I AM SOMEONE
<<
มิถุนายน 2565
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
30 มิถุนายน 2565

เข้าสู่กระบวนการรักษาต่อ

เช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา เรามีนัดฟังผลชิ้นเนื้อทั้งก้อนหลังจากผ่าตัดเกือบครบเดือนกับหมอศัลยกรรม ผลเป็นไปตามคาดที่หมอคาดไว้คือมะเร็งนั่นแหละ แต่เป็นชนิดที่ไม่ตอบสนองกับฮอร์โมนเลย คือให้ฮอร์โมนไม่ได้ ไม่ต้องกินห้าปี และเป็นแบบที่ใช้ยาพุ่งเป้าก็ไม่ได้อีก
ฟังดูเหมือนจะดีนะ แต่ดันเป็นชนิด her2 หรือ tripple negative คือตัวร้ายกาจ มันดุ aggressive โอกาสกลับมาเป็นซ้ำได้อีก หมอว่าก็ดีแล้วที่ตัดสินใจตัดหมดเกลี้ยงแล้ว แต่ต้องคีโมแน่นอน และคีโมทุกตัวคือผมร่วง อาจต้องให้ 6-8 เดือน อาจมีฉายแสงด้วยแต่ต้องไปพบกับหมออายุรกรรมด้านมะเร็งต่อ ตอนบ่ายหมอเข้าเวรตรวจพอดี เลยส่งต่อ ส่วนเรื่องเสริมใหม่ค่อยมาว่ากันอีกปีสองปี หรือปีหน้า (ฟังดูนานจัง) นี่เราอุตส่าห์นับถอยหลังแล้วนะ

ออกจากห้องตรวจแบบลอยๆ ร้องไห้ไม่ออก ชีวิตยังไงวะ ผมร่วงแล้วสอนหนังสือ จะไหวไหม หมอถามว่ามีอะไรจะถามอีกมั้ย เรายังพูดกับเลยว่า หมดสวยแล้วพี่ ตอนนั้นก็แก่แล้ว คิดว่าตัวเองสวย 555

ตอนบ่ายติดสอนเพราะเปิดเทอมวันแรก จนบ่ายสามรีบออกไปรพ.อีกรอบ ขอคิวสุดท้าย หมอผู้ชายค่อนข้างใจดีหน่อย พูดจาดี เขาวินิจฉัยแล้วและบอกว่าไม่น่าจะต้องฉายแสง เพราะตัดหมดแล้ว แต่ให้คีโมสี่ครั้ง (นับเวลาดูก็ประมาณ 4 เดือนแหละ) ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไม่ต้องฉายแสงให้ยุ่งยาก เพราะต้องฉายที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่ แต่ต้องไปอัลตราซาวด์หัวใจ (เขาเรียกว่า Echo) เพราะยามันมีผลต่อหัวใจ ส่งต่อไปที่รพ.ประจำจังหวัด แล้วถามเราว่ามีโรคประจำตัวอื่นอีกมั้ย เราว่าไม่มี เพราะไม่เคยตรวจ 555 เลยสั่งให้เจาะเลือดคราวหน้าอีก

ทีนี้ไงต่อ ความรู้สึกตอนนั้นคือ นี่คือเพราะเราอยู่คนเดียวมานานมากและโสดสินะ เราถึงเข้มแข็งขนาดนี้ (เราไม่สามารถมาเขียน blog ได้วันนั้นทันทีเพราะเราคิดว่ายังทำใจอยู่) ถ้าเป็นคนอื่น คงน้ำตาไหลหรือไม่ก็อยากกอดใครสักคนแล้วล่ะ แต่ไม่มีก็บอกตัวเองว่า ช่างแม่งมันอยู่คนเดียวต่อไป ขนาดแม่อยากจะมาดูแล เราก็ยังบอกว่าไม่ต้องมา เรามีงานเยอะ เกะกะเปล่าๆ (แม่คงเสียใจ) เราไม่รู้ไหวไม่ไหว แต่เราไม่อยากเป็นภาระใครเลย ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยบอก แล้วดันนัดในวันที่มีสอนวันจันทร์ด้วยสิ ทีแรกคิดว่าวันไหนก็ได้ จะเลือกวันศุกร์จะได้พักเสาร์อาทิตย์

พี่เราก็เป็นห่วง ไปขอวิกจากน้องที่ทำงานเก่ามาให้ พร้อมผมร่วงมาก คิ้วก็เขียนไม่เป็น เป็นแม่ชีเอา

เมื่อวานไปตรวจ Echo แต่เช้า แต่พยาบาลบอกว่าคิวในเวลาเต็ม ต้องรอวันที่ 21 กค. แล้วรอผลอย่างน้อยสองอาทิตย์ แต่ถ้านอกเวลาก็มาทำตอนเย็นนี้ได้เลย ผลออกเลยจ่ายค่านอกเวลา 600 บาท ตลกดีเหมือนกัน ทำไมมันต่างกันลิบลับ เหมือนผลักให้ไปนอกเวลาเพราะต้องการเงิน

แล้วใช่ว่าจะบริการเลิศเรอเหมือนรพ.เอกชนนะ เดินกันวุ่นวาย แม้แต่นั่งรอยังไม่มี ที่ถ่ายเอกสารก็ปิด แทนที่ฝ่ายทำบัตรจะให้ถ่ายให้เลย 1 หน้า ยังอุตส่าห์ให้เราไปเอง เพื่อจะให้ร้านถ่ายเอกสารมีรายได้ สมค่าเช่าที่ (แต่ปิด 15.00 แต่นอกเวลามา 16.00 แล้วมันจะทำไง) รพ.อื่นเป็นหรือเปล่าไม่รู้ แต่รพ.มหาสารคาม เป็นแบบนี้ จนเราต้องใช้เสียงสองไปเคาะห้องนักสังคมสงเคราะห์ที่ยังไม่กลับขอถ่ายเอกสารใบส่งตัวให้หน่อย 1 แผ่น

ถ้าเราเบิกไม่ได้นะ เราต้องจ่ายค่าตรวจเอง 2500 ดีที่มีใบส่งตัวให้ แล้วก็แค่อัลตราซาวด์ พริ้นต์ผลจากคอมฯ เนี่ยทำไมต้องรอ 2 อาทิตย์ ในเมื่อคอมพิวเตอร์อ่านผลเลย ไม่ใช่ผลแล็บที่ต้องเข้าห้องทดลองอะไร พูดให้คนอยากซื้อเวลามากกว่า ใครไม่มีเงินก็ชิงตายไปซะ จะนานขนาดเกือบสองเดือน

วันที่ 11 กค.นั่นล่ะได้ทำคีโมแล้ว อดทนเอา 4 ครั้ง ทนไม่ได้ก็ตายซะ แค่นั้นแหละ


Create Date : 30 มิถุนายน 2565
Last Update : 30 มิถุนายน 2565 14:29:49 น. 2 comments
Counter : 1079 Pageviews.  

 

เพื่อนสนิทเรามอลจังก็เป็นมะเร็งเต้านมเหมือนกัน
ทั้งฉายแสงและทำคีโม ตอนนี้หายแล้วค่ะ
แต่นางแข็งแกร่งมาก อาจจะเป็นเพราะอยู่คนเดียวไม่มีแฟนเหมือนกันค่ะ
นางเป็นพวกมีพี่ชายหลายคนแล้วพี่ชายก็ร้ายๆทั้งนั้น
นางเลยเหมือนไม่อยากเอาอนาคตไปฝากไว้กับผู้ชาย เลยไม่ค่อยว้อนเรื่องนี้เท่าไร
ต่างจากเราที่ขี้เหงามา.. มาๆ กลับมาเรื่องมะเร็งก่อน
เพื่อนเราตอนเป็นไม่ได้บอกใครเลย เรามารู้ก่อนมันผ่าสองวัน
ส่วนผม เพื่อนเราโกนเองตั้งแต่คีโมวันแรกเลยค่ะ
นางบอกว่า เวลาสระผมแล้วมันทะยอยร่วงแล้วเสียสุขภาพจิต
แต่นางไม่ได้ใช้วิคนะคะ นางใช้ผ้าโพกหัวที่เป็นคล้ายๆหมวกสำเร็จ
ก็เกร๋ไปอีกแบบนะคะ นางมีหลายลายเลย

และกลายเป็นว่าพอหายแล้ว ผมงอกใหม่ นางกลายเป็นผมหยักสก
ทั้งๆ ที่ก่อนเป็นคือผมตรง หยักแบบที่เหมือนคนอื่่นเค้าดัดลอนกันอ่ะ
แต่ครั้งล่าสุดที่เจอนาง นางไปตัดผมอีกครั้งแล้ว กลายเป็นว่า
ผมครั้งล่าสุดอยู่ดีๆ ก็กลับมาตรงอีกครั้งหนึ่ง
ตอนนี้ นางดูสดใสกว่าเราอีกค่ะ ช่วงนางทำคีโมก็คือสตรองกว่าเรามาก
มีช่วงนึงเราอยู่ในภาวะหักอกตัวเอง แล้วโทรไปให้กำลังใจนางเรื่องนี้
กลายเป็นว่าสภาพเราดูแย่กว่านางเยอะเลย


นี่เราก็กะจะไปทำประกันโรคร้ายแรงไว้เหมือนกัน
เราไม่ได้ทำราชการ ถ้าเป็นแล้วคงเบิกไม่ได้
ส่วนเพื่อนเรานางบอกว่า ก่อนเป็นปีนึง มีซิกน่า
โทรมาชวนทำประกันมะเร็งจ่ายเดือนละพันกว่า
นางหลงลมฟังไปฟังมาเลย ทำกับเขา
ซึ่งนางบอกโชคดีที่ทำ เพราะว่าพอเป็นแล้วนางเบิกได้เต็มจำนวนเลยค่ะ
เค้าให้เงินก้อนมาเลยทีเดียว
เดี๋ยวนี้มะเร็งเป็นโรคสามัญเป็นกันเยอะมาก
เราถ้าไม่ไปตรวจก็คงไม่เจอ แต่เตรียมพร้อมไว้หน่อยก็ดีเนอะ

ปล.ส่งกำลังใจนะคะ




โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 30 มิถุนายน 2565 เวลา:14:45:35 น.  

 
ขอบคุณนะคะ อ่านเพลินเลย จริงๆ โรคนี้รักษาฟรีได้ทุกสิทธิ์ค่ะทุกรพ.ค่ะ แต่ถ้าอยากสะดวกสบายก็ใช้ประกันรพ.เอกชน แต่ใช้สิทธิ์ได้ครั้งเดียวนะคะ เป็นแล้วไม่รับประกันแล้วค่ะ แต่เราไม่ได้ทำประกันเหมือนกัน นอกจากประกันกลุ่มจากที่ทำงาน

คนที่เห็นเราก็บอกว่าดูไม่ออกว่าเราป่วย เราก็ไม่รู้จะต้องแสดงออกยังไงว่าป่วย ก็ในเมื่อเราใช้ชีวิตปกติได้

ขอบคุณสำหรับข้อมูลและกำลังใจค่ะ


โดย: Alex on the rock วันที่: 30 มิถุนายน 2565 เวลา:15:42:41 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Alex on the rock
Location :
มหาสารคาม Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [?]




Blog นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เป็นความเห็นส่วนตัว ผู้อ่านอาจจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับข้อเขียนใน Blog กรุณาแสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพและเคารพสิทธิ์ในการแสดงความคิดเห็นตามรัฐธรรมนูญของเจ้าของ Blog ด้วย หากผู้อ่านที่แสดงความคิดเห็นไม่อาจจะปฏิบัติตามนี้ได้ เจ้าของ Blog สามารถลบความคิดเห็นของท่านโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบ
[Add Alex on the rock's blog to your web]