1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30
ความทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม"
ความทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม" "ความทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม" เป็นตะพาบกิโลเมตรที่ 202 เป็นโจทย์ ของ น้อง ก๋า นั่นเอง คำว่า ลบลืม เราไม่ชินหูเท่ากับคำว่า ลบเลือน สองคำนี้ ความหนักเบา ของความหมายไม่เท่ากัน นะ ลบเลือน น้ำหนัก เบากว่า ลบลืม ลบเลือน เพียงแค่ลบไปแต่คงไม่หมด แน่ เพราะคู่กับคำว่า เลือน คือยังพอเห็นอยู่บ้าง อิอิ แต่ถ้าลบลืม คือ ให้ลบทิ้ง ลืมไปเลยไม่กลับมาอีก ลบลืม จึงมี ความหมายเน้นหนักไปกว่า ลบเลือน ชั่วชีวิตของคนเรา ไม่ว่าจะร่ำรวยมหาศาล หรือยากจน ข้นแค้น อย่างไร ต่างก็ต้องเคยพบเจอ "ความทุกข์" กันมา ทั้งนั้น จะมากหรือจะน้อย ก็แล้วแต่การกระทำของตนเอง แต่ความทุกข์ที่ได้ รับนั้น ล้วนแต่เป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่า ถ้าทุกคนรู้จักนำประสบการณ์ชีวิตความทุกข์ที่เจอะเจอนั้น ไปปรับ ใช้เพื่อไม่ให้พบเจอ ความทุกข์ซ้ำซาก หรือเมื่อเจอเหตุ ที่ทำให้ทุกข์ ก็อาจจะแก้ไขหรือบรรเทา ความ เจ็บปวดได้ดีขึ้นกว่าครั้งแรก ใช่ไหมล่ะ สำหรับตัวฉัน ก็เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ นั่นแหละ ก็เคยประสบความทุกข์ ที่ไม่มีวันลบลืมได้ (แต่ เพียงแค่ ทำให้ "เลือน" ได้ เท่านั้นนะ) ความทุกข์ เรื่องที่ 1 คือ การสูญเสียพ่อของฉันในวัย 66-67 ปี ตั้งแต่ ฉันเพิ่งเรียนอยู่ปี 1 การสูญเสียหัวหน้าครอบครัว ก็เป็นช่วงที่ครอบครัวเราลำบากมากพอควรทีเดียว แต่ ความทุกข์ฉัน ไม่ใช่ขาดพ่อแล้ว ทำให้ฉันลำบาก แต่ชั่วชีวิตของพ่อ พ่อทำแต่งาน เพื่อครอบครัว เพื่อลูก พ่อลำบาก มา ทั้ง ชีวิต บั้นปลายของชีวิต พ่อควรจะได้สบายยามแก่เฒ่าบ้าง แต่พ่อก็จากไปก่อน นี่เป็นแผล ในใจ ที่ไม่มีวันลบลืม ลบเลือน จริง ๆ ถ้าไม่มีพ่อสนับสนุนให้ฉันเรียนหนังสือ ฉันคงไม่ได้มีความรู้ มีอาชีพ ที่ดี อย่างที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ เรื่องที่สอง ก็เป็นบาดแผลแห่งความรัก ตามประสาของวัยหนุ่ม วัยสาว คิดว่า ทุกคนก็ต้องผ่านพบประสบการณ์ เรื่องของความรักของหนุ่มสาวมาเช่นกัน ความรักวัยหนุ่มสาว เป็นรัก ที่ค่อนข้างรุนแรง ถ้าผิดหวัง ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ก็อาจจะเกิดโศกนาฏกรรมอย่างที่เรา เคย อ่านเจอกันบ่อย ๆ ในหนังสือพิมพ์ บาดแผลแห่งความรัก ชนิดนี้ เชื่อเถิด จำแบบชนิด ไม่มีวันลืมเลือน อย่าง แน่นอน ค่ะ บาดแผลแห่งความรักของฉัน เกิดขึ้นด้วย คำวางแผนอย่างสวยหรูในการแต่งงาน แล้วก็ไม่ได้ทำอย่าง ที่ได้เขาพูดไว้ เพียงเหตุผล คือ ผู้ใหญ๋บอกว่า "ดวงไม่สมพงษ์กัน " อ่านแล้วก็็น่าขันเนาะ บาดแผลนี้ คงใช้ว่า ความทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม ไม่ได้ คงต้องใช้ว่า ความทุกข์ที่ไม่มีวันลืมเลือน ได้ อิอิ เพราะเป็นความทุกข์ ที่ก่อให้เกิดความอับอายในชีวิตมากทีเดียว แต่อย่างที่บอกแล้วว่า ฉันเป็นคนค่อนข้างเข้มแข็ง เรียนรู้เรื่องธรรมะ จากแม่ เห็นแม่ไหว้พระ สวดมนตร์มาตั้งแต่เด็ก ประกอบกับ ความรักของแม่ ความใส่ใจของแม่ ฉันก็ผ่านพ้น วิกฤต ของชีวิตครั้งนั้นไปได้อย่างปลอดภัย แต่ถามฉันว่า บาดแผลนี้ ทุกข์นี้ ลบลืมไปไหม ไม่หรอก เพียงแต่ ลบเลือน เมื่อไรที่ถูกสะกิดเข้า ก็ทุกข์ได้ แต่จากการผ่านชีวิตมานาน ผ่านประสบการณ์มาก็ไม่น้อย เรียนรู้หลักการ ทางศาสนาพุทธมาก็ไม่น้อย ก็สามารถดึงจิตใจให้สู่ภาวะปกติได้อย่างรวดเร็วพอควรนะ เรื่องที่ 3 เป็นความทุกข์ครั้งใหญ่สุดในชีวิตเท่าที่เคยมีความทุกข์แหละ นั่น ก็คือ การสูญเสียแม่ที่อยู่ด้วยกันมาเพียงสองคน เป็นสิบ ๆ ปี หลังจากสูญเสียพ่อ แล้วอยู่ ๆ แม่ก็มาจากไปด้วยโรคที่ ไ ม่น่าต้องจากไป เพียง แค่กระเพาะปัสสาวะอักเสบ เฮ้อ! ไม่มีโอกาสได้เตรียมตัวเตรียมใจ เราสองแม่ลูก อยู่กันเพียงสองคน ย่อม มีความผูกพันกันอย่างแน่นอน เวลาที่แม่จากไป อย่างที่เราไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนเลย จึงเป็นความทุกข์ ที่ไม่มีวันลบลืม ลบเลือนได้ เป็นช่วงทุกข์ มากกว่าทุกข์ใด ๆ ที่เคยเจอ กว่าจะดึงสติสตังเข้าสู่ภาวะปรกติก็หลาย เดือนอยู่ ธรรมะเป็นสิ่งเยียวยาที่ดีที่สุด ค่ะ ทุกปี ฉันจะนำน้อง หลาน เหลน โหลน ไปเยี่ยมท่านทั้งสองคนไม่เคย ขาด ไปที ก็อดสะท้อนใจ คิดถึงพระทั้งสององค์ และสักวันหนึ่ง ฉันก็คงได้พบพระทั้งสององค์ของฉันอย่างแน่นอน ค่ะ พวกเราลูกหลาน เหลน โหลน ไปเยี่ยมพ่อ แม่ (ป่ ย่า ตายาย ทวด) ทุกข์เรื่องสุดท้าย ก็ถือว่า เป็นทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม ลบเลือนได้อีกเรื่อง หนึ่ง และคิดว่า น่าจะเป็นเรื่องความทุกข์ สุดท้ายแล้วเถอะนะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ จนโตเป็นหนุ่มใหญ่ กิน นอนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เหมือนแม่ลูก เป็นเพื่อน หลังจากที่แม่จากฉันไปประมาณสิบกว่าปี ก็มีมันนี่แหละ ที่เป็นเพื่อน คู่ทุกข์คู่ยาก กลับจากงาน ได้พูด ได้คุย ได้เล่นกัน กินข้าวพร้อมกัน เป็นเช่นนี้ 13 ปีเศษ ๆ ความรัก ความ ผูกพัน มีมากมายยากที่จะพร่ำพรรณนา ให้เข้าใจความรู้สึกของเราที่มีต่อกัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ก็ไม่มี อะไรเที่ยงแท้ หลังจากที่ฉันเกษียณ ได้ไม่กี่เดือน มันก็มีอันต้องจากฉันไปตามวิถีทางของอายุขัย ทั้ง ๆ ที่รู้ ว่า สักวันหนึ่ง การพลัดพรากจากกัน มันก็ต้องมาถึงอย่างแน่นอน แต่เวลาที่เกิดการพลัดพราก ฉันก็ทำใจ ไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ผอมไปเป็นกิโลเหมือนกัน ลูกชายที่เป็นทั้งลูกและเพื่อน เป็นคู่ทุกข์คู่ยากมาถึง 13 ปี ค่ะ และ ไม่ เคยคิดที่จะหาใครมาแทนที่มันอีกเลย ฉันก็ขอจบเรื่อง "ความทุกข์ที่ไม่มีวันลบลืม" ตะพาบกิโลเมตรที่ 202 แต่เพียงเท่านี้ ค่ะ
Create Date : 30 เมษายน 2561
Last Update : 1 พฤษภาคม 2561 20:54:53 น.
38 comments
Counter : 1359 Pageviews.
ผู้โหวตบล็อกนี้... คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน , คุณtuk-tuk@korat , คุณกะว่าก๋า , คุณRinsa Yoyolive , คุณข้ามขอบฟ้า , คุณnewyorknurse , คุณmambymam , คุณmastana , คุณtoor36 , คุณkae+aoe , คุณโอน่าจอมซ่าส์ , คุณชีริว , คุณสองแผ่นดิน , คุณเริงฤดีนะ , คุณThe Kop Civil , คุณNior Heavens Five , คุณซองขาวเบอร์ 9 , คุณอุ้มสี
โดย: กะว่าก๋า
โดย: ข้ามขอบฟ้า
โดย: mambymam
โดย: กะว่าก๋า
โดย: kae+aoe
โดย: sawkitty วันที่: 2 พฤษภาคม 2561 เวลา:11:50:34 น.
โดย: mambymam
โดย: mastana วันที่: 2 พฤษภาคม 2561 เวลา:12:45:15 น.
โดย: กะว่าก๋า
โดย: คุณต่อ (toor36
โดย: กะว่าก๋า
โดย: kae+aoe
โดย: ชีริว
โดย: คุณต่อ (toor36
โดย: กะว่าก๋า
โดย: เริงฤดีนะ
โดย: กะว่าก๋า
โดย: kae+aoe
โดย: กะว่าก๋า
โดย: กะว่าก๋า
โดย: mambymam
โดย: กะว่าก๋า
โดย: ชีริว
โดย: กะว่าก๋า
โดย: อุ้มสี
โดย: กะว่าก๋า
โดย: mambymam
โดย: kae+aoe
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 46 คน [? ]
