ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 350 "คำมั่นสัญญา" โจทย์โดย   ผมเอง  จันทราน็อคเทิร์น งวดนี้ผมขอ Summon "ภพ" มาเล่าเรื่องคำมั่นสัญญาซักหน่อยครับ แล้วขอเล่าเป็น "เรื่องแต่ง" เอาแล้วกันนะครับ   ก็นะ.....ไม่ได้เจอไอ่ภพมานานแล้วใช่ไหมครับ 55555 งั้นก็เริ่มกันเลยครับ "กลับบ้านเราไหมพี่พิม"   ผู้ชายอายุ 20 ปลายๆ ผมสีน้ำตาลอ่อน ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน นั่งอยู่ที่พื้นห้องน้ำ มือนึงรวบผม มือนึงลูบหลังพี่สาวตัวเองที่กำลังอาเจียนอยู่ที่ชักโครก "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็โอเค" พี่พิม ผู้หญิงผมยาวคนนั้นตอบพร้อมรับทิชชูมาเช็คปาก "ก็ให้พ้นช่วงนี้ไปก่อนดีไหม" "ได้แหละ....เค้าบอกว่าคนท้องไม่ใช่คนป่วยนะ" พี่พิมหันมายิ้ม พร้อมกับที่ภพพยุงแขนพี่พิมไปนั่งที่โซฟา "แต่มันอยู่คนเดียวไง"   เขาพูดสั้น พันมองพี่พิมแล้วเงียบ พี่พิมก็เงียบ มองหน้าเขา เพราะจริงๆ พี่พิมไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว  สามีพี่พิมก็อยู่ด้วย เพียงแค่ตอนนั้นเค้านอนกลางวัน เรียกไม่ได้ยินที่จะมาดูเมียที่แพ้ท้อง หลังจากวันนั้น ภพก็แวะไปที่บ้านพี่สาวเกือบทุกเย็นหลังเลิกงาน อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่พี่นัทสามียังไม่กลับ "ช่วงนี้น้องชายพิมแวะมาบ่อยนะ ดีเหมือนกัน พิมจะได้ไม่เหงา" พี่นัทพูด "เค้าแค่เป็นห่วงพิมอ่ะ แต่พิมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร" "เมื่อวานพี่ชวนภพให้อยู่กินเบียร์ด้วยกัน แต่มันไม่อยู่ พิมลองชวนบ้างสิ" พี่นัทพูดไปหัวเราะไป พร้อมเก็บของที่เพิ่มซื้อมาเข้าตู้เย็น "ไม่ละ ก็แล้วแต่ภพแล้วกัน"  พี่พิมยิ้มแปลกๆ  กับตัวเองพร้อมก้มหน้ามองมือถือ ที่มีไลน์ของน้องชายขึ้นมาพอดี "พี่นัทกลับมารึยัง"   จนเวลาผ่านไปหลายเดือน ตอนนี้พี่พิมท้อง 7 เดือนแล้ว ภพยังคงแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยๆ และวันนี้ก็เช่นกัน และเค้าก็รู้ว่า พี่นัทไปกินเหล้ากับเพื่อน บอกไว้ว่าจะกลับ 4 -5 ทุ่ม "จะนอนก็นอนเลยนะ ภพดูหนังได้ป่ะ"   ภพพูดด้วยท่าทางสบายๆ  ก่อนจะนั่งลงเปิดทีวีที่โซฟาปลายเตียงในห้องนอนของพี่พิม "ได้ แต่เดี๋ยวพี่นัทก็กลับแล้ว ภพกลับก่อนก็ได้นะจะได้ไม่ต้องขับรถดึก" เธอเป็นห่วงน้องชาย "ไม่เป็นไร ๆ ไม่ได้รีบ กลับตอนนี้รถก็ติด ดึกไปเลยอาจจะดีกว่านะ" ภพยิ้ม ก่อนนะนอนเอามือเท้าหัวตัวเองแล้วกดเปิดหนังอย่างไว เวลาล่วงเลยมาเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือภพนอนหลับอยู่ที่โซฟา พี่พิมหลับอยู่บนเตียง ก่อนที่เค้าจะยกมือถือขึ้นมาดูและพบว่า หน้าจอมือถือบอกเวลา 02:15  ตี 2 ...... ตี 2 วะชิบหาย!!!!   เค้าอุทานในใจ เพราะเรื่องชิบหายมี่ 2 เรื่อง คือ แฟนเค้าอาจจะโกรธที่ป่านนี้เค้ายังไม่กลับบ้าน และอีกชิบหายคือ......พี่นัทก็ยังไม่กลับบ้านเช่นกัน แต่จะทำยังไง เค้าก็ไม่ควรปลุกพี่สาวที่ท้องขึ้นมาโวยวายไหม สิ่งเดียวที่เค้าทำได้คือ.....การนั่งเล่นมือถือ รอเวลาที่พี่นัทกลับมา และประมาณ ตี 3 เสียงรั้วหน้าบ้านเปิดก็ดังขึ้น ภพเอามือแหวกหน้าม่านดู เห็นพี่นัทกำลังถอยรถเข้าบ้าน ภพจึงไม่รอช้า เดินลงไปที่ชั้นล่างทันที ก่อนจะนั่งอยู่ที่ขั้นบันได และเมื่อพี่นัทเปิดประตูเข้ามา พี่นัทก็ร้องตกใจเสียงหลงที่อยู่ๆ ก็เห็นใครนั่งอยู่ตรงนั้น "เอ้ย ภพ!!! บ้าป่ะเนี้ย มานั่งทำไมอยู่ตรงนี้ ตกใจชิบหาย" แต่ภพไม่ได้ขำด้วย ซึ่งจริงๆ พี่นัทก็ไม่ได้ดูขำซักเท่าไหร่ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนตรงหน้าพี่นัท "พี่นั่นแหละ บ้าป่ะ....ตี 3 เพิ่งกลับบ้าน ทิ้งเมียท้องอยู่บ้านคนเดียว" พี่นัทไม่ได้ตอบอะไร แค่เดินเข้าห้องน้ำไปฉี่แบบไม่ได้ปิดประตู ซึ่งภพก็เดินตามไปยืนเท้าประตูอยู่ตรงนั้น "เฮ้ย!!! ภพ!!! มึงเมาป่ะเนี้ย" "เมาเฮี่ยไรละพี่ ผมนอนเฝ้าเมียพี่มาครึ่งคืนแล้วไหม รับผิดชอบบ้างดิ นั่นเมียพี่นะ  เด็กในท้องก็ลูกพี่ป่าววะ พี่เอาความรู้สึกไหนมาทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวได้" โกรธก็โกรธแต่ก็เสียงดังไม่ได้ เดี๋ยวพี่พิมจะตื่น ภพพูดเสร็จแล้วก็หันหลังเดินไปที่ประตู "พี่นอนแม่งข้างล่างนี่แหละ พี่พิมจะได้ไม่รู้ว่าพี่แม่งกลับตี 3 ถามก็บอกว่า กลับมานานแล้ว ไม่อยากเข้าไปกวนแล้วกัน" พูดจบ ภพก็ปิดประตูบ้าน พร้อมสตาร์ทรถขับออกไปทันที ก่อนที่ภพจะกลับมาที่บ้านพี่พิมอีกครั้งแต่เช้า ในขณะที่พี่พิมกำลังจะออกไปทำงาน "อ้าวภพ ทำไมมาแต่เช้าอ่ะ มีอะไรป่าว"  พี่พิมรีบทัก ขณะกำลังขนของขึ้นรถ "จะบอกว่า....."  ภพพูดพร้อมเดินตรงเข้ามาหาพี่พิม แล้วเอื้อมมือไปลูบท้องพี่สาว ที่ตอนนี้สาวน้อยในท้องตื่นพอดีและเริ่มดิ้นเตะรับการสัมผัส "ต่อไปภพจะมารับมาส่งพี่พิมกับหลานไปทำงานทุกวันนะ" "จะลำบากป่ะเนี้ย พี่ขับรถได้นะไม่เป็นไร จริงๆ" "จริงๆ เหมือนกัน สบายไม่ลำบาก ภพดูแลพี่พิมกับหลานได้"  ภพยักไหล่ เดินเอานิ้วหมุนพวงกุญแจไปเปิดรถตัวเอง พร้อมฮัมเพลงเบาๆ แล้วสตาร์ทรอให้พี่สาวเข้ามานั่ง ก่อนจะออกไปส่งและรับจากที่ทำงานแบบนี้ทุกวัน จนวันที่พี่พิมคลอด ภพยืนมองเด็กตัวน้อยที่อยู่ในห้องกระจก บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไง นี่เรื่องจริงหรอ คนคนนั้นหน้าตาแบบนี้หรอ....เจ้าหญิงน้อยคือคนนี้หรอ ...มหัศจรรย์จังเลยเนอะ... ปกติเค้าเป็นคนไม่ชอบเด็กเลย แต่ทำไมไม่รู้ คราวนี้กลับยืนมองไม่เบื่อ อยู่ๆ ก็รู้ว่า ทำไมเราถึงเกิดมาเป็นน้องชาย เพราะเราจะเป็นน้าชายที่จะดูแล ซัพพอร์ตใครอีกคนนึงไปพร้อมกับพี่สาว และน่าแปลกมาก ตอนที่เค้าลองเรียกชื่อหลานของเค้าเป็นครั้งแรก ปากเล็กๆ นั่นขยับและส่ายหน้าเล็กน้อย "เค้าน่าจะจำเสียงภพได้นะ"  พี่พิมบอก "จริงดิ ก็คุยกันทุกวันนี่เนอะ"  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดเสียง2 แต่เค้าก็กำลังพูดเสียง 2 กับเด็กตัวเล็กข้างหน้า 5555 ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น หลานของเค้าเป็นเด็กเลี้ยงง่าย และโชคดีที่ภพ Work form home พอดี  เค้าเลยได้ช่วยพี่สาวกับแม่ดูแลหลานในทุก  ๆ วัน  แต่เค้าไม่กล้าอุ้มเด็ก ขอเป็นส่วนสนับสนุนและทำความสะอาดก็แล้วกัน จนหลานอายุได้ 7 วัน  พี่นัทบอกกับทุกคนในบ้านว่า เค้าต้องการเอาเด็กกลับบ้านตัวเอง เพื่อไปให้พ่อกับแม่ของเค้า โดยที่พี่พิมจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ "แล้วพี่นัทจะเอาเค้าไปได้ยังไง จะเลี้ยงยังไงน่ะแบบนี้"  พี่พิมถามให้คิด "นมผงก็มี ไม่ต้องกินนมแม่ก็ได้ แม่พี่ต้องการเด็กแล้ว พี่รอไม่ได้"  พี่นัทยืนยัน "ทำไมพี่ถึงพูดแต่ต้องการเด็กๆๆ นั่นลูกของเรานะ เราเลี้ยงด้วยกันไหมพี่นัท" "ก็บอกแล้วว่าแม่พี่อยากได้เด็ก"  การโต้เถียงเกิดขึ้น บริบทเนื้อหาน่าจะเป็นราวๆ นี้ ภพที่ไม่อยากยุ่งเรื่องครอบครัวพี่พิมก็นั่งฟังเงียบๆ  รอดูสถานการณ์ว่าจะเป็นยังไง จนสุดท้ายพี่พิมอุ้มลูกเดินหนีขึ้นห้อง ส่วนพี่นัทก็พยายามจะตาม และบอกว่าจะเอาเด็กไปคืนนั้นให้ได้ ซึ่งจริงๆ ปู่ย่าได้เจอหลานแล้วและดูไม่ได้มีปัญหาอะไร ปัญหาน่าจะมีแค่พี่นัทนี่แหละ  ตอนนั้นพ่อกับแม่ก็พยายามพูดบอกพี่นัทว่าลูกต้องอยู่กับแม่ จะไปแยกเค้าทำไม และปู่ย่ามาเจอได้เสมอ โตหน่อยก็ไปเล่นไปค้างได้ "อย่าไปแยกแม่แยกลูกค้าเลยนัท คนเพิ่งคลอดเค้าจะเครียดเอา"  แม่พยายามอธิบาย "ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวเด็กก็ลืม" สิ้นคำพูดนั้นของพี่นัท ภพก็ลุกขึ้นเดินตรงไปทันที "หมายความว่ายังไงนะ"    เค้าถาม แต่คงเป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบซักเท่าไหร่ พี่นัทไม่ตอบ แต่เดินตรงขึ้นบันไดไปยังห้องของพี่พิม ภพเดินตามขึ้นไปพร้อมถามซ้ำๆ  ว่า พี่กำลังจะทำอะไร แต่พี่นัทก็ไม่ตอบ ก่อนจะตรงเข้าไปหาพี่พิมที่ยืนอุ้มลูกอยู่ "พิมพี่บอกแล้ว พี่ต้องได้เด็ก พี่ตอบแม่พี่ไม่ได้ ...7 วันแล้วพี่ต้องเอาไปให้เค้า" "นี่ลูกนะพี่ ทำไมพี่พูดเหมือนสัตว์เลี้ยงแบบนั้น" "พิมไม่เข้าใจหรอ พี่จะเอาเด็กไป นั่นมันของแม่พี่" "แต่นี่ลูกพิม!!!"   เห็นท่าจะไม่ดี และกลัวว่าจะเกิดการลงไม้ลงมือแย่งเด็กกัน ภพเข้าไปขวางพร้อมปัดมือพี่นัทออกทันที "พี่บ้าป่ะเนี้ย  จะอยากได้อะไรขนาดนั้น" เค้าพูดด้วยอารมณ์ "ไม่ต้องยุ่งได้ไหม นั่นลูกพี่ พี่มีสิทธิ์" "พี่ไม่มีสิทธิ์เว่ย แม่งไม่มีใครมีสิทธิ์ไปแยกลูกจากแม่เค้า ....ลดาเพิ่ง 7 วันเองนะเว่ย พี่เอาอะไรมามีสิทธิ์" "......"   พี่นัทไม่ตอบ แค่มองหน้าภพนิ่งๆ แต่เป็นนิ่งที่ไม่ได้ยอมรับสิ่งที่เค้าพูด "ไม่เสือกได้ป่ะวะภพ แล้วจะให้พี่ทำยังไง มึงรักพี่มึงก็ไปโอ๋พี่มึง" โกรธนะ ภพน่ะโกรธมาก  เค้าหันไปหาพี่พิมที่ยืนอยู่ด้านหลังบอกให้ถอยไปนั่งที่เตียง "ไปนั่งดีๆ ที่เตียง..." ก่อนจะหันกลับไปพยักหน้าให้พี่นัทแล้วมองหน้านิ่งๆ  ในใจก็คิดบวก....หมายถึง...มึงบวกกับกูไหมละ 555 "เราจะจบกันตรงนี้เลยใช่ไหม"  พี่พิมเริ่มร้องไห้ ร้องไห้ไปกอดลดาไป โคตรน่าสงสาร "ก็คงต้องเป็นอย่างงั้น แต่ถ้าพี่ได้เด็ก พี่จะไม่มีปัญหาเลย" พี่นัทยังคงยืนยันสิ่งนั่น และนั่นก็ทำให้ ตรงนี้ภพที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่นัท ก็ถอนหายใจแรงๆ  แล้วเอานิ้วชี้หน้าคนตรงหน้าที่สูงกว่าร่วม 6 เซนในระยะประชิด และเริ่มทำสิ่งที่เค้าถนัด นั่นคือ....การกวนส้นตรีน.... "พี่นัท....พี่นี่มันรั้น หรือผีเข้ากันแน่วะ...ฮะ... พี่ไปที่ไหนก็ได้ ไปคิดไปทบทวนทุกอย่างให้มันดีก่อนดีไหม" พี่นัทนิ่ง มองลงต่ำ จะบอกว่าใช้ความคิดก็อาจจะใช่ จะบอกว่ากำลังอดกลั้น ไม่กระทืบน้องชายเมียก็อาจจะถูก "อย่าทำแบบนี้เลยนัทเชื่อพ่อ แยกลูกแยกแม่มันบาปนะลูก"  พ่อเดินเข้ามาตบไหล่พี่นัท แม่ผสมโรงด้วยว่า แม่เองก็จะอยู่ข้างพี่พิมกับลูก ซึ่งตอนนั้นไม่รู้ว่าพี่นัทกำลังคิดอะไร แต่เค้าค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะยื่นมือไปที่พี่พิมกับลูก  โดยมีพี่พิมที่จ้องหน้าเค้า และกอดลูกไว้แน่น "พิมเข้าใจพี่ใช่ไหม" โถ่พี่นัท......คิดว่าพี่พิมจะเข้าใจหรอ  นี่ไม่มีใครเข้าใจพี่ซักคน แน่นอนว่าพี่พิมส่ายหน้า "พิมต้องยอมรับนะ....ว่าเด็กไม่จำเป็นต้องมีแม่ก็ได้ เค้าก็ไม่มีแม่กันเยอะแยะ แม่พี่เป็นแม่ได้ เค้าเลี้ยงพี่โตมานะ" พี่พิมไม่ได้มองหน้าพี่นัทเลย แต่ลุกขึ้นและพยายามเดินจะหนีเข้าไปในห้องน้ำ "พี่เป็นบ้า พี่ออกไปเดี๋ยวนี้" พี่พิมร้องไห้หนักมาก และพยายามหนีเข้าไปในห้องน้ำ แต่ภพรีบวิ่งไปคว้าประตูห้องน้ำไว้ไม่ให้เข้าไปให้ไกลสายตา แล้วสาวพี่พิมที่อุ้มลูกอยู่ให้กลับไปนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ภพไม่ทนอีกต่อไป ตรงเข้าไปผลักพี่นัทสุดแรงจนอีกฝ่ายล้มลงไปกับพื้น เค้าอยากกระทืบไล่ผีให้กับคนตรงหน้า  แต่แค่นี้พี่พิมก็รู้สึกแย่พอแล้ว มันก็ไม่ควรจะมามีเรื่องกันต่อหน้าเค้าอีก "ภพไม่เข้าใจหรอก เพราะพิมอยู่ที่นี่ไง  แต่แม่พี่รอเด็กมา 9 เดือน เค้าอยากเลี้ยง เค้าต้องได้เด็กไปเลี้ยงแล้ว แล้วเค้าถามถึงหลานทุกวัน พี่ก็ต้องทำให้ได้ป่ะ"  พี่นัทพูด "ลดาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีแม่ พี่ไม่สงสารลูกหรอ มันต้องเป็นคนแบบไหนวะพี่ พี่เป็นพ่อ พี่ต้องทำเพื่อลดา เสียสละเพื่อลดา ต้องปกป้องลดา ไม่ใช่เป็นคนทำลายชีวิตลดาซะเอง พ่อกับแม่พี่เค้ารักหลานมากนะ รักตั้งแต่อยู่ในท้อง เค้าไม่มีทางต้องการอะไรแบบนี้" พี่นัทลุกขึ้นมา พร้อมมองภพด้วยสายตาแปลก ๆ จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ เศร้าก็ไม่น่าใช่ แต่มันดูสับสน ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด ถึงได้บอกว่า พี่นัทเหมือนถูกผีเข้าซะมากกว่าถึงได้ทำอะไรแบบนี้ได้ ก่อนที่เค้าจะพูดกับภพด้วยสายตาเลื่อนลอย "พี่ยังไม่ได้ขออนุญาตแม่เลย เราคุยกันแค่ 2คนว่าจะเลี้ยงเด็กที่นี่" "ห๊ะ!!!...."  ไม่ห๊ะยังไง....  "เรื่องครอบครัวตัวเองต้องขออนุญาตด้วยหรอวะ" "มึงก็กำลังเสือกเรื่องครอบครัวกูเหมือนกันป่ะวะ ภพ" อยู่ๆ สีหน้าพี่นัทก็ดูโกรธขึ้นมา แต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ "อ๋อ....กูเสือกมาตั้งนานละวะพี่นัท เสือกตั้งแต่ไปฟังผล IgG เป็นเพื่อนเมียพี่ ตอนพี่บอกว่าไม่สำคัญ เสือกตั้งแต่ไปดูแลหาข้าวหาน้ำให้เมียพี่ที่แพ้ท้องกิน ตอนพี่นอนกลางวัน เสือกตั้งแต่ไปรับไปส่งเมียท้องแก่ของพี่ ตอนพี่นอนกระดิกตีนอยู่บ้าน หรือไม่ก็ไปกินเหล้ากับเพื่อนกลับอีกทีเกือบเช้า กูเสือกมาเยอะแล้ว มึงจะด่ากูเสือกอีกที กูไม่รู้สึกหรอก" อยู่ๆ พี่นัทก็ก้มหน้า ดูตกใจ ดูเศร้าา ดูรู้สึกผิด หรืออะไรซักอย่าง แต่เค้าไม่ตอบโต้ภพ เพียงแค่ก้มหน้าด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ ส่วนภพเองเค้ากำลังโกรธจัดมาก ยิ่งต้องมานึกถึงเรื่องราวก่อนๆ หน้านี้ ยิ่งทำให้เค้าโกรธจนไม่รู้ว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองได้แค่ไหน ยิ่งหันไปเห็นพี่สาวตัวเองที่กำลังร้องไห้เหมือนคนบ้า พร้อมๆ กับลดา หลานตัวเองที่คงรู้สึกได้ว่าสถานการณ์รอบข้างไม่ปลอดภัย เค้าก็กำลังร้องไห้สุดเสียงเช่นกัน ภพจึงเดินเข้าไปกระชิดพี่นัทแล้วเอานิ้วจิ้มลงไปที่กลางอกของสามีพี่สาว "ถ้า...กูยืนอยู่ตรงนี้ กูจะไม่ให้ใครแตะพี่กูกับลดา วันนี้มึง...ไป.... ลดา...กูดูแลได้ แล้วกูจะใช้ทั้งชีวิตปกป้องเค้า เพราะกูรักเค้ามากกว่ามึงอีก แล้วไหนมึงโตพอจะเป็นพ่อคนค่อยกลับมาขอโอกาสกับพี่กู" ไม่รู้ทำไม แต่พี่นัทกลับน้ำตาคลอๆ  ก่อนจะถอนหายใจเพื่อเรียกสติตัวเอง  แล้วหันหลังเดินออกจากห้อง ลงบันไดไปนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวชั้นล่าง โดยมีพ่อกับแม่ตามลงไปคุย   ซึ่งพ่อกับแม่บอกว่า พี่นัทลงไปนั่งร้องไห้  พ่อกับแม่เลยบอกว่า โทรหาแม่เค้าได้เลย เดี๋ยวพ่อกับแม่จะคุยให้ หลังจากที่คุยกับที่บ้านพี่นัท สรุปมันไม่มีอะไรเลยครับ เค้าถามถึงหลานกันเป็นเรื่องปกติ แค่ไม่ได้เลี้ยงก็ถามถึงก็เท่านั้น และแม่พี่นัทบอกว่า การเลี้ยงแล้วแต่ 2 คนตกลงกัน เอาที่คนเป็นแม่ได้เลี้ยงลูกอย่างมีความสุขที่สุด  เพราะความสุขนั้นจะกลับคืนไปที่ลูกด้วย และบอกให้พี่นัทเปลี่ยนตัวเองให้มาก ต้องอดทน ต้องดูแลเมียให้มากกว่าเดิม เพราะตอนนี้เค้าไม่ได้เป็นแค่เมีย แต่เป็นแม่ของลูกด้วย เรื่องทั้งหมดเหมือนพี่นัทผีเข้าแล้วมาพยายามเอาลูกไปเอง โดยที่ทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าพี่นัทเป็นอะไนในตอนนั้น ส่วนด้านบนห้องนอน พี่พิมยังคงนั่งกอดลูกร้องไห้อย่างหนัก  พูดแต่เค้าจะไม่ให้ใครมาเอาลูกไป ขอให้ภพช่วยเค้าอย่าให้ใครมาเอาลูกเค้าไป ดีที่สุดที่ภพทำได้ คือการกอดพี่สาวตัวเองพร้อมกับลดา หลานของเค้าเอาไว้ "ไม่ต้องกลัวนะพี่พิม ภพจะไม่ให้ใครมาเอาลดาไป ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ต่อไป ภพจะปกป้อง จะดูแลลดาเอง ภพสัญญา ดูดิ...เวลาพี่พิมร้องไห้ ลดาก็ร้อง เค้ารู้ว่าแม่เค้ากำลังร้องไห้นะพี่" พี่พิมพยักหน้า ค่อยๆ หยุดร้องไห้ แล้วทั้ง 2 คนก็ช่วยกันเอาลดานอนบนบนเตียง ก่อนที่แม่จะเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับพี่นัทที่มีท่าทางเหมือนว่าผีจะออกแล้ว "ทำไมอีกอ่ะ"  ภพเปิดก่อนคนแรก "คืองี้ลูก พี่นัทเค้าจะไม่พาลดาไปไหนแล้ว" แม่พูดยังไม่ทันขาดคำ ภพนี่ส่วนขึ้นมาทันที "เอ๊า ผีเข้าผีออก แล้วนี่จะแน่ใจได้ยังไงว่าผีจะไม่เข้ามันอีก" แม่ก็ถอนหายใจ แม่ก็น่าจะเหนื่อยจากเรื่องราววันนี้มากแล้ว "ลูกก็อยู่ทุกวัน จะยังไงก็อยู่ในสายตาลูกไม่ใช่หรอ" "อ่ะๆ นี่แหละแล้วแต่พี่พิม ภพได้หมด" สุดท้ายพี่พิมเป็นคนตัดสินใจ ว่าจะไม่ไล่พี่นัทไปให้พ้นจากชีวิต ด้วยเหตุผลที่ว่า "เราเพิ่งมีลูก ครอบครัวเราเพิ่งจะสมบูรณ์แบบ  แล้วทำไมมันถึงจะต้องมาพังเอาแบบนี้ด้วย" แต่คืนนั้นพี่พิมก็ไม่ได้ให้พี่นัทเข้ามานอนในห้องด้วย เพราะยังหวาดระแวง ก่อนที่พี่นัทจะหนีกลับไปตั้งหลักอยู่ 3-4 วัน สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเหตุการณ์วันนั้น คือ พี่พิม ที่มีอาการห่วงลูกมากผิดปกติ และแทบไม่ยอมให้พี่นัทอุ้มลูกเลย ถ้าพี่นัทอุ้ม บางครั้งพี่พิมก็ร้องไห้ พี่พิมนั่งอุ้มลูกหรือกอดลูกร้องไห้บ่อย ๆ  พร้อมพูดกับลูกว่า จะไม่มีอะไรแยกเราได้นะ จะไม่มีใครมาเอาไปได้นะ ส่วนภพ จากที่เค้าไม่กล้าอุ้มหลานเลยตั้งแต่หลานเกิด อุ้มแบบมีแม่ประคองแค่ครั้งเดียวไม่ถึง10วิ เพราะกลัวการอุ้มเด็ก เค้าก็หัดอุ้มให้ดีและมั่นคง  เพื่อที่จะช่วยพี่พิมกับแม่ดูแลได้เต็มที่ และถ้าเกิดเหตุอะไรจริงๆ เค้าจะได้ดูแลหลานได้ หลายปีผ่านไป "ภพ...อยู่ไหนเนี้ย"   เสียงพี่พิมโทรเข้ามาอย่างเร่งรีบ "เพิ่งอาบน้ำเส็ด...มีไรอ่ะ"   ภพตอบไปยืนเลือกเสื้อจะใส่ทำงานไปด้วย "คุณครูบอกลดามีไข้ ถ้าอยู่บ้านน่าจะไปถึงเร็วกว่า ไปรับลดาได้ไหม" "อ้าวหรอ ได้ๆ ไปเลยใช่ไหม" "ไปได้เลย ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาลนะ เดี๋ยวส่งเบอร์คุณครูให้" "อ่ะโอเค"   ที่โรงเรียนภพยกมือไหว้ขอบคุณคุณครูที่พาลดามาส่ง ก่อนที่จะอุ้มลดามือนึง ส่วนอีกมือนึงถือกระเป๋านักเรียน โดยมีกระติกน้ำห้อยอยู่ที่คอ "น้าภพ มีไรจะบอก" ลดาพูดขณะนั่งอยู่บนรถ "ว่าอะไรคะ" "ที่ School มี hospital ด้วยนะ คุณครูฟ้า เป็น nurse" "จริงดิ...แล้วจริงๆ คุณครูฟ้าเป็นครู หรือเป็น nuseคะ" "เป็นครูที่เป็นnurseแหละ" ลดาหัวเราะแหะๆ พร้อมทำหน้าตลก "น้าภพคะ...." "คะ" "I want to go to Harborland"  "when? today?" "Yes today" "Nope! you have a fever and I have to go to work" "ไปทำงานแป๊บเดียวได้ไหม  1hour?" "ไม่ได้ดิ" "2hours กะได้" "ไม่ได้ๆ งั้นก็ nap ไปเลย....Saturday we will go together. OK?" "O-- K--!!!" "รักน้าภพไหมละคะ" "ไม่ยัก" "งั้นไม่ไป" "ยักกะได่" ถ้าคำพูดตอนนั้นคือคำมั่นสัญญา  ภพก็คงรักษามันมาตลอด แต่บังเอิญ มันไม่ใช่คำมั่นสัญญา เพราะเค้าดันรักผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ไปแล้ว และอาจจะรักมาก่อนใครอีกคนซะอีก...   Create Date : 23 เมษายน 2567 15 comments Last Update : 23 เมษายน 2567 8:21:20 น. Counter : 114 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmultiple, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณทนายอ้วน, คุณnonnoiGiwGiw, คุณดอยสะเก็ด, คุณหอมกร, คุณThe Kop Civil, คุณอุ้มสี, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณtanjira, คุณกะว่าก๋า, คุณเนินน้ำ, คุณhaiku, คุณสมาชิกหมายเลข 3902534

ไม่อยากจะบอกว่าอ่านแล้วร้องไห้อ่า   โดย: ทนายอ้วน 23 เมษายน 2567 9:11:12 น.

ซึ้งอ่ะ..   โดย: nonnoiGiwGiw 23 เมษายน 2567 10:22:27 น.

อ่านไปอ่านมาเหมือนมีคนแอบนินทาพี่เขย ยังไงไม่รู้ปริ้น 555   โดย: หอมกร 23 เมษายน 2567 11:08:53 น.

มาอ่านเรื่องนายภพจ้า   โดย: อุ้มสี 23 เมษายน 2567 11:27:49 น.

เคยคิดว่าภาวะหลังคลอด ผู้หญิงจะมีอาการซึมเศร้า แต่ไม่คิดว่า ผู้ชายจะมีอาการแปลก ๆ แบบนี้ด้วย ดูเป็น "ผู้ร้าย" ไปเลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีนะคะ ... ความรักช่วยได้ค่ะ   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 23 เมษายน 2567 11:48:03 น.

โอ้ เรื่องนี้ BASE ON TRUE STORY แหงๆเลยนะครับ อ.เต๊ะ พยายามลำดับตัวละครก่อน อิอิ นายภพ น้องชายรูปหล่อ รักพี่สาวและหลานมาก นิสัยดีตอนไม่โกรธ ชอบเอาโค้กแช่ช่องฟรีซ ถ้าโกรธจะกวนตรีนสุดๆ555 พี่พิม พี่สาวผู้น่าสงสาร รับบทหนัก ร้องไห้ทุกซีน เปลืองยาหม่องมากเย้ย 555 น้องลดา ศูนย์รวมความรัก ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ ยังพูดไม่ชัด ผู้กำกับให้ช่วยแม่ร้องไห้อีกคน ประสานเสียงกัน พี่นัท รับบท ผู้ร้าย ไม่ดูแลและห่วงความรู้สึกเมีย โดนผีเข้าด้วย หมอปลาต้องมาแล้วละ อิอิ พ่อ แม่ ฝ่ายชาย อยู่บ้านนั่งสะดุ้งตลอด ไม่รู้เรื่องแต่โดนลูกหลงไปด้วย พ่อ แม่ ฝ่ายหญิง คอยประสานรอยร้าว เป็นกาวใจ ซีเมนต์ 2หลอดคู่บีบใส่แข็งโป๊ก555 แต่ที่ขาดไม่ได้คือ ชาวบ้าน 1 อ.เต๊ะ ช่วยมุงดูเหตุการณ์ ส่งเสียงเชียร์ข้าง น้องภพ ต่อ 2 :1 เย้ย 555 เอาจริงๆนี่ ความรักของคน 2 คนนี่ การที่จะหล่อหลอมรวมดวงใจไปได้ตลอดชีวิต ก็มาจากคำว่าลูก นี่แหละนะครับ ความรักจะยืนยง ก็ต้องกินเบียร์ น้าแอด ไม่ใช่ซิ555 ความรักจะยืนยง ก็ต้องรู้จักถนอมน้ำใจ ดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกของอีกฝ่าย คนเราถ้ารักใครมากพอ ก็จะยอมให้เค้าได้ทุกสิ่งเลยนะครับ อ.เต๊ะ คนชาชิน อกหักมาตลอด คงให้ความเห็นไม่ได้มากนัก ตอนต่อไป ขอฉากเลิฟซีน 36+เอ๊ย ฉากหวานๆ มดกัน มั่งได้มั้ยคร้าบ 555 ปล.วันนี้จริงๆมาเม้นท์ไปรอบนึงแย้ว พอกดส่ง เน็ตหาย ทรูส่งsms เด้งปึ๋ง เครือข่ายขัดข้องจ้า เป็นบล้อกเกอร์นี่ ต้องสู้ชีวิตจริงๆ ประมาทไม่ได้เลยเชียว เอาแค่นี้ก่อน เดี๋ยวเจ๊งอีกครับ 555   โดย: multiple 23 เมษายน 2567 12:07:19 น.

สวัสดีค่ะน้องปริ๊น เป็นความรักที่บริสุทธิ์มากกกก รักของน้องชายที่มีต่อพี่สาว รักของน้าชายที่มีต่อหลานสาว " ซึ้งมากจริงๆค่ะ " แปลกใจทำไมพี่นัทถึงคิดอะไรแบบนั้น แต่สามีที่ปฎิบัติตัวแบบพี่นัทมีเกลื่อนเมืองนะคะน้อง บางที่เราก็เจอผู้ชายที่ดูอบอุ่น บางที่เราก็เจอผู้ชายที่ดูไม่ได้เรื่องเลย พ่อพี่ป่านก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้เรื่องค่ะ และพี่ป่านก็มีน้าชายที่ดีคล้ายๆน้องปริ๊นเลยค่ะ อ้าวๆ ภพซิ ไม่ใช่ ปริ๊น อ่านความรักที่อบอุ่นแล้วอุ่นหัวจนะคะ ...... เมื่อวานหนูดาริญไปพบหมอที่ศิริราช ก็แวะ Harborland อีกแล้วเหมือนกันค่ะ ทำไมเด็กๆชอบกันจังเนาะ .... ดาริญเค้าผังหน้าท้องไม่ติดกันตั้งแต่แรกเกิดค่ะ เลยต้องพบหมอตามอาการบ่อยๆค่ะ ดีที่ว่าตอนนี้เริ่มหนาขึ้นแล้วค่ะ ไม่ต้องผ่าตัด (ดีไปค่ะ) ตอนแรกเกิดนี่พี่เลี้ยงด้วยความเครียดเลยค่ะ พยายามไม่ให้เค้าร้องค่ะ เพราะเวลาร้องท้องจะนูนขึ้นมาค่ะ และต้องไม่ให้หน้าท้องโดนกระแทกแรงๆด้วยค่ะ การเลี้ยงเด็กคนนึงไม่ง่ายเลยนะคะเนาะ อ้าววว เล่าต่อซะยืดยาวเลย อากาศในห้องเย็น ต้องหาเสื้อสูทใส่ค่ะน้อง ไว้พี่มาคุยใหม่นะคะ   โดย: tanjira 23 เมษายน 2567 12:38:03 น.

ที่ รร มัธยมของหลานสาวพี่ยังมีนะ มีเรียนสังคม ประวัติศ่าสตร์ การงานฯ เกษตรฯ พุทธศาสนา หน้าที่พลเมือง มีท่องกลอนไปสอบในวิชาภาษาไทย พี่ชอบมากกกก เหมือนสมัยตัวเองเรียนหนังสือเลย ฮ่าๆๆๆ พี่บอกหลานว่าอย่าทิ้งวิชาพวกนี้นะ มันน่าเบื่อแต่จะช่วยทำคะแนนสอบให้ได้เกรดดีๆเลยนะ เลข วิทย์ คนในห้องจะทำคะแนนได้เท่าๆกัน นอกจากพวกหัวดีจะทำคะแนนสูงๆ ถ้าเราอยากได้คะแนนสูงๆ แบบสบายๆ ไม่ต้องเรียนเลข วิทย์ หนัก ก็ต้องพยายามทำคะแนนวิชาท่องจำให้ดีๆ เป็นวิชามารที่พี่ใช้มาตอนเรียนมัธยมครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ไม่อ่านเลข ฟิสิกส์ ไปสอบเอ็นทรานซ์เลย อ่านไม่เข้าใจ เลยไปตั้งหน้าตั้งตาอ่านไทย สังคม ภาษาอังกฤษ ชีวะ เคมีที่ไม่ต้องคำนาณ แทน คริๆๆ   โดย: ทนายอ้วน 23 เมษายน 2567 12:47:19 น.

เป็นวิธีคิดที่แปลกมากนะครับ ลูกเพิ่งคลอด จะเอาลูกไปอยู่กับปู่ย่าซะงั้น จริงๆควรอยู่กับแม่มากที่สุด ยกเว้นว่าแม่มีงานต้องทำก็ว่าไปอย่าง อ่านแล้วอึ้งเลยครับ พี่ก๋าแต่งเพลงเร็ว แต่ก็ใช้คำซ้ำเยอะมากครับ 555 โจทย์นี้ นึกถึงเพลงลูกกรุงก่อนเลย   โดย: กะว่าก๋า 23 เมษายน 2567 13:13:10 น.

สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์ พี่มาอ่านตอนก่อนเที่ยง อ่านไม่จบออกไปกินข้าวก่อน มาอ่านต่อ อึ้งไปกับพี่เขยเลยนะ ว่าทำไมถึงต้องเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง น้องที่ทำงานพี่ 2 คน ลูกเพิ่งคลอดไป ตอนนี้พากันไปเลี้ยงลูก กำลังน่ารักเลย บ่าย ๆ นี่หายแล้ว เป็นที่รู้กัน พี่ว่าหลานให้น้องปริ๊นซ์เป็นที่หนึ่งเลยนะครับ   โดย: The Kop Civil 23 เมษายน 2567 14:12:50 น.

โอ๊ยยยยยย ต่อม วายพี่ระริกๆ เลย พัดอยู่วันสุดท้ายสิ้นเดือนหรอ หนาวเพราะแอร์ออกมาข้างนอกก็ร้อน   โดย: nonnoiGiwGiw 23 เมษายน 2567 17:45:31 น.

ข้าวเหนียวแผ่นๆ นั่นก็ข้าวจี่เหมือนกัน แม่ก็อยากทำแบบนั้นแหละ แต่พี่บังคับทำแบบกลม ยายที่เรียกข้าวเหนียวไต่ราวเพราะว่า เค้าจะปั้นข้าวกลางไม้ แล้วเวลาย่าง เค้าจะเอาไม้ข้าวเหนียววางกะเตาถ่าน แล้วค่อยๆ หมุนไม้ย่าง เค้าเลยเรียกแบบนั้นอ่า   โดย: nonnoiGiwGiw 23 เมษายน 2567 17:46:56 น.

สรุปว่าคุณนัทเขาเป็นอะไร ป่วยหรือเปล่า จะแยกแม่แยกลูกทั้งที่เพิ่งคลอด ทำเอาคุณแม่วิตกจริตไปเลย   โดย: เนินน้ำ 23 เมษายน 2567 19:00:25 น.

แวะมาก่อน ตอนนี้มี 6-7 บล็อกที่ผมยังไม่ได้แวะไป ผมคงจะใจดีกับตัวเองมากไปหน่อยในช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา ต้องเข้มงวด และโหดร้ายกับตัวเองให้มากกว่านี้ ช่วงนี้ตารางงาน และเรื่องส่วนตัวหลายๆ อย่างแน่นมากครับ หลายๆ อย่างเบียดเวลาบล็อก เวลาดูการ์ตูน และเวลาพักผ่อนอิสระเลยล่ะครับ ขอพักก่อน ยังไงก็ต้องพัก แม้จะเหลือเวลาพักน้อยกว่าเก่ามาก เดี๋ยวมาใหม่อีกที หมดเวลาแล้ว เลยเวลามา 15 นาทีแล้ว   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 เมษายน 2567 22:47:06 น.

ก็ยังดีครับ ที่กลับมาได้ ปกติถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ มักจะตกลงกันยากมากครับ พี่ก๋าเคยมีคนรู้จัก ที่ผู้ใหญ่สองบ้านทะเลาะกัน คือ เห่อหลานมากๆ เป็นหลานคนแรกของทั้งสองฝั่ง เลยแย่งหลานกัน แบบไม่ยอมเลยนะ สุดท้ายต้องตั้งกำหนดเวลาเลย ว่าอยู่บ้านไหนกี่วันๆ 5555   โดย: กะว่าก๋า 24 เมษายน 2567 5:18:55 น.