 2 คนที่เล่นกีต้าร์เหมือนกัน เลยพยายามไปขอเข้าชุมนุนดนตรี

ต้องบอกว่า อาจารย์ท่านน่ารักมากๆ ท่านไม่ได้ปฏิเสธเรา
แต่ให้เงื่อนไขว่า ถ้าจะไม่เข้าเชียร์ก็ต้องออดิชั่นให้ได้
ถึงจะไม่มั่นใจเลย แต่เรา 3 คนก็ตบปากรับคำ เข้าออดิชั่นพร้อมกับเด็กม.ต้นหลายคน
เพื่อคัดเป็นตัวแทนโรงเรียนวงใหม่ไปแข่งงานดนตรี

เอาจริงๆ ไหมครับ....ในหมู่เรา 3 คน
ผมไม่ใช่คนที่เล่นเก่งที่สุดนะ เพื่อนอีกคนเก่งกว่าจริงๆ จัง ๆ
แต่...ผมคือมือกีต้าร์ที่เล่นเปียโนได้ ได้แบบ....ดีซะด้วย
และนั่นก็ทำให้ผมคือเด็ก ม.1 คนเดียวที่ไม่ต้องเข้าชุมนุนเชียร์
โดยที่ไม่ใช่เด็กวงโยธวาทิต

เพลงที่ผมใช้ออดิชั่นก็คือ
คนสุดท้าย - อัสนี วัสสันต์

และ Sweet Child O'Mine - Gun N' Roses
ซึ่งเพลงนี้ทำให้ผมได้เปิดตัวในฐานะ Guitar Lead

การที่ได้เป็นวงโรงเรียนมันดียังไงหรอครับตอนนั้น
มันดีตรงไม่ต้องเข้าชุมนุมเชียร์ 555555
เวลาเพื่อนๆ ต้องนั่งตบมือร้องเพลง โดนรุ่นพี่ว๊ากระเบียบ
ผมก็เดินสะพานกีต้าร์หล่อ ๆ ไปซ้อม ซ้อมเสร็จก็มานั่งชิลๆ รอเพื่อนซ้อมเชียร์
สาวกรี๊ด เป็นที่รู้จัก แล้วนำพาผมไปเป็นคนถือธง ถือป้ายโรงเรียน
และกลายเป็นดรัมเมเยอร์ไม้แรกของโรงเรียนด้วยครับ

และโลกนี้...มักใจดีกับคนที่เป็นที่รู้จัก
นอกจากจะได้รับโอกาสง่ายแล้ว ผมยังสามารถไว้ผมยาวหน่อยได้
แต่ก็ต้องตัดอยู่ดีตอนก่อนเข้าค่าย รด. ... Privilege ใช้ไม่ได้ที่เขาชนไก่ครับ

พอมหาลัย
ทีแรกผมก็ไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรให้เหนื่อยอยากครับ
แต่โดนเลือกให้ไปคัดเชียร์ลีดเดอร์คณะ พร้อม ๆ กับแอมป์....
จำแอมป์ได้ไหมครับ...สาวที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนของผม

แล้วการเป็นลีคคณะ นี่ก็ได้ Privilege แบบไม่รู้ตัวครับ
อย่างแรกที่เห็นๆ เลยคือ.....ไม่ต้องเข้าห้องเชียร์ แต่ได้เกียร์
เพราะต้องแยกตัวออกไปซ้อม แต่ก็ซ้อมหนักมากครับ
แรกๆ ร่างแทบสลาย แต่หลังๆ ก็ชิน อยู่ตัว
ไม่ว่าคนอื่นจะต้องทนเบื่อทนร้อน หรือโดนว๊ากแค่ไหน.....
อ้อ...ผมก็ไปโดนพี่ลีคว๊ากข้างนอกเหมือนกัน และอาจจะกดดันกว่าด้วย
แต่ก็แลกมาด้วย ความเป็นอยู่ดีๆ สถานะดีๆ
ชื่อเสียง หรือการเป็นที่รู้จัก ซึ่งการเป็นที่รู้จักอะไรดีๆ จะตามมาเพียบ
เรียกว่า สองมาตรฐาน เลยครับ

ดังนั้นผมเลยยอมเหนื่อย ยอมกลับบ้านดึกเพื่อมัน
ทนลงทุน 1 ปี สบายไป 4 ปี.... การลงทุนนี้คุ้มค่ามาก

มาทำงาน....ผมโชคดีที่เป็นสิ่งที่เรียกว่า "เด็กนาย"
การที่แผนกผมขึ้นตรงกับคุณ VP
คนในบริษัทส่วนใหญ่จะเกรงใจมาก ไม่ค่อยอยากมีเรื่องด้วย
อะไรทำให้ได้ก็ทำ อะไรยอมได้ก็ยอมพวกมันไป
จะมาสาย จะหายบ่อยจะอะไรก็แล้วแต่
เค้าจะถือว่า คุณVP ยังไม่ว่า พวกเค้าก็ไม่อยากยุ่งเหมือนกัน
แผนกผมอิสระ จะไปไหนมาไหนก็ได้ จะจอดรถไว้ตรงไหนก็ได้
จะออกไปกินข้าวตอนไหนก็ได้ ในขณะที่แผนกอื่นๆ มีข้อกำหนดชัดเจน

ผมอาจจะโชคดีที่คำว่า สองมาตรฐาน ในทุกสังคมไม่ได้ส่งผลร้ายกับผมนัก
แต่นั่นเพราะผมรู้ว่า คำว่า สองมาตรฐาน มันมีจริงๆ
จึงต้องพยายามเอาตัวเองไปอยู่ในจุด Someone ให้ได้
เพื่อ Take benefit จากความสองมาตรฐาน นั้นให้ได้