อิ่มบุญอิ่มใจ จริงๆ จะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้วล่ะ แต่เวลามันแน่นไปหมด ทั้งที่ไม่ค่อยจะมีอะไรทำ แค่เดินไปเดินมาก็หมดเวลาแล้ว เข้าเรื่องดีกว่า... เมื่อวานซืนเราไปทำงานตามปกติ มีโทรศัพท์จากลูกศิษย์ที่จบไปแล้วโทรมาถามว่าว่างหรือเปล่า จะชวนไปทำบุญ เราถามว่าเนื่องในโอกาสอะไร ลูกศิษย์บอกว่ามันเพิ่งหายป่วยจากเป็นนิ่ว ก็เลยอยากทำบุญ คิดว่าตัวเองเอาเงินไปกินเหล้ายังเสียได้ เลยคิดว่าเอาไปทำบุญบ้างดีกว่า เราถามว่าทำบุญยังไง เขาบอกว่า เลี้ยงไอติมเด็ก อืม...น่าสนใจมาก ลูกศิษย์บอกว่าให้เราไปตักเป็นเกียรติหน่อย (ไม่ได้ให้เราร่วมเสียตังค์) เราไม่เคยทำบุญแบบนี้เลย ตอบตกลงไป ทั้งที่วันนี้ก็ไม่ได้แต่งตัวมาเพื่อทำบุญเลยแม้แต่น้อย แต่งตัวมาเพื่อปฐมนิเทศเด็กปีหนึ่งมากกว่า โรงเรียนเป้าหมายของเราชื่อโรงเรียนบ้านดอนเวียงจันทน์ ซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณสิบกิโล เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก(มาก) มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลถึงชั้นป.6 มีจำนวนเด็กทั้งสิ้น 87 คน ส่วนใหญ่เป็นเด็กยากจน (มาก) เกิดมาใช้ชีวิตเราก็เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์สำหรับโรงเรียนยากจน แต่เมื่อมาเห็นกับตา (ทั้งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมาก) ถึงกับอึ้ง แม้จะมีคอมพิวเตอร์ให้เด็กใช้ แต่ก็เป็นคอมพิวเตอร์ตกรุ่นเป็นส่วนใหญ่ โรงอาหารขนาดเล็ก ซอมซ่อ สกปรก สนามฟุตบอลของโรงเรียนที่อยู่หน้าเสาธงหญ้าขึ้นรกแต่ไม่ได้ตัด เพราะไม่มีคนสวน เราไม่ได้เดินไปดูห้องเรียน เพราะมาแบบไม่เป็นทางการ จึงสังเกตรอบๆ เท่านั้น ครูของโรงเรียนมาต้อนรับสองสามคน เขาให้ข้อมูลเราค่อนข้างดี ดีจนเราน้ำตาไหล จริงๆ เขาไม่ได้ดราม่าอะไรเลย เรานี่แหละดราม่าเอง เมื่อครูผู้หญิงคนหนึ่งเล่าว่า หน้าหนาวเด็กไม่มาเรียน ถามว่าทำไมไม่มาโรงเรียน เด็กตอบว่า "พี่เอาเสื้อหนาวไปใส่แล้ว เลยไม่มาโรงเรียน" ฟังจบ เราน้ำตาริน รีบหยิบทิชชู่ในกระเป๋ามาซับน้ำตา และซับเหงื่อ กลบเกลื่อน เพราะกลัวจะดูตอแหลเกินไป แต่เรารู้สึกได้ว่า นี่มันไม่ใช่ละครนะ มันเรื่องจริง!! เขาเล่าเรื่องราวอีกมากมาย จนเราคิดในใจว่าเราต้องทำอะไรที่มากกว่ามาตักไอติมให้นักเรียนให้ได้ หลังอาหารมื้อเที่ยงของเด็กๆ ก็ได้เวลาไปตักไอติมใส่ขนมปังเลี้ยงเด็ก อากาศค่อนข้างร้อน แต่มีคนที่มาสามคน คือเรา ลูกศิษย์ และเพื่อนลูกศิษย์ ก็ช่วยกันอย่างขมีขมัน แต่ละคนน่ารักมา พวกเขามีความสุขที่ได้ต่อแถวรอกินไอติมอร่อยๆ บางคนรีบกินข้าวเพื่อจะมาต่อแถวกลัวไอติมหมด เด็กหลายคนตัวเล็กกว่าอายุจริงๆ เมื่อเทียบกับหลานเราซึ่งตัวใหญ่เบ้อเร่อ แต่เด็กที่นี่ตัวพอๆกัน เราเองก็มีความสุขมากเหมือนกัน ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย มีแซวเด็กบ้าง อ่านชื่อที่ปักที่หน้าอกบ้าง ชุดนักเรียนของเด็กที่นี่บางคนไม่เหมือนคนอื่น เราเดาว่าคงเป็นเพราะได้รับบริจาค และทางโรงเรียนก็ไม่ได้บังคับว่าจะต้องถูกระเบียบ แม้แต่รองเท้า บางมีฐานะหน่อยก็จะใส่รองเท้าและถุงเท้า แต่ส่วนใหญ่ รองเท้าแตะ นี่คือชีวิตจริง!! มีเด็กตัวเล็กคนหนึ่งเมื่อเดินมาถึงถังไอติม พอลูกศิษย์เราตักไอติมให้ เด็กน้อยยื่นแบงก์ยี่สิบให้ ด้วยความรู้สึกว่าตัวเองต้องซื้อ มันสะท้อนให้เห็นว่าเด็กเขาคิดดี คิดที่จะแลกเปลี่ยนด้วยการซื้อเพื่อความยุติธรรม ยิ่งคิดย้อนกลับไป ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยค่ะ กับการตักไอติมให้เด็กๆ 80 กว่าคน รู้สึกอิ่มใจมากกว่า เสียดายไม่ได้เอากล้องไป เพราะไม่ได้ตั้งใจแต่แรก จึงได้แต่ถ่ายจากมือถือ ไม่ค่อยชัดมาให้ดูกัน และคิดว่าจะต้องมีโอกาสกลับมาเก็บความประทับใจอย่างนี้อีกสักครั้งแน่ๆ บอกได้คำเดียวว่ามีความสุขที่สุดเลย Create Date : 07 มิถุนายน 2554 Last Update : 8 มิถุนายน 2554 10:05:06 น. 0 comments Counter : 1674 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก