ผลพวงจากการกักตัว กักตัวมาได้ครึ่งทางแล้ว เหลืออีกครึงทาง ทรมานน่าดู ถ้าอยู่บ้านมันก็คงดีนะ เพราะมีบริเวณ ได้ทำโน่นทำนี่มากกว่า นี่เดินไปเดินมาไม่ถึงสองพันก้าว นั่งเก้าอี้ทำงานนานจนปวดก้น ปวดขา อาการเดิมกลับมาอีกแล้ว จนต้องซื้อยางยืดมาใช้ออกกำลังกาย ให้มันได้เหยียดบ้าง หลังก็ปวดอีก แข็งโป๊กเลย วันนี้แถมอีกอันคือ ปวดข้อมือซ้าย เพราะถือโทรศัพท์มือซ้ายตลอด จิ้มด้วยมือขวา มันก็เกร็งข้างเดียว จริงๆ ไม่ได้ wfh อะไรนักหนาหรอก เวิร์กอยู่แป๊บๆ ก็ทำอย่างอื่นแล้ว อยากจะเขียนนิยายเรื่องใหม่ให้คืบหน้า เพราะเตรียมพลอตเรื่องไว้ตั้งแต่โควิดรอบที่แล้ว แต่ไปๆ มาๆ ไม่คืบเลย มัวแต่ปวดแข็งปวดขาอยู่นั่นแหละ สายตาก็ไม่ค่อยจะดี ใส่แว่นอะไรก็มองไม่ชัดสักอัน ตัดมาเยอะเสียตังค์เปล่า 555 เพิ่งกันจนปวดหัวไปอีก เขียนนิยายคิดมุกไม่ออกเลย จึงไปรื้อจดหมายเก่าๆ ที่เคยเขียนถึงผู้ชายเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วมาอ่านเผื่อเจอมุกหรือไอเดียอะไรบ้าง แต่ไม่มีเลย มีแต่ความตลก นี่เราปัญญาอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนั้นก็อายุเยอะแล้วนะ ถามตัวเองว่า เวิ่นเว้ออะไรคนเดียว ประสาทแท้ๆ ขายหน้าชะมัด เดี๋ยวจะเอาไปทำเป็นกระดาษโน้ตให้หมดเลย รกห้องเปล่าๆ สงสัยต้องสังคายนาห้องสักรอบระหว่างกักตัวคราวนี้ เก็บอะไรไม่เข้าท่าไว้เยอะเกิน จงหายไปพร้อมโควิดเสียเถอะ หมายถึงอดีตน่ะนะ 555 Create Date : 09 มกราคม 2564 Last Update : 9 มกราคม 2564 20:46:16 น. 0 comments Counter : 695 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก