งานที่ไม่อยากไป จำไมไ่ด้ว่าก่อนเมื่อวานนี้ไปงานศพครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ไม่ใช่ไม่มีคนตาย แต่เราไม่ชอบไปงานศพ ไม่ชอบบรรยากาศและไม่มีความอดทนที่จะอยู่ถึงกลางคืน แต่คราวนี้ต้องไป และเลือกที่จะไปวันเผา ถนัดงานกลางวันมากกว่า เหตุที่ไปงานนี้เพราะเป็นอาจารย์ที่ทำงาน ก่อนหน้านี้เราเจอกันเป็นประจำเวลาจะเข้าห้องน้ำ ทักทายกันตามประสาคนทำงานชั้นเดียวกัน เช่น สอนเย็นเหรอคะ ออกกำลังกายหรือคะ ยังไม่กลับหรือคะ ฯลฯ หลังจากนั้นเราไม่ค่อยได้เจอกันเพราะแกย้ายห้อง เลยเข้าห้องน้ำอีกฝั่งแทน แม้เราไม่ได้สนิทสนม แต่เพราะปลายปีที่แล้วแกเริ่มออกอาการหนักขึ้นๆ จากโรคซึมเศร้าจนน่าจะกลายเป็นไบโพล่าร์ แต่ไม่ได้เข้ารับการรักษาจนเริ่มกระทบกับงาน วันศุกร์เรายังเห็นแกเดินไปเดินมาอยู่ ตอนแรกเราก็ไม่กล้าทัก แต่พอสวนกันจะๆ เราก็เลยทักทายแกว่า ใส่ชุดน่ารักจังค่ะ (แกชอบผ้าไทยมาก) วันนั้นแกใส่ชุดพื้นเมืองชาวเขา แกยิ้มแล้วตอบว่า ขอบคุณค่ะ เราดีใจที่เรากล้าที่จะทักทายแกเหมือนเก่า นั่นเป็นประโยคทักทายสุดท้ายที่เราทั้งคู่ทักทายกัน เราไม่คิดเลยว่าบ่ายวันจันทร์เราจะได้ยินข่าวร้ายว่าแกได้ฆ่าตัวตายและจากพวกเราไปแล้ว หลังจากเขาให้ wfh วันแรกหลังจากมีการติดเชื้อระบาดมากขึ้น แกก็คงเหงาที่ไม่ได้แต่งตัวผ้าไทยไปทำงาน วันรุ่งขึ้นเราไม่ได้ไปร่วมงานสวดอภิธรรม อย่างที่บอกว่าไม่สะดวกกับงานกลางคืน ตัดสินใจว่าจะไปหาแกครั้งสุดท้ายในวันเผา แกมีคุณงามความดีที่หลายคนจดจำไม่ฐานะเพื่อนร่วมงานและฐานะอาจารย์ของลูกศิษย์ แกคงไปอยู่ในภพภูมิที่ดี และจะมีรำลึกถึงแกเสมอ เราได้แต่กลับมานึกถึงตัวเอง ในวัยที่ห่างกับแกไม่มากนัก แกอายุไล่เลี่ยกับพี่สาวเรา ถ้าเราถึงวัยทองจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้างนะ Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2564 Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2564 10:04:12 น. 0 comments Counter : 1042 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก