BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 345 "ไฟแรง"

ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 345

"ไฟแรง"

โจทย์โดย คุณ toor36

เพลงแนวนิทานนิดนึงให้สนุกเข้ากับเนื้อหานะครับ 5555

ถ้าจะเขียนเรื่องทำอาหาร ผมนี่ก็ไม่อยากประจานตัวเอง 5555
เพราะเรื่องไฟแรงแล้ว บรรลัยนี่เกิดขึ้นบ่อยเลยครับสำหรับผม
ตั้งแต่มีพี่เพ็ญ พี่เค้าก็ไม่ให้ผมทำอีกเลย
เพราะขี้เกียจเคลียร์หม้อ กระทะที่ผมทำดำไว้
จริงๆ เวลาทำไหม้ ผมก็ขัดเองนี่แหละครับ แต่พอทำไม่ได้ก็ลำบากพี่เพ็ญอยู่ดี

ดังนั้น ไฟแรง ของผม ขอเขียนในมุม...มือใหม่ "ไฟแรง" แล้วกันครับ
ส่วนคนที่ไฟแรง....ไม่ใช่ผมที่ Burnout แน่นอน
แต่เป็นหลานตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังเป็นมือใหม่ไฟแรง
กับกิจกรรมใหม่ๆ ของเค้า

อย่างแรกคือ....สอบโน้ตผ่านแล้ว!!!
ตอนนี้ได้เลื่อนขั้นมานั่งเรียน upright piano อย่างที่อยากเล่นแล้วครับ
พี่สาวบอกว่า ตั้งใจเรียนดี กว่าตอนเรียนกับคีบอร์ด

ก็ดีครับ ไม่เสียแรงที่พี่สาวปากเปียกปากแฉะ
และผมต้องเสียเหงื่อวิ่งจับมาซ้อม
ตอนนี้ไฟแรงมาก อยากให้ถึงวัน Friday จะได้ไปเรียนเปียโน
ก็ดีครับจะได้มีคนเล่นเปียโนดี ๆ ซักคนในบ้าน 55555
ถ้าไม่หันมาเล่น ป๊อปอย่างผมซะก่อนนะ
อย่างพี่สาวเค้าไม่ค่อยเล่นป๊อปครับ เค้าเล่นคลาสิก
ไม่มีอารมณ์เล่นก็ไม่เล่นเลย ไม่ใช่นั่งๆ นอนๆ ก็เดินไปเล่นซักเพลงเหมือนผม

ส่วนเรื่องไฟแรงเรื่องที่ 2 ของหลาน คือ....
จักรยาน
เมื่อปีที่แล้วพอดีผมถ่ายงานที่สนามจักรสุวรรณภูมิ
หรือที่เค้ามีชื่อจำง๊ายง่ายว่า "สนามเจริญสุขมงคลจิต" ....จะ....จำง่าย....
ผมเลยไปเห็นว่า มันมีโซนสนามของเด็กด้วย
ลองไปเดินเล่นดูเลยรู้ว่า พื้นก็เป็น EPDM กันกระแทก ล้มไม่เจ็บ
ประกอบกับพี่เขยไปทำงานต่างจังหวัด
หน้าที่ช่วงหน้าเล่นกีฬาหรือกิจกรรม outdoor เลยเป็นหน้าที่ของผมแทน

จักรยานมีแล้ว ปกติเล่นอยู่หน้าบ้าน สวน ทางเรียบๆ
พอพาไปสนามที่มีทางโค้ง ทางขึ้นทางลาดนี่ไปไม่เป็นเลยครับ 5555
ส่วนผมมีหน้าที่วิ่งตาม เพราะหลานก็เรียกทุกระยะ
ขึ้นไม่ไหว ไปไม่ได้ เรียกน้าปริ๊นซ์ ตลอด
ครั้งแรกประเดิมไป 20 นาที หลานเหนื่อย แต่สนุกมาก
เลยแวะพากินเทปปุระของโปรดเป็นรางวัลที่พยายายามได้ดีมาก

หลังจากนั้นผมก็พอไปอีก 2 ครั้ง หลานก็เล่นดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ
เริ่มเรียนรู้จากคนรอบข้างว่าจะเข้าโค้งยังไง
จะลงทางลาดยังไง จะขึ้นทางลาดต้องทำยังไง
เล่นได้ 20-30 นาทีเหมือนเดิม เด็กผู้หญิงก็น่าจะเหนื่อยแล้ว
แต่ผมเห็นเด็กผู้ชายนี่อยู่เป็นชั่วโมงเลยครับ ทนมาก

แล้วก็เว้นๆ ไปซักพักครับ เพราะผมไม่ว่างพาไป
หลานป่วยบ้าง ฝนตกบ้าง
พี่สาวก็พาเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ บ้านเดือนละครั้ง

และเมื่อต้นเดือนมกรา ผมไปที่นั่นอีกครั้ง
เลยนึกขึ้นมาได้ว่า ไม่ได้พาหลานมาเล่นหลานเดือนแล้ว
อาทิตย์ถนัดไป ขณะขับรถกลับจากไปประชชุมกับลูกค้าแถววิทยุ
เลยโทรไปชวนหลาน ไปเล่น Balance bike กันไหม
หลานตอบไม่คิดเลยครับว่า ไป...ที่สุวรรณภูมิหรอ
โอ้โห ความจำดี

วันหยุดนั้นผมเลยต้องทำหน้าที่พาหลานกับพี่สาวไปสุวรรณภูมิ
อ้อ แฟนไปด้วย ทีแรกบอกไม่อยากไปเพราะร้อน
แต่หลานก็เดินไปจูงมือถึงที บอกน้าพลอยไปด้วยกันนะ

พอลงสนาม หลานตั้งหลัก run in เล็กน้อย
ยังตั้งหลักกับความฝืดของสนามไม่ได้
แต่พอชินแล้วก็วิ่งโล้ดเลยครับ
แรกๆ ก็เรียกให้ผมวิ่งตาม ไอ่ผมก็ต้องวิ่ง !!!

หลังๆ เค้าก็กล้ามากขึ้นแล้วขึ้นลงทางลาดสบายเลยครับ
ผมก็ไม่วิ่งตามแต่ยืนเฝ้า เดินไปเดินมาอยู่ใกล้ๆ
สะพายกระติกน้ำเย็นๆ ของหลาน 1 อัน

ผมเห็นละ ในสนามมีแต่พ่อ น้า ลุง ผู้ชายทั้งนั้นที่วิ่งไล่เด็ก ๆ กันอยู่
และรู้แล้วครับ ทำไมแม่ๆ ถึงไม่มาเฝ้า เพราะโคตรร้อน!
แถมไอ่ EPDM นี่ฝืดเท้ามาก วิ่งขึ้นลงไปทางลาดนี่มีเหนื่อย
และเวลาเด็กล้มที แต่ละคนนี่ต้องวิ่ง 4x100 เข้าชาร์ทกันหมดเลย

ซึ่งขณะที่ผมลงนั่งบนหญ้า เฝ้าหลานชิลๆ พร้อมยกมือให้แฟนที่นั่งรออยู่ในร่มกับพี่สาว
อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียง "น้าปริ๊นนนนนนน แม๊!!!!"
ผมกันขวับไปปั๊บ.....หลานหน้าคว่ำวัดพื้นที่ตรงทางลงสโลป

ชิบห๊ายยยยยย

ผมนี่ออกตัวล้อฟรี วิ่งไปหา แต่หลานก็คือลุกขึ้นมาเองแล้วนะครับ
ผมที่วิ่งคือ วิ่งไปยิ้มไปหน้าตาสดใส แต่สับ 4x100 เลยเหมือนกัน
ปากก็พูดว่า It's ok It's ok สะกดจิตหลานไม่ให้ร้องไห้

พอถึงตัวก็เข้าไปจับมือประคองไว้แล้วยกจักรยานด้วยกัน
"Khaohom fall down 2 times" (เค้ายังไม่past tenceนะ 5555)
"It's fine, everybody need to falling down to know how to get up.
You know?, you did so well. you can get up everytime, right?"
"Right" ปากนี่เบ้
"Are you hurt? hands?, knees?, elbows?"
"left hand" ว่าแล้วก็ยื่นมือที่ถลอกนิดหน่อยให้ผมดู
ส่วนตัวผมอ่ะเป็นผู้ชาย ถ้าเจ็บแค่นี้ผมก็เล่นต่อนะ 5555
แต่ไม่รู้เด็กผู้หญิงจะยังไง
ผมปัดมือให้ "do you want to take a break and wash your boo boo?"
"No, it's ok, no problem"
"เล่นต่อหรอคะ" ผมยิ้มให้ ให้ดูโลกสดใส
"เล่นต่อ"

จัดไป....
หลานขึ้นคร่อมจักรยานแล้วไปต่ออีกครั้ง
แล้วไถลงสโลป พร้อมกรี๊ดไปด้วย 555555
สุดท้ายยิ้มแย้มแจ่มใส ลืมเจ็บไปทันที 555 บอกแล้วว่า เจ็บแค่นี้เล่นต่อสบาย
แล้วความกล้าก็เกิดไปเล่นต่อที่สนามใหญ่ ซักพักก็สไลด์ลงมาวัดพื้นอีกรอบ
แต่ครั้งนี้ปากตะโกนเรียกผมนะ แต่ยกจักรยานขึ้นมาเองได้
แค่เรียกให้ผมมารับรู้ว่าล้มนะ แค่นั้น

วันนั้นเล่นไปเกือบชั่วโมง เรียกว่าเหนื่อยจัด ๆ
จนบอกว่า "เล่นเสร็จแล้วค่ะ หิวข้าว"
ก็เป็นหน้าที่ผมยกจักรยานเดินพากลับไปหาแม่เค้า
ถึงปั๊บก็เล่าเลยว่า รถล้ม 3 รอบ
พร้อมถามผมว่า "เราจะมากันอีกเมื่อไหร่คะ" 555555

โอ้โห....ไฟแรงอะไรขนาดนั้น ถามน้ารึยังว่าร้อนไหม
กินข้าวเสร็จ ขากลับแต่ละคนเฉาแดด หลับกันหมดรถ
เหลือแต่ผมที่ต้องขับรถกลับ ผมซัดทางด่วนเลยครับ
พร้อมฉกเงินในกระเป๋าเมียจ่ายค่าทางด่วนเรียบร้อย!!!

ขับไปกลับร่วม 100โล อัตราสิ้นเปลืองเท่ๆ เลยครับ 19.2โล/ลิตร

นี่แหละทำไมผมถึงรักรถผม