น้ำตาเป็นเพื่อน เมื่อคืนมีน้องที่เคยทำงานด้วยกัน ปรึกษาทางเฟซบุคว่าจะจัดการกับความเหงาอย่างไรดี ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียว ทั้งที่อยู่กับพ่อกับแม่ เราก็ให้คำปรึกษาไป ไม่ใช่ในฐานะนักจิตวิทยาหรือนักสังคมสงเคราะห์ แต่ในฐานะผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อน และแม้กระทั่งปัจจุบันก็ยังมีภาวะนี้อยู่บ้าง ผลพวงจากให้คำปรึกษา น้องมันก็เลยถามถึงเรื่องราวของเราบ้าง แล้วมันก็ต้องอึ้งเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา มันบอกว่า “หนูน้ำตาซึมเลย...” อย่าว่าแต่มันซึมเลย เราก็เอ่อล้นท้นตาอยู่เช่นกัน พูดถึงทีไรก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้เสียที เมื่อก่อนเราจะอั้นนะ แต่เห็นว่าอั้นไปก็ไม่มีประโยชน์ อยากร้องไห้ก็ร้องเลยดีกว่า ให้มันแล้วๆ กันไป คิดซะว่าดีท็อกซ์ลูกตา แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่พร้อมที่จะร้องหรอกค่ะ บังเอิญมันมากระทบใจในช่วงเวลาที่กำลังอ่อนแอ เมื่อหลานตัวน้อยเข้ามาทักทายในเฟซบุคตอนดึกๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยคุยกันทางนี้เลย ทางไหนๆ ก็ไม่ได้คุยทั้งนั้น อยู่ๆ เจ้าหลานก็พิมพ์เล่าความในใจของยาย (แม่เราเอง) มา เล่นเอาเราสะเทือนใจ น้ำตาคลอเลย รู้แล้วหมดแรงค่ะ หมดกำลังใจสุดๆ เมื่อคืนก็เลยนอนไม่หลับ คิดมาก เช้ามาเอาเรื่องเดิมมาคิดอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่คลอ แต่น้ำตาไหลเลย ตกเย็น ก็ไปปล่อยโฮในห้องน้ำอีก แม้แต่ตอนนี้นั่งพิมพ์ไปก็น้ำตาร่วงไป อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง ไม่ต้องการความเห็นใดๆ แค่ขอคนรับฟังพอ---แต่ไม่มี... เพราะความจำเป็น จึงต้องมีน้ำตาเท่านั้นที่เป็นเพื่อน Create Date : 30 กันยายน 2555 Last Update : 30 กันยายน 2555 20:41:06 น. 1 comments Counter : 2341 Pageviews.   Share Tweet โดย: firstspeed02 วันที่: 30 กันยายน 2555 เวลา:22:20:52 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก