หัตถการครั้งแรกในชีวิต

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ต้องมาบันทึกไว้ให้ตัวเองได้อ่านเลย เกิดมา 30+ ปี เพิ่งจะเคยทำหัตถการใหญ่ครั้งแรกในชีวิต

เรื่องเริ่มต้นจากการเป็นกรดไหลย้อนสู่การนัดส่องกล้องทางเดินอาหาร (ขอบคุณคุณหมอโรงพยาบาลพระราม9 ด้วยนะคะ ตรวจโรคแบบละเอียดมาก)

เหตุการณ์คือเป็นกรดไหลย้อนแบบไม่สามารถนอนราบได้ หายใจไม่สะดวก แน่นหน้าอก กลืนลำบาก ตอนเช้าตัดสินใจไปหาหมอ คุณหมอต้องการให้แอดมิดส่องกล้องภายในวันนั้นเลย แต่เตียงโรงพยาบาลไม่ว่าง ต้องรอคิวในอีก2วันถัดมา

นัดทำ CT Scan, X-lay, EKG, Gastro ต่างๆตามขั้นตอนของคุณหมอ + admit short stay (ไม่เกิน 6-12 ชม.)
ตื่นเต้นมากแทบนอนไม่หลับ ชีวิตเข้าโรงพยาบาลน้อยมาก ถ้าไม่อาการหนักจริงๆคือไม่หาหมอเลยนะ ค่อนข้างแพนิกกับการเจอหมอมาก

งดน้ำงดอาหารหลังเที่ยงคืน เจ้าหน้าที่แจ้งว่าถ้าผล CT ปกติก็ไม่ต้องส่องกล้อง พอทำทุกอย่างข้างต้นเสร็จ พยาบาลจะพาไปนอนให้น้ำเกลือรอผล เนื่องจากเราจะทานอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้ำ ผ่านไปไม่นานไม่เกิน 15 นาที น้ำเกลือยังไปไม่ถึงไหนเลย เจ้าหน้าที่มาตามให้เตรียมตัวส่องกล้อง รีบถามทันทีเลยว่าผล CT ไม่ดีเหรอคะ เจ้าหน้าที่บอกว่ารอคุณหมออธิบายนะคะ แล้วเดินจากไป…

ในใจตอนนั้นคือว่างเปล่ามาก อารมณ์แบบเจออะไรในนั้นเหรอถึงต้องส่องกล้อง คือคิดไปประมาณร้อยอย่างแล้วในนาทีเดียว
ก่อนทำการส่องกล้อง เราก็จะต้องเปลี่ยนเป็นชุดผ่าตัด เป็นชุดคล้ายๆชุดเดรส คือเสื้อ+กางเกงในชุดเดียวกัน ผูกจากข้างหลัง พี่พยาบาลก็เข้ามาเปลี่ยนให้ เขินมาก แต่คิดว่าเค้าคงเปลี่ยนแล้วเป็นพันคน + ต้องใส่หมวกคล้ายๆหมวกคลุมผมด้วยค่ะ อันนี้ไม่ทราบว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
เปลี่ยนชุดเรียบร้อย แพทย์เจ้าของคนไข้+วิสัญญีแพทย์ก็จะเข้ามาอธิบายเกี่ยวกับขั้นตอนการทำ ให้ยานอนหลับแบบฉีด ต่างๆตามขั้นตอน
คร่าวๆคือจะมีท่อยาวๆ แหย่เข้าไปในลำคอของเรา ไม่เกิน 3 นาทีก็เสร็จ ท่อก็จะจับภาพออกมาให้ 
ก่อนจะหลับก็จะมีการฉีดยาชาเข้าคอก่อนแล้วก็กลืนลงไป ซึ่งรสชาติแย่มาก ขมมาก แล้วจิบน้ำไม่ได้ ความทรมานคือมันขมขื่นอยู่ในนั้น เสร็จแล้วพยาบาลจะให้นอนตะแคงซ้าย คาบอะไรสักอย่างไว้เพื่อให้อ้าปาก ในใจตอนนั้นก็คิดว่าจะหลับตอนไหนน้าา ก่อนหลับจะค่อยๆหลับตาไหมนะ

ภาพจำสุดท้ายคือนอนคาบไอ้เจ้านั่นไว้ในปาก ตื่นมาอีกทีก็ถูกเข็นมาข้างนอก นอนมองเพดานแล้วค่ะ ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าหลับไปตอนไหน
ตื่นมาก็คือตกใจมาก เด้งตัวอย่างไว คือเป็นคนที่นอนหลับไม่สนิทไม่อยู่แล้ว มักจะสะดุ้งตื่นเป็นประจำ
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ทันทีที่ลุกพรวดขึ้นมา เจ้าหน้าที่ทุกคนทำงานไวมาก วิ่งมาอย่างแตกตื่น คือตอนนั้นก็มึนยานะ แต่มันเหมือนเราฝืนจะลุกเพราะเราไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ไหน กำลังทำอะไรอยู่ ก็เลยเด้งตัวแบบนั้น พยาบาลก็ให้นอนลงไปเหมือนเดิม รอดูอาการแล้วแจ้งว่าจะพาไปนอนห้องเดิม เราก็ถามว่าเดินไปเหรอคะ พยาบาลก็ยิ้มนิดๆ บอกนอนบนเตียงนี้นะคะ เดี๋ยวมีเจ้าหน้าที่มาเข็นเตียงพากลับห้อง 55555555

พอมาถึงห้องก็นอนรอผลแบบลุ้นๆนะคะ เพราะแอบกลับเหมือนกัน แต่คุณหมอเดินเข้ามายิ้มแย้มแจ้งว่าไม่มีอะไรต้องกังวลน้า หัวใจปกติดี ส่องกล้องแล้วมีเลือดออกในกะเพาะหลายจุด ต้องตัดชิ้นเนื้อไปตรวจสอบนิดหน่อยเพราะมีแบคทีเรียซัมติงอยู่ในกะเพาะเราที่อาจก่อมะเร็งได้ในอนาคต รอผลวันที่ 25 may อีกที เดี๋ยวเจ้าหน้าที่โทรแจ้ง ให้เราเปลี่ยนเป็นชุดกลับบ้าน นอนรอการจ่ายยา + เคลมประกันต่างๆ ที่นานมาก จนเราต้องหลับไปอีกรอบ

เห็นค่าใช้จ่ายแล้วก็คิดเหมือนกันว่าถ้าไม่มีประกันบริษัทก็จ่ายจุกมาก เป็นผลให้กลับมาแล้วซื้อประกันสุขภาพต่อเลยค่ะ คือเราไม่เคยทำประกันสุขภาพเลย ใช้แต่ประกันกลุ่มของบริษัทที่เคลมให้แพงอยู่แล้ว แล้วเราไม่ชอบเข้าโรงพยาบาล ก็เลยคิดว่าไม่จำเป็นกับชีวิตมาก จนมาเกิดเหตุการณ์นี้ก็รู้เลยว่า นี่คือชีวิตของคนที่มีประกัน สามารถเลือกโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้านได้ ได้รับการดูแลอย่างดี

ได้ยากลับมาทานต่ออีกเยอะมาก หลายสิบเม็ด ซึ่ง effect เยอะมาก จะมีการอาการ ปวดท้อง ปวดเข่า เป็นกรดไหลย้อน มาหมดเลยค่ะ ต้องอดทนทานยาให้หมด คุณหมอมีอธิบายนิดหน่อยเกี่ยวกับแบคทีเรียที่เจอในท้องเรา เมื่อเราทานยาจนหมด เราจะไม่กลับมาเป็นโรคนี้อีก ยกเว้น! เราไปทานอาหารร่วมกับใครที่มีเชื้อนี้ร่างกายก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นก็แนะนำไม่ให้ทานอาหารร่วมกับใครอีกหรือถ้ามีแฟนก็ควรพาแฟนไปตรวจด้วยค่ะ ส่วนตัวเราเองมีแต่แมวก็เลยไม่ต้องกังวลอะไรแล้วชีวิตนี้ :]

นี่สินะ เค้าถึงว่าคนเราอย่าใช้ร่างกายหนักตอนอายุน้อยๆ พอวัยเข้าเลขสามแล้ว มันจะเริ่มป่วยเยอะแยะไปหมด 

Create Date : 05 พฤษภาคม 2566		1 comments
Last Update : 5 พฤษภาคม 2566 23:19:44 น.
Counter : 956 Pageviews.
Share Tweet