ดราม่าบนรถเมล์

วันนี้ระหว่างนั่งรถเมล์ไปดูงาน เพื่อนเก่าที่ชื่อตุ๊กตาโทรมา เราไม่ได้คุยกันนานแล้วล่ะ เราก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรสำคัญนึกว่าจะโทรมาเม้าท์ทั่วไป แต่เปล่า เราเดาผิด เพราะตุ๊กตาบอกว่า "พ่อเราเสียเมื่อคืน"

เราร้องอ้าวเลย เพราะก่อนหน้านี้ตุ๊กตาเพิ่งเล่าว่าพ่อเข้ารพ.ไป แล้วเพิ่งออกมาไม่นาน แต่ไหงกลับเป็นอย่างนี้ ตุ๊กตาบ่นอุบว่าแม่ไม่ยอมเอาไว้วัด ตอนนั้นเราก็ยังพอเข้าใจได้ว่าตุ๊กตาคงเหนื่อย จู่ๆ ก็สายตัดไป คุยกันยังไม่ได้ความ เราโทรไปใหม่ ดูตุ๊กตายุ่งๆ เราบอกไปว่าเราไปไม่ได้ แม้ว่าเราจะอยู่กทม.ก็ตาม แต่เราขอมาราชการ ไม่งั้นจะไปแล้ว ของแบบนี้ก็ไม่รู้ล่วงหน้าด้วยซินะ วางแผนกันระยะยาวไม่ได้ ตุ๊กตาเข้าใจเรา

เราบอกว่าให้ส่งเลขที่บัญชีมาให้ ตุ๊กตาสวนกลับทันทีว่าไม่เอาๆ ไม่เอาเงินช่วยเลย เราว่าไม่ได้ๆ ต้องเอา (เรานึกถึงตอนที่พ่อเราตายเมื่อสิบปีที่แล้ว ตุ๊กตาอุตส่าห์นั่งรถจากประจวบไปงานที่สงขลา) ตุ๊กตาไม่ยอมบอกว่าไม่เอาๆ เราบอกไปว่า "เราจะร้องแล้วนะ" ไม่ทันขาดคำ เราร้องเลย ร้องมันบนรถเมล์ตอนคุยโทรศัพท์นั่นแหละ ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากๆ เลยที่ไม่ได้ช่วยอะไรตุ๊กตาได้เลย

"เราช่วยอะไรไม่ได้เลยอ่ะ เราขอโทษ เสียใจด้วยนะตุ๊กตา วันหลังเราจะโทรมาคุยด้วยใหม่นะ" เสียงเราไปแล้ว อีกฝั่งนึงจากที่ไม่ร้องเลยเข้มแข็งมาก กลายเป็นร้องไห้ตามเราไปด้วย ขืนถ้ายังคุยกันต่อ มีหวังคนที่นั่งข้างๆ ต้องคิดว่าเราอกหักแน่ เพราะเรานั่งปาดน้ำตาป้อยๆ แล้ว ตุ๊กตาโทรบอกเราคนแรก แต่เรากลับไปไม่ได้ ทั้งที่เราควรอยู่ตรงนั้นในวันที่เพื่อนสูญเสีย

สิ่งหนึ่งที่เรารับรู้ได้จากวันนี้คือ เพื่อนสนิทเพื่อนรักไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกวันหรอก นานๆ คุยกันที มีสุขไม่ต้องนึกถึงก็ได้ แต่มีทุกข์ขอให้นึกถึงกันหน่อยเหอะ นั่นแหละเพื่อน!

Create Date : 23 กรกฎาคม 2560		0 comments
Last Update : 23 กรกฎาคม 2560 22:57:27 น.
Counter : 1170 Pageviews.
Share Tweet