~*~ เพรงบุญบรรพ์บาป ~*~

~*~ เพรงบุญบรรพ์บาป ~*~ ๐ คีตาแผ่วแว่วผ่านบรรสานศัพท์ คล้ายสำทับความนัยอาลัยถึง หรือเพียงเสียงลมร่ำรั้งคำนึง ให้ลอบหลงรำพึงเพียงหนึ่งเดียว ๐ อ่อนหวานนั้นหว่านพรมปนลมฝน อกใจคนคอยแต่ชะแง้เหลียว ด้วยเยื่อใยร้อยรัดกระหวัดเกลียว แล้วรั้งเหนี่ยวตรึงแน่นมิแม้นคลาย ๐ ความหวานชื่น ขื่นช้ำ นั้นก้ำกึ่ง เพียงหยดหนึ่งหยาดตาลอาจพาลหาย กระแสกาลผ่านพราก วิบากกราย คราวสิ้นหมายวายค่าคงอาดูร ๐ วัสสานะฤดูฝนพรูพร่าง โลกหม่นอับอ้างว้างเมฆพรางสูร ใจสิกลับร้อนรุมราวสุมกูณฑ์ พิษเพิ่มพูนเพียบแปล้เกินแก้ทัณฑ์ ๐ หรือเพรงบุญบรรพ์บาปรุมสาปสั่ง โหมปะทะปะทังดั่งสวรรค์- ทอดเทียบลาดพาดเชื่อมกลับเหลื่อมกัน จึงชิดเคียงเพียงฝันร่วมมรรคา ๐ รอเพรงทัณฑ์บรรเทาอย่างเศร้าสร้อย หวั่นจักคอยแต่เก้อชะเง้อหา มิสมปองคล้องวาสน์ต้องคลาดครา เกิดร่วมฟ้าตากฟากจนยากพบ ๐ ฝนรินหลั่งพรั่งพรูลงสู่พื้น มะลิลาดาษดื่นเกินขืนหลบ ได้แต่ทิ้งช่อหล่นก่อนพ้นพลบ ร่วงลงซบหญ้าต่ำอย่างจำยอม ๐ อาจมิต่างดอกรักในสักที่ ป่านฉะนี้คงไร้ใครถนอม ด้วยหลบเร้นหลีกหลงดงพะยอม คงมิพร้อมผลิแย้มอยู่แซมทรวง ๐ ล่วงเลยสนธยาท้องฟ้าหม่น เลือนอำพนพรายแสงทุกแห่งสรวง เดือนก็ลอยหลีกเร้นไม่เห็นดวง ราวถึงช่วงทิ้งโลกให้โศกซม ๐ เพรงเพลงยังล่องลอยอย่างอ้อยอิ่ง ก็คล้ายยิ่งหยิบยื่นแต่ขื่นขม คีตะกานท์หวานรื่นชวนชื่นชม ควรหรือรอนอารมณ์เกินข่มลง วลีลักษณา ๑๙ กันยายน ๒๕๖๘

Create Date : 20 กันยายน 2568		2 comments
Last Update : 21 กันยายน 2568 22:04:51 น.
Counter : 109 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet