BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม. ที่ 329 "สัตว์เลี้ยงของฉันหายไป"

ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้วเลยครับ
ผมกับพี่สาวตกลงกันว่าจะขอพ่อกับแม่เลี้ยงสัตว์เป็นครั้งแรก
คือจริงๆ เรามีสัตว์เลี้ยงนะครับ แต่เป็นปลา เพราะคุณพ่อชอบ
แต่ครั้งนี้อยากมีสัตว์ที่จับต้องได้งี้ครับ

ผมเป็นคน......สมัยก่อนตอนเด็ก ๆ รักสัตว์ครับ
แต่โตมาแล้วไม่รัก 555555

และผมคือคนที่ทำปลาทองที่บ้านตายไปครึ่งอ่าง
มันน่ารักดีครับ ตัวอ้วนๆ ว่ายน้ำดุ๊กดิ๊ก ผมก็อยากจับ
เลยเอานิ้วไปจิ้มหัวมันเล่นตอนที่มันขึ้นมาเอาอากาศที่ผิวน้ำ
มาอีกก็จิ้มอีก จิ้มไปจิ้มมา ปลาก็เริ่มตะแคงครับ
ถึงจะเด็กแต่ผมก็พอรู้ว่าปลาไม่น่าเล่นท่ายากเบอร์นี้.....งานเข้าซะแล้ว

แต่ในที่สุดเกษตรแฟร์ปีนั้น ผมกับพี่ก็อุ้มกระต่ายกลับมาคนละตัว
ของพี่เป็นตัวเมีย ของผมเป็นตัวผู้ และเราช่วยกันเลี้ยง
ซึ่งแม่งโคตรภาระเลย เพราะการบ้านก็ต้องทำ
อาหารกระต่ายก็ต้องช่วยกันเตรียมช่วยกันให้
พี่สาวจะมีหน้าที่เพิ่มอีกทำความสะอาดกรงด้วย
ส่วนผมตรวจร่างกายกระต่ายว่าป่วยไหม สกปรกไหม ดำก็เช็ด

เลิกเรียนผมก็เอากระต่าย 2 ตัวใส่ตะกร้าจักรยาน พาไปขี่เที่ยว
ไม่รู้มันอยากเที่ยวไหม 5555 แต่ผมอยากเอามันไปด้วย
ชวนพ่อออกไปหาหญ้าขนกลับมาให้กระต่ายกิน
คือพ่อผมเป็นวิศวกรนะครับ แต่ดูทรงงานสบายกว่าผมในปัจจุบันมาก
อ้อ...พ่อทำบริษัทน้ำมันครับ ชิลมาก ไม่ตรากตรำ

เลี้ยงกันแบบนั้นได้ซักปี ไอ่กระต่ายตัวผู้ของผมก็เริ่มมีนิสัยผู้ชายๆ
นั้นก็คือ.....หนีเที่ยว
ใช่ครับ....พี่แกหนีออกจากกรงด้วยการเอาปากงับประตูกรงแล้วยกขึ้นออกจากล๊อค
แล้วเปิดหนีออกไปเที่ยวข้างนอก ผลคือกลับบ้านไม่ถูก
พ่อต้องออกไปตาม ก็เจอพี่แกนอนอยู่บนกระถางต้นไม้เพื่อนบ้าน
แถมกินต้นคุณนายตื่นสายของเค้าจนรายกระถาง พ่อก็อุ้มกลับมา
ก่อนจะมาบอกผมที่ยังไม่ตื่นว่ากระต่ายหลุด
วันนี้ให้ผมหาวิธีกันกระต่ายหลุดด้วย ผมเลยเอาเชือดไปมัดประตูกรงไว้ก่อนนอน
ปรากฎว่า พ่อยอดชายของผมก็ยังแหกกรงออกไปได้อีก โดยการจัดจนเชือดขาด
แถมคราวนี้ยังไปก่อเรื่องไว้อีก เพราะพ่อยอดชายของเราไปทำมิดีมิร้ายสาวเพื่อนบ้าน
ถัดไป 3-4หลัง ซึ่งเค้ามีกระต่ายเลี้ยงไว้แบบปล่อยอยู่หลังบ้าน 3- 4 ตัว
งานนี้บ้านผมก็ต้องไปเจรจารับผิดชอบ เค้าก็ถามว่าอยากได้หลานไหม
บ้านผมก็บอกว่า ถ้าเค้าเลี้ยงไม่ไหวทางนี้ก็ยินดีครับ
คำตอบไม่ค่อบแมนเลยเนอะ 5555 แต่ตอนนั้นคือ เบี้ยงไม่ไหวแหละครับ
แต่โชคดีีเพื่อนบ้านรักกระต่ายและอยากมีหลานอยู่แล้ว เลยรอดตัวไป

วีรกรรมของพ่อยอดชายยังไม่หยุดแค่นั้น
เพราะหนีเที่ยวบ่อยมาก ๆ เอาอะไรมามัดแม้แต่ลวดก็ยังกัดออกได้
ทำเอาเมียไม่เป็นอันนอน ต้องแหกกรงออกไปนอนรออยู่ข้างกระถางต้นไม้หน้าบ้าน
เค้าไม่ออกจากบ้านนะครับ แต่ออกจากกรงมานอนรอ

เคยแก้ไขปัญหาด้วยการเอาทั้งคู่เข้าในอยู่ในตัวบ้านตอนกลางคืน
แต่ทั้งคู่ไม่ชอบครับ แล้วพาลหงุดหงิดคาบจานอาหารเคาะกรงดังปังๆ ตั้งคืน
น่ารำคาญมาก จนต้องพาออกไปอยู่ข้างนอกตามที่ชอบเหมือนเดิม

********************

ส่วนไอ่ตัวแสบก็ยังแสบอย่างต่อเนื่อง
หนีออกไปโดนแมวตบหูแหว่งมาบ้าง พาสาวกลับมาเย้ยเมียบ้าง
แต่หลังๆ จะจำทางกลับบ้านเองได้ จะหนีออกไปกลางดึก
แล้วกลับมาก่อนฟ้าสว่าง เพื่อให้คนในบ้านไม่รู้ครับ
แต่จะไม่รู้ได้ยังไง ก็เมิงเล่นมานอนเล่นอยู่นอกกรง!!!

อยู่มาวันนึง เป็นวันที่โรงเรียนจัดไหว้ครู และผมถือพาน
เลยต้องออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ
ตื่นมาก็เห็นกระต่ายหายครับ พ่อกับแม่พี่สาวกำลังออกไปตามหา
ผมวิ่งตามออกไปดูหน้าบ้าน เห็นสาวอุ้มกระต่ายตัวเองที่น่าจะหลุดเหมือนกันอยู่
แต่กระต่ายของผมไม่อยู่ แสดงว่ายังหาไม่เจอ
เอาอีกแล้ว....ผมเลยออกไปช่วยตามหา ทั้งแหวกพงหญ้า ทั้งตะโกนเรียกก็หาไม่เจอ
จนถึงเวลาต้องไปโรงเรียน พ่อกับแม่เลยต้องฝากเพื่อนบ้านกับ รปภ ช่วยตามหา

วันนั้นเลิกเรียนเร็วครับ พอพ่อมารับผมก็ถามก่อนเลยว่า เจอกระต่ายไหม
พ่อก็ดูอึกๆ อักๆ แล้วบอกว่า "เจอแล้ว กลับไปดูที่บ้านนะ"
ตอนนั้นเด็กครับ เลยได้แต่ดีใจ ไม่ได้สังเกตว่ามันฟังดูแปลกๆ รึป่าว
เพราะพ่อก็ดูสดชื่น พูดเสียงเฮฮาปกติดี

กลับบ้านมาก็รีบวิ่งไปดูที่กรงกระต่าย
ซึ่งผมก็เจอแต่ไอ่พิงค์ นอนเงียบๆ อยู่ในกรง พร้อมเหลือผลไม้ในจานไว้ครึ่งนึง
ผมเลยเปิดกรงพยายามจะเอาพิงค์ออกมาอุ้ม แต่พิงค์ไม่ยอมออก
ไม่อยากเซ้าซี้เลยวิ่งไปในบ้าน เพราะพอลชอบวิ่งเล่นในบ้าน
ผมตะโกนเรียกพ่อยอดชายพอล แต่บ้านก็ไม่มีเสียงกุ๊กกั๊กตอบ
ก้มดูใต้โซฟา ก้ไม่มี เดินไปดูในตะกร้าที่เอาผ้าใส่เอาไว้
คาดว่าพ่อคงเอามาใส่ให้พอลนอน เพราะมันชอบนอนตะกร้าใบบ้าน
ก็ไม่เจอ ไม่มีพอลอยู่เลยในบ้าน จนผมต้องถามพ่อ
"พอลอยู่ไหนอ่ะครับ"
พ่อพาผมเดินไปหลังบ้าน ผมดีใจมาก เพราะคิดว่าที่บ้านจะทำกรงใหญ่ๆ ที่หลังบ้าน
ทั้งพอลทั้งพิงค์จะได้มีที่วิ่งเล่นเยอะๆ ตลอดทั้งวัน
ก็รีบวิ่งนำไปที่หลังบ้าน ตะโกนเรียกพอล.... แต่ไม่มีกรง หรือ พอล
พ่อจูงผมไปที่กองดินใต้ต้นชมพู แล้วบอกผมว่า
"พอลนอนอยู่ในนี้นะครับ"

(55555555 พิมไปก็จะร้องไห้)

"เอาพอลขึ้นมาทีได้ไหมครับ"
"ไม่ได้แล้วลูกครับ"
"ปริ้นอยากอุ้มครับ"
"พอลตัวเปื้อนแล้วครับ ปริ้นอยากอุ้มพิงค์ไหม"
"พิงค์ไม่ให้อุ้มครับ ปริ้นอยากอุ้มพอล"

อะไรทำนองนั้น ผมก็พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
แต่ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าพอลไม่อยู่แล้ว
"ทำไมคุณพ่อฝั่งพอลไม่รอปริ้นละครับ"
"พอลตายตั้งแต่บ่ายแล้วครับ ตัวเย็นแล้ว ให้พอลไปนอนอุ่นๆ เถอะลูก"
ทีนี้ผมก็น้ำตาแตกเลยครับ ร้องไห้หนักมาก และยังคงพูดว่าอยากอุ้มพอล
พ่อก็พาผมกลับเข้ามาในบ้าน ซึ่งผมก็นั่งกอดกระตร้านอนของพอลร้องไห้

ร้องเป็นชั่วโมงแหละครับ จนคุณแม่กลับมาบ้าน
แม่มาโอ๋ก็ไม่สำเร็จ จนพี่สาวกลับบ้านมา ผมนี่วิ่งไปหาเลย
บอกว่าพอลตายแล้ว พ่อฝั่งพอลไม่รอปริ้น ปริ้นไม่ได้เจอพอลเลย
พี่ก็หน้าเศร้าๆ น้ำตาไหล แต่ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย แค่นั่งกอดไหล่แล้วเอาหัวพิงกัน
แม่เลยเดินไปหาเพื่อนบ้านคนที่เจอพอล ก่อนที่แม่จะกลับมาเล่าให้ผมฟังว่า
"ลูกเสียใจมากใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ พอลตายแล้ว ไม่ได้เจอพอลเลย คุณพ่อไม่รอปริ้น ฝั่งพอลก่อนทำไม"
แม่ก็เข้ามาปลอมอีกรอบแล้วบอกว่า

"จริงๆ ทุกคนพยายามรอลูกแล้วนะครับ
พอลก็พยายามรอลูกแล้วนะ พอลถูกรถทับ แต่ไม่มีเลือดออกเลย
และพอลยังไม่ตายและไม่ขยับตัวเลย ป้าปุ้มพาพอลไปหาหมอ
แต่คุณหมอให้พอลกลับบ้าน บอกว่าพอลไม่ไหวแล้ว
ป้าปุ้มก็อุ้มกลับมาให้คุณพ่อตอนคุณพ่อกลับบ้าน
คุณพ่อพาพอลไปนอนในตะกร้าที่พอลชอบแล้วนั่งรอ อยากให้พอลหลับไปสบายๆ
แต่พอลไม่หลับนะครับ พอลนอนลืมตาอยู่แบบนั้น
แต่พอเห็นคุณพ่อเก็บของเตรียมออกไปรับปริ้น อยู่ๆ พอลก็กลิ้งลงมาจากตะกร้า
แล้วคลานไปนอนทับบนรองเท้าปริ้น(รองเท้าเดินในบ้านอ่ะครับ)
แป็บเดียวพอลก็หลับตาแล้วหลับไปเลย
คุณพ่อสงสารพอลเลยพาพอลไปนอนในหลุมอุ่นๆ
ถ้าพอลนอนตรงนี้พอลจะหนาวมากนะครับ"

ผมก็นั่งฟัง แต่ร้องไห้จนหมดแรงและเริ่มเงียบไปพักนึงแล้ว
ก็ได้แต่มองไปที่ตะกร้ากับรองเท้าตัวเอง
"พอลพยายามรอปริ้นแล้วครับ แต่พอลเจ็บเลยรอไม่ไหวนะครับ
ปริ้นเข้าใจพอล เข้าใจคุณพ่อนะครับ"
ผมจำไม่ได้ว่ามันจบยังไง แต่เอาเป็นว่า ผมดูแลและเล่นกับพิงค์ต่อไปแทน
แรก ๆ พิงค์น่าสงสารมากครับ เอาแต่นอน
ไม่ว่าจะให้อาหารเท่าไหร่ ก็จะกินแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งคงจะเก็บไว้รอพอล
แต่พอลไม่มาแล้ว

1 อาทิตย์ต่อมา ผมมาตรวจร่างกายพิงค์ตามปกติ
และผมว่า พิงค์ป่วย!!!!!

รีบอุ้มพิงค์ไปหาพ่อกับพี่สาว ว่า พิงค์ป่วย ขนรวงเต็มเลย
ร่วงเป็นกำๆ จนขนแหว่ง ต้องพาไปหาหมอแล้ว
วันนั้นจับพิงค์ในตะกร้า ไปหาหมอที่ รพ สัตว์ครับ
คุณหมอเห็นก็ยักไหล่แล้วบอก 2 พี่น้องว่า......"เค้าท้องครับ"
เย้ย!!!! พิงค์ท้อง!!!!!

ไอ่พอล....พ่อยอดชาย ตัวตายก็ยังไม่ไร้น้ำยา
สรุปบ้านเราได้ลูกกระต่ายสีขาวตาสีแดงมาทั้งหมด 4 ตัว แข็งแรงดีมากๆ
จำชื่อไม่ได้แล้วครับ จำได้ตัวเดียวคือตัวที่ผมตั้งชื่อเอง
เห็นหน้าหวานๆ ขี้อ้อนๆ น่าจะเป็นเด็กผู้หญิงเลยตั้งชื่อว่า "ทับทิม"
แต่นานไป อิทับทิมดันมีไข่.......อวสารอิทับทิม......กลายเป็นไอ่ทิมไปครับ

พิงค์เป็นแม่ที่ดีมาก เลี้ยงลูกครอกแรกอย่างดี
เด็กๆ โตไวมากและย้ายจากกรงใหญ่ไปอยู่หลังบ้าน แบบฟรีสไตล์
แต่กั้นรั้วไว้ไม่ให้หลุดออกมา
ที่ประจำของพิงค์คือการนอนอยู่ในหลุมปลายสุดของท่อซีเมนต์ที่เอามาเป็นถ้ำ
ว่างๆ พิงค์ก็หายเข้าไปในหลุม ซึ่งน่าจะขุดไปลึกพอดู

วันนึง มีหมาซอยอื่นหลุดออกจากบ้านแล้วลอดรั้วเข้ามาให้บ้านผม
ทุกคนในบ้านตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงหมาเห่าดังมาก
พ่อกับแม่รีบวิ่งไปเปิดประตูหลังบ้านดูกระต่าย
และได้ยินเสียงบางอย่างร้อง กรี๊ดดดดดดดดด ดังมาก ๆ
หมาพอเห็นพ่อถือไม้ก็วิ่งลอดรั้วหนีไป ผมกับพี่ก็ออกไปดู
หลังบ้างว่างเปล่า ไม่มีกระต่ายซักตัว เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครออกมา
ผมตกใจก็ยืนอึ้ง ส่วนพี่สาวร้องไห้โวยวายแล้วว่า หมากินกระต่ายของเราไปหมดแล้ว
ซักพักก็ได้ยินเสียงร้อง กริกๆ เบาๆ มาจากถ้ำของพิงค์
ผมกับพี่ส่องไฟฉายดู ก็เห็นพิงค์นอนตัวสั่นหายใจแรงๆ อยู่ที่ด้านในสุดของถ้ำตัวเดียว
ผมรีบล้วงมือไปลูบพิงค์ซึ่งทีแรกพิงค์สะดุ้งเลยครับ คงกลัวหมามากๆ
แต่พอรู้ว่าเราเองก็ให้ลูบ .... แต่เด็ก ๆ คงถูกหมากินไปแล้วจริงๆ
ไม่เป็นไร พิงค์ของเรายังอยู่ก็พอแล้ว
ลูบพิงค์อยู่นานจนพิงค์น่าจะวางใจ เค้าก็ลุกขึ้นจากหลุม แล้วเดินออกมาให้พี่สาวอุ้ม
และหลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็ค่อยๆ โผล่ออกมาจากหลุมหลบภียลับของพิงค์ทีละตัว
จนครบ 4 ตัว.....!!!
สุดยอดคุณแม่ครับ พิงค์พาลูก ๆ หนีหมาลงหลุมได้ครบทุกตัว
แล้วตัวเองก็นอนขวางปากหลุมไว้ ก่อนจะกรี๊ดใส่หมา กระต่ายก็คงสู้เต็มที่ได้แค่นั้น

3 วันต่อมา.....พิงค์ก็จากเราไป.....

หมอบอกว่าพิงค์ช๊อตจากเหตุการณ์วันนั้น ไม่กินอาหาร ไม่ถ่าย
และตายไปในที่สุด .....เสียใจครับ ร้องไห้อีกเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้ ทั้งผมทั้งพี่ไม่มีใครยอมไปเรียน พี่เอาพิงค์มานอนบนตัก
แล้วนั่งลูบตัวพิงค์ไปเรื่อยๆ จนพิงค์หลับยาว

เด็ก ๆ โต แข็งแรง หย่านมกันหมดแล้วพอดี และกินอาหารลูกกระต่าย
ขอบคุณทั้งพอลทั้งพิงค์ ที่มาอยู่ให้ได้รัก แถมมีเด็ก ๆ ไว้ให้ตั้ง 4 ตัว
และเป็นสัตว์เลี้ยง 2 ตัวแรกของเรา

นอกจากกระต่าย
ตอน ม. ปลาย ผมมีชูก้าไกรเดอร์ตัวนึงครับ (กระรอกบิน)
ได้มาจากรุ่นพี่ที่โรงเรียน เป็นตัวเมีย และได้มาแบบ....ยังไม่ลืมตา
ลำบากต้องมาป้อนนมถี่โคตรๆ นอนเองก็นอนไม่ได้ ต้องมานอนขดอยู่ในมือ
ผมตั้งชื่อชูก้าว่า "จันทร์เจ้า"
ผมกับเข้าสนิทกันเลยละครับ เรียกได้ว่า ผมคือพ่อของมัน

ลืมตามาผมก็ป้อนผมให้อยู่
แต่อิเจ้าดุมากครับ มากกกกกกกกก ขนาดผมเป็นพ่อมันยังโดนจัด
ฉีดบาดทะยัก พิษสุนัขบ้ากันไปรอบนึงเลย
เวลาผมนั่งอ่านหลังสือสอบ จันทร์เจ้าก็จะมานั่งอยู่ลนไหล่บ้าง บนหัวบ้าน
อ่านไปก็ส่งเม็ดข้าวโพดให้นางแทะ น่ารักดีครับ ดีเพลิน
เวลาหลับจันทร์เจ้าจะติดการหลับในมือผมมากๆ
คือมาขดตัวกลมๆ นอนในอุ้งมือ ยิ่งถ้าประกบกันไว้จะชอบมาก
ออกไปเล่นโรลเลอร์เบรดก็เอาเจ้าเกาะไหล่ไปโต้ลมด้วย
ไปเรียน....บางวันเจ้าก็นอนแอบไปในกระเป๋าเสื้อ ไปโรงเรียนด้วยกัน

วันเสาร์วันนึง ผมไปเรียนเปียโน
แม่โทรมาว่า "เรียนเส็ดหรือยังลูก"
"ยังครับ เหลือชดเชยอีก 1 ชั่วโมง ที่ขาดเรียนครั้งที่แล้ว"
"ชดเชยวันหลังได้ไหม กลับมาบ้านก่อน"
"ทำไมอ่ะครับ มีไรป่าว"
"จันทร์เจ้า กัดช่างแอร์......"
"ห๊ะ?! แล้วช่างแอร์ไปทำอะไรให้ห้องปริ้นละครับ"
"แม่เรียกมาล้างแอร์เลยล้างห้องลูกด้วยเลย
จันทร์เจ้าไม่ได้อยู่ในกรง เจอคนแปลกหน้า เลยวิ่งเข้ามาไล่กัดช่างแอร์
เท้าแหว่งเลย แม่ให้ตังไปหาหมอแล้ว เหลืออีกคนยังอยู่ ลูกมาจับกระรอกลูกหน่อยนะ"

ไม่รู้จำขำหรือสงสารดี แต่ตอนนั้นตกใจครับ ว่าอิเจ้าทำเรื่องแล้วไง
ก็รีบบอกอาจารย์เปียโนของกลับบ้านก่อน กระรอกกัดช่างแอร์ 555555
กลับมาพอเปิดประตูห้องปั๊บ มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาจิกที่นิ้วเท้าผมทันที
ผมก็ดีดทันทีเหมือนกัน เห็นเจ้าตัวเหินจนต้องกางปีก
"เจ้า!!!! เราเอง!!!!!"

มันก็เหมือนจะรู้ตั้งแต่พุ่งเข้ามานะครับ เหมือนตกใจก็พุ่งเข้าจะกัด
แต่พอได้กลิ่นตรีน....ได้กลิ่นผมแหละ รู้ว่าพ่อมันเองเลยแค่งับ ไม่ได้ลงเขี้ยว
คงตกใจจริงๆ ครับ เพราะจันทร์เจ้าหนีเข้าไปเอาใต้เตียงเป็นจุดยุทธศาสตร์
เห็นตรีนใครกุพุ่งออกไป Attack ก่อน

แต่สุดท้าย จันทร์เจ้าก็ตายจากการโดนแมวทำร้าย
วันหยุดผมก็ปล่อยเจ้าขึ้นต้นมะม่วงหน้าบ้าน ให้ขึ้นไปแทะมะม่วงกิน
โดนผมล่ามโซ่ยาว กว่า 3 เมตรเอาไว้กับกิ่งไม้ กันหลงทางหายไป
ส่วนผมนั่งใส่หูฟัง MP3 ชิลๆ รอ
อยู่ๆ ก็มีแมวจรจัดขึ้นไปบนต้นไม้ เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงแมวและเสียงเจ้าขู่เสียงดัง
ด้วยความดุของจันทร์เจ้า กับแมวก็ไม่ยอมรับ เจ้าตั้งป้อมจะสู้
ผมเรียกให้เจ้าลงมาแล้วรีบปีนไปปลดโซ่ที่ล่ามไว้
กะว่าเกิดอะไร เจ้าจะได้โดดหนีได้
แต่เปล่าเลยครับ พอปลดโซ่ เจ้าก็โดดเข้าใส่แมวทันที
เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง และช็อตสุดท้ายที่ผมเห็นคือ แมวตบหน้าเจ้าเข้าอย่างจัง
เจ้ากรี๊ดสิครับ ผมก็คว้าโซ๋ได้ก็ดึงเจ้าลงมา (ตอนนั้นปีนขึ้นไปหาแล้ว)
จันทร์เจ้าเลือดโทรมหน้า ตากลมๆ น้ำตานอง
ผมรีบเอาเจ้าไปหาหมอ ฉีดยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อ ล้างแผล
แต่หมอไม่ชำนาญ Exotic ครับ เลยทำได้แค่ให้ยากลับมาป้อน
สมัยนั้นแถวนี้ยังไม่มีหมอ Exotic ครับ เลยทำได้แค่นี้จริงๆ

ไม่กี่วันจันทร์เจ้าก็ตายเพราะแผลติดเชื้อ
คราวนี้ผมไม่ได้ร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอเหมือนตอนเด็กแล้วครับ
แต่จ๋อยๆ ไปพักใหญ่ เพราะเห็นอาการมาหลายวัน สงสารจนอยากให้เจ้าไป
เรื่มเข้าใจว่าทำไมตอนพอลกับพิงค์ตาย พี่สาวถึงไม่ได้ร้องไห้หนัก
รู้สึกแค่....ในที่สุดน่ะนะ....สัตว์เลี้ยงก็แบบนี้
ผมแค่เอาจันทร์เจ้าใส่มือไว้เหมือนที่เคยทำ เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้
แล้วเอาไปฝั่งพร้อมโรยข้าวโพดที่ชอบเอาไว้ให้
ผมเก็บสร้อยคอที่จันทร์เจ้าใส่ประจำเอาไว้ให้หายคิดถึงในวันที่จันทร์เจ้าหายไป

ตอนนี้ไม่ได้เก็บสร้อยไว้แล้วครับ
ผมทิ้งมันลงน้ำไปตั้งแต่ตอนจะเข้ามหาลัยแล้ว
ตอนนั้นรู้สึกว่า ไม่ต้องมีสร้อย ผมก็สามารถคิดถึงเจ้าจันทร์ได้
เจ้าอยู่ในใจ ไม่ใส่อยู่ที่สร้อย และเจ้าไปแล้วแบบที่เราใช้เวลาด้วยกันเต็มที่
ดูแลกันเต็มที่ และจากกันแบบไม่มีอะไรต้องเสียใจ

ตอนนี้มีแฟร์รี่ครับ
ผมบอกแฟร์บ่อยมากว่า
"อยู่ด้วยกันนาน ๆ แต่เอาเท่าที่ไหวพอนะ ไม่ต้องทรมาน"

"อยากฝั่งหรืออยากเผา 555555 ถ้าผั่งก็เป็นหมูอบหม้อดิน
ถ้าเผาก็เป็นหมูย่าง จะเอาแบบไหน"

"เราไม่รักสัตว์นะ เรารักแค่แฟร์"