อ่อนไหวซะ วันนี้เป็นวันไหว้ครู โดนด่าอยู่ว่าเอาวันไหว้ครูไปสอนหนังสือ แทนที่จะปล่อยไปทำกิจกรรมเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง แต่เราดันนัดสอน เพราะเราเชื่อว่าเด็กไม่ทำกิจกรรมแน่ แต่คงจะนอนอยู่หอ ก็เลยตัดสินใจไม่ยอมงดเรียน เด็กขาดเรียนเยอะ แต่เราก็สอน เพราะยังมีที่มาเรียนอีกหลายสิบคน เราก็เปิดฉากด้วยการเทศนาเสียหน่อย หลายคนหน้าหงิก ไม่พอใจที่ได้คะแนนน้อย แต่ไม่พยายามเข้าใจว่าทำไมถึงได้คะแนนน้อย พอถึงเวลาเรียนก็หายหัวไป ไม่ใส่ใจสิ่งที่พูด สิ่งที่ให้ดู เราก็ไม่สนใจแล้ว ใครตั้งใจก็ได้ ไม่ตั้งใจก็ไม่ได้ ถึงเวลาต้องทำมาส่งให้ได้แล้วกัน พอตอนบ่าย มีพิธีไหว้ครูของคณะ เราไม่ได้ลงไปนั่งให้เด็กมาไหว้ แต่สักพัก เด็กๆก็เชิญไปไหว้กันเองเฉพาะสาขา เราก็ยินดีไป เพราะเสร็จงานพอดี ปรากฏว่าไปถึงคนสุดท้าย เด็กๆทะยอยมาให้ผูกข้อมือ ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กปีหนึ่ง มีปีสองประปราย เราประสาทว่ะ เราอวยพรเด็ก เราก็ตื้นตันเอง พูดไรไปไม่รู้ แต่รู้สึกว่าทำไมเราพูดดีจังวะ ไม่เคยพูดดีอย่างนี้มาก่อนเลย อวยพรเป็นเรื่องเป็นราว คำพูดดีๆ ไม่รู้มาได้ไง พูดเองก็จะร้องไห้ มันจุกๆที่คอ เสียงสั่นเครือ ปากบิดเบี้ยว เพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้ เด็กมันคงงงว่าอาจารย์คนนี้เป็นอะไรวะ สันนิบาตกำลังจะกินปากหรือไง จนกระทั่งคนสุดท้าย...เป็นเด็กชายคนนึงที่เรารับเข้ามาตอนสอบสัมภาษณ์เอง เค้าเคยเป็นเด็กเกเรเคยโดนไล่ออกจากโรงเรียนมาก่อน แล้วมาสำนึกได้ทีหลัง นึกถึงตัวเองตอนวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้แหละ แต่พอกลับตัวได้ ก็อยากให้คนให้โอกาส ทีนี้เอาไม่อยู่แล้ว น้ำตาจะไหลค่ะ เลยบอกเด็กไปว่า ครูจะร้องแล้วว่ะ มันก็หัวเราะ เพราะไม่เห็นว่าน่าร้องตรงไหน เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะร้องทำไม แต่มันอันไม่อยู่แล้ว เสียงไปแล้ว น้ำตารื้นเต็มตาแล้ว กำลังจะหยดแล้ว ผูกข้อมือเสร็จ ก็เอานิ้วจิ้มตาไว้ ไม่ให้ไหล ทีแรกว่าจะลุกไปแล้ว แต่มาเจอเด็กผู้ชายปีสองอีกคนเดินมาคุกเข่าต่อหน้า พนมมือไหว้ บอกว่าไม่มีเชือกให้ผูก แต่มาขอพรครับ เราบอกว่าเราพูดไม่ได้แล้ว เพราะเราร้องไห้แล้ว มันก็ยิ้มๆขำๆ แต่ก็ยังนั่งอยู่ เราก็เลยอวยพรมันทั้งน้ำตา พูดไม่รู้เรื่อง ติดๆขัดๆ เพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้เขื่อนแตก พอจบตานี่ เด็กกลุ่มใหญ่บอกว่าอาจารย์ให้พรหน่อย เราบอกว่าไม่ได้แล้ว ร้องไห้แล้ว ทุกคนหันมาหัวเราะเรา ไอ้หัวหน้าเรา มันดันบอกกับเด็กๆว่าให้มาหาเรา แล้วถ้าทำให้เราร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางได้ เดี๋ยวมันจะเลี้ยงข้าวเด็ก แต่ขอโทษเหอะ ไม่มีใครมาทำให้เราร้องไห้ แต่เราร้องด้วยตัวเอง เด็กกว่าสามสิบคนปีหนึ่งถึงสาม นั่งห้อมล้อมเรา มากดดันให้เราอวยพรให้ได้ เราน้ำตาไหลพราก ไม่มีเหตุผล มันบอกไม่ถูก ตื้นตัน ซาบซึ้ง หรืออะไรก็ไม่รู้ แต่ไม่ใช่เสียใจหรือเก็บกดอะไรแน่ (แต่เด็กมันคิดแบบนั้น เพราะเราเพิ่งด่ามันไปเมื่อเช้า) น้ำตาไหลไม่หยุดค่ะ ทำเอาเด็กในห้องนั้นตาแดงกร่ำ น้ำตารินตามไปด้วย ที่หนักกว่าเพื่อนเห็นจะเป็นน้องหมอ เด็กชายหน้าตาเหมือนเรียนหมอคนนึง ตัวโตไม่ใช่น้อยแต่นั่งร้องไห้สูดขี้มูกดังที่สุด อยู่ข้างหน้าเรา เด็กส่วนใหญ่มันเข้าใจว่าที่เราร้องไม่ให้เพราะเด็กๆทำให้เราเสียใจ ไม่ใช่แน่ๆ เราร้องไห้...บ้าบอแบบนี้ เพราะความอ่อนไหวที่ห้ามไว้ไม่อยู่ต่างหาก เป็นธรรมดาน่ะหนู ครูเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว อายมันจัง Create Date : 10 กรกฎาคม 2551 Last Update : 10 กรกฎาคม 2551 21:57:02 น. 0 comments Counter : 1287 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก