~*~ บทเพลงบรรพกาล ~*~

๐ สังคีตหวนครวญขับสดับเสียง
คล้ายจำเรียงความร้อยว่าคอยหา
หวานแผ่วพลิ้วล่องพรมตามลมพา
รั้งสัญญาอาวรณ์จากตอนใด

๐ หม่นมัวยามย่ำพลบพระลบคล้อย
เฝ้ารอคอยเหลือบแลดวงแขไข
เสียงพิณยังคงแว่วผ่านแนวไพร
คลอบทเพลงแมกไม้ไหวเล่นลม

๐ หอมอ่อนอ่อนขจรอวลลำดวนเอ๋ย
กระไรเลยด่วนโรยลงโปรยถม
ถึงวันพรุ่งเลือนหอมให้ดอมดม
มิทันชมสมค่าบุปผามี

๐ เวิ้งนภโพ้นเดือนแรมลอยแกมหาว
ประดับดาวจำรัสรัศมี
ดาวหนึ่งเคยประดับกับฤดี
ในยามนี้หม่นอับราวดับดวง

๐ ปลายฤดูเหมันต์ลมผันทิศ
ก่อนคิมหันต์กรายปิดรอบทิศสรวง
วันเวลาแปรคาบผลัดภาพปวง
ยังภาพหนึ่งตรึงทรวงทุกห้วงกาล

๐ ฤๅบุพเพเบื้องบรรพสัญญา
ลงโทษทัณฑ์ทรมาคอยพร่าผลาญ
แต่งกลลวงหยอกเอินมาเนิ่นนาน
วนสงสารอุบัติก็พลัดทาง

๐ กลายเป็นบ่วงพ่วงผูกเหมือนถูกสาป
ทบแรงบาปปางบรรพ์มากั้นขวาง
โยงเยื่อใยเหนี่ยวนำแล้วอำพราง
ก่อกำแพงคั่นกลางออกต่างภพ

๐ แว่วบทเพลงบรรพกาลแสนหวานซึ้ง
เหมือนประหนึ่งรั้งขวัญมาบรรจบ
ดึงนิวรณ์ย้อนย้ำอีกคำรบ
เพียงบรรสบภาพคอยในรอยเพรง

๐ มโนฝันนั้นเลือนดุจเดือนเสี้ยว
คล้องเกาะเกี่ยวอารมณ์ลอบข่มเหง
ย้อนมองเรื่องเบื้องหลังช่างวังเวง
ยินบรรเลงคีตขับยิ่งอับจน

๐ เดือนซีดเซียวเรียวบางแอบพรางฟ้า
เมื่ออุษาพร่างแสงลามแปลงหน
ทิวาวันผันเปลี่ยนอยู่เวียนวน
พาพานพบพรากพ้นให้ทนคอย

๐ ลำดวนเอ๋ยเคยย้อมด้วยหอมหวาน
ดอกเมื่อวานสิ้นช่วงก็ร่วงผล็อย
รักเมื่อวานสิ้นช่วงก็ร่วงปรอย
มิอาจร้อยไมตรีไว้ที่เดิม

ปล. "คอย" "ผล็อย" (ครึ่งเสียง) กับ "ปรอย"
ผิดหลักการรับสัมผัสท้ายวรรคนะคะ

วลีลักษณา
๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕