รากเหง้าของความกลัว "รากเหง้าของความกลัว "   เป็นโจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 390  ผู้ตั้งโจทย์ คือ คุณ กะว่าก๋า          คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน)                 ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตคุณคืออะไร ? และเมื่อคุณขุดลึกลงไป คุณพบว่า "รากเหง้า" ของความกลัวนั้นเชื่อมโยงกับความคาดหวัง,         ความสูญเสีย, หรือการไม่ได้รับการยอมรับ? คุณจะเปลี่ยนความกลัวให้เป็น "เข็มทิศ" ที่นำทางไปสู่การเติบโตได้อย่างไร?                                  จากคำอธิบาย จุดประสงค์ของผู้ตั้งโจทย์  มีหลายจุดประสงค์เลย เนาะ  ต้องการให้         ผู้เขียนโจทย์ ตะพาบครั้งนี้  เล่าถึงความกลัวที่ใหญ่ที่สุด ให้เล่าถึง  "รากเหง้า"ของความกลัวนั้น  เชื่อมโยงกับความหว้ง  ความสูญเสียหรือการไม่ได้ รับการยอมรับ  แล้วให้เล่าถึงความกลัวนั้น ให้เป็น "เข็มทิศ" นำทางไปสู่การเจริญเติบโต   ทุกจุดประสงค์ล้วนแต่มีความเกี่ยวเนื่องกัน  ก็คงต้อง เขียนแบบรวม ๆ ในจุดประสงค์ดังกล่าว  ค่ะ  เรื่องของ  ความกลัว นั้น  ฉันว่า  ไม่มีใครหรอกนะ  ที่ในชีวิต  ไม่เคยกลัวอะไรเลย  จริงไหม  เพราะในความเป็นจริง   ความกลัว เป็นอารมณ์พื้นฐาน ของชีวิตมนุษย์เรา   เมื่่อมนุษย์อยู่ในอันตรายหรืออาจจะเกิดความรู้สึกว่า กำลังถูกคุกคาม   ก็จะเกิดความรู้สึกกลัว  มีปฏิกิริยาทางร่างกาย  เช่น  หัวใจจะ เต้นเร็วขึ้นกว่าปรกติ  สีหน้าอาจซีด หายใจถี่  เหงื่อออก  และเตรียมพร้อมที่จะรับเหตุการณ์ ที่พบเจอหรือกำลังจะเกิด   ที่เรียกว่า  เป็นกลไกที่จะตอบสนอง  ซึ่ง อาจจะตอบแสนองแบบสู้ หรือ ถอยหนีไป    การตอบสนองความกลัวเป็นการเอาตัวรอด โดยสร้างการตอบสนอง  เป็นกลไกทางธรรมชาติที่ติดตัวคนเรา ผ่านวิวัฒนาการกว่า 300 ล้านปี สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความกลัว  ก็จะไม่มีทางเตรียมตัวเพื่อมีชีวิต ในวันต่อไป ไม่หาอาหารกักตุน ไม่สร้างที่กำบังสู้กับสภาพแวดล้อม (ความรู้เพิ่มเติมจากอินเทอร์เน็ต)  ความกลัว  อาจจะเกิดขึ้นจากการเรียนรู้ในช่วงเวลาวัยเด็ก ที่มีประสบการณ์ไม่ดีต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง อย่างเฉพาะเจาะจง ก็เป็นได้ ค่ะ  และนั่นก็คือ  "รากเหง้า"   ของความกลัวนั้น   ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดของฉัน   คิดว่า  น่าจะมาจากประสบการณ์ในวัยเด็กของฉัน   จนกลายเป็น  รากเหง้า ของความกลัว   นั่นก็คือ  ตั้งแต่เด็ก  แม่จะพูดอยู่เสมอ ว่า  เด็กผู้หญิง ไม่ต้องเรียนสูงเรียนแค่จบ ประถมสี่  ตามการศึกษาภาคบังคับ ในสมัยนั้น ก็พอแล้ว  เพราะโตขึ้น ก็ต้องแต่งงานไป เป็นคนของตระกูลอื่น   จนจบประถมสี่  ฉันไปแอบสอบเข้า ป.5  และสอบได้  เลยได้เรียนต่อ จนจบ ป.7  ส่วนพี่สาวน่าจะได้เรียน แค่ ป. 4 และแต่งงานไป   ชีวิตแต่งงานไม่ประสบความสุขนัก  ต้องอาศัยเงินของพี่เขย  ทะเลาะกันบ้าง  ลูกพี่สาว คนหนึ่งก็ต้องพามาอยู่บ้านให้พ่อและแม่เลี้ยงไว้ ส่วนน้องสาว จบประถม 4 ได้  เพราะจ้างเรียนให้จบ เพราะถ้าไม่จบการศึกษาภาคบังคับ  จะต้องโทษ เพราะผิดกฎหมาย   เหตุการณ์ในวัยเด็กที่พบเจอ   ทำให้ฉันเกิดความคิดว่า  ผู้หญิง ต้องเรียนให้สูง  หาเลี้ยงตัวเองได้  การแต่งงานไม่ใช่หลักประกัน ของชีวิตที่จะเป็นสุขและมีอิสระได้  ฉันได้เห็นตัวอย่าง การแต่งงานของพี่สาวแล้ว  เพราะไม่มีความรู้  ต้องอาศัยเงินของสามี  สามีก็ข่มได้  บางครั้ง ก็ถึงกับลงไม้ลงมือด้วยก็เคย   เป็นภาพที่ทำให้ฉันจำได้ เวลาพี่สาวมาที่บ้าน ดูไม่มีความสุข  มันเป็นภาพของพี่สาวและคำพูดของแม่  มันเหมือนเป็น รากเหง้า  ฝังในใจที่ฉันจะต้องเรียน  จะต้องมีความรู้ไว้ประกอบอาชีพได้   เหมือนกลไกที่ทำให้ฉัน ผลักดันตัวเอง  ประกอบกับเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับดีพอสมควร   ครู อาจารย์ รักใคร่  พอจบ ประถมเจ็ด  ครูที่เคยเป็นประจำชั้นฉัน รู้ว่าฉันจะไม่ได้เรียนต่อ  ม.ศ. 1 แล้ว   ก็มาที่บ้านฉัน  พูดกับแม่ว่า    "สุวิมล เป็นเด็กเรียนเก่ง   ควรให้เขาเรียนต่อในชั้นสูงขึ้น"    ในที่สุดแม่ก็ยอมให้ฉันเรียนต่อ ม.ศ.1  แต่ให้ฉันสัญญาว่า  จะส่งเสียให้เรียนจบ ม.ศ. 3  เท่านั้น    แต่อุปสรรคในเรื่องการเรียนของฉันมันช่างมีมาเรื่อย  ๆ  ในช่วงเรียน ม.ศ. 2 กลางเทอม  เกิดป่วย ต้องหยุดเรียนเป็นอาทิตย์  พอไปโรงเรียน  มีครูคนหนึ่ง พูดแบบหวังดีประสงค์ร้าย ไม่ถนอมน้ำใจคนป่วยเลย  (ดังที่เคยเขียนเล่าไปเมื่อบล็อกก่อน ๆ )  เลยลาออก  ชีวิตตอนนั้น  เหมือนว่าวขาดลอย  จนกระทั่งเจอเพื่อนประถม 4   จึงได้รู้จักการเรียนลัด  สอบเทียบ  (เคยเล่าไว้แล้ว)  สอบเทียบ ม.ศ.3 แล้ว  ฉันต้องรักษาสัญญา ที่ให้ไว้กับแม่  คือ  ถ้าอยากเรียนต่อ  ต้องหาเงินเรียนต่อเอง   ฉันโชคดี  แม่ของเพื่อนเขาเปิด โรงเรียนอนุบาล  ถึง ประถม 4  ปีนั้น เด็กอนุบาลล้นห้อง ห้องละ 45 คน จึงต้องเปิดห้องเพิ่มอีก 1 ห้อง  เพื่อนเลยให้แม่เขา รับฉันเข้าสอน   โดยมีข้อแม้ว่า  ฉันต้องสอนเด็กอนุบาลทั้งภาษาไทยและภาษาจีน  ภาษาไทย  เดือนละ 450 บาท ภาษาจีนวันละ 2  ชั่วโมง  เพิ่มให้ เดือนละ 250  บาท  (ครูภาษาจีน ค่าสอนแพงกว่า ครูสอนภาษาไทยมาก   เขาจึงไม่สามารถจ้างครุ 2 คนได้  (เปิดห้องใหม่  ค่าใช้จ่ายก็มากขึ้น)    แม่ของเพื่อนให้ฉันลองเขียนชื่อของฉันให้เขาดู  พอเขาเห็นลายมือฉันและรู้ว่า ฉันเรียนจบ ภาษาจีน ประถม 4 มา  เขาพอใจลายมือฉัน  บอกว่าสวย  ใช้ได้ สอนเด็กอนุบาลได้แน่   ฉันจึงโชคดี ได้เงินเดือนละ 700 บาท  ฉันจึงมีเงินได้เรียนลัด ม.ศ. 4-5  จบใน 1 ปี   เรียนติวก่อนสอบ เอนทรานซ์ 1 เดือน 800 บาท          ในที่สุด  ฉันก็ได้เข้ามาเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ ว.ศ. บางแสน (ในสมัย 2513)    4 ปีในที่แห่งนี้  ความกลัวของฉัน  น่าจะเป็นความกลัวที่สุดในชีวิต  กลัวเรียนไม่จบ  กลัวพ่อผิดหวัง ที่อุตส่าห์บอกแม่ว่า  ให้ฉันไปเรียนเถิด ในเมื่อเขาสอบได้  เงินที่ขายโรงงานน้ำหวานหลังจากที่ซื้อบ้านใหม่แล้ว  ยังเหลืออีก  2-3 แสน ใช้อย่างประหยัด พอที่จะส่งฉันเรียนจบแน่นอน          ที่ ว.ศ.   มีกฎอยู่ว่า  จบปีสอง   ต้องได้เกรดเฉลี่ยสองปีนี้  ไม่ต่ำกว่า  2.2  จึงจะมีสิทธิ์เรียนต่อปี 3-4  และได้รับปริญญา สองปีนี้ ฉันตกอยู่ในความกลัวว่า  จะไม่ผ่าน  2.2  เพราะฉันเป็นนักเรียนเรียนลัดมา ทั้ง ม.ศ.3 และ ม.ศ.5  พื้นฐานความรู้ย่อมไม่แน่นเหมือน คนที่เรียนภาคปรกติ    จึงต้องพยายามตั้งเข็มทิศในชีวิต   ด้วยการขยันอ่านหนังสือมากกว่าเพื่อน  นอนดึกกว่าเพื่อน  ประหยัด มากที่สุด  ร่วมแต่กิจกรรม ของสถานศึกษาเท่าที่จำเป็น            ในที่สุด  ความกลัวที่ใหญ่ที่สุด  ฉันก็สามารถก้าวผ่านมันไปได้  แม่ยอมรับเรื่องการศึกษา มีความสำคัญ  น่าเสียดายที่พ่อไม่มีโอกาสได้อยู่เห็น ความสำเร็จทางการศึกษาและ การชนะความกลัวที่จะเรียนไม่จบปริญญา  ฉันยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทน บุญคุญพ่อเลย พ่อจากฉันไปตั้งแต่ฉันยังอยู่เทอม 3 ของปี 1 อยู่เลย  นั่นเป็นความเศร้าโศกมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของฉัน ค่ะ (ดังที่ได้เคยเขียนไปแล้ว) ตะพาบ   "รากเหง้าของความกลัว"  ฉันก็ได้เขียนครบตามจุดประสงค์ของผู้ตั้งโจทย์ แล้วนะคะ  ความจริงเรื่องของความกลัวนั้น  น่าจะมีประโยชน์มากกว่า โทษ  ค่ะ เพราะความกลัวทำให้เรามีแรงในการตั้ง เข็มทิศ ในชีวิต  มีแรงกระตุ้นที่จะทำให้ความกลัว ในสิ่งที่อยากทำให้สำเร็จ  และอดทน  อดกลั้น เพื่อเดินไป สู่เป้าหมายที่ต้องการได้  ค่ะ  บางครั้ง  เรากลัวบาป  กล้วโดนตำรวจจับก็ทำให้เราไม่กล้าทำชั่ว   แต่โทษของความกลัว  ก็มีเช่นกัน  ถ้าปล่อยให้ความกลัวเกิดในใจ   จนฟุ้งซ่าน  ขาดสติ  กลัวจนไม่กล้า ไม่ทำอะไร  กลัวความผิดพลาด  ชีวิตก็ขาดความเจริญ ขาดความสำเร็จ แน่นอน  จึงต้องกลัวในสิ่งที่ควรกลัว  ตั้งสติ ให้มั่น ชนะความกลัวในใจให้ได้  ค่ะ       Create Date : 04 ธันวาคม 2568 23 comments Last Update : 5 ธันวาคม 2568 9:50:05 น. Counter : 338 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณ**mp5**, คุณกะว่าก๋า, คุณหอมกร, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณกะริโตะคุง, คุณปัญญา Dh, คุณสองแผ่นดิน, คุณhaiku, คุณmultiple, คุณnewyorknurse, คุณnewyorknurse, คุณtoor36, คุณThe Kop Civil, คุณkae+aoe, คุณจันทราน็อคเทิร์น

เห็นด้วยกับอาจารย์เลยครับ ที่ว่า "ประสบการณ์ในวัยเด็ก" นั้น เป็นรากเหง้าของความกลัวในตอนโตได้จริงๆ ผมเองก็กลัวผีมาค่อนชีวิต เพราะถูกหลอกให้กลัวในตอนเป็นเด็กครับ พอโตมาถึงได้รู้ว่าคนเรานี่แหละที่น่ากลัวกว่าผีเยอะเลย 555 ความกลัวของอาจารย์ กลายเป็นความกลัวที่มีประโยชน์ และผลักดันให้อาจารย์สามารถเอาชนะความกลัวที่มีได้จนหมด คุณพ่อของอาจารย์ท่านต้องภูมิใจในตัวอาจารย์มากๆครับ แม้ว่าท่านไม่ได้อยู่รอดูความสำเร็จในวันที่อาจารย์เรียนจบก็ตาม การเรียนจนจบมหาวิทยาลัยของอาจารย์ ถือเป็นการเอาชนะความกลัวที่ยิ่งใหญ่มากๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 5 ธันวาคม 2568 11:08:22 น.

ความกลัวมีความหมายใกล้เคียงกับ "ความกังวล" แต่แตกต่างกัน โดยความกังวลเกิดขึ้นเป็นผลจากภัยคุกคามที่รับรู้ว่าควบคุมไม่ได้หรือหลีกเลี่ยงไม่ได้ จริงๆโจทย์ข้อนี้ไม่ง่ายเลยนะคะอาจารย์ ความกลัว บวกกับคำว่ารากเหง้า กลายเป็นรากเหง้าของความกลัว น่าโมโหคนคิดตั้งโจทย์นี้ซะจริงๆทำให้ ยากกะการตีความ ความกลัว เป็นอารมณ์ที่เกิดจากการรับรู้ภัยคุกคามของสิ่งมีชีวิต ซึ่งเป็นสาเหตุให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสมองและการทำงานของอวัยวะ และการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมในที่สุด ส่วนคำว่ารากเหง้า มันคืออะไรค่ะ... หมายถึง DNA ของเราหรือค่ะ อะไรอ่า...เคยได้ยินแต่ภาษาของต้นไม้ว่ามันมีรากเหง้าฮ่า   โดย: สมาชิกหมายเลข 4313444 5 ธันวาคม 2568 11:12:12 น.

ผมเขียนเสร็จแล้ว แต่ลืมวันอัพครับอาจารย์ 555 พรุ่งนี้ตามส่งงานตะพาบอีกครั้งครับ ในสมัยโบราณ การสอนออกจากคำสอนหลัก ผมว่าเป็นเรื่องอันตรายถึงแก่ชีวิตได้เลยครับ เซน หรือ ซูฟี จึงต้องพัฒนารูปแบบการสอน ด้วยการใช้สัญลักษณ์เปรียบเทียบ เพื่อหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกับความเชื่อ หรือวิธีการสอนแบบเดิมครับ   โดย: กะว่าก๋า 5 ธันวาคม 2568 13:23:59 น.

พระท่านว่ารากเหง้าความกลัวคือความไม่รู้ค่ะ ไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหนกัน จึงกลัวตาย นี่ถ้ามั่นใจว่าตายแล้วไปสวรรค์ก็คง จะไม่มีใครกลัวตายกันนะคะมีแต่พร้อมยินดี   โดย: หอมกร 5 ธันวาคม 2568 13:53:41 น.

สวัสดีครับอาจารย์ ตอนเป็นเด็กผมก็กลัวนั่นนี่อยู่บ้าง แต่พยายามไม่ให้กลัวครับ   โดย: ปัญญา Dh 5 ธันวาคม 2568 21:13:44 น.

สวัสดีครับ อาจารย์สุ ตามอ่านงานตะพาบครับ ผมกลัวผีเพราะไปดูหนังผีเอง(หนังกลางแปลง)กลัวผีอยู่สามตัวคือ ผีพรายน้ำ แดร็กคูล่า และ ศพกินคน กลัวจนโต เพราะไม่เคยเจอผีเลย เลยเลิกกลัวไป แต่ฝันถึงผีได้ ส่วนเรื่องการเรียน พ่อแม่(แม่เรียนจบป.4)ไม่เคยบังคับลูก ใครอยากเรียนสูงแค่ไหน ก็ส่งให้เรียนจนจบ   โดย: สองแผ่นดิน 5 ธันวาคม 2568 22:32:18 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 6 ธันวาคม 2568 5:03:42 น.

ต้องยอมรับว่า เราสามารถเปลี่ยน ความกลัว เป็นแรงพลักดัน ให้เราประสบผลสำเร็จได้นะครับ อย่างของ อาจารย์สุนี่ กลัวจะเรียนไม่จบ อุปสรรคก็มีแยะ ตั้งแต่ เรื่องสอบเทียบมา เรื่องการเงิน ต้องหาเงินเรียนเองด้วย ไหนจะเรื่อง การสูญเสีย คุณพ่ออีก แต่ความกลัวก้ผลักดัน ให้อาจารย์ประสบความสำเร็จ ได้ในที่สุด เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจของ พ่อแม่ ที่สุด ถึงท่านจะจากไปแล้วนะครับ ของอาจารย์เต๊ะ นี่ กลัวตั้งแต่ สอบเข้ามหาลัยเลยครับ กลัวจะสอบไม่ติด ก็เลยมีแรงผลักดันให้อ่านหนังสือเป็นเดือนๆ พอเข้าไปได้ ความกลัว ก็ยังตามมาหลอกหลอนอีก กลัวจะเรียนไม่จบ ต้องเสียเวลาเรียนใหม่ สุดท้ายก็ฝ่าฟันจนจบมาได้ เท่านั้น ยังไม่เข็ด เพราะ พอจะมาเป็นอาจารย์ ก็ต้องไปเรียนเอาวุฒิ ป.โท มาอีก แถมไปเรียนตอนแก่ อายุ 40แล้ว เรียนกับน้องๆเด็กๆจบใหม่ เด็กๆเรียก ป๋าเต๊ะ กันเป็นแถว แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะแก่กว่า อาจารย์ที่มาสอนซะอีก 555 อาจารย์เลยเกรงใจ ไม่กล้าตอแยมากครับ แถมเรียนตอนแก่ มีประสบการณ์ทำงานมานานแล้วด้วย เรื่องที่เรียนก็ทำมาหมดแล้ว กลายเป็นง่ายไปซะทุกอย่างครับ รอบนี้เลยไม่น่ากลัว เหมือน สมัยเรียน ป. ตรีนะครับ ช่วงนี้ อากาศเย็นสบายดี แถมเมื่อวานแถวบ้านฝนตกมาอีก บ้านอาจารย์สุเป็นไงบ้างครับ   โดย: multiple 6 ธันวาคม 2568 5:53:10 น.

ก็ยังดีนะครับที่ความกลัวในสมัยก่อนเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้จนมาได้ถึงตอนนี้ ผมว่าไม่ว่าครอบครัวไหนก็ต้องภาคภูมิใจกับลูกหลานที่สามารถใช้ความกลัวให้เป็นประโยชน์ได้ขนาดนี้ครับ   โดย: กะริโตะคุง 6 ธันวาคม 2568 14:08:13 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ผมเคยกัลวผีมากที่สุดครับ แล้วผมก็ผ่านมันมาได้ บางทีการกลัวสิ่งใด แล้วเดินเข้าไปหาสิ่งนั้น ก็ทำให้เราหายกลัวได้จริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 6 ธันวาคม 2568 14:42:14 น.

ขอบคุณอาจารย์สุ เรื่องคำแนะนำในการผ่าตัดด้วยนะครับ อาการปวดนี้ เป็นมานานเป็น สิบๆปีแล้วครับ ทีแรกก็ทำแต่กายภาพ คิดว่าจะทนไหวแต่มันก็หนักขึ้นเรื่อยๆแล้ว เรื่องหมอก็พยายามหาหลายหมอแล้วครับ เลือกหมอเก่งแล้วครับ หมอบอกถ้าไม่ผ่า มันก้จะหนักขึ้นเรื่อยๆครับ เลยต้องยอมผ่าครับ ส่วนเรื่องวันผ่านี่ หมอดูคิวให้อยู่ครับ คิดว่าน่าจะเร็วๆนี้แหละครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะครับ   โดย: multiple 6 ธันวาคม 2568 18:44:33 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 7 ธันวาคม 2568 5:21:32 น.

บันทึกการโหวต Blog สาขา อันดับที่ ผู้เขียน Blog Best of the blog อาจารย์สุวิมล   โดย: **mp5** 7 ธันวาคม 2568 11:51:00 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ รำพึงในป่าช้า --- ผมไม่เคยอ่านมาก่อนเลยครับ น่าจะเป็นช่วงที่เปลี่ยนหลักสูตรพอดี เหมือนผมได้เรียนมานี มานะ ปิติ ส่วนหมิงนั้นไม่ได้เรียนแล้วครับ   โดย: กะว่าก๋า 7 ธันวาคม 2568 21:09:07 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 8 ธันวาคม 2568 5:09:46 น.

ความคิดคนสมัยก่อนมั้งครับ เลยฝังใจมา ส่วนเรื่องครูจะเห้นได้ชัดเจนเลยว่าครูมีผลกับเด็กมาก เด้กจะเป้นอย่างไรขึ้นอยู่กับครูจริงๆ อีกเรื่องที่น่าจะเป็นบทเรียนได้ดีคือเรื่องของการใจร้อน ผมก็ได้เรียนรู้จากความใจร้อนนี้มาเหมือนกัน แต่ต่างเวลาและต่างสถานการณ์เท่านั้นเอง ดีครับที่มีพ่อสนับสนุน แม่ก็มาเห็นความสำคัญในช่วงหลัง ถึงจะช้าไปนิด แต่ก็ดีกว่าไม่เห็นความสำคัญ มีความกลัวก็ดีไปอย่างครับ ทำให้เราต้องระมัดระวังมากขึ้น   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 8 ธันวาคม 2568 6:19:01 น.

สวัสดีครับอาจารย์ อาจารย์ใช้พลังจากความกลัว มาเป็นแรงผลักดันให้ประสพผลสำเร็จ สุดยอดไปเลยครับ ว.ศ.บางแสน ใช่ ม.บูรพาปัจจุบันมั๊ยครับอาจารย์   โดย: The Kop Civil 8 ธันวาคม 2568 15:40:29 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ เมื่อวานผมไปเจออาจารย์มหาวิทยาลัยท่านนึงชวนคุย คุยไปคุยมาอาจารย์ท่านบอกว่า คุณเคยไปฝึกที๋โกเอ็นก้ารึยัง ที่นี่เปลี่ยนชีวิตผมเลยนะ ผมเคยอ่านแต่หนังสือครับ แต่ยังไม่เคยไปฝึกเลย เพราะต้องไปทีละ 10 วัน ไปยากอยู่ครับ   โดย: กะว่าก๋า 8 ธันวาคม 2568 19:54:49 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 9 ธันวาคม 2568 5:30:31 น.

อาจารย์ผ่านเรื่องราวมาเยอะมาก เข้มแข็งเก่งสุดๆ   โดย: kae+aoe 9 ธันวาคม 2568 8:27:43 น.

สวัสดีครับอาจารย์ ผมเห็นด้วยกับอาจารย์ครับ ว่า คนเรา เรื่องความกลัวเป็นเรื่องปกติมาก จริงๆ ธรรมชาติก็ตั้งใจสร้างความกลัวมาติดตัวไว้ให้เพื่อให้มนุษย์มีชีวิตรอดนั่นแหละครับ แล้วใช่ครับ ความกลัวที่ฝังใจส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นในวัยเด็ก ผมว่ามันคงเป็นเพราะตอนเด็ก เรายังจัดการอารมณ์ไม่ได้ จัดการเรื่องเหตุผลไม่ได้ แก้ไขปัญหาตรงหน้ายังไม่ได้ ดังนั้น ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่ทำให้เกิดความกลัวมาก ๆขึ้นมา สมองคงจะจำเอาไว้ว่า เฮ้ย เรื่องนี้ๆๆ ต้องกลัวนะ ต้องระวังนะ อย่าให้เจอมันอีก สิ่งที่อาจารย์เรียนรู้จากเรื่องครอบครัวของพี่สาว ผมว่าจริงๆ ก็เป็นแรงผลักดันในชีวิตที่ดีครับ กลัวที่จะต้องพึ่งพาคนอื่น ชีวิตไม่เป็นของตัวเอง ไม่มีอิสระในการตัดสินใจ ซึ่งจริงๆ ก็เป็นพื้นฐานของชีวิตอ่ะนะครับ และความกลัวนั้นก็ผลักดันให้อาจารย์ตั้งใจเรียนให้สูง จนประสบความสำเร็จได้อย่างทุกวันนี้ ถือว่าความกลัวนั้นเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ขับเคลื่อนชีวิตเลยครับ และความกลัวนั้นทำให้อาจารย์พยายามหลีกหนีออกจากสิ่งที่กลัว ทำให้ชีวิตดีในแบบที่ตัวเองต้องการ เป็นประโยชน์ของความกลัวมากๆ ครับ ผมกลัวหมาครับ 555555 มีประโยชน์คือวิ่งไวมาก กลัวความสูง ขึ้นที่สูง ผมจะใส่เซฟดีมากๆ เช็คแล้วเช็คอีก กลัวตอนจะขึ้น แต่ขึ้นแล้วก็ไม่กลัวแล้วครับ กลัวอีกอย่างคือ....กลัวเมีย....เค้าบอกว่าชีวิต จะดี ครับอาจารย์ อิอิ   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 9 ธันวาคม 2568 12:03:43 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ปีนี้ผมอ่านหนังสือเกี่ยวกับความตายเยอะมากครับ รวมทั้งวาดภาพที่เกี่ยวข้องกับความตาย เหมือนผมกำลังฝึกภาวนาไปพร้อมกับการจากลา มีนาคมที่ผ่านมาอาแปะก็จากไป พ่อผมช่วงนี้ก็ป่วยหนัก ผมคิดว่าการคิดถึงความตายไว้บ้าง ก็ทำให้เราไม่ประมาทในการใช้ชีวิต ทำให้เราได้ระลึกถึงความจริงแห่งชีวิตไว้บ้าง เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจครับ   โดย: กะว่าก๋า 9 ธันวาคม 2568 15:24:08 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 10 ธันวาคม 2568 4:26:03 น.