"ผ่านความทุกข์"                  " ผ่านความทุกข์"  เป็นโจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบครั้งต่อไป หลักกิโลเมตรที่ 387  ผู้ตั้งโจทย์ คือ  คุณ กะว่าก๋า           คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน)                     คุณผ่านความทุกข์หนักๆ ในชีวิตมาได้อย่างไร มันมอบบทเรียนอะไรให้คุณบ้าง อะไร ช่วยให้คุณผ่านเรื่องราวในครั้งนั้นมาได้  มีใครคอยช่วยเหลือมั้ย? มาเขียนเรื่องราวเล่าให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน                       อ่านจากคำอธิบายโจทย์   มีจุดประสงค์ให้คนเขียน ตะพาบเรื่องนี้  เล่าถึงความทุกข์ หนัก ๆ  ของผู้เขียนผ่านพ้นทุกข์นั้นมาได้อย่างไร  ได้บทเรียนอะไร มีอะไรช่วยให้เราผ่านพ้นทุกขนั้น ๆ มาได้   หัวข้อ ตะพาบ ครั้งนี้  ก็ตรงกับความเป็นจริงของชีวิตมนุษย์เรา ค่ะ  ทุกคนที่เกิดมา เป็นมนุษย์   ก็ถือว่า  เรายังอยู่ในโลกียสุข  คือ ยังต้องมีการ เวียนว่ายตายเกิด  เมื่ออยู่ในโลกแห่งนี้  ย่อมต้องพบเจอความทุกข์แน่นอน  เพียงแต่  ทุกข์ที่พบนั้น  จะหนักหรือเบา   ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำ ของตนเองและกรรมเก่าที่เราเคยทำมาก่อน  นั่นเอง  (ตามความเชื่อทางพุทธศาสนา )                    ในชีวิตของฉัน  ก็เคยพบเจอความทุกข์หนัก ๆ มา  น่าจะ  3-4  ครั้ง   ครั้งที่ 1  ก็คือ  ตอนที่ฉันอยู่ปี 1  ได้รับโทรเลขจากทางบ้านว่าพ่อฉันถึงแก่กรรมแล้ว   ตอนนั้น เป็นช่วงพักเที่ยงกินข้าวกันอยู่  อ่านเสร็จฉันช็อต  กลั้นน้ำตาไม่อยู่  เพื่อน ๆ ทุกคนพอทราบ   ก็พากันมาปลอบใจฉัน ฉันพยายามหักห้าม ความเจ็บปวดจากการสูญเสียครั้งนี้  ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจไว้บ้าง เพราะพ่อป่วยติดเตียงมาปีกว่าแล้ว   แต่ถึงเวลาที่พ่อจากไป   ฉันก็อดช็อคไม่ได้  ฉันไปขอลาอาจารย์หอพักกลับบ้าน  มีรูมเมด เพ็ญ และเล็ก (นวลจันทร์)  เพื่อนสองคน  พาฉันส่งกลับบ้านไปงานศพพ่อเสร็จจากงานศพ ฉันยิ่งต้อง ตั้งใจเรียนขยันเรียนมากยิ่ง ๆ ขึ้น เพื่อให้ลืมความทุกข์   ต้องตั้งใจเรียนให้จบ อ่านหนังสือมากกว่าคนอื่น ๆ เพื่อลืมความทุกข์ และเพื่อทำความหวัง ของพ่อที่ส่งเสริมให้ฉันมาเรียนต่อ ให้ได้ปริญญามาฝากพ่อ ถึงแม่พ่อจะไม่ได้มางานรับปริญญาของฉัน  แต่ฉันเชื่อว่าพ่อยู่บนสวรรค์คงยิ้มและรับรู้ว่า  ลูกสาวของพ่อได้สำเร็จการศึกษาตามที่ตั้งใจและทำให้พ่อภูมิใจในลูกสาวคนนี้ของพ่อ ค่ะ พ่อของฉัน  ค่ะ    ความทุกข์หนักครั้งที่ 2   ก็คือ สูญเสียแม่ในปี  2529  เป็นความทุกข์ที่อาจจะ ทุกข์กว่าตอนพ่อเสีย อีกนะ  เพราะหลังจบการศึกษาแล้ว ฉันอยู่กับแม่เพียงสองคนเป็นส่วนใหญ่ดังที่ได้เล่าไว้ใน ตะพาน เรื่อง  "นางฟ้าประจำตัวของฉัน"   ความผูกพัน  ความห่วงใยที่แม่มีต่อฉัน  โดยเฉพาะ ตอนฉันผิดหวังในเรื่องความรัก  มีแม่คอยปลอบใจ ห่วงใย เป็นกำลังใจ ทุกอย่างเป็นที่ยึดเหนี่ยว ทางจิตใจ  ดังนั้น  ในวันที่ 31 มีนาคม 2529 ที่แม่จากไป จึงเป็นความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งของชีวิต  ทุกข์มากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้   แม่ของฉัน  ค่ะ  ความทุกข์หนักครั้งที่ 3 ก็คือ ตอนที่ฉันบอกเลิกกับคนรักที่ผิดคำพูด ผิดสัญญา เรื่องการแต่งงาน   ความเปลี่ยนแปลงของคนที่เราเชื่อถือ เราไม่คิดว่า เขาจะทำกับเราได้ เขาจะเสียสัจจะโดยไม่มีเหตุผล  ไม่กล้าให้เหตุผลกับเรา ได้ แต่ฉันก็ผ่านพ้น วิกฤตของชีวิตมาได้  โดยมีแม่อยู่เคียงข้าง เป็นที่ยึดเหนี่ยว ทางจิตใจ  มีงานที่เราต้องรับผิดชอบ โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่เราต้องสอนสั่งเขา ต้องทุ่มเท ให้เขาอย่างเต็มที่  เช่น คิดสื่อการสอน ค้นคว้าหากลวิธีการสอน ให้ได้ผล มีประสิทธิภาพ  เพื่อให้ลืมสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้น  ได้บทเรียนที่เราไม่ควรไว้วางใจ หรือเชื่อใครได้ง่ายเกินไป ที่คิดว่า เขาจะรักเราจริงรักษาสัญญา           ความทุกข์หนักเรื่องสุดท้าย  ก็คือ การตายของเจ้าค้อกกี้  หมาพันธุ์ มิเนเจอร์  ที่เลี้ยงมาตั้งแต่ อายุ 2-3 เดือน  กิน นอนอยู่ด้วยกัน ถึง 13 ปี  ต้องกลับสู่ดาวหมาไป  ความสูญเสียครั้งนี้  ก็เป็นเรื่องของความรัก ความผูกพันอีก เช่นกัน  ความทุกข์ครั้งนี้  ก็ทำให้ฉันเหงาหงอย เบลอ ๆ ไปหลายเดือนเหมือนกัน  เป็นการสูญเสียหลังจากฉันเกษียณอายุไม่ถึงปี  สงสารมัน  สงสารตัวเอง  คิดว่า หลังเกษียณ จะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน  แต่ ชีวิตก็ไม่มีอะไรแน่นอน   ได้แต่ต้องนำธรรมะมาปลอบใจว่า การพลัดพรากจากกันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต  นั่นเอง   ค้อกกี้ ลูกชายที่รักยิ่ง ค่ะ            จบเรื่องเล่า ตามหัวข้อ ตะพาบ เรื่อง คุณผ่านความทุกข์หนัก ๆ ในชีวิต ได้อย่างไร  ก็คงต้อง ผ่านมาได้ โดยการยอมรับความจริง  หากิจกรรมทำ  นำธรรมะ กฎแห่งความเป็นจริงของชีวิต ที่กล่าวว่า  ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีการพลัดพรากจากกัน   ทั้งจากเป็นและจากตาย อันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ค่ะ      Create Date : 21 ตุลาคม 2568 32 comments Last Update : 21 ตุลาคม 2568 18:48:04 น. Counter : 395 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณกะว่าก๋า, คุณทนายอ้วน, คุณปัญญา Dh, คุณhaiku, คุณสองแผ่นดิน, คุณmultiple, คุณหอมกร, คุณ**mp5**, คุณอุ้มสี, คุณtoor36, คุณkae+aoe, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณcyberlifenlearn, คุณtanjira, คุณชีริว, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณร่มไม้เย็น

ความทุกข์ของอาจารย์ทั้ง 4 เรื่องราว เป็นความทุกข์ที่ตั้งอยู่บนความรัก ความผูกพันจริงๆครับ เลยยิ่งทำให้เป็นทุกข์ได้มากที่สุด แต่อาจารย์ก็สามารถผ่านทุกๆความทุกข์มาได้ ที่สุดของทุกข์ ผมคิดว่าคือการจากลาสิ่งของ หรือบุคคลอันเป็นที่รัก และทุกคนไม่ว่าใคร ก็ไม่อาจหนีความจริงข้อนี้ไปได้เลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 21 ตุลาคม 2568 19:46:01 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ หลายโจทย์ตะพาบ ผมลองถอยตัวเองออกมาเป็นผู้ดู แล้วเขียนด้วยมุมมองของผู้สังเกตการณ์ครับ เว้นแต่โจทย์ไหนสามารถใช้เรื่องราวของตัวเองเล่าได้ ผมก็หยิบมาเล่าเป็นเรื่องๆไป แต่ด้วยการเล่าเรื่องของตนเองมาเรื่อยๆ ผมว่าผมเองก็เริ่มเล่าซ้ำหลายรอบในบางเรื่องแล้วครับ 555   โดย: กะว่าก๋า 21 ตุลาคม 2568 22:27:18 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 22 ตุลาคม 2568 5:46:56 น.

การผ่านพ้น ความทุกข์ไม่ใช่เรื่องที่ใครๆก็จะทำได้ง่ายๆเลยนะครับ ถ้าไม่เข้าใจชีวิต การ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ล้วนหลีกหนีไม่พ้น ใครๆ ชอบบอกว่า พ่อแม่ จะอยู่ในใจเราเสมอ แต่ อาจารย์เต๊ะ ว่า พ่อแม่ ท่าน อยู่ในตัวเรานี่แหละครับ ไม่งั้นเราก็คงเกิดมาไม่ได้แน่ๆ ตอนพ่อป่วยหนัก อาจารย์เต๊ะ ก็ไปนอนเฝ้าพ่อ ที่ รพ เป็นเดือนๆ พอพ่อเสีย ก็เสียใจมาก พยายามรักษาเต็มที่ แต่ก็หนีกฎของชีวิตไม่ได้ ช่วงนั้น อาจารย์เต๊ะก็เสียศูนย์ หยุดเล่นบล็อกไปเป็นปีเลยนะครับ กว่าจะกลับมาทำใจได้อีก ส่วนเรื่องหมานี่ สมัยก่อน อาจารย์เต๊ะ ก็เลี้ยงหมาแยะเป็น 10ตัว เวลาป่วย ก็พยายามรักษาเต็มที่ทุกตัว แต่ก็ไม่รอด แถมค่ารักษานี่แพงกว่าของคนอีกมั้งครับ555 ช่วงนี้ อาจารย์เต๊ะ ก็พึ่งไปตรวจ หัวใจมาครับ ชั้น4 ศิริราช มีหน่วยฉีดวัคซีน ช่วงนี้ เห็นคนเป็น RSV กันแยะ เลยไปอ่านป้ายราคาวัคซีน หน้าห้อง เจอเลย เข็มละ 7500 ป้าดดด แพงสุด แพงกว่าเพื่อนฝูงเลย อีแบบนี้ ต้องขอเสี่ยงกันหน่อยดีกว่า ไม่ฉงไม่ฉีดมันแระ ครับ 5555   โดย: multiple 22 ตุลาคม 2568 6:08:02 น.

โทรเลขนี่บางคนไม่รู้จัก แถมไม่เคยใช้ค่ะอาจารย์   โดย: หอมกร 22 ตุลาคม 2568 7:28:57 น.

บล็อกกับข้าวกับปลา ตั้งแต่คุณป้าโอเลิก ทำกิจกรรม ก็หายไปแทบไม่เหลือหรอ ของเจ๊เต๊ะ 555 นี่ ทำกินเอง ขำๆเพราะอยู่บ้าน ก็ต้องทำนู่นนี่กินเองอยู่แล้วครับ ส่วนเรื่องตรวจนู่นตรวจนี่ของอาจารย์เต๊ะนี่ ก็ถือว่าเป็นการตรวจสุขภาพใหญ่รอบ 10ปี เพราะ ใช้ร่างกายใช้งานมานานอะไรเสีย จะได้ซ่อมกันไปละครับ ส่วนเรื่องทำบุญนี่ก็ทำอยู่เรื่อยๆอยู่แล้วครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและโหวตด้วยนะครับ   โดย: multiple 22 ตุลาคม 2568 13:07:25 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ผมทำต้นฉบับบล็อกแนะนำหนังสือเอาไว้ 78 บล็อกครับอาจารย์ ต้นปีผมนั่งอ่านหนังสืออย่างจริงจังเลย แต่เดือนที่แล้วผมเริ่มรู้สึกอยากอ่านน้อยลง เดือนที่แล้วจึงอ่านไปเพียง 7 เล่ม จากที่เคยอ่านเดือนละไม่ต่ำกว่า 20 เล่มมาโดยตลอดหลายสิบปี สิ่งที่ได้มา คือ ผมนั่งวาดภาพได้เยอะมากครับ นั่งวาดภาพพู่กัน เขียนบทกวี เดือนนี้เดือนเดียวน่าจะเขียนไปเกิน 700 ภาพแล้ว และยังคิดว่าน่าจะเขียนได้อีกครับ   โดย: กะว่าก๋า 22 ตุลาคม 2568 18:43:04 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 23 ตุลาคม 2568 4:42:06 น.

ครูอธิบายได้ถ่อวแท้   โดย: อุ้มสี 23 ตุลาคม 2568 12:18:34 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ อาจารย์กินเจด้วยใช่ไหมครับ แม่ผมก็กิน 9 วันครับ พ่อกินด้วยเป็นบางมื้อ ผมไปตลาดมา ร้านใหญ่ที่เคยขายอาหาร ก็เปลี่ยนมาขายอาหารเจ คนอุดหนุนกันคึกคักเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 23 ตุลาคม 2568 14:53:49 น.

จากที่อ่านของหลายๆ คนการจากลา การสูญเสียคน บุคคล หรือสิ่ที่ตนรัก ไม่ว่าจะเป็นใครก็รู้สึกทุกข์กับมันจริงๆ ครับ แต่ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหน ผมเชื่อว่าคนเราเข้มแข็งพอที่จะผ่านมันไปได้ครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 ตุลาคม 2568 23:02:38 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 24 ตุลาคม 2568 5:19:52 น.

ทุกคนผ่านมันไปได้ค่ะ แวะมาโหวต   โดย: cyberlifenlearn 24 ตุลาคม 2568 21:18:14 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ในบ้านมีแม่ผมครับ ที่กินเจมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน คนอื่นกินตามสะดวกครับ 555 ผมเห็นด้วยกับอาจารย์เลยครับ ศาสนาพุทธนั้น เชื่ออย่างเดียวไม่ได้ ต้องลงมือด้วย จึงจะเห็นผลของการปฏิบัติจริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 24 ตุลาคม 2568 21:18:58 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 25 ตุลาคม 2568 5:19:54 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ บางงานศพมีค่าใช้จ่ายเกือบครึ่งล้าน ผมฟังแล้วยังตกใจเลยครับ สวดเพียง 7 วันเท่านั้น แต่พอไปจัดที่อารามหลวง ค่าใช้จ่ายก็แพงขึ้นหลายเท่าเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 25 ตุลาคม 2568 16:01:13 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 26 ตุลาคม 2568 4:06:03 น.

ค้อกกี้ มีอายุ 13 ปี ก้อนับว่าอายุยืนนะคะ อาจารย์ 13ปีของสุนัข หากว่าเปรียญอายุมนุษย์...เท่าไรนะคะ อืมส์อาจารย์มีอกหักด้วย อยากฟังเรื่องมากๆคะ นางฟ้าประจำตัว และคุณพ่อ... เสียใจด้วยนะคะ พูดตรงนี้ ไปไม่ถูกเลยจ้ะ เข้าใจว่าต้องเสียใจมากๆอะนะ   โดย: สมาชิกหมายเลข 4313444 26 ตุลาคม 2568 10:42:32 น.

ความทุกข์หนักๆ ที่ทุกคนต้องเผชิญอย่างการเสียคนสำคัญ อกหัก อาจารย์ผ่านมาหมดแล้ว เหลือแค่ใช้ชีวิตเก็บเกี่ยวความสุขนะครับ ผมยังไม่เคยใช้บริการโทรเลขเลย เลิกทำไปแล้ว ไม่มีโอกาสได้ประสบการณ์ครับ คุณพ่อป่วยติดเตียงก็มีโอกาสได้เตรียมใจนานนะครับ ของผมคุณยายรู้ตัวล่วงหน้า 10 เดือน ส่วนคุณพ่อกะทันหัน คนที่ยังอยู่ก็ใช้ชีวิตต่อไปกับสิ่งที่คนที่จากไปสร้างไว้ ทุกข์เรื่องคนรักเก่าก็ยังดีที่มีคุณแม่อยู่ด้วยนะครับ พอผูกพันมากๆ พอท่านจากไปก็ยิ่งเศร้า แต่อย่างน้อยท่านก็ไปในตอนที่เราไม่น่าเหลือความทุกข์ยากหนักๆ แล้วนะครับ หลังจากนั้นอาจารย์สามารถเผชิญกับมันตามลำพังได้ สุนัขหมา ไม่เคยเลี้ยงเลยอะ ไม่ชอบตอนต้องจากกับมันครับ สัตว์เลี้ยงอายุขัยสั้นกว่าเรามาก จะเลี้ยงตัวอายุยืนๆ อย่างเต่าหรืออีกาเดี๋ยวเราตายมันก็ไม่มีใครดูแล   โดย: ชีริว 26 ตุลาคม 2568 15:11:53 น.

สวัสดีครับอาจารย์ ผมคิดว่าความทุกข์ของผม แก้โดยความถูกความดีครับ พยายามให้เป็นแบบนั้นครับ   โดย: ปัญญา Dh 26 ตุลาคม 2568 19:55:39 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ งานคืนสู่เหย้าของสถาบันฯผมก็งดจัด เลื่อนไม่มีกำหนดครับ ผมไม่เคยหวั่นไหวในศรัทธาที่มีต่อพระพุทธศาสนาเลยครับ เข้าใจดีครับว่าเป็นเรื่องของบุคคล คนก็มีทั้งดีและไม่ดี คนธรรมดาย่อมพลาดได้จริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 26 ตุลาคม 2568 22:47:23 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 27 ตุลาคม 2568 5:03:18 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ปีนี้ผมเจองานของคุณวรกมลโดยบังเอิญ จากนั้นก็พยายามตามเก็บให้ครบทุกเล่ม น่าจะเหลืออยู่เล่มเดียวที่ยังหาซื้อไม่ได้ครับ เป็นนักเขียนอีกคนที่ผมชื่นชอบในผลงานมากๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 27 ตุลาคม 2568 14:43:01 น.

ปลายปีผมว่าจะพาแม่ไปแม่ฮ่องสอนอีกรอบ น่าจะแวะเที่ยวแถวแม่แจ่มด้วยครับ ดอยอินทนนท์เองก็ไม่ได้ขึ้นนานแล้ว บ่อน้ำพุร้อนผมชอบเช่าห้องแบบแช่ทั้งตัวครับ สบายยยย ใช้เวลาไม่นาน ไม่แพงด้วยนะ แต่ถ้าเวลาน้อยๆ ก็ลงบ่อแช่เท้าแล้วออก ผมไม่ค่อยได้พักแบบโฮมสเตย์บนเขาเลย รู้สึกว่ามันแพงและสิ่งอำนวยความสะดวกไม่เท่าที่ราบอะ จะว่าไปคิดถึงคุณดอยสะเก็ดเหมือนกันครับ   โดย: ชีริว 27 ตุลาคม 2568 23:04:10 น.

ขอบคุณเจ้าค่ะ อาจารย์สำหรับคะแนนโหวต   โดย: สมาชิกหมายเลข 4313444 28 ตุลาคม 2568 1:04:29 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 28 ตุลาคม 2568 5:23:15 น.

ส่งกำลังใจนะคะ   โดย: kae+aoe 28 ตุลาคม 2568 8:08:20 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ กลัวเกินไป ก็ทำให้ไม่กล้าทำอะไร กล้ามากเกินไป ก็บ้าบิ่นอันตราย สุดไปทางใดก็ไม่ดีจริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 28 ตุลาคม 2568 13:36:50 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 29 ตุลาคม 2568 5:22:23 น.

สวัสดีค่ะอาจารย์ ทุกข์ ของคนเราโดยมากก็มาจากเหตุผลของการจากลาของคนที่เรารักนะคะ บางครั้งไม่ทันตั้งตัว บางครั้งตั้งตัวแล้วแต่อดที่จะ ทุกข์ ไม่ได้นะคะ สัวต์เลี้ยงที่เรารักก็เป็นอีกหนึ่ง ความทุกข์ นะคะ ขอบคุณอาจารย์นะคะที่แวะไปทักทายส่งกำลังให้ธัญที่บล็อกค่ะ   โดย: tanjira 29 ตุลาคม 2568 15:07:12 น.

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับอาจารย์ ปีนี้ผมชอบงานของคุณวรกมลมากที่สุดครับ ตามอ่านเกือบทุกเล่มเลย ยังขาดอีกเล่มเดียว หาซื้อยากมากครับ   โดย: กะว่าก๋า 29 ตุลาคม 2568 18:31:59 น.

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์   โดย: กะว่าก๋า 30 ตุลาคม 2568 4:50:30 น.