BlogGang.com : : อาจารย์สุวิมล : วันที่ใจเหน็บหนาว

คืนกำไรให้ชีวิต เพื่อพิชิตไปในโลกกว้าง

ตุลาคม 2561

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

8 ตุลาคม 2561

วันที่ใจเหน็บหนาว

วันที่ใจเหน็บหนาว

วันที่ใจเหน็บหนาว
"วันที่ใจเหน็บหนาว" เป็นโจทย์ตะพาบ กิโลเมตรที่ 213 ผู้ตั้งโจทย์นี้ คือ น้อง กะว่าก๋า
เห็นหัวข้อเรื่องนี้แล้ว ก็ต้องคิดถึงเรื่องของความเศร้า ความเสียใจ ความสลดหดหู่ของจิตใจ อันเกิดจากความไม่สมหวัง ความพลัดพรากจากกัน ฯลฯ ซึ่งเป็นสิ่งที่คนเราทุกคนต้องมีการพานพบในชีวิตอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า เราจะพบกับเรื่องที่ทำให้ "หัวใจเกิดเหน็บหนาว" มากน้อยเพียงใด โชคดี ก็คงพบกับเรื่องเสียใจน้อยเรื่อง โชคร้าย ก็พบมากมายหลายเรื่อง เนาะ
สำหรับชีวิตฉัน ฉันคิดว่า ฉันค่อนข้างโชคดี ชีวิตฉันพบเจอเรื่องร้าย ๆที่ทำให้ฉันเจ็บปวด จนหัวใจเหน็บหนาวมีเพียง 4 เรื่อง ถึงจะน้อยเรื่อง แต่ว่า แต่ละเรื่องนั้น มันก็ทำร้ายความรู้สึกของฉันจนแทบจะย่ำแย่ ด้านชา เหน็บหนาว เจ็บปวด รวดร้าว ต้องใช้เวลาในการเยียวยาให้หัวใจที่เหน็บหนาวนั้นบรรเทาและกลับคืนสู่ปรกติ ก็เป็นเวลาอันยาวนานมากพอสมควร มาติดตามเรื่องราวอันทำให้หัวใจฉันเหน็บหนาวกัน ค่ะ
เรื่องที่ 1 ที่ทำให้ฉันเจ็บปวดใจอย่างมาก ตอนนั้น ฉันเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ปี 1 พ่ออันเป็นที่รักยิ่งของฉันและเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด ส่งเสริมให้ฉันได้เรียนสูง ๆ ตามที่ฉันต้องการ พ่อที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ไม่เคยกีดกันลูกสาวไม่ให้เรียนสูง ๆ เหมือนอย่างความคิดของครอบครัวคนจีนโดยทั่ว ๆ ไป
แต่แล้ว เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางศีรษะ วันนั้น ฉันจำได้ เป็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2514 ฉันได้รับโทรเลขจากทางบ้าน ว่า พ่อของฉันได้จากไปแล้วด้วยวัยเพียง 66 ปีเท่านั้น ฉันแทบช็อคเมื่อได้รับโทรเลขฉบับนั้นเพ็ญ รูมเมทของฉันและเล็กเพื่อนฉัน ได้พาฉันกลับบ้านที่กรุงเทพฯ เขาสองคนมากราบศพพ่อฉันแล้วจึงกลับวิทยาลัยไปเรียนหนังสือต่อ ฉันกราบหน้าโลงศพพ่อ ซึ่งตอนนั้น เราทำพิธีที่บ้าน ไม่ได้ไปทำที่วัดเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้จักการสูญเสียและเป็นการสูญเสียที่ฉันรู้สึกว่า มันเจ็บปวด รวดร้าว เป็นวันที่หัวใจฉันเจ็บ ภาพที่พ่อฉันรอฉันกลับจากวิทยาลัยฯเดือนละครั้ง (พ่อป่วยนอนติดเตียง) เวลากลับมาบ้าน พ่อจะดีใจและยอมทานข้าวที่ฉันป้อนให้ ทานข้าวได้มากเป็นพิเศษตอนที่ฉันมาบ้านครั้งสุดท้าย พ่อก็ยังดูแข็งแรงอยู่ ฉันจึงไม่นึกว่า พ่อจะจากฉันไปเร็วขนาดนี้ ไม่ได้ทำใจอะไรไว้เลยตลอดชีวิต พ่อทำแต่งาน ไม่ได้พักหรือไปเที่ยวที่ไหน ฉันก็หวังว่า ถ้าฉันเรียนจบ มีการมีงานทำ จะได้ทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อ ให้พ่อได้อยู่อย่างสบายยามชราบ้าง แต่พ่อก็ด่วนจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับมาให้ฉันได้ตอบแทนบุญคุณเลย
ได้แต่อธิษฐาน หากชาติหน้ามีจริง ก็ขอเกิดมาเป็นลูกของพ่อและขอมีโอกาสได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันคิดว่า การจากไปของพ่อ เป็น วันที่ใจของฉันรู้สึกเหน็บหนาว มาก ๆ วันหนึ่งของชีวิตฉัน
เรื่องที่ทำให้ฉัน รู้สึกเป็น "วันที่ใจฉันเหน็บหนาว" มากที่สุดอีกเรื่องหนึ่งในชีวิต ก็คือ เรื่องของ ความรัก ในวัยหนุ่มสาวซึ่ง เรื่องพวกนี้ ถือเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตในวัยเป็นหนุ่ม เป็นสาว ฉันก็เป็นมนุษย์ธรรดาคนหนึ่ง มีความรัก โลภ โกรธ หลง เช่นกัน ความรักของฉัน ก่อเกิดจากความเป็นเพื่อน การพูดคุยที่ถูกคอกัน การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องต่าง ๆ จนกลายเป็นความสนิทสนม ความผูกพัน และก่อให้เกิดเป็นความรักเพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัวก็ว่าได้ ความรัก ก็เป็นเช่นนี้แหละนะ สุข ๆ ทุกข์ ๆ ลุ่ม ๆ ดอน ๆ เพราะเขาเป็นคนไม่มีความเชื่อมั่นในตนเองทุกอย่างอยู่ภายใต้การชี้นำของผู้ใหญ่ และนำไปสู่การไม่รักษาคำพูดในที่สุด และฉันก็จำเป็นต้องตัดสินใจเป็นฝ่ายขอตัดสายสัมพันธ์ให้จบลงไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เหมือนเราถูกหนามแหลม ๆ ทิ่มแทงจนเลือดออกซิบ ๆ ความเจ็บปวด จนหัวใจด้านชา เหน็บหนาว เหมือน โจทย์ตะพาบ ในหัวข้อนี้จริง ๆ ใจคอคนช่างยากแท้หยั่งถึงจริง ๆ แต่อย่างไรก็ตาม จะเจ็บ จะปวดอย่างไร ชีวิตของเราก็ต้องดำเนินต่อไป ฉันยังมีแม่ที่ต้องเลี้ยงดู ดูแล ฉันจะเป็นอะไรไปไม่ได้ บทเรียนครั้งนี้ของชีวิต ทำให้ชีวิตฉันแข็งแกร่งขึ้นทุ่มเทให้กับงานสอนของฉันได้เต็มที่ การทุ่มเทให้กับงานที่ทำเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ ฉันคลายความทุกข์อย่างแสนสาหัสครั้งนี้ผ่านไปได้ดีพอสมควร และจากผลที่ฉันได้ทุ่มเทให้กับการสอนนักเรียน ก็ทำให้ฉันได้รับกรรมดีครั้งนี้อย่างดีเช่นกัน นั่นคือ ลูกศิษย์ที่สอนไปแต่ละรุ่น เมื่อจบไปแล้ว ส่วนใหญ่ก็ยังคงระลึกถึงฉันและมาเยี่ยมเยือนฉันเป็นประจำ รุ่นนี้ รุ่นนั้น ทำให้ชีวิตหลังเกษ๊ยณของฉันไม่มีความเงียบเหงาอะไรเลย

ความสุขของฉันและของแม่ ที่เห็นลูกสาวจบการศึกษาและได้รับปริญญาบัตรสมกับที่ได้ตั้งใจไว้ รวมทั้งครอบครัวของคนในอดีต ก็ได้มาแสดงความยินดีกับฉันด้วย ค่ะ
ความทุกข์ในปี 2520 ค่อย ๆ เลือนหายไป หลังมรสุมร้ายในชีวิตค่อย ๆ หายไป คืนเข้าสู่ภาวะปรกติ ฉันสนุกกับงานสอน สนุกกับการได้สอน ได้เย้าแหย่กับลูกศิษย์ ทั้งภาคกลางวันและภาคค่ำชีวิต ผ่านไปน่าจะประมาณ 2 ปี ภาวะจิตใจฉันก็เข้าสู่ปรกติดี เหลือแต่แผลเป็นที่เมื่อไร ถูกสะกิดเข้า ก็มีอาการเจ็บปวดบ้างเป็นธรรมดาแหละนะ เพราะฉันก็ยังไม่ได้บรรลุธรรมอะไร นี่นา
ฉันมีความสุขอยู่กับแม่ แม่คอยให้กำลังใจหลังจากเมฆหมอกอันเลวร้ายของชีวิตผ่านพ้นไป เราแม่ลูกก็มีความสุขตามอัตภาพกับเงินเดือนข้าราชการชั้นตรี บรรจุครั้งแรก 1550 บาท มั้งบ้านพ่อก็ซื้อทิ้งไว้ให้ ไม่ต้องเช่า เงินเก่าพ่อก็เหลือไว้ ถึงจะไม่มาก ก็สามารถทำให้ฉันเรียนจนจบได้ แม่จะรอทานข้าวหลังจากที่ฉันกลับจากโรงเรียน คืนไหนที่ฉันต้องสอนภาคค่ำ แม่ก็ต้องทานข้าวคนเดียว มีเพื่อนบ้านมานั่งคุย (คนวัยเดียวกัน) แม่จึงไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่
ความสุขของแม่หลังจากที่ฉันได้ย้ายมาอยู่ในโรงเรียนใกล้บ้าน แม่กับฉันมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันทีได้อยู่กับแม่ มีโอกาสพาแม่ไปทานข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง แม่เป็นคนประหยัด ไม่ยอมไปเที่ยวไหนเพราะสงสารลูก เงินเดือนข้าราชการครู เดือนละ พันกว่าบาท ในปีหนึ่งเงินเดือนขึ้นมาก็เพียงเล็กน้อย จำได้ว่า ปีแรกที่เงินเดือนเพิ่มขึ้น คือ ประมาณ 150 บาท ไต่เต้าจากเงินเดือนน้อยนิด อาศัยมีค่าสอนนักศึกษาภาคค่ำด้วยพวกเราก็มีความสุขพอประมาณ ช่วงเวลาดังกล่าว เราแม่ลูกจึงผูกพันกันมากยิ่งขึ้น เวลาผ่านไปได้ ประมาณ 15 ปี คือ หลังจากพ่อเสียไปปี 2514 จนฉันเรียนจบในปี 2516 และเริ่มรับราชการปี 2517 เป็นเวลา 15 ปี ที่เราแม่ลูกได้อยู่ด้วยกัน มีความสุข ความทุกข์ร่วมกันมา เราจึงมีความผูกพันมาก ๆ แม่เป็นที่พึ่ง ที่ปรึกษาของฉันให้กำลังใจยามประสบปัญหาต่าง ๆ เสมอ แม่เป็นคนสุขภาพดี ไม่ค่อยเจ็บไข้ได้ป่วยบ่อย ป่วยหนักครั้งหนึ่ง คือ ประมาณอายุ 6ุ6 ด้วยโรคมดลูกถ่วงและผ่าตัดนำมดลูกทิ้งไป ป่วยอีกครั้งน่าจะประมาณ 68 ด้วยโรคกระเพาะและโลหิตจาง ฉันก็พาไปหาหมอและหายเป็นปรกติ แข็งแรงดี แต่แล้วความเจ็บปวดรวดร้าว เศร้าโศก การพลัดพราก "วันที่ใจเหน็บหนาว" ก็มาเยือนฉันอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ ดูเหมือนจะเจ็บหนักกว่าสองครั้งที่ผ่านมา วันนั้น คือ วันที่ 31 มีนาคม 2529 เป็นวันที่ฉันกับแม่ต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่มีวันได้พบกันอีกเลย ฉันไม่ได้คาดคิดว่า แม่จะจากฉันไปด้วยวัย 76 ปี สุขภาพแม่ก่อนไม่สบาย แม่ยังแข็งแรงดี แม่ป่วยแค่เป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสพเท่านั้น ไม่ใช่โรคที่ร้ายแรงอะไรมากมาย ป่วยเพียงไม่กี่วัน แม่ก็จากฉันไป หมอลงความเห็นในใบมรณบัตรว่า แม่ถึงแก่กรรมด้วยโรคหัวใจวาย ทั้ง ๆ ที่แม่ไม่เป็นโรคหัวใจมาก่อนเลย เฮ้อ ! ฉันร้องไห้ ไม่ได้อายหมอแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ฉันเป็นเสาหลักของบ้าน ตั้งสติได้ โทรหาเพื่อนที่โรงเรียน คือ ผช.ปลื้มจิต ในยุคนั้น เพื่อนที่แสนดี ปลอบใจ เตือนสติ และมาที่บ้าน พาไปแจ้งอำเภอ เรื่องทำใบมรณบัตรและร่วมกับเพื่อน ๆจัดการเรื่องวัด พี่มน ช่วยจัดการเรื่องโลงจำปาใส่ศพของแม่ จิตใจฉันตอนนั้นเลื่อนลอย ไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่จะต้องจัดงานศพ ตอนพ่อเสีย แม่ก็เป็นเสาหลักในการจัดงาน แต่ฉันก็ยังโชคดี มีเพื่อนดี ๆ ที่ช่วยจัดการและ คอยปลอบใจเตือนสติ เพราะเพื่อนคงเห็นฉันในสภาพ เหมือนคนสติแตก เหตุการณ์ในครั้งนั้น ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนมากหลังพิธีศพแม่ผ่านไปแล้ว ความซึมเศร้าของฉัน เป็นความกังวลของผช.ปลื้มจิต เพื่อนที่แสนดี ได้พยายามชวนฉันไปเที่ยว ไปทำกิจกรรมต่าง ๆ เพื่อคลายความเครียดให้ลดน้อยลงยามกินข้าว น้ำตาก็หลั่งไหล เคยกินข้าวกันสองแม่ลูกแต่ตอนนี้ ฉันต้องกินข้าวคนเดียว ความเจ็บปวดจากการสูญเสียแม่ครั้งนี้ แสนสาหัสนัก ฉันต้องทำให้ "วันที่ใจเหน็บหนาว" ครั้งนี้ เบาบาง และหมดไป ต้องใช้เวลานานมากถึง 3-4 เดือน น้ำหนักตัวของฉันลดไปประมาณ 2-3 กิโลกรัมได้ กว่าชีวิตจะคืนเข้าสู่ภาวะปรกติอีกครั้ง ก็แทบแย่เอามาก ๆ ทีเดียว ค่ะ

บรรดาญาติที่มาส่งศพแม่ที่สุสาน ค่ะ

ฉันนำแม่มาอยู่กับพ่อ ให้ท่านทั้งสองได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่งค่ะ
หลังจากความโศกเศร้าเสียใจในชีวิตที่ต้องสูญเสียแม่ไปในครั้งนั้นแล้วชีวิตฉันค่อนข้างเงียบเหงา ชีวิตประจำวันคือ ไปโรงเรียน สอนเสร็จก็กลับบ้าน มีโอกาสเพื่อน ๆ ก็ชวนไปเที่ยวบ้าง ชีวิตดำเนินไปนานหลายเดือน กว่าจะเคยชินกับชีวิตเช่นนี้ ปลงได้มากขึ้น ก็นานโขอยู่ ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน ก็ต้องดำเนินต่อไปจนกว่าฉันจะต้องอำลาจากโลกนี้ไปตามวิถีของวัฏจักรของชีวิต ฉันใช้ชีวิตอยู่กับการทำงานอย่างมีความสุข เพลิดเพลิน แวดล้อมด้วยลูกศิษย์ลูกหามาเยี่ยมเยือนบ้าง ไปเที่ยวกับพวกเขาบ้าง ชีวิตก็พอจะลืมความทุกข์จากการสูญเสียแม่ไปได้บ้างแล้ว
ในปี 40 น้องชายนำน้องหมา พันธุ์กระเป๋ามาให้ช่วยเลี้ยง ตัวหนึ่งตั้งชื่อให้ว่า "ค้อกกี้" ตอนมาอยู่ด้วยอายุน่าจะประมาณ เดือนกว่าสองเดือน หน้าตาน่ารัก ฉลาด น้องชายเป็นเซลไม่มีเวลาดูแลมัน ภาระก็ตกอยู่ที่ฉัน แต่ฉันก็เต็มใจ เพราะเป็นคนรักน้องหมามากอยู่ มีมันมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดี ชีวิตไม่เงียบเหงา แต่ก็สงสารมันมากเพราะว่า ตอนกลางวันมันต้องอยู่ตัวเดียวที่บ้าน ฉันไม่เคยให้มันนอนกรงปล่อยอิสระอยู่ในบ้าน วางอาหารให้บ้างหลังจากอาหารมื้อเช้าแล้ว เผื่อมันหิวช่วงกลางวัน เวลากลับจากโรงเรียน มันจำเสียงเปิดประตูของฉันได้จะมารอที่ประตู กระดิกหางสั้น ๆ นิดเดียวของมันอย่างดีใจ กระโดดให้อุ้ม เห็นแล้วก็สงสารมันมากโข แต่จะทำไงได้ฉันก็ต้องไปทำมาหากินนี่นา มีเวลาให้มันก็ช่วงเช้า ช่วงเย็น และตอนกลางคืน ก็นอนในห้องนอนด้วยกันแหละ แต่ให้มันนอนเบาะข้าง ๆ เตียงฉัน ชีวิตช่วงนี้ ฉันรู้สึกมีความสุข ความสบายใจ เหมือนมีเพื่อน มีลูกชาย ชีวิตดูไม่เงียบเหงา เรานอนด้วยกัน กินด้วยกัน พาไปเดินเที่ยว ทุกเช้า ทุกเย็นเหมือนมีเพื่อนแก้เหงา เป็นลูกชายที่น่ารักฉลาด ไม่ทำบ้านเลอะเทอะ หลังจากอธิบายให้มันฟัง เล็ก ๆ ก็ซนมากกัดข้าวของเสียหาย แต่หลังจากโดนทำโทษและสอนแล้ว ประกอบกับโตขึ้น มันก็มีพฤติกรรมที่ดี ฉันก็ไม่เหนือยกับมันนัก เราอยู่ด้วยกันมา น่าจะประมาณ13 ปี หลังเกษียณ ฉันหวังว่า ฉันจะมีเวลาได้อยู่กับมันได้มากขึ้น ชดเชยให้มันที่มันต้องอยู่ตัวเดียวตอนที่ฉันต้องไปทำงานในช่วงกลางวัน แต่ความหวังของคนเราใช่ว่าจะสมหวังไปเสียทุกอย่าง หลังเกษียณได้ไม่กี่เดือน มันฉี่เป็นน้ำเลือดออกมา หมอตรวจแล้ว มันเป็นนิ่วในกระเพาะปัสสาวะที่จริง มันเคยผ่านิ่วมาครั้งหนึ่งเมื่อปี 48 ไม่นึกเลยว่า มันจะกลับมาเป็นนิ่วอีกครั้ง ในปลายปี 51 คือหลังจากที่ฉันเกษียณมาไม่กี่เดือน ครั้งนี้มันโชคร้าย เจอหมอน่าจะเพิ่งจบใหม่ หลังผ่าตัด ก็รักษากัน ประคบประหงมกันมา ก็ดีขึ้นแต่ก็มาเป็นไข้ กลับไปหาหมอ ก็เจอหมอที่ใส่ใจน้อยเหลือเกิน บอกให้เจาะเลือดดู เขาก็ไม่เจาะให้ ให้แต่ยาแก้ไข้ น่าจะให้ยาแรงไปด้วย ตกกลางคืน มันมีอาการกระวนกระวาย เหมือนหายใจไม่สะดวก เที่ยงคืนแล้ว ต้องขอความช่วยเหลือจากลูกศิษย์ให้ช่วยพาไปที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กของจุฬา หมอเวรเห็นอาการแล้ว รีบเจาะเลือกบอกว่า เลือดเป็นกรด ทำให้ขาดออกซิเจน จึงหายใจติดขัด โอกาส ห้าสิบห้าสิบ ฉันใจหายแป้ว ก่อนผ่าตัดมันยังแข็งแรงดีอยู่เลย ทำไมเหตุการณ์จึงกลายเป็นเช่นนี้ อาจจะเป็นเพราะอายุมันมากด้วย ผลจึงเลวร้ายมากเกินกว่าที่ฉันจะคาดหวัง หมอใส่เครื่องช่วยหายใจ ฉันนั่งเฝ้ามันทั้งคืน แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรมันได้เลย ลมหายใจมันแผ่วเบาลง ตาของมันมองฉันเหมือนจะอำลาจากฉันไปแล้ว ฉันน้ำตาคลอ ได้แต่บอกมันว่า ถ้าไม่ไหวแล้ว ก็ไปเถิด อย่าห่วงอะไรเลย แม่อยู่ได้แล้วเราค่อยมาอยู่ด้วยกันในชาติหน้าก็แล้วกัน ในที่สุด การพลัดพรากก็เกิดขึ้นกับฉันอีกครั้งหนึ่ง เป็นครั้งที่ เป็นวันที่ใจฉันเหน็บหนาวมากอีกเรื่องหนึ่งในชีวิตของฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ผ่านเหตุการณ์เจ็บปวดมาหลายครั้งแล้วแต่การพลัดพรากอีกครั้ง คือ ครั้งนี้ ก็หนักหนาสาหัสอีกครั้งเหมือนกันหลังจากที่ค้อกกี้ จากไปแล้ว ฉันก็ตกอยู่ในความเศร้าอีกครั้งหนึ่ง ความรัก ความผูกพันระหว่างฉันกับมัน มาเป็นเวลาถึง 13ปีกิน นอน อยู่ด้วยกันตลอด เวลาจากกันไปความทุกข์จึงมีมากเป็นเรื่องธรรมดา ค่ะ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ผ่านเรื่องเลวร้ายมามากหลายเรื่องก็ตาม พอมาเจอเรื่อง ค้อกกี้ที่อยู่ด้วยกันมานาน ก็ทำให้ฉัน ทุกข์ใจเป็นเดือน ๆ เหมือนกัน และฉันไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงน้องหมาตัวใหม่อีกเลย

ที่นอนประจำของผม นะครับ
ความรัก ความพลัดพรากจากกัน ความไม่สมหวัง ทุกคนต้องเจอในชีวิต มากบ้าง น้อยบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา ความเจ็บปวดรวดร้าว ย่อมเกิดขึ้น ทำให้เป็น "วันที่ใจเหน็บหนาว"ได้เสมอ แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นธรรมดาของชีวิต ล้วนแต่เป็นเรื่อง อนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ ของชีวิต เมื่อเกิดมาได้ ก็จากไปได้เมื่อเจอเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้ เราจึงต้อง ตั้งสติให้ดี ค่อย ๆ คิดหาทางแก้ไข และปลงให้ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา เพื่อดำรงชีวิตของเราให้เดินหน้าต่อไปให้ได้จึงจะแคล้วคลาดปลอดภัยจากความทุกข์ได้ค่ะ

Create Date : 08 ตุลาคม 2561

Last Update : 10 ตุลาคม 2561 23:00:19 น.

52 comments

Counter : 1394 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณกะว่าก๋า, คุณmambymam, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณเกศสุริยง, คุณnewyorknurse, คุณruennara, คุณRananrin, คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน, คุณNior Heavens Five, คุณkae+aoe, คุณเริงฤดีนะ, คุณซองขาวเบอร์ 9, คุณtuk-tuk@korat

สวัสดียามเช้าครับอาจารย์

นั่งอ่านจนจบ
ทั้ง 4 เรื่อง
เป็นความสูญเสียทางใจที่ยากจะทำใจได้จริงๆครับ
และผมเชิื่อว่าทุกคนที่อ่านก็ต้องย้อนมองกลับมาที่ชีวิตของตนเองเช่นกัน
ว่าถึงวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว
เราก็ต้องพลัดพรากจากคนที่เรารัก จากสิ่งที่เรารัก
จากสัตว์เลี้ยงที่เรารักด้วยกเช่นกัน

ไม่มีใครหนีพ้นจากความจริงนี้ได้เลย
ไม่ว่าจะรักกันสักเพียงใด

โหวตครับอาจารย์