~*~ เท่ากัน ~*~

๐ ฟากฟ้าหม่นทึมเทาเป็นเงาม่าน
วรรษากาลแผ่ครอบโอบรอบสรวง
ตะวันลอยหลีกเร้นไม่เห็นดวง
ปล่อยทิ้งห้วงเวหาให้พร่ามัว

๐ โลกทั้งโลกคล้ายกับจะหลับใหล
หลับอยู่ในช่วงวันอันสลัว
ลมอ่อนเอื่อยโชยไล้พฤกษ์ไหวรัว
เยียบเย็นทั่วแดนดินถึงถิ่นพรหม

๐ คอยลำแสงฉาบไล้โลมไออุ่น
เอื้อให้ดอกยี่สุ่นกลิ่นกรุ่นผสม
รำเพยหอมรำพายปนสายลม
ให้ดอมดมก่อนลิดกลีบปลิดโปรย

๐ จนแล้วเล่าเงาดำยังงำโลก
อมทุกข์โศกแทรกซอนอ่อนระโหย
ร่ำรอกาลวิโยคให้โบกโบย
ผ่านพ้นโดยแสงสุรีย์ฉายคลี่ภพ

๐ ตราบเช้าจนบ่ายคล้อยทยอยค่ำ
พิรุณพรำพร่างพรูมิรู้จบ
ยี่สุ่นเอยบอบช้ำอีกคำรบ
ลมตลบร่วงพลันมิทันบาน

๐ เฉกดอกรักหักรานละก้านร่วง
สิ้นสุดช่วงหล่นลงจบสงสาร
ทุกสิ่งต่างผันแปรกระแสกาล
พาพบพาน-พรากพ้นทุกหนไป

๐ หมายแย่งยื้อถือครองเป็นของหวง
สู้ฉวยช่วงชิงมาแม้คราไหน
แรกก็ชอบนานก็ชังจะหวังใด
ให้ดำรงคงได้นั้นไม่มี

๐ วงชีวิตแสนสั้นสักวันหนึ่ง
ก็จะถึงจุดหมายปลายวิถี
สิ่งยึดเหนี่ยวผูกพันมานานปี
ย่อมถึงทีปล่อยวางแม้ร่างกาย

๐ เหลือแต่โลกยังคงดำรงอยู่
ต่างแต่ผู้คนกลับดับสลาย
ได้หยิบยืมลืมกลัวจวบตัวตาย
จุดสุดท้ายเท่ากันดังนั้นเอง

วลีลักษณา
๑๙ มิถุนายน ๒๕๖๘