BlogGang.com : : อาจารย์สุวิมล : โรงละครแห่งความฝัน

คืนกำไรให้ชีวิต เพื่อพิชิตไปในโลกกว้าง

ตุลาคม 2563

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

15 ตุลาคม 2563

โรงละครแห่งความฝัน

โรงละครแห่งความฝัน

โรงละครแห่งความฝัน
"โรงละครแห่งความฝัน" เป็นตะพาบกิโลเมตร ที่ 263 ผู้ตั้ง
โจทย์ คือ น้อง กะว่าก๋า ค่ะ
สำหรับ โจทย์ หัวข้อนี้ ผู้ตั้งคงต้องการให้เขียนถึงโลกที่เราอยู่นี้ ถ้าจะ
ให้มันน่าอยู่เหมือนอย่างที่วาดฝันไว้ มันต้องเป็นอย่างไร
เพราะโลกที่เราอาศัยอยู่ในขณะนี้ มันสับสน วุ่นวาย ความไม่แน่นอน
ของชีวิต ดังที่เพลง "โลกนี้คือละคร" ได้บรรยายไว้ ดังนี้ ค่ะ

โลกนี้นี่ดูยิ่งดูยอกย้อน    เปรียบเหมือนละคร    ถึงบทเมื่อตอน เร้าใจ
บทบาทลีลาแตกต่างกันไป    ถึงสูงเพียงใด     ต่างจบลงไปเหมือนกัน
เกิดมาต้องตายร่างกายผุพัง     ผู้คนเขาชัง       คิดยิ่งระวัง ไหวหวั่น
ต่างเกิดกันมาร่วมโลกเดียวกัน    ถือผิวชังพรรณ    บ้างเหยียดหยันกันเหลือเกิน
โลก นี้ คือละคร    บทบาทบางตอน   ชีวิตยอกย้อน ยับเยิน
ชีวิตบางคนรุ่งเรืองจำเริญ    แสนเพลิน    เหมือนเดินอยู่บนหนทางวิมาน
โลกนี้นี่ดูยิ่งดูเศร้าใจ   ชั่วชีวิตวัย   หมุนเปลี่ยนผันไปเหมือน
เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ  ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็นความเศร้าใจ

โลกนี้นี่ดูยิ่งดูเศร้าใจ    ชั่วชีวิตวัย   หมุนเปลี่ยนผันไปเหมือนม่าน
เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ    ครั้นแล้วไม่นาน   ปิดม่านเป็นความเศร้าใจ

จากเนื้อหาของเพลง โลกนี้คือละคร จะเห็นว่า เขาบรรยายถึงความเป็น
อยู่ของคนบนโลกใบนี้ เหมือนตัวละคร ทุกคนต่างก็มีบทบาท
ของตนเองที่ต้องแสดงกันไป เปรียบโลกเป็นโรงละครโรงใหญ่ บางคน
ร่ำรวยเหมือนอยู่บนวิมาน บางคนยากลำบาก
บางคนก็แบ่งสีผิวกันเหยียดหยันกัน แต่อย่างไร ก็ตาม ในที่สุดไม่ว่า
จะรวยจะจน ทุกคนต่างก็ต้องร่างกายผุพังกลับคืนสู่ธรรมชาติ

เกิดมาร่ำรวยสุขสันต์ ชีวิตรื่นรมย์ แต่อะไร ๆ ก็ไม่เที่ยงแท้ วันนี้ร่ำรวย
สุขสันต์ แต่ไม่นานความสุขนั้นก็อาจสิ้นสลายไปก็ได้
และก็ไม่มีใครที่อยู่ยงคงกระพันตลอดไป ถึงเวลาเราก็ต้องอำลาจาก
โลกใบนี้ไปทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ แม้แต่
สถานที่ ต้นไม้ ก็มีวันเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา เช่นกัน ค่ะ

ทุกคนคงจำ ช่วงช่วงหมีแพนด้า ช่วงช่วงที่น่ารัก เป็นขวัญใจของคน
ไทย มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างสุขสบาย ก็ต้องมีอันต้องอำลา
จากโลกนี้ไปเช่นกัน ค่ะ

โลงสี่เหลี่ยมที่เห็นนี้ ไม่ว่ายากดีมีจน ทุกคนก็จะได้นอนอยู่ในโลงนี้
อย่างแน่นอนเมื่อถึงวาระตามกำหนดของกรรมที่ลิขิตมา
โดยไม่สามารถนำสมบัติอะไรติดตัวไปได้เลยแม้แต่ดินสักกำมือเลย
เหมือนที่กล่าวไว้ว่า เวลามาเรามาตัวเปล่า เวลาไปก็ไปแต่ตัวเปล่า

ที่กล่าวมาทั้งหมดข้างต้นนี้ ฉันว่า เป็นความจริง ชีวิตจริง ๆ ของคนเรา
ที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ ค่ะ
แต่โจทย์ตะพาบครั้งนี้ ต้องการให้เราเสนอความฝันของโลกละคร
แห่งความฝัน หรือ โรงละครแห่งความฝัน

โรงละครแห่งความฝัน คนเราก็มักจะฝันอยากให้ชีวิตสวยงาม ร่ำรวย
มีความสุขสบาย อันเป็นปัจจัย 4 ที่เป็นพื้นฐานของชีวิต
มนุษย์เรา นั่นเอง คือ ฝันอยากมีบ้าน (ที่อยู่) ที่ใหญ่โต สวยงาม อยู่
อย่างสบาย ฝันอยากมีอาหารที่อร่อย เลิศรส รับประทาน
เหมือนคนร่ำรวยเขากินกัน ฝันอยากมีเครื่องนุ่มห่มที่ดี ๆ สวย ๆใส่กัน
ฝันสุดท้ายของปัจจัยสี่ ก็คือ เวลาเจ็บไข้ได้ป่วย
มียาดี ๆ รักษา ได้เข้ารับการรักษาจากโรงพยาบาลดี ๆ ฉันคิดว่า คน
เราน่าจะอยากมีความฝันเช่นนี้ อันเป็นปัจจับพื้นฐาน
ในการดำรงชีวิต แต่ฝันนอกเหนือจากปัจจัยพื้นฐานดังที่กล่าวมาแล้ว
นั้น เช่น ฝันอยากมีอำนาจอยู่เหนือคนอื่น ฝันอยาก
เป็นคนสำคัญของทุกคน หวังเป็นใหญ่เป็นโต ความฝันเช่นนี้ไม่ได้
สร้างสรรค์ให้โรงละครโรงนี้อยู่เย็นเป็นสุขแน่

สรุป ฉันคิดว่า โรงละครแห่งความฝัน ของฉัน น่าจะเป็นเช่นนี้ คือ มี
ปัจจัยสี่ เพื่อดำรงชีวิตให้อยู่อย่างพอเพียง ไม่ต้องถึงกับ
ร่ำรวยมหาศาล มีบ้านใหญ่โต มีเสื้อผ้าสวย ๆ เวลาเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ขอ
ให้มียาดี รักษาโรคภัยไข้เจ็บให้หายเจ็บป่วย
ไม่ต้องไขว่คว้าหาห้องคนไข้ที่หรูหราอำนวยความสะดวกสบายเหมือน
ยังกับไปพักที่โรงแรมใหญ่โต หรูหรา ค่ะ
ถ้าทุกคนมีความฝันอยากให้โรงละคร(โลก) แห่งความฝันเช่นนี้ โรง
ละคร (โลก) โรงนี้ คงจะเป็นโรงละครที่น่าอยู่อย่างแน่นอน
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต
สวัสดี ค่ะ

Create Date : 15 ตุลาคม 2563

Last Update : 16 ตุลาคม 2563 20:57:01 น.

44 comments

Counter : 1091 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณกะว่าก๋า, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณtoor36, คุณnewyorknurse, คุณtuk-tuk@korat, คุณเริงฤดีนะ, คุณชีริว, คุณทนายอ้วน, คุณmariabamboo, คุณhaiku, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณkae+aoe, คุณNoppamas Bee, คุณสองแผ่นดิน, คุณNior Heavens Five, คุณร่มไม้เย็น, คุณkatoy

เนื้อเพลงโลกนี้คือละคร
มีความหมายที่ลึกซึ้งมากๆ
เขียนถึงสัจธรรมเลยนะครับอาจารย์

สามวันที่แล้วยามที่ร้านเส้นเลือดในสมองตีบ
พูดไม่ได้เป็นอัมพฤกษ์
ผมรีบโทรตามรถพยาบาลมารับไปรักษา
อีกวันถัดมาผมไปเยี่ยม
หน้าตาท่าทางก็ดูไม่แย่อะไร
ตีห้าคืนถัดมาต้องผ่าตัดสมองทันที
เพราะสมองบวม

ผมเตือนเขาบ่อยมากว่าให้ลดการดื่มเหล้าลงบ้าง
แต่ก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
สุดท้ายภาระหนักก็ไปตกอยู่กับลูกชายทั้งสองคน
ที่ต้องดูแลพ่อที่อาจจะป่วยเป็นอัมพาตไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ครับ

เห็นแล้วก็สงสารเด็กหนุ่มสองคนนี้จริงๆ

แม้ทุกคนจะจบลงตรงกล่องไม้สี่เหลี่ยมดังภาพในบล็อกอาจารย์
แต่ช่วงเวลาก่อนที่จะตาย หากอยู่อย่างทรมาน
คนที่ต้องดูแลก็เหน็ดเหนื่อยสาหัสแน่นอนเลยครับ