ใจลอย ลอย ลอย วันนี้เป็นอีกวันที่ควรจะบันทึกไว้ เผื่อว่าวันหนึ่งเราจะเป็นหนักกว่านี้ จะได้รู้ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร วันนี้เป็นวันเดินทางกลับสงขลา เครื่องออกเวลา 8.30 น.จากขอนแก่น เราตื่นตั้งแต่ตีห้า อาบน้ำอาบท่า ออกจากบ้านราวหกโมงเช้า ขับรถชิลล์ๆ ไม่เร่งไม่รีบมากเกินไป จะได้ไม่เครียดไม่เป็นไมเกรน ขับไปเรื่อยๆ จนถึงทางเลี่ยงเมือง เราคิดว่า ถ้าไปทางปกติ ป่านนี้เป็นช่วงเด็กไปโรงเรียนแล้วรถติด ผ่านโรงเรียนเยอะด้วย เครียดแน่นอน เลยเลือกทางเลี่ยงเมืองดีกว่า ขับสบายๆ ใจเย็นอยู่ ไม่ถึง 100 ขับไปฟังเพลงไป ไม่ค่อยได้ใช้เส้นนี้เท่าไหร่นัก ไม่ได้นับว่าต้องผ่านกี่แยก ขับๆ ไปคิดไรไม่รู้ คิดแบบลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังจะไปสนามบิน กำลังจะเดินทางกลับบ้าน ใจลอย ลอย ลอย ไปไหนต่อไหนไม่รู้ว่ะ อ้าว เฮ้ย! ไม่เห็นป้ายบอกทางไปท่าอากาศยานแล้วอ่ะ นี่กูหลงทางอีกแล้วเหรอ ครั้งที่สองแล้วที่หลงแบบนี้ มิน่าทำไมไม่ได้เลี้ยว แต่คราวนี้รู้ตัวตอนที่สองข้างทางเป็นป่า...ชิบหายแล้ว ดูนาฬิกา เกือบจะเจ็ดโมงครึ่ง ยังพอมีเวลา่ แต่ทำไงดี ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน จะโทรหาใครล่ะ หาลุงที่ร้านฝากรถเหรอ โทรบอกว่าหลงทาง ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหนเหรอ บ้าจริง จีพีเอสก็ไม่มี ก่อนหน้านี้เห็นคนขี่จักรยานอยู่ข้างทาง เราก็คิดว่า เออ จอดรถข้างทางรอคนนี้ล่ะ โบกง่ายดีเพราะที่เหลือคือคนที่วิ่งเร็วๆ และรถบรรทุกสิบล้อทั้งนั้น โบกไปก็ไม่จอด แถมเราอาจจะตายด้วย รอไปห้านาที จักรยานคันนั้นหายไปเลย อะไรวะ ไม่เห็นขึ่มาถึงสักที โอย อยากร้องไห้ว่ะ เห็นมอเตอร์ไซค์มา เราก็แอบเปืดประตูแล้วกวักมือเรียกเขา เขาไม่หยุด แต่ไปหยุดข้างหน้าอีกประมาณ 30 เมตร เขาหันมามอง แต่เราก็ไม่ลงจากรถ ได้แต่กวักมือเรียก เขาคงลังเล คิดว่าเป็นมิจฉาชีพ เลยขี่ต่อไป เอาแล้วกู เวลาไม่รอท่า ต้องหน้าด้านแล้วล่ะ จีพีเอสอยู่ที่ปากครับ ลงรถไปเลยที่นี้ เห็นมอเตอร์ไซค์คันนี้ชับมาช้าๆ โบกอย่างไม่อาย เขาก็ดีนะที่จอด เป็นบุรุษไปรษณีย์ รู้ทางแน่นอน เขาบอกว่าเราเลยมาประมาณห้ากิโล ให้กลับรถ เออ พอขากลับเหยียบ 120 เลยแทบจะเหาะ ง่ายเชียวเพราะมีป้ายบอก ไม่ต้องคิดมาก ถึงสนามบินตามเวลาที่คิดไว้ แต่ก็มานึกๆ ดู เอ...เราคิดอะไรวะตอนนั้น ถึงหลุดได้ขนาดนี้ คือ ตาไม่ได้อ่านป้ายเลย แล้วสมองก็ไม่ได้สั่งให้ไปสนามบินด้วย พอขึ้นเครื่อง เราอ่านหนังสือบอกเครื่อง มันพูดถึงอาการอัลไซเมอร์ บอกว่าเ้ริ่มไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอยู่ หรือจำไม่ได้ว่าจะทำอะไร อ้าว นี่เรานี่หว่า... ใจลอยนี่มันน่ากลัวนะ น่ากลัวจะตกเครื่องเข้าสักวัน Create Date : 01 ธันวาคม 2560 Last Update : 1 ธันวาคม 2560 21:26:28 น. 0 comments Counter : 1147 Pageviews.   Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณnewyorknurse