BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 361 "บล๊อกแรกที่เขียน"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 361
"บล๊อกแรกที่เขียน"

โจทย์โดย toor36

ถ้าเป็นบล๊อกแรกที่ผมเขียนเนี้ย หาไม่ยากครับ
เพราะผมก็เพิ่งเข้ามาในบล๊อกแก๊งได้ไม่นานนัก แล้วไม่ได้เขียนอะไรเยอะ
นี่เลยครับ... บล๊อกแรกของผม

เรื่องเล่าจากการเดินทาง >>> จองผิดชีวิตเปลี่ยน

ถ้าจะให้วิจารณ์หรือถูกถึงอะไรในบล๊อกนี้
ผมคงต้องบอกว่า การเดินทางของผมนี่ บันเทิงไม่เคยเปลี่ยนเลย
วันๆ พันกว่าเรื่องไม่เกินจริง
ตั้งแต่ทริปเมื่อหลายปีก่อน ยันตอนนี้ ความทุลักทุเลนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆ
และผมแม่งก็หลับไปทุกที่ทุกเวลาเหมือนเดิม

จะว่าไป ทริปนั้นที่ผมเขียน ผมยังได้ดีเลยครับ
เป็นทริปบันคนเดียวที่ โหด มันส์ ฮา พอๆ กับที่ผมไปทำงานกับบริษัทครั้งนี้เลยครับ
เออ....ผมก็ยังคงอยากพูดเหมือนเดิมที่พูดในบล๊อกครับว่า....
.... ผมชอบการเดินทางคนเดียวซะแล้ว....

แต่ถ้าพูดให้เข้ากับบรรยากาศหน่อย นั่นก็คือ ถนนสายนี้มีตะพาบ
งานตะพาบครั้งแรกของผมก็คือ

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 238
ในความทรงจำ

เอาจริงๆ ทีแรกผมไม่รู้จักโครงการถนนสายนี้มีตะพาบนะครับ
อย่างที่ทุกคนทราบว่าผมเป็นหน้าใหม่ 5555
แต่เห็นหลายๆ ท่านเขียนอะไรตะพาบๆ นี่มาเป็นระยะๆ
ไอ่ผมก็ไม่รู้ว่าที่จะเขียนเนี้ย ต้องลงทะเบียนไหม หรือต้องเป็นใครถึงเขียนได้
แต่เอาวะ กูลองเขียนดูแล้วกัน ในเมื่อเห็นหัวข้อแล้วรู้สึกมีเรื่องซักเรื่องที่อยากเขียน
คือใจจริงๆ ผมอยากเขียนถึงคุณย่าอยู่แล้ว กำลังหาจังหวะ
พอตะพาบ "ในความทรงจำ" มา ก็เข้าทางพอดี เลยถือโอกาสเขียนเป็นครั้งแรก

สำหรับผม สิ่งที่ผมเขียนในตะพาบ "ในความทรงจำ" ถึงคุณปู่คุณย่า
มันจบครบไปในตัวแล้ว ผมไม่ต้องการ Rewrite หรืออยากวิจารณ์อะไรอีก
สำหรับผม มันคือทั้งหมดที่ผมอยากบอกคุณย่าแล้ว

แล้วเหมือนเรื่องบังเอิญครับ
เมื่อคืน ผมกับแฟนก็นอน.......ก็นอนไปนอนมาเล่นกันละมั้งครับ 5555
จังหวะว่างๆ ผมเลยหยิบ iPad มาเปิด Netflix แล้วสไลด์ดูว่ามีหนังอะไรน่าดูไหม
ก็ตั้งหลักว่าจะดู Bad boy ครับ แต่แฟนที่เห็นผมดูสไลด์ทุกอย่างผ่านๆ ก็ทักขึ้น

"Bangkok Breaking ไหม หนังใหม่"
แต่ผมส่ายหัวเบาๆ แล้วหันไปยิ้มๆ "เรามุดดูมาตั้งแต่ชนโรงแล้ว อย่าง (&#%$)..."
(เซ็นเซอร์นะครับ เดี๋ยวจะโดนฟ้องเอา 55555 ไปดูกันเองดีกว่า)

ซึ่งผมอ่ะนอนคว่ำเอาแขนเท้าหมอน เขี่ย ipad
ส่วนแฟนก็เอามือเท้าหัวผมบ้าง เอาคางเกยไหล่ผมไว้บ้าง
แต่ที่แน่ๆ คือทับผมอยู่ครึ่งตัวแน่นอน.......

"เทอนี่มันคนถ่อยจริงๆ"
หลังจากที่แฟนพูดพร้อมเอามือเสยผมผมแรงๆ 1 ที ก็ลงไปนอนเล่นมือถือข้างๆ
รอว่าผมจะเลือกหนังเสร็จเมื่อไหร่จะได้นอนดูพร้อมกัน
แต่ขณะที่เค้านอนเล่นมือถือยู่นั้น เค้าก็ถามผมขึ้นว่า
"เทอดูหลานม่ารึยัง"
"ดูแล้ว"
"เทอไม่อินใช่ป่ะ อย่างเทอไม่น่าอิน"
"ก็...ก็ไม่ได้อินขนาดน้ำตาไหลอะไร แค่รู้สึกมันก็ดี แฮปปี้เอ็นดิ้ง"
"คงเพราะเทอไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่เทอใช้ชีวิตด้วย ...อ่ะ...แล้วอย่างย่าวรรณละ"
"อืม....ทำไมอ่ะ"

ผมเลือกหนังได้แล้วนะ แต่เห็นเค้าคุยด้วย ผมเลยหยิบปากกามาวาดรูปเล่นแทน
"เทอก็อยู่กับคุณย่าป่ะ เทอผูกพันธ์ไหม คือเอาอ่ะมีอาม่าแต่อาม่าเสียไปตั้งแต่เด็กนะ"
"หนังมันก็ไม่ได้เฉพาะว่าต้องเป็นคนที่เป็น อาม่า ป่ะ เป็นย่าเป็นยายก็ได้ป่ะ"
"แล้วไม่ชอบหรอ"
คือเค้าคงชอบแหละครับ แล้วคงอินแบบร้องไห้อะไรงี้
แต่เห็นทรงผมนิ่งๆ แล้วดูไม่ค่อยอินอะไรกับหนังเท่าไหร่ เลยพยายามหาแนวร่วม

"ตอนย่าวรรณเสีย เทออายุเท่าไหร่"
"เด็กอ่ะ...." ผมตอบไปวาดรูปไป
"ต่ำกว่า 10 ขวบป่ะ"
ผมส่ายหัวเบาๆ ..... "เกิน...14-15มั้ง....เรียกว่าเด็กป่ะ"
"ก็เข้าใจเรื่องความตายและสิ"
"เข้าใจดิ....เหล้าก็กินแล้ว" 555555 อันนี้ผมเอาฮา ซึ่งแฟนก็ฮานะ
ก่อนจะกลับเข้าเรื่อง เดี๋ยวแฟนจะตบหัวเอาครับ 55555

"แต่ตอนนั้นเราไม่รู้เว่ย....ว่าคุณย่าวรรณจะเสีย เราไม่รู้ว่าเค้ากำลังจะไป
ไม่มีใครบอกเราซักคำ บอกแค่ให้ไหว้ย่า เราก็ไหว้ ก็หอมเค้า
ด้วยความที่เค้าเส้นเลือดให้สมองแตกมาก่อน เราก็รู้ว่าย่าป่วย ก็เข้าโรงบาลบ้าง
เราก็คิดว่า ไปกราบเค้าไปกอดเค้าเค้าจะได้รู้ว่าเรามาหา จะได้ดีขึ้นไง"

"ทุกคนก็คงไม่ได้อยากบอกเทอตรงๆ ละมั้ง เห็นเทอยังเด็ก"
ผมค่อยๆ เอาปากกากดเปลี่ยนสีใน ipad แล้วลงสีไปเรื่อย ๆ แล้วพูดต่อปกติ
แต่.......แต่....น้ำตาผมไหลไม่หยุดเลยเว่ย 55555
คือไอ่ผมนอนคว่ำก้มหน้าอยู่ใช่ไหมครับ น้ำตานี่หยดลง ipad เป็นวง ๆ

"แต่เราอยากให้ทุกคนบอกเรานะ" ผมพูดช้าๆ ช้ากว่าปกติ
"แล้วถ้าเทอรู้ตอนนั้น เทอจะทำอะไร เทอจะบอกอะไรย่าวรรณ"
แฟนถามแต่เสียงเค้าอบอุ่นมากนะ คงรู้ว่าผมน้ำตาร่วงไปเรียบร้อย
แค่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาหาแค่นั้น

"ถ้าเรารู้....เราก็จะบอกว่า เรารักเค้า แล้วเราจะถามย่าวรรณว่า
ถ้าย่าไม่อยู่ตรงนี้ ย่าจะยังรักเราอยู่ที่ไหนซักแห่งใช่ไหม"

"คือเทอไม่มีโอกาสได้บอกรักเค้าในตอนนั้นใช่ไหม"
"อืม..."
ต้องเอื้อมไปหยิบทิชชูละครับจังหวะนั้น

"แล้วตอนอาม่าเสีย เทออายุเท่าไหร่" ผมถามกลับบ้าง
"7-8 ขวบมั้ง แต่เราไม่เข้าใจเลย รู้แค่อาม่าไม่อยู่ เหมือนกับที่เทอบอกข้าวหอมว่า
คุณยายทวดไปเที่ยวทะเลแล้วนั่นแหละ"
"ก็ไม่ได้มีใครแย่งสมบัติอาม่าใช่ป่ะละ"
"ใช่ ๆ รักกันดีๆ" แฟนหัวเราะ
"ก็แฮปปี้เอ็นดิ้งนะ......ดู Bad boy ไหม"
ว่าแล้วผมก็เอาทิชชูเช็ดน้ำตาที่หยดเต็มหน้าจอแบบไวๆ  55555
ก่อนจะขยับตัวให้แฟนเข้ามานอนในผ้าห่มข้างๆ กัน แล้วนอนดูหนังกัน

ปกติผมไม่ใช่คนอ่อนไหว ไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย
ไม่ใช่คนแสดงความรู้สึกแบบ Deep feeling ของตัวเองเท่าไหร่นะครับ
ดังนั้น จะปกติมากครับที่แฟนจะไม่ได้พูดไม่ได้ปลอบอะไร
เพราะในเมื่อผมแค่วาดรูป ก้มหน้าเงียบๆ
เค้าก็พยายามไม่พูดไม่ทักอะไรเหมือนกัน ให้เป็นเหมือนการคุยกันแล้วผ่านไป